[RPG] #Pirates. 4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2012 - 15:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik maak het er zelf naar .

No growth of the heart is ever a waste

Leuk toch, om het ze een beetje moeilijk te maken
Ik ga zometeen trouwens weer schrijven, ben nu bezig voor GWMT c:
Toch jammer dat ik te laat was met Oli er heen sturen.. Had wel willen zien hoe dat gegaan was Misschien krijg ik ooit nog een kans, gehehe.

Dan was ie net zo'n troll als Ace nu was x'D.

No growth of the heart is ever a waste

Cool toch Waarschijnlijk had ik hem heel droog even laten staan kijken en dan iets zeggen van: 'We vertrekken na zonsondergang. Zorg dat je tegen die tijd.. klaar bent.' En dan weer weg :')

Eigenlijk wil ik ook Josephine terug laten komen bij de Medusa net als Ace en Genesis staan te vunzen oid

Ik weet dat Gavin last had van zijn onderarm maar wat scheelt er precies aan?

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Haha, hadden wij het net ook over.

Een infectie van een eerder opgelopen wond tijdens gevecht met.. wat was 't ookal weer..?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Een infectie dus, daar kan ik wel wat mee c:

Noémielle Dian Dewi - Avaloniër, arts.

"Noémielle heb je even?" Ik vloekte even in mezelf als ik per ongeluk iets omstootte en ging dan naar buiten. "Is er iets mis Aiyana?" Zo subtiel mogelijk schudde ik mijn voet even achter me zodat het goedje dat in de pot zat die ik had omgestoten van mijn laarzen af zou gaan. Lang leve het hertenleer, dacht ik nog bij mezelf. "Gavin?" Verbaasd keek ik hem aan terwijl ik me afvroeg wat hij hier in hemelsnaam deed, meestal kreeg ik alleen maar onvoorzichtige kinderen over het zand. Met een scherpe blik nam ik de twee voor me in me op. Wat zou er mis gegaan zijn? Is er iets met Gavin gebeurt waardoor hij niet zou kunnen meevechten? Maar hij ziet er redelijk gezond uit? Hij moet toch kunnen meevechten? Met een ruk greep ik mezelf bij mijn nekvel en dwong mezelf te kalmeren, mijn gedachten ging weer eens op de loop voor ik het werkelijke verhaal had aangehoord. "Dus, je had me nodig?"

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Tristan Wright - Piraat, Medusa.

‘De volgende keer mag jij met een plan komen, want die van mij lijken gedoemd tot mislukken, goed?’ Glimlachend draai ik me om. ‘Dat valt best mee,’ antwoord ik. Ik vraag me af of ik mijn we-verraden-Oliver-plan nu moet vertellen, maar ze beslist voor mij door Ace te gaan verdedigen.
‘Volgens mij deed hij het werkelijk niet expres. Ik hoop alleen dat hij zijn mond houdt,’ zucht ze. Ik trek een wenkbrauw op. Ace, die per ongeluk bij naakte vrouwen terechtkomt? Ik dacht het niet. Ik laat mijn blik over Abby glijden en voel weer hetzelfde verlangen als daarnet opkomen. In mijn hoofd spelen er al verschillende taferelen af waarbij ik haar kleding weer uittrek en ik streel mijn hand door haar haren, onderaan haar nek. Stilletjes ga ik wat dichter bij haar zitten.
‘Heb je trouwens al wat minder last van je rug?’
Met enige tegenzin haal ik mijn ogen van haar lichaam af en kijk ik haar aan. Zou ze iets gezien hebben aan mijn verband? Van haar gezicht is weinig af te lezen, maar ik twijfel nog steeds. Vrouwen (en Abby zeker) zien dikwijls meer dan je zou denken.
‘Het gaat al een stuk beter,’ antwoord ik naar waarheid. Even twijfel ik nog, maar dan besluit ik er alles toch maar uit te gooien. Ze heeft daarnet toch laten zien dat ze van me houdt, dit zal wel niets veranderen. Al ben ik er niet helemaal gerust in.
‘Iemand heeft me laatst verzorgd. Weet je nog die tijd dat ik een tijd… weg was van de Medusa? Wel, ik heb niet altijd op datzelfde schip gevaren als datgene dat jullie toen aanvielen. Daarvoor zat ik op de Poseidons Mermaid. Ik werk al een tijd voor Engel, Daltons dagen zijn al geteld.’ Toegegeven, ik ben best trots op mijn positie als verrader. Als Oliver binnenkort een sabel door zijn ribbenkast of een kogel door zijn kop krijgt, zal dat dankzij mij zijn. Mijn muiterijplan heb ik ondertussen ook al minutieus uitgedacht. Ik laat Abby los, benieuwd naar haar reactie.

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 19:19 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis Elisabeth
Een tijdje sta ik alleen op het strand, om vervolgens Ace's stem weer naast me te horen. Onwillekeurig krullen mijn lippen zich tot een lichte glimlach, waarna ik langzaam knik. Ik ben nieuwsgierig geworden. Misschien zelfs té nieuwsgierig.
"Ik hoop trouwens dat je niet boos op me bent, door wat er gebeurde op de boot. Het overviel me. Letterlijk. Ik wist niet dat ze dat van plan was." Murmelt Ace ineens, iets waardoor ik automatisch een steek in mijn borst voel. Ik dwing mijn lippen tot een bescheiden glimlachje, en slik vervolgens om mijn droge keel op gang te krijgen. Ik doe mijn best de juiste woorden te vinden, en slaak uiteindelijk een geluidloze zucht. "Als ik eerlijk ben; Ik was helemaal niet boos. Toen ik jou daar zo zag met Asilah, besefte ik ineens dat ik een preuts meisje ben zonder enig begrip voor de wereld hierbuiten - terwijl zij zonder moeite zoiets kan uithalen. Ik voelde me gekwetst en-" Ik schud langzaam mijn hoofd, en strijk vervolgens een krul achter mijn oor. In een poging mezelf te herpakken voor de rest van de bemanning me nog zouden gaan uitlachen, verstrengel ik mijn vingers met elkaar om vervolgens een blik op het kabbelende water te werpen.

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 20:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Dat beest is iets van een hert geweest ofzo. x)

Gavin Sloan Honiahaka.

“Natuurlijk wil ik dat voor je doen. Bij dingen die ik zelf niet opgelost krijg ontvang ik toch ook jouw hulp? Daar zijn we vrienden voor, Aiyana.” Die laatste zin had een nogal wrange nasmaak voor hem, helemaal na al zijn gedachten over dat hun vriendschap misschien wel meer kon zijn van vandaag. Hij legde er zich bij neer, Chaluwen zou bepalen aan wie ze uitgehuwelijkt zou worden, daar kon hij niets tegen beginnen. Als hij zich gewoon goed gedroeg en het gevecht zou winnen had hij misschien een kans. Al ging hij er vrijwel zeker vanuit dat Aiyana zou worden uitgehuwelijkt aan een ouder iemand, dat ging hier al langer zo en daar zou Chaluwen naar verwachting geen verandering in brengen. De knuffel die ze hem gaf waardeerde hij zeer, ook al was hij dan vriendschappelijk. "Ik ga even langs Noémielle, kijken of ze genoeg spullen heeft voor het gevecht. Je loopt wel even mee, toch?" Toen ze die woorden sprak was hij gelijk alert. Bijna nooit toonde ze zoveel interesse in de dorpsarts, dus er moest wel wat achter zitten. Toch kon hij niet anders dan instemmen, al was het maar omdat hij ook die kant op moest. Zijn handen plaatse hij naast zijn lichaam om daarop te steunen toen hij ging staan. Vrijwel direct toen hij stond pakte ze zijn hand beet, wat betekende dat wat hij probeerde te vermijden niet meer te vermijden viel. De spanning in zijn lichaam was merkbaar, al kwam het maar doordat hij stiller was geworden. Op haar vraag knikte hij enkel, in plaats van dat hij een uitgebreid antwoord gaf zoals hij normaal deed. Zijn angst voor wat er met zijn arm zou gebeuren nam zijn lichaam over, waardoor er een stem in zijn hoofd begon te roepen dat hij moest maken dat hij weg kwam. Alle vezels in zijn lichaam wilden verdwijnen van het dorp, zo ver mogelijk weg. Maar hij bleef, hij liet zich mee voeren door de zachte hand van Aiyana naar de dorpsarts. Voor de hut bleven ze staan, terwijl Aiyana Noémielle riep keek hij driftig om zich heen zoekend naar een excuus waardoor hij deze confrontatie met de pijn kon uitstellen. Maar hij vond niets. Hij haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren, wat was hij? Een kleuter? Hij durfde niet eens naar de dorpsarts toe te gaan voor een wond maar hij durfde wel het gevecht aan te gaan wat zijn dood betekende? Het sloeg nergens op maakte hij zichzelf wijs, maar de gedachten had geen effect. Als een bange jochie kneep hij in de hand van Aiyana. Misschien, heel misschien als Aiyana bij hem bleef dat hij dan niet wegrende. "Ja, Gavin heeft nog al last van zijn arm het leek me beter als je er even naar wilt kijken." Hoorde hij de vastbesloten stem van Aiyana spreken. “Nee, nee, Aiyana. Het is niets, ik heb nergens last van.” Bracht hij er direct tegen in. Ze kon vergeten dat hij zou gaan zitten en naar zijn arm zou gaan laten kijken. Hij moest naar de stem in zijn hoofd luisteren, weg rennen, dat was het enige wat hij kon doen. Zijn hand trok hij abrupt uit die van Aiyana om zijn lichaam om te draaien. Het zweet brak bij hem uit en hij wist zich geen raad met zijn lichaam. Door de angst speelde de pijn in zijn onderarm nog meer op dan anders, alsof het wou zeggen dat als hij nu wegliep dat hij dan voor altijd aan die verrekte pijn vast zat. Beverig haalde hij adem terwijl hij voor de keuze stond, of hij liet zich behandelen met alle pijn die daarbij kwam kijken of hij zou nog langer leven met de goede en slechte dagen totdat hij zou sterven in de strijd. Hij moest toegeven, de eerste optie klonk aantrekkelijker al verkoos hij de tweede. Bovendien zou hij hoe dan ook eens sterven in de strijd, een betere dood kon je je als krijger niet wensen. Vooral omdat je dan stierf tijdens het gevecht voor je stam, de stam van wie jij de taak had gekregen om hem te beschermen. Traag begon hij te lopen totdat hij de stem van Aiyana hoorde. “Gavin, het is een bevel!” Direct versteende hij. Wat nu? Als hij niet naar het bevel luisterde zou hij waarschijnlijk zijn positie kwijt raken hoe zeer Chaluwen en Aiyana elkaar op het moment ook niet lagen. Maar als hij wel luisterde dan moest hij de angst in de ogen kijken, of hij daar al groot genoeg voor was wist hij niet. Zijn ogen sloot hij. ‘Kom jongen, laat de dokter kijken naar je arm. Ik wil niet dat mijn zoon nog langer deze treiterende pijn moet voelen. Je bent sterk genoeg om dit aan te kunnen, laat Aiyana je helpen.’ Het was de stem van zijn moeder die hij in zijn hoofd hoorde, het was een herhaling van woorden die hij al eens eerder van haar had gehoord. Woorden waar hij tot voor kort niets mee had gedaan, anders dan ze afwijzen. Na nog een minuut van wikken en wegen gaf hij toe. “Voor jou, mama.” Zei hij zacht. Zijn ogen opende hij weer en hij draaide zich terug om. Zijn blik ging naar Aiyana. Gesterkt door de woorden van zijn moeder in zijn gedachten pakte hij haar hand vast om vervolgens de tent van Noémielle in te lopen, die ze uitnodigend open hield. Hij ging zitten op het verzorgbed. Noémielle keek hij een moment zwijgend aan. “Ik wil mijn arm laten behandelen.” Zijn stem was slechts een fluistering, maar voor het eerst in tijden gaf hij toe aan een behandeling. Wat betekende dat hij toe gaf aan de pijn die hij voelde.

Stand up when it's all crashing down.

Abigail Rosaline Valence.
Ik kon nog altijd genieten van Tristans aanrakingen en ergens moest ik toegeven dat ik er van baalde dat we zo ruw onderbroken waren en Tristan volgens mij ook. Het idee van wat er gebeurd zou kunnen zijn als Ace niet was gekomen was het gene waar ik het meest bang voor was en tegelijkertijd het meest naar verlangde. Het klonk geschift, maar zo voelde het. Tristan beantwoordde mijn vraag, maar eerlijk gezegd ging het langs me heen. Het was heerlijk om samen met hem te zijn, al was het maar zoals nu, dat we gewoon samen zaten. Meer was er niet nodig om me gelukkig te maken. De vogels waren nog altijd druk aan het kwetteren en ik hoorde zacht wind door de bladeren ruisen. Het was warm, maar het koele briesje maakte het compleet. Perfect. Pas toen Tristan zijn hand weer weghaalde leken zijn woorden pas weer tot me door te dringen. Zijn eerste woorden alarmeerde me en al mijn zintuigen stonden direct op scherp. Kort keek ik hem onderzoekend aan en hoorde zwijgend zijn verhaal aan, toen hij klaar was liet hij me helemaal los en ik wist even niet wat te zeggen. Hij werkte voor Engel.. Engel, Engel als in Olivers vijand? Hij had het verborgen voor me gehouden, al sinds onze eerste ontmoeting. Al die tijd had hij het geweten. Het was niet het feit dat hij Oliver verraadde dat ik zo erg vond.. Maar die vreselijke gedachte, dat hij het al die tijd voor me verborgen gehouden had, bijna een jaar lang, voelde als een mes dat in mijn rug gestoken werd.
"W-wat.." stamelde ik en schudde ongelovig mijn hoofd. "Waarom vertel je me dat nu pas?! Je wist het al die tijd al! Ik-" Ik perste mijn lippen gauw op elkaar en beëindigde daarmee mijn kleine woede uitbarsting en voorkwam daarmee ook een kleine scheldtirade die op het puntje van mijn tong lag. Ik wendde mijn gezicht af en focuste me op het gras. "Ik dacht het al," fluisterde ik uiteindelijk. Al die tijd had het geleken alsof hij iets voor me verzweeg, ik had gedacht dat ik het me inbeeldde, maar ik bleek het dus juist gehad te hebben. Ik wist niet zo goed wat ik met de situatie aan moest en beet ongemakkelijk op mijn onderlip. Een relatie was nieuw voor me, net zoals deze situatie, toch was ik wijs genoeg om me te realiseren dat kwaad naar hem schreeuwen niet de beste optie was. Maar dat wilde ik ook niet. Ruzie was wel het laatste wat ik wilde en hij had het me nu toch verteld? Nee, het was niet genoeg, hij had het me toch eerder kunnen vertellen? Er waren genoeg momenten geweest dat hij het had kunnen opbiechten, of was hij bang me te kwetsen? We hadden veel doorstaan samen.. Maar wie wist wat hij nog meer voor me achterhield. Oh God, wat was dit lastig..
"Je verteld me nooit wat over jezelf, ik dacht dat je me vertrouwde. Ik vertrouwde jou!" Ik had besloten gewoon te zeggen wat ik voelde en ik hief mijn hoofd om Tristan nu aan te kijken. "Waarom heb je het me niet eerder verteld...?" Hij had me gekwetst door het zo lang voor me verborgen te houden en dat mocht hij weten ook. Ik was altijd eerlijk tegen hem geweest, hij wist alles van me en net had ik hem zojuist weer in vertrouwen genomen. Natuurlijk waren het mijn eigen keuzes geweest, maar toch had ik gehoopt dat hij mij ook eens in vertrouwen zou nemen. Eerder in ieder geval, niet nu pas.
"Is er nog iets dat ik moet weten?" voegde ik er voorzichtig aan toe. Hoeveel hield hij nog meer voor me achter? Plots twijfelde ik eraan of ik hem nog wel kon vertrouwen. Wat was dat nou voor iets stoms!? Natuurlijk kon ik hem nog wel vertrouwen! Toch..? Afwachtend keek ik hem aan. Het was doodstil, alsof elk wezen in de omgeving de spanning had opgemerkt en zich nu stil hield. In mijn hoofd was het toch één grote chaos, alsof er een storm was losgebroken die alleen ik kon waarnemen. Waarom nou? De spanning die er plots hing deed me mijn gezicht opnieuw afwenden en zonder dat ik er erg in had balde ik mijn vuisten.


Haha, beetje vage post. Sorry, maar probeerde me beetje in te leven. Het is een chaos in Abby's hoofd en dus ook in mijn post

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 21:49 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha das niet eens zo'n slecht idee .

Ace - Piraat.

"Als ik eerlijk ben; Ik was helemaal niet boos. Toen ik jou daar zo zag met Asilah, besefte ik ineens dat ik een preuts meisje ben zonder enig begrip voor de wereld hierbuiten - terwijl zij zonder moeite zoiets kan uithalen. Ik voelde me gekwetst en-" Verrast kijk ik op naar Genesis, waarna mijn blik weer in een ernstige staat vervalt. Voorzichtig leg ik mijn arm om haar heen, alsof ik bang ben om haar te breken. Ze beseft het misschien niet, maar zoals zij beschrijft hoe ze zich voelt, zo voel ik me in haar bijzijn. Ik zeg het niet, omdat ik het gelach van de mannen nu al kan horen.
'Alsjeblieft, laat je door haar niet kisten. Ze is het niet waard. Eigenlijk zou je medelijden met haar moeten hebben.' Ik zeg het met een vleugje triomf.
'Medelijden om het feit dat ze zich zo in de val laat lokken door hem. Weet je wat ik haar heb gezegd toen ze me hier weer heen liet roeien? Ik heb haar gezegd dat ze niks betekent in de ogen van Dalton. Niemand betekent wat in zijn ogen. Hij kijkt ons allemaal op diezelfde kille manier aan. En dat is zijn ziel.' Ik draai me om en leg mijn beide handen op haar schouders. Alle woorden heb ik zacht uitgesproken, om nogmaals die commotie te voorkomen. Bovendien zijn ze alleen voor haar bestemd. De rest heeft er niks mee te maken. Op zachte toon spreek ik verder.
'En het is helemaal niet erg om preuts te zijn. Het laat juist zien dat je een gevoel van trots hebt. Neem vooral geen voorbeeld aan van ons, miezerige dekzwabbers.' Ik zeg het met een grijnsje.
'Je wil niet weten hoe ik mijn maagdelijkheid ben verloren.' Oh. Eh, juist. Eerst denken en dan praten. Niet andersom. Ik kijk even droog voor me uit en ga weer naast haar staan. Wat nerveus wapper ik met mijn hand.
'Goed, eh vergeet wat ik net zei.'

No growth of the heart is ever a waste

Asilah staat er nog steeds niet bij...

Quiet the mind, and the soul will speak.

Awh, Ace is being cute ;c

Genesis
Ik frons lichtelijk waarna ik mijn olijfgroene ogen nieuwsgierig in de zijne haak. "En het is helemaal niet erg om preuts te zijn. Het laat juist zien dat je een gevoel van trots hebt. Neem vooral geen voorbeeld aan van ons, miezerige dekzwabbers." Voegt hij daar met een lichte grijns aan toe. Met een afkeurend glimlachje schud ik mijn hoofd, om vervolgens voorzichtig op mijn tenen te gaan staan. "Zo zijn zij misschien, maar jij niet." Zijn laatste zin vergeet ik even, hoewel ik daar vast en zeker op terug zal komen. Heel voorzichtig - alsof hij zo weer zal verdwijnen, strijk ik een lok voor zijn ogen vandaan, om vervolgens mijn mondhoeken tot een lieve glimlach te krullen. "Ik zeg het nogmaals - en ik zal het blijven herhalen tot het ooit eens doordringt. Jij bent heel speciaal voor me Ace. Geen man, zelfs geen piraat zou daar tegenop kunnen. Ik heb mijn leven al enige tijd geleden in jouw handen gelegd en ik hoop dat ik daar voor altijd veilig blijf." Ik glimlach, werp een blik in zijn ogen en druk vervolgens een vederlicht kusje op zijn lippen, om vervolgens weer in dezelfde positie als net naast hem te gaan staan. De enkelingen die fluiten of als gekken staren, maan ik met een dodelijke blik tot zwijgen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Een beetje geïmproviseerd sinds er geen sites bestaan over wat ze er in die tijd mee deden maarja :W

Noémielle Dian Dewi, Avaloniër, arts.

Een beetje afzijdig volgde ik het gesprek van Gavin en Aiyana. Pas als het duidelijk werd dat Gavin me nodig had, hield ik de flap van de tent een stukje open en liep achter hen naar binnen waar ik direct wat dingen zoals water begon klaar te zetten. Een kort moment lang staarden we mekaar alleen maar aan voor Gavin uiteindelijk zijn mond opentrok. “Ik wil mijn arm laten behandelen.” Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik even van hem naar zijn arm. Wat ik ook ging zeggen, liet ik verloren gaan in een geluidloze uitval van verontwaardiging. "En wat is de reden dat je daar nu maar mee langskomt? Hij is helemaal ontstoken! Weet je wel wat de gevolgen kunnen zijn als je zo lang wacht? Je arm zou zijn functie kwijt kunnen geraken wat betekent dat je zo klaar bent met vechten en dag in dag uit niets mag gaan zitten doen." Hoofdschuddend nam ik een doek vast en wat ontsmettingsalcohol die de man aan de andere kant van het dorp geprepareerd had. "Dit kan even prikken." Mompelde ik zacht terwijl ik het mengsel op de doek goot en daarmee een paar keer over zijn arm streek. Met een vaste greep nam ik zijn arm vast en draaide die een paar keer van links naar rechts voor ik naar de kast liep en daar een pot met groen smeersel uithaalde. "Dat is een anti-inflammatoire preparaat van speciale en gekauwde bladeren, het zou de infectie moeten minderen." Zei ik nog steeds lichtelijk pissig. Tot mijn grote genoegen nam met de eerste laag de roodheid al direct een beetje af, ik had goed gehandeld, gelukkig maar. Met een nerveus gebaar streek ik mijn lange haren van voor mijn ogen. Zonder iets te zeggen haalde ik de rechtstreekse laag eraf en waste met wat water en een doek de rest van het mengsel weg. "Nog twee keer," Ik wist een flauw glimlachje op te brengen terwijl ik er opnieuw wat opsmeerde. "Hoe gaat'ie Aiyana?" Zei ik op mijn normale vrolijke toon om een gesprek aan te gaan. Door een beetje mijn hersenen te gebruiken had ik besloten niet te beginnen over wat er gebeurt was, het was zo al erg genoeg voor haar zonder dat iedereen het erin wreef.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.