• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:19 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alex Thompson
    Ik zocht naar het hout en spitste mijn oren toen ik de deur hoorde toeslaan. Wie was er naar buiten gekomen?
    Alsof ik dat niet wist. Ik liep terug naar de hut.
    "Stephanie. Als je nu toch buiten bent kan je me helpen hout zoeken." ik was expres niet boos geworden. Gewoon een andere aanpak. Ze was geen klein kind meer, dus moest ik haar niet zo behandelen. Eens zien hoe lang ik het vol hield.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Alex verbaasd aan. 'Ik kan alleen geen zware stukken tillen,' hielp ik hem er aan herinneren. Eigenlijk deed lopen gewoon pijn maar ik wilde dat niet toe geven. Maar ik had zo'n gevoel, dat mijn ogen al genoeg pijn verraadde.

    [ bericht aangepast op 26 feb 2012 - 17:21 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik toonde een van de kleine stukjes hout die ik had verzameld.
    "Het moet niet groter zijn dan dit en je moet er niet veel dragen. Het is dit of terug binnen. Zeg maar."
    Ik klonk wel een strenge vader.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik ben je hond niet,' zei ik nors. Ik rolde met mijn ogen maar begon wel naar het hout te zoeken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik bedacht nors dat ik wel een erg slechte vader zou zijn. Probeer ik het dan eens op een andere manier gaat ie nog slechter dan anders.
    Ik zuchtte en nam het hout dat ze al opgeraapt had uit haar handen.
    "Goed, goed. Blijf gewoon bij me."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Verbaasd keek ik Alex aan maar haalde toen mijn schouders op. 'Jij weet ook niet wat je wilt,' grinnikte ik. Maar toch deed ik wat hij wilde. Ik liep braaf met hem mee maar naar ongeveer vijf minuten was de pijn niet meer te harden. 'Mag heel even bij komen?' vroeg ik terwijl ik met mijn zij tegen een boom ging leunen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    "Tuurlijk." glimlachte ik. "Gaat het?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Alex aan en schudde mijn hoofd. 'Ik wist niet dat lopen zo pijn deed.' Ik slikte even. 'Het gaat zo wel weer...'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik liet het hout ergens op een sneeuwvrij stukje vallen en liep naar haar toe.
    "Spring op mijn rug."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek aarzelend naar Alex maar toen ik besefte dat er geen andere keuze was sprong ik en sloeg ik een kreetje uit van pijn, maar ik zat wel op zijn rug.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik zette haar voor de deur af.
    "Nu kan je in alle waardigheid binnenwandelen." lachte ik. "Ik kom ook zo." zei ik met een knik naar het hout dat ik had laten liggen. Ik ging het gaan halen, sprokkelde er nog wat en liep toen ook naar binnen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Natuurlijk, dacht ik. Welke waardigheid? Ik liep voorzichtig naar binnen en ging naast Nathan bij het vuur zitten. Mijn rug deed zo'n vreselijke pijn.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Alles goed?" vroeg ik, toen ik de pijn in haar ogen zat.
    Alex kwam binnen gewandeld en legde de stapel hout voor me neer.
    "Hé bedankt." grijnsde ik. Ik begon de goede stukken eruit te halen en wachtte ondertussen op het antwoord van Steph.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Nee,' antwoordde ik zacht. Er was heel veel verkeerd en ik had rust nodig om alles op een rijtje te krijgen maar dat kreeg ik hier niet. Daarbij was de pijn onophoudelijk en was uit onuitstaanbaar.

    [ bericht aangepast op 26 feb 2012 - 18:23 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Het doet pijn, hé." zei ik meelevend. Ik wist hoe het voelde.


    “To live will be an awfully big adventure.”