Maxime Milla Fowler
'Ik vind het goed van je dat je aardiger tegen me probeerd te doen.' O, wat zegt hij dat mooi "probeert". Ik probeer niets, ik doe het gewoon. Dan vraagt hij of ik nog veel contact heb met Sofie. Ik haal mijn schouders op.
'Niet zo heel veel, we bellen, sms'en en msn'en nog wel, maar ik zie haar niet meer zo vaak. Nadat het uit was met jou is ze naar een andere school gegaan, aan de andere kant van dit stomme land. Ze was er echt kapot van. Aan de ene kant snap ik dat wel, maar aan de andere kant begrijp ik niet hoe je zo kapot kan zijn van een jongen.' Om maar te stoppen met praten neem ik snel een slok ice-tea. Dat spul is echt heerlijk!
Tyler Samuel Fowler
Ik laat de preek van de directrice rustig over mij heen komen. Wat een gezeik, maar het interesseert me gewoonweg niet, omdat ik weet dat Joan en ik niets fout hebben gedaan. Die gast verdiende het gewoon. Pardon, verdient.
Dan begint de directrice tegen Joan te schreeuwen en zegt: 'Ik ben wat aan het vertellen. Dit is geen tijd om naar je vriend of naar jongens te staren.' Haha, da's een goeie, "vriend". Joan en ik? Nee, dat zie ik nog niet zo gebeuren. Niet met iemand die zó eigenwijs is. Hoewel ze niet lelijk is, zeker niet. Godsamme, Tyler, dit is niet echt het juiste moment hierover na te denken.
De directrice blijft maar tegen Joan bezig en het wordt echt oneerlijk nu. Joseph komt er veel te makkelijk vanaf zo en Joan komt over als de badgirl, terwijl zij juist het slachtoffer is.
Uiteindelijk krijgen we een waarschuwing, wat me nog reuze meevalt. Natuurlijk ga ik hier niet tegenin, beter een waarschuwing dan bijvoorbeeld corvee. Bah, schoonmaken, dat is vrouwenwerk.
Joan vraagt of we kunnen gaan en haar stem klinkt duidelijk geïrriteerd. Volkomen terecht, vind ik, al moet ik niet zeiken want ik heb de hele tijd nog niets gezegd. Mijn neus doet pijn.
'Ja, nu kunnen jullie gaan. Terwijl er nog iemand wat te vertellen heeft?'
'Ja ik.' Het is even stil, mijn stem klinkt volgens mij echt heel debiel nu en ik weet niet eens waarom ik dat zojuist heb gezegd. Ik sta uiteindelijk op en zoek even naar woorden.
'Mevrouw, met alle respect, maar ik vind dit niet eerlijk tegenover Joan. U schildert haar af als een of ander monster terwijl zij,' hierbij wijs ik even naar Joan, waarnaar mijn vinger naar Joseph glijdt. 'Zijn slachtoffer is. Niet andersom.' 'Beschuldig je mij nu van voortrekkerij, Fowler?' 'Mijn naam is Tyler. En nee, dat doe ik niet. Maar dat u erover begint, wil wel wat zeggen.' Ze kijkt me nu aan met een blik alsof ze me zou vermoorden als ze dat zou mogen en snel trek ik Joan aan haar arm op.
'Weet u wat? Wij gaan er wel vandoor. Via de schoolarts, volgens mij is mijn neus gebroken,' sluit ik mijn verhaal af en snel duw ik Joan de kamer uit.
everything, in time
