[RPG] Art Academy 2 - Speeltopics

Do you want to live your dream?

Art Academy

[ bericht aangepast op 1 maart 2012 - 20:59 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liam Oliver Sanz

Ik kijk naar haar om. 'Het spijt me heel erg van je vader.' Fluister ik oprecht en kijk weer even naar de toetsen. Ik adem diep in maar durf haar niet aan te kijken. Tyler wist van haar dood maar niet de details. Die wisten alleen mijn ouders en de politie. 'Deze zomer is mijn zusje overleden.' Ik klink hees en van binnen vervloek ik mezelf daarvoor. 'We- we zaten in de auto. Ik reed. We hadden haast e-en het was laat. Ze zei dat ze nooit op tijd zou komen voor het feestje in de bowlinghal.' Ik slik de brok in mijn keel weg. 'En ik reed een beetje te snel... Het stoplicht sprong net op oranje en ten raakte de auto die van mij.' Het is even stil. 'En nu is ze dood omdat ik zo nodig door oranje reed.'

Chiya Amorina Hoshi
'Ik zal mijn best doen,' grijns ik.
Ook dit ging me gemakkelijk af.

Joan Alexis Moore.
'Dankjewel, volgens mij heb ik nu een helemaal witte neus. Dat moet er haast wel verkeerd uitzien.' Automatisch keek ik naar zijn neus toen hij dit had gezegd. Nu hij dat zei moest ik er opeens aan denken, en ik grinnikte. 'Ja, het ziet er heel verkeerd uit,' Grapte ik. Ik stond weer op, en sleurde mijn tassen van de tafel af. Pff, ik werdt er een beetje moe van om telkens heen en weer te lopen met die tassen. 'Zeg, T, ik weet niet wat jij gaat doen..' Ga met mij mee! 'Maar ik ga mijn tassen dumpen op mijn kamer. Ik wordt er een beetje moe van om het telkens heen en weer te slepen,' concludeerde ik. Ga met mij mee! Kwam er nogmaals langs in mijn gedachten.
Waarom nou? Waarom moest ik dit nou weer denken? Hij is een jongen! Ik veracht jongens, toch? Waarom doe ik dan nu zo tegen hem. Ik moest er niet aandenken om een relatie te beginnen met een van die losers. Ik blijf forever alleen. Ik draaide me om, en liep richting de deur toe.

[En ja hoor, eindelijk heb ik mijn piercing! Hihi C:]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Maxime Milla Fowler
'Het spijt me van je vader,' zegt hij en ik haal mijn schouders op. Het is beter zo, voor hem.
Liam blijft mijn blik ontwijken, maar eindelijk haalt hij diep adem en begint dan toch zijn verhaal. Iets waar ik stiekem op had gehoopt. Hij vertelt het verhaal van zijn zusje met een hese stem en je ziet dat het moeilijk gaat. Logisch, niemand wil graag iets over de dood van zijn zusje vertellen. "Deze zomer" is helemaal niet lang geleden, maar eigenlijk nog heel recent. Bah, ik heb nu echt geen idee wat ik moet antwoorden.
'Dat is verschrikkelijk,' fluister ik zachtjes, geraakt door zijn verhaal. Ik zoek naar de juiste woorden, maar kan ze niet vinden.
'Maar het is niet jouw schuld, Liam. En ik snap dat je dat nu niet van mij aan wil nemen, maar het is echt zo. Als het stoplicht net op oranje springt, mag je nog doorrijden, dat is beter als wanneer je op het laatste moment enorm hard op de rem moet trappen. Die andere auto moet door het rood zijn gereden, dat kan niet anders. Stoplichten springen niet zo snel achter elkaar op een andere kleur. Dus, jij door oranje en hij door rood. Wie is er dan fout? De andere auto.' Mijn stem wordt een beetje harder, maar dat komt omdat ik er gewoon niet tegen kan dat Liam zichzelf hier de schuld van geeft. Dat kan gewoon niet en als hij dat blijft doen, zal hij haar dood nooit goed kunnen verwerken.

Tyler Samuel Fowler
'Zeg, T, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga mijn tassen dumpen op mijn kamer. Ik word er een beetje moe van om het telkens heen en weer te slepen.'
Ik spring op en loop opnieuw achter haar aan.
'Pardon, T?' vraag ik en lach even. 'Dat klinkt alsof ik een T-Bone steak ben. Mijn prachtige, witte neus is dan het bot wat er altijd inzit en het grootste deel van het vlees in beslag neemt. Vreselijk.' Ik herken mezelf haast niet meer terug. Normaal ben ik een man van weinig woorden, maar bij Joan lijk ik wel een spraakwaterval. Ik jaag haar dadelijk nog weg met mijn woorden. Het liefst wil ik met haar mee lopen, maar wat als ze niet wil?
Fuck, ik ben een jongen, ik kan dat prima zelf bepalen. Bovendien, die Joseph loopt nog altijd rond en deze keer is hij misschien nog wel bozer en daardoor nog sterker. Wat ik denk is pure onzin, maar ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat Joan me gewoon nodig heeft.
'Ik loop wel mee,' floept eruit. Hé, ik was nog niet klaar met nadenken! Snel lul ik er wat achteraan.
'Want weet je, deze school is soms net een doolhof. Aangezien jij nieuw bent, kun je misschien nog niet alle kamers vinden. Straks verdwaal je nog,' zeg ik met een speelse grijns, maar mijn mond is nog niet van plan zich dicht te houden en ratelt lekker verder.
'Jij hebt een grote, sterke man nodig en die staat nu zo'n beetje voor je neus.' Jouw mooie neus ja.


[ Awesome! Wat voor piercing heb je? ]

[ bericht aangepast op 14 maart 2012 - 16:14 ]

everything, in time

Liam Oliver Sanz

Ik schud mijn hoofd niet instaat iets te kunnen zeggen. 'Als... Als ik gestopt was dan was ze nu niet dood. ' Boos sta ik en trap gefrustreerd tegen een stoel die er staat. Dan loop ik naar het raam en leun in het kozijn om naar buiten te kunnen kijken. Ik zou xl graag willen dat haar woorden waar waren maar ik ben niet dom. Ik weet heust wel wat ik had kunnen doen.

Joan Alexis Moore.
'Pardon, T?' Vraagt hij, en een lach volgt 't. 'Dat klinkt alsof ik een T-Bone steak ben. Mijn prachtige, witte neus is dan het bot wat er altijd inzit en het grootste deel van het vlees in beslag neemt. Vreselijk.' Een grinnik verlaat mijn mond. 'Nee, niet vreselijk. Prachtig,' knipoog ik naar hem. Precies op het moment dat de zon naar binnen schijnt op mijn gezicht. Hoe hij dat ook zegt. Het was eigenlijk meer een bijnaam voor hem, maar nu brengt hij me op een idee om hem T-Bone steak te noemen. Zou hij dat leuk vinden? Ik grinnik nog even bij het idee. 'Ik loop wel mee,' zegt hij opeens. Ik kijk verbaasd, maar tegelijkertijd blij, naar hem. Yes, hij gaat mee! In mijn gedachten doe ik een vreugdedansje, maar probeer kil te reageren. 'Want weet je, deze school is soms net een doolhof. Aangezien jij nieuw bent, kun je misschien nog niet alle kamers vinden. Straks verdwaal je nog,' vervolgt hij met een speelse grijns. Een zacht glimlach versiert weer mijn mond. Gosh, waarom lach ik zoveel? Dat kan gewoon niet. Joan, houdt daar nu onmiddelijk mee op! Een jongen laat je lachen. Wordt toch wakker! Ik kuch. 'Ik kan mezelf heus wel redden hoor, vriend. Er bestaat ook zoiets als de weg vragen.' Antwoord ik kil. Ik haal een hand door mijn haar, en kijk weg van hem. Pfoe. Gelukkig. Nu zo volhouden, Joan! Wat hij ook zegt, lach niet! 'Jij hebt een grote, sterke man nodig en die staat nu zo'n beetje voor je neus.' Een kriebel begint in mijn maag, en snel kriebelt hij omhoog mijn mond uit. Het resultaat: een harde echte lach komt mijn mond uit rollen. Zo'n lach waarbij geen geluid komt, en je buik enorme pijn gaat doen. Zo'n lach heb ik al een hele lange tijd niet gehad. Om precies te zijn; sinds de tijd dat wat er met Dave is gebeurd niet meer.. Ik kijk snel de andere kant op om ervoor te zorgen dat hij mijn lach niet ziet. Als ik een beetje uitgelachen ben kijk ik weer voor me. 'Nou, T-Bone steak, waar is kamer nummer 2?' Vraag ik op sarcastische toon.

[Ik heb een monroe! ]

[ bericht aangepast op 14 maart 2012 - 18:15 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dylan Drew Dawson

Ik lachte even en begon toen te dansen. Het ging me heel gemakkelijk af, maar Chiya blijkbaar ook.
Het lied stopte en ik keek grijnzend naar Chiya, 'Ik heb gewonnen,' Ik plofte even neer op de bank en keek haar toen aan, 'Ik ben moe,' zuchtte ik en gaapte even.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
'Wat, nu al?' vroeg ik verbaasd. Ik deed het bandje van de Wii-remote af en ging naast Dylan zitten. Ik voelde zijn voorhoofd. 'Moe, ik zie niet eens zweet!'

Maxime Milla Fowler
'Ja, zo kun je overal wel naar kijken. Als ze niet naar dat feestje had gewild, was dit ook niet gebeurd. Als iemand anders dat feestje niet had gegeven ook niet. Jezelf de schuld geven heeft echt geen zin, Liam. Daar kwets je alleen maar jezelf mee.' Ik betwijfel of Liam wel luistert aangezien hij op staat, een stoel omver schopt en vervolgens door het raam naar buiten staart. Om eerlijk te zijn schrok ik daar wel een beetje van en ik ben er dan ook even stil van.
'Ken je het liedje "walk" van Foo Fighters? Ze zingen "learning to walk again", dat moet jij ook doen. Natuurlijk hoef je je zusje niet te vergeten, maar,' god, hoe moet ik dit nou goed verwoorden? Ik sta op van mijn kruk -godzijdank had Liam die niet omgeschopt-, loop naar hem toe en leg een hand op zijn schouders. 'Jouw zusje had dat vast ook niet gewild.'

Tyler Samuel Fowler
Ik wil net zeggen dat zij de weg vast niet aan iemand durft te vragen, als ze hard in de lach schiet om mijn laatste opmerking. Beledigd kijk ik haar aan.
'Wat is dit nou weer?' Ik ben godverdomme wél een echte man, alleen om de een of andere reden komt dit niet goed tot zijn recht wanneer ik bij Joan ben. Dadelijk denkt ze nog dat ik homo ben. Nah, ik denk dat het vrij duidelijk te zien is dat dat niet het geval is.
'Nou, T-Bone steak, waar is kamer nummer twee?' Fijn, nu krijg ik dat nog de rest van het jaar waarschijnlijk te horen.
'Kamer twee is easy, ik laat het je zien,' zei ik en ging voor haar lopen, als een echte leider.
'Trouwens, Joan? Je moet niet wegdraaien als je lacht, dan missen de mensen die graag naar je lach kijken echt een hoop schoonheid.' There, I said it. Ik vind Joan bijzonder aantrekkelijk en dat mag ze weten ook.

everything, in time

Liam Oliver Sanz

'Jouw zusje had dat vast ook niet gewild.' Haar hand ligt op mijn schouder en lijkt daar te branden. Ik zucht en kijk naar buiten. Mijn zicht is waterig dus besluit ik haar niet aan te kijken. 'Soms..' Begin ik. 'soms vraag ik me af hoe ik met mezelf kan leven dat ik dat van haar heb afgepakt.' het maakte niet uit wat ze zei ik wist hoe het zat.

Joan Alexis Moore.
'Wat is dit nou weer?' Beledigend kijkt hij me aan als ik om hem moet lachen. Verrassend kijk ik hem aan. 'Zo bedoel ik het niet lie-' Een kleine hart-attack vanwege de fout die ik gemaakt hebt. Lieverd? Kom op zeg, Joan! Ik wil mezelf voor mijn hoofd slaan, maar doe dit maar niet in het bijzijn van Tyler. 'Ehh, Tyler.' Verbeter ik mezelf snel. Ik ben ook eigenlijk niet van plan om dit uit te gaan leggen.
'Kamer twee is easy, ik laat het je zien,' beantwoord hij mijn vraag. Gelukkig, hij heeft niet gehoord wat mijn fout was. Anders zou ik me echt kapot schamen. Hij ging voor mij lopen, alsof ik hem dan zou volgen en hij mijn leider was. Ik dacht het dus even niet hé. Daar doe ik dus niet aan, vriend. Mijn voeten gingen van een rustig naar snel loopje om Tyler in te halen, maar deze stopten echter toen Tyler het volgende zei: 'Trouwens, Joan? Je moet je niet wegdraaien als je lacht, dan missen de mensen die graag naar je lach kijken echt een hoop schoonheid.' Verbaasd en verschrikt stond ik stil. Wacht, was dat een stille hint van dat hij me mooi vindt? Dit kan niet waar zijn! Ik wou hem - Ja, wat wou ik eigenlijk doen bij hem? Gemengde gevoelens overvielen mij. Verwarring, verlegenheid, en een spottend gevoel. Meent hij dit nou? En wacht, nog een gevoel.. Iets dat lijkt op.. Liefde? Tenminste, dat denk ik dan dat het dat is. Mijn zenuwachtige lachje speelt op. "Ehh.. Ja. Dat zal. Zijn we er al bijna?" Vroeg ik meteen om een ander onderwerp. Shit, shit, shit! Hij heeft mijn lach dus wel gezien. Ging er toen door me heen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2012 - 22:19 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dylan Drew Dawson

'Niet van dit gek,' zei ik en prikte haar in haar buik. 'Van de dag,' zei ik terwijl ik haar begon te kietelen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
Ik duwde zijn hand weg. 'Kappen, dat kietelt.' Ik probeerde mijn gezicht zo strak mogelijk te houden, wat dus echt niet lukte.

Dylan Drew Dawson

Ik begon te lachen, 'Hmm, neeh,' en begon weer.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Chiya Amorina Hoshi
'Waah!' Ik viel inmiddels van de bank af. 'Au.'

[Haha, iedereen lange stukjes en wij misschien 2 of drie regels x'd]