[RPG] Art Academy 2 - Speeltopics

Do you want to live your dream?

Art Academy

[ bericht aangepast op 1 maart 2012 - 20:59 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liam Oliver Sanz

mijn vingers speelde het vertrouwde ritme. Het pianospel dat ik ook op haar begrafenis moest spelen. Nouja moest spelen, ik werd niet gedwongen maar ik had het liever niet gedaan. Tyler is de enige die dit soort dingen van mij weet die het lijkt te begrijpen. Hij heeft zelf ook een zusje. Weliswaar ouder maar dan nog. Het gevoel is toch hetzelfde? Thuis speelde ik nooit piano als mijn ouders er waren. De enkele keren dat ik speel is pas als ik volkome alleen ben. Niemand hoeft dit van me te weten..

[Ik voelde me gisteravond niet lekker, daarom was ik niet online, boehoe. ]

Chiya Amorina Hoshi
'Bedankt,' zei ik. 'Goed, ik geef toe, deze was best simpel. Kies maar een moeilijke.'

Tyler Samuel Fowler
Ik knik dat ik de dokters instructies begrijp, bedank hem en verlaat met Joan de kamer.
'Nou, grote jongen, ik moet denk ik mijn woorden terugnemen. Je bent inderdaad een echte man,' zegt ze met een knipoog en loopt naar buiten. Als een schoothondje loop ik erachteraan. Het valt me op dat vrijwel iedere jongen Joan met een goedkeurende blik nakijkt. Ze is ook wel zeer aantrekkelijk -dacht ik dat nu echt?-, maar het lijkt me uiterst ongepast dat mensen haar zo uitgebreid nakijken. Doe het dan op zijn minst subtiel.
'Kun je het zo mogelijk nog sarcastischer zeggen?' vraag ik met een speelse grijns. 'Ik heb geen kik gegeven en ik ben nu eenmaal geen dokter, dus het lijkt me niet geheel onlogisch dat ik dacht dat het gebroken was. Jij komt er zonder schrammetje vanaf, hoor,' zeg ik dan en trek een klein pruillipje, puur om medelijden op te wekken. 'N'ah, het was eigenlijk ook wel leuk om weer eens te vechten. Is weer eens wat anders dan braaf alle lessen volgen. Jij lijkt me ook niet zo'n braverik.'

everything, in time

Joan Alexis Moore.
Als ik de gang doorloop naar buiten toe, voel ik de blikken van mensen in mijn rug prikken. Geen idee of dit mannen of vrouwen zijn, maar dit boeide me niet. 'Kun je het zo mogelijk nog sarcastischer zeggen?' Hoor ik een bekende stem zeggen. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken, en zie dat Tyler me achteraan loopt. Een speelse grijns zit er op zijn gezicht, en ik schudde hierom mijn hoofd. 'Ik heb geen kik gegeven en ik ben nu eenmaal geen dokter, dus het lijkt me niet geheel onlogisch dat ik dacht dat het gebroken was. Jij komt er zonder schrammetje vanaf, hoor,' en hij trekt een pruillipje. Waarschijnlijk om gewoon medelijden te krijgen of zielig te doen. Oké, ik had verkeerd gedacht over de broer van Maxime. Hij is werkelijk echt aardig, en helemaal niet gevaarlijk. Tenminste, niet voor zover ik kon zien of merken. 'Náh, het was eigenlijk ook wel leuk om weer eens te vechten,' zegt hij vervolgens. Abrupt was ik gestopt met lopen toen hij dit zei, en keek hem afkeurend aan. Nee hé, is hij dan toch zo'n persoon? Alsjeblieft, wees niet zo'n persoon Tyler. 'Is weer eens wat anders dan braaf alle lessen volgen. Jij lijkt me ook niet zo'n braverik.' Ik glimlachtte. 'Uitslover,' mompelde ik zachtjes. Ik ging aan een van de ronde tafeltjes zitten. De zon scheen fel op mijn huid, en ik dumpte de tassen op de tafel waar ik aan zat. Mijn leren jacket deed ik uit, en legde die erboven op. De tattoo op mijn arm begon te jeuken, en dit was geen goed teken. Snel pakte ik de zalf tevoorschijn voor op mijn tattoo, en smeerde die in. Ook die vanachter mijn oor.
'Ah, ik lijk dus niet op een braverik?' Glimlachtte ik. 'En waarom denk je van niet, stoere jongen?' Een geamuseerde glimlach kwam er op mijn gezicht, en mijn bruine ogen begonnen te twinkelen.
Ik had mijn sigaretten tevoorschijn gepakt, en stak er eentje op.

[ bericht aangepast op 12 maart 2012 - 21:06 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Tyler Samuel Fowler
'Ah, ik lijk dus niet op een braverik?' Ik schiet even in de lach.
'Moet je dat nog vragen? Lijkt me nogal duidelijk, tatoeages, sigaretten, leren jacks, niet dat ik je hiermee wil bevooroordelen, als dat een woord is, maar het straalt toch wel iets stoers uit.' Dat ik daar de grootste bewondering voor heb, laat ik maar even achterwege.
'Ik denk dat Maxime ook wel echt tegen je op ziet, hoor,' lach ik dan en knik kort, ja, daar vind ik mijn zusje wel het type voor.
'Even een ander onderwerp,' zeg ik dan en mijn gezicht wordt iets serieuzer.
'Vind je het niet gloeiend irritant dat al die jongens je nakijken? Je lijkt al niet zo comfortabel te zijn rondom jongens dus het lijkt me alleen nog maar vervelender.' Godverdomme Tyler, hou je bakkes, je praat teveel!

Maxime Milla Fowler
Wanneer ik nog via de muziekzaal naar het prikbord wil lopen, sta ik stil en blijf even luisteren. Iemand speelt mijn favoriete pianoliedje, dat ook werd gespeeld toen mijn, of onze, vader overleed. Ik trippel op mijn teentjes naar binnen om te zien wie er speelt en natuurlijk, van alle personen die er piano kunnen spelen, zit uitgerekend Liam achter de piano. Het liefst zou ik weg willen lopen, maar ik kan het niet, de prachtige muziek heeft mij volledig onder controle en in plaats van weglopen blijf ik op een eindje van Liam vandaan staan.

everything, in time

Liam Oliver Sanz

Als het liedje is afgelopen steun ik met mijn hoofd op mijn twee handen. Was ik echt zo'n watje dat ik nog steeds last had van haar dood? Misschien wel maar ik miste haar gewoon zo erg. Ik bijt op mijn lip. Ik wil niet huilen. Niet hier niet nooit ik wil gewoon verder gaan. Om me af te lijden begin ik aan een nieuw liedje. Ik leg mijn vingers op de toetsen en begin weer te spelen.

Joan Alexis Moore.
Toen ik vroeg of ik niet op een braverik leek schoot hij in de lach. Wat was hier zo grappig aan? 'Moet je dat nog vragen? Lijkt me nogal duidelijk, tatoeages, sigaretten, leren jacks, niet dat ik je hiermee wil bevooroordelen, als dat een woord is, maar het straalt toch wel iets stoers uit.' Zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. 'Ik denk dat Maxime ook wel echt tegen je op ziet, hoor,' lacht Tyler weer. De zon schijnt mooi onze kant op, en elke keer als Tyler lacht word ik erdoor gevangen. Hij lacht zo lief! Oké, bij het gesprek blijven Joan. Doe net alsof je het niets uitmaakt wat hij zegt. Maar dat kan ik niet! Protesteerde ik tegen mijn eigen gedachten. Hij is zo anders. Hij is.. Tyler. Ik glimlachtte bij dit idee. Ja, hij was zeker Tyler. 'Oh, echt?' Vroeg ik met sarcastische stem. 'Ik weet niet of dit een compliment moet zijn, maar alsnog bedankt, denk ik?' En ik nam een hijs van mijn sigaret.
'Even een ander onderwerp,' Het gezicht van Tyler werdt nu serieuzer, en keek mij aan. 'Vind je het niet gloeiend irritant dat al die jongens je nakijken? Je lijkt al niet zo comfortabel te zijn rondom jongens dus het lijkt me alleen nog maar vervelender.' Ik schrok om zijn vraag, en ging ongemerkt wat van hem vandaan zitten. 'Dat is meer om een andere reden,' mompelde ik zachtjes. Ironisch begon ik te glimlachen. 'Ach, ik heb daar eigenlijk niet zo opgelet. Als jij er niet was geweest bij die verwaande jongen, dan was het anders afgelopen.' Zei ik eerlijk tegen hem, en ik keek op. Recht in zijn mooie ogen.

[Ghehe, ik hoop dat je deze goed genoeg vindt! Ik had namelijk niet zoveel inspiratie. x'D]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Maxime Milla Fowler
Net als ik op Liam af wil stappen, die er verdrietig uitziet, doe ik het toch niet, omdat hij weer een liedje speelt. Nogmaals een bekend liedje en ik bijt hard op mijn lip. Huilen is voor watjes, dat ga ik niet doen.
Als Liam klaar is met spelen ga voorzichtig op een krukje naast hem zitten.
'Dat is Ludovico Einaudi, is het niet?' vraag ik dan met een glimlach. Ludovico Einaudi was de favoriete muzikant van mijn vader. Hij heeft ervoor gezorgd dat mijn vader Tyler op pianoles zette.

[ Hahaha, het is echt prima hoor! ]

Tyler Samuel Fowler
'Dat is meer om een andere reden,' zegt Joan, wiens toon nu enorm is veranderd. Ze doet dan ook een poging tot glimlachen, maar ik ben niet dom.
'Ach, ik heb daar eigenlijk niet zo opgelet. Als jij er niet was geweest bij die verwaande jongen, dan was het anders afgelopen.'
'Daar had ik het niet over, Joan, en dat weet jij ook wel. Het gaat niet alleen over Joseph, maar wel onder andere over hem. Het gaat ook over Liam en over mij. Ik ben misschien kleinzerig,' zeg ik met een kleine grinnik. 'Maar ik ben zeker niet dom. Ik dwing je nu niet om er met mij over te praten, maar weet wel dat het altijd mag als het nodig is.' Zo, ik heb mijn zegje gedaan. Geheel eerlijk ben ik niet, ik wil het gewoon weten omdat Maxime het wel weet. Ik ben ook wel echt bezorgd, daar niet van, maar het feit dat Maxime het wel weet en ik niet, gooit er wel een extra lading bovenop.

everything, in time

Liam Oliver Sanz

'Dat is Ludovico Einaudi, is het niet?' Ik kijk geschrokken op als ik Maxime ineens hoor. De paar tranen in mijn ogen knipper ik direct weg. 'Ja.' Ik kuch even en kijk naar mijn trillende handen. Hoelang stond ze daar al? Wat had ze allemaal gehoord of gezien? Ik kan het niet aan haar aan te kijken. Zou ze lachen me daarmee kapot maken? het begrijpen? Het niet begrijpen?

Joan Alexis Moore.
'Daar had ik het niet over, Joan, en dat weet jij ook wel. Het gaat niet alleen over Joseph, maar wel onder andere over hem. Het gaat ook over Liam en over mij. Ik ben misschien kleinzerig,' Hij stopt voor een klein gegrinnik, en gaat dan verder. 'Maar ik ben zeker niet dom. Ik dwing je nu niet om er met mij over te praten, maar weet wel dat het altijd mag als het nodig is.' Ik kuchtte. Wat moest ik dan zeggen? Ja, mijn beste vriend is vermoord door een hele groep jongens, sindsdien ben ik bang voor jongens. Ja, dat ga ik echt tegen hem zeggen. Niet, dus! Oké, tijd voor een ander onderwerp. Of zal ik het er anders opgooien? Ik grinnik. 'Oh, dus jij kijkt mij ook na?' Een geamuseerde, maar sarcastische glimlach kwam op mijn gezicht. 'Trouwens, ik denk dat het beter is om meteen die zalf op je neus te gaan smeren.' Zei ik op een ander onderwerp gooiend, terwijl ik naar zijn neus keek - die al wat blauwer bleek te worden. 'Zal ik het doen voor je?' Bood ik hem aan. 'Of wil je het liever zelf doen?' Ik nam nog een hijsje van mijn sigaret, en mijn haar deed ik in een knotje. Waar zou Maxime eigenlijk zijn?

[Trouwens, hoe gaat het nu met je? Gaat het nu wat beter met je of niet?]

[ bericht aangepast op 12 maart 2012 - 21:46 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ Haha ja hoor, nog niet helemaal beter, maar dat komt wel. Vandaag gewoon weer naar school gegaan, bedankt voor 't vragen! Hoe gaat het met jullie? ]

Maxime Milla Fowler
Liam kijkt even de andere kant op en kucht.
'We hoeven niet te praten, als je dat niet wilt,' zeg ik zachtjes en staar naar zijn trillende handen. Het blijft even stil.
'Luister, Liam, ik weet dat ik niet altijd even aardig ben geweest. Maar je kunt echt met me praten als het nodig is,' probeer ik nogmaals. Dat is echt een vervelende tik van Tyler en mij, mensen constant willen helpen.

[Sorry, inspiratieloos mwuhaha ]

Tyler Samuel Fowler
Wat wisselt ze toch weer prachtig van onderwerp. Ik laat het erbij en schud lachend mijn hoofd.
'Je liep pal voor me, hoe kan ik je dan niet nakijken?' lach ik en wiebel met mijn wenkbrauwen. Dan begint ze over mijn neus en ik vraag me gelijk af hoe het eruit ziet. Dadelijk is het een gigantische bult en loop ik voor schut. Of is het blauw en lijk ik op een smurf.
Ik haal de juiste tube uit mijn zak en reik hem haar aan.
'Doe jij het maar, als je het toch zo lief aanbiedt. Ik zie het mezelf nog wel voor elkaar krijgen om het in mijn eigen oog te smeren.'
Niet waar, ik ben echt niet zo ontzettend klunzig dat ik in mijn eigen oog prik terwijl ik mij neus moet hebben, maar nu moet Joan wel dichterbij komen zitten en als ik geluk heb, vang ik weer een glimp van haar zoete geur op. Nu gemengd met rook, denk ik, maar ach, daar ruik ik wel doorheen. Haar aanraking zal ik dan ook voelen, hopelijk deze keer niet zo hardhandig als de andere keren, want mijn neus is nog altijd uiterst gevoelig.

everything, in time

Liam Oliver Sanz

Ik haal diep adem en kijk haar aan. Haar ogen, zo heldere dat het erg afleidend was. 'Er valt niet veel te zeggen. ' Prevel ik hees en haar een hand door mijn haar. Ik slik. 'Maar toch bedankt.' Ik klap mijn kaken op elkaar en probeer.zo me e vermannen.

Joan Alexis Moore.
'Je liep pal voor me, hoe kan ik je dan niet nakijken?' Lacht hij, en hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. Hier zal ik maar niet op reageren, want teveel gedachten en dingen die ik wilde zeggen kwamen voorbij, en dat wilde ik hem niet aandoen. Het is tijd voor een ander onderwerp. 'Doe jij het maar, als je het toch zo lief aanbiedt. Ik zie het mezelf nog wel voor elkaar krijgen om het in mijn eigen oog te smeren.' Zei hij, toen hij de tube uit zijn zak had gehaald en 'm aan me gaf. 'Dat is niet goed hé, slimme jongen,' zei ik glimlachend. Ik haalde mijn schouders op, en rookte mijn sigaret snel op voordat ik de neus van Tyler insmeerde. Ik kwam dichterbij Tyler zitten. Zo dichtbij dat ik in zijn ogen de kleurenvermengselen kon zien, en al probeerde ik hier niet op te letten - het ging moeilijk. Ik draaide het tubetje open, en probeerde het op mijn zachtst zijn neus in te smeren, en af en toe kon ik het niet laten om in zijn prachtig mooie ogen te kijken - die nog geen paar centimeters van me af waren. Gosh, wat een mooie ogen. Oké, Joan; wat je ook doet.. Niet staren! Ik kuchtte, en gaf de tube toen weer aan hem terug. 'Alsjeblieft.' Zei ik wat killer dan normaal, en ik ging weer van hem vandaan. Wat ik overigens erg jammer vond. Oké, ik wordt echt bang van mezelf. Waarom denk ik nu zo? Waarom doe ik niet zo kil meer tegen hem? Ik sloot mijn ogen, en probeerde naar het antwoord te zoeken. Gosh, als ik maar niet verliefd op hem wordt! Nee, dat zou er nog bij moeten komen..

[Ah, wat goed! Hihi, naar school gaan.. Altijd leuk, natuurlijk. ;p En met mij gaat het wel goed hoor! Thanks for askin'.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dylan Drew Dawson

'Is goed,' zei ik toen en zette forget you op. 'Hopelijk ben je in deze goed,' grijns ik dan en druk op start.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Maxime Milla Fowler
'Er valt niet veel te zeggen.' 'Ik heb ook nooit gezegd dat je veel moest zeggen,' antwoord ik direct.
Het is overduidelijk dat Liam ergens heel erg mee zit, je hoeft geen expert te zijn om dat te zien. Ik haal diep adem.
'Mijn vader is twee jaar geleden overleden, hij was een groots fan van Ludovico Einaudi. Op zijn begrafenis zijn dan ook verscheidene nummers van hem gespeeld, waaronder Le Onde en Eyes Closed, die jij net speelde. De pijn die de nummers meebrengen gaat nooit weg, maar het voegt het liedje alleen maar meer waarde toe. Althans, dat vind ik persoonlijk,' zeg ik. Waarom ik het precies vertel weet ik niet, misschien geeft het Liam het gevoel dat hij niet de enige is en durft hij ook iets laten. Als dat niet het geval is, heb ik mezelf zojuist onnodig bloot gegeven en schaam ik me als een idioot.

Tyler Samuel Fowler
Ik had gelijk, de zoete geur dringt inderdaad gewoon door de stinkende rook heen. Dat, of mijn neus heeft zich volkomen op haar geur geconcentreerd.
'Auwauw, voorzichtig,' mompel ik af en toe terwijl ze de zalf over mijn neus uitveegt.
Al mijn zintuigen worden geprikkeld. Ik ruik haar zoete geur, voel haar zachte aanraking en zie haar prachtige gezicht. Ik kan geen enkel vlekje op haar huid ontdekken. En ik vergeet de pijn bijna. Biiiiijna, want als ik besef dat ik aan het staren ben, concentreer ik me weer daarop.
Joan is inmiddels klaar en geeft me de tube terug, ik stop het weg.
'Dankjewel, volgens mij heb ik nu een helemaal witte neus. Dat moet er haast wel verkeerd uitzien.' Boys will be boys.

everything, in time