[RPG] #Pirates. 4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2012 - 15:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

:'D "Al kan Oliver dit mooi in zijn zak steken."

Abigail Rosaline Valence.
Ook Tristan leek niet blij te zijn met het nieuws dat ik hem bracht en met een grote glimlach vertelde hij me hoe blij hij wel niet was dat Asilah zo opmerkzaam was. Die woorden gecombineerd met die grote glimlach op zijn gezicht toverde kort een grijns op mijn gezicht. Het kwam niet als een grote verrassing dat hij mijn idee afsloeg en hij ik moest toegeven dat hij een goed punt had. Het was fijn dat hij gewoon kon lopen ondanks zijn verwondingen, maar dan viel mijn plan inderdaad in het water. Stom dat ik daar zelf nog niet aan gedacht had. Als we dat hadden gedaan konden we net zo goed meteen met een bord waarop stond wat we van plan waren om ons nek gaan rondlopen. Tristan sloeg zijn arm om mijn middel en bracht zijn gezicht dichterbij. Als ik niet beter wist zou ik zelf haast nog gaan geloven dat we inderdaad met iets romantischer bezig waren dan ons ontsnappingsplan bespreken. "Ik weet niet wat het minst verdacht zou zijn," gaf ik toe. Naar wat ik vreesde zou Asilah elke zet van ons vanaf nu als verdacht beschouwen en daarmee kon ze het ons dan ook nog eens flink moeilijk maken. Waarom moest, van alle mensen, zij zich weer met onze zaken bemoeien?
"Laten we dan maar bij het eerste plan blijven." Veel keus hadden we toch niet. Ons plan was zeker niet perfect, maar wel één van de beste opties, ook al zat het me niet lekker Tristan alleen te laten bij Asilah en Oliver.
Tristan kuste mijn vingers en iets aan zijn houding vertelde me dat, dat hem niet lekker zat. Ikzelf hoefde ook niet per se aan iedereen te laten zien hoe gelukkig we wel niet waren, maar het was de beste dekmantel waar ik momenteel mee had kunnen komen. Een bemanningslid van in de verte riep iets wat ik niet kon verstaan wat gevolgd werd door een bulderende lachsalvo. Het werd tijd dat het zootje ongeregeld weer eens losgelaten werd in de havens van Tortuga zodat ze konden uitrazen.
"Nee, het schip is van ons zodra Oliver onder de zoden ligt. Wat zou je daarvan vinden? Jij, Ace en ik kapiteins? Onze eigen meester, met een hele bemanning," zijn woorden klonken bijna te mooi om waar te zijn. Geen Oliver die ons het leven zuur maakte, onze eigen baas zijn.. Tot mijn grote verbazing vroeg Tristan me toch of ik het niet zag zitten. "Natuurlijk zie ik het wel zitten, al sla ik het kapitein zijn denk ik toch maar over. Zo'n zootje ongeregeld in het gareel houden is niet voor mij weggelegd," antwoordde ik met een glimlach. Ik sloeg mijn armen om Tristans nek in een omhelzing en bracht mijn lippen bij zijn oor. "Betekent dat trouwens dat je Engel zijn bemanning verlaat?" fluisterde ik. Ik had geen idee hoe lang hij ongeveer bij Engel zijn bemanning had gezeten, maar was hij werkelijk van plan daar zomaar uit te stappen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Asilah Salomn – rechterhand Captain Oliver.
Ik was nog maar net uitgepraat toen ik iemand naar me hoorde schreeuwen, en ik wist gelijk aan zijn irritante manier van praten dat het Ace was. “He blooondje! Vangen!” Met vernauwde ogen keek ik snel om en zag nog net een fles rum mijn kant opkomen, waardoor ik geneigd was snel te handelen en de fles te vangen met mijn beide handen, waardoor ik het heft van mijn zwaar los moest laten. Die verdomde rat…! Wilde hij mijn hoofd raken of zo? Ik zou niet verbaasd zijn als hij dat ook werkelijk wilde. En hoe erg ik ook naar rum snakte, dit vroeg om een fles tegen Ace zijn kop.
Knarsetandend liep ik op hem af, zonder Oliver nog een blik te geven, maar voordat ik ook maar bij hem kwam, kwam een man mijn kant op. “D-dat.. is m-mijn fles…!” Het kwam er stotterend, maar vooral erg dronken uit. Hoe heet die man ook alweer? Pedro? “Nou, Pedro,” Ik sprak zijn naam nog steeds knarsetandend uit, “nu is het je fles niet meer.” Ik veegde de fles af aan mijn shirt, nam er een grote slok van en sloeg deze toen tegen de man aan, waardoor hij bewusteloos op de grond viel, terwijl ik de fles toen weggooide.
Toen liep ik verder naar Ace met een moordende blik, waardoor ik hoopte dat hij ter plekke dood neer zou vallen, maar helaas ging mijn wens niet in vervulling. Hoe dichterbij ik bij Ace kwam, hoe erger ik hem wilde vermoorden en toen ik bij hem was, sloot ik mijn hand om zijn nek en kneep er nog, voor mijn doen, best zacht in. “Ace, rat van me, bedankt voor je lieve cadeautje,” Het kwam er erg dwingend en sarcastisch uit. Mijn ogen waren dodelijke pijlen geworden die zich in die van Ace boorde. “Maar zeg niet dat je mij wilde raken met die fles?” Ik begon weer te knarsetanden en ik moest zwaar mijn best doen om hem niet harder in zijn keel te knijpen. Mijn andere hand lag op de heft van mijn zwaard, you'll never know.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ace - Piraat.

"Ze zijn leuk, samen." Huh? Ik kijk om, naar Genesis. Ik volg haar blik naar Tristan en Abby. Ik trek een klein soort van glimlachje.
'Ja,' mompel ik. Ik weet niet wat te zeggen. Mijn ogen blijven even op Genesis' gestalte rusten. Ze is ongelofelijk fragiel in het oranje licht van de dalende zon. Zo kwetsbaar. Ik heb haar zomaar meegenomen van huis. Ik was nooit van plan om haar kwaad te doen, maar dankzij die egoistische actie is ze nu wel getuige geweest van meer dingen die ik een mens kan aandoen. Ze heeft meer gezien dan ze zou moeten zien.
"Het spijt me Ace, van alle stommiteiten die ik ben begaan en de last die ik ben geweest gedurende deze reis. En het spijt me van net. Die woorden.. Ze kwamen vast van een zonnesteek," mompelt ze. Ik kijk verbaasd haar kant op. Het spijt haar?
'Het zou onterecht zijn als jij degene bent die je moet verontschuldigen, terwijl ik de schuldige ben. Ik heb meer op mijn geweten dan ik zou willen hebben. Daarom: het spijt mij. Ik weet dat ik je onbewust uit een lastige situatie heb gered, maar ik heb je zoveel ellende bezorgd. En dat ga ik goedmaken. Dat beloof ik. Ik-' Ik wil haar vertellen over het plan, als Asilah ineens onze kant op komt gelopen met moord op haar gezicht. Oh verdomd, misschien moet ik maar gaan rennen.
“Ace, rat van me, bedankt voor je lieve cadeautje,” zegt ze met een vreemde ondertoon in haar stem. Te laat om te rennen. Ze heeft haar hand als een klauw om mijn nek geknepen. De andere hand ligt op haar wapen. Als ik snel ben, kan ik haar een rake klap verkopen. Maar het hele plan nu in gevaar brengen kan ik me niet veroorloven. Het enige wat ik moet doen is mezelf blijven.
'Graag gedaan, blondje,' pers ik uit een gortdroge keel.
“Maar zeg niet dat je mij wilde raken met die fles?” Ik trek een droge blik.
'Eigenlijk zag ik je aan voor Saffir, mijn excuses,' zeg ik, al wijzende op de enorme neger die nog lelijker is dan de lelijkste berggorilla die ik heb gezien. Ik heb overigens nooit van mijn leven een berggorilla gezien, maar ik vond de verwijzing wel leuk.
'Zou je me nu los willen laten? Voor dit soort intimiteiten ben ik te nuchter,' zeg ik.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Mijn groenblauwe irissen volgen zijn blik wanneer hij ingaat op mijn excuses.
"Het zou onterecht zijn als jij degene bent die je moet verontschuldigen, terwijl ik de schuldige ben. Ik heb meer op mijn geweten dan ik zou willen hebben. Daarom: het spijt mij. Ik weet dat ik je onbewust uit een lastige situatie heb gered, maar ik heb je zoveel ellende bezorgd. En dat ga ik goedmaken. Dat beloof ik. Ik-" Asilah. Ik voel hoe mijn handen zich onbewust samenknijpen tot vuisten. Ik ben haar actie met Ace nog niet vergeten. Bovendien kan ik de hoogblonde, onfatsoenlijke dame niet uitstaan.
De woorden die ik haar toe wil spuwen branden op mijn tong wanneer ze Ace bij zijn keel grijpt. Kalm, Gen. Beheers jezelf en gebruik fatsoen.
Ik sta op, en werp een minachtige blik richting Asilah. "Ben je zo wanhopig?" Kwam spottend doch laconiek over haar verfijnde lippen.
"Zou je me nu los willen laten? Voor dit soort intimiteiten ben ik te nuchter," zegt Ace dan, waarop zij een blik werpt op de hand die op haar wapen ligt. "Afgewezen. Dus, pak je waardigheid van de grond en ga terug naar je baasje. Oh, wacht. Er valt niets op te rapen. Wel, wees een dame en loop weg voor je - je nog geliefder maakt." Een giftige tong brandde op dit moment in haar mond. Ze was niet van plan onder te doen, of zo laag te zinken als zij. Maar ze ging ook niet stilzitten. Ze ging situaties anders aanpakken. Slimmer, minder hooghartig.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Genesis is epic man, haha. Ik denk niet dat Asilah haar mag, though. ]


Asilah Salomn – rechterhand Captain Oliver
“Graag gedaan, blondje,” perste hij uit zijn keel, en dit maakte me natuurlijk alleen maar bozer, maar ik hield mezelf voor zijn keel nu niet al te stevig vast te pakken. Het kind dat naast hem stond, had ik geen behoefte aan en ik negeerde haar dan ook. Ze was alleen een reden om mijn zwaard ook in haar keel of buik te steken, net zoals ik tegen Abby had gezegd. Hel, wat zou dat een verbetering zijn voor de wereld…
“Eigenlijk zag ik je aan voor Saffir, mijn excuses. Zou je me nu los willen laten? Voor dit soort intimiteiten ben ik te nuchter,” Zei hij, en hij wees op één of andere lelijke neger, en dit keer kon ik mijn woede niet meer onder controle houden en ik kneep zijn keel wat dichter. “Kijk uit met wat je zegt, rat, of ik knijp je keel helemaal dicht. Of wil je toch liever solliciteren naar dat zwaard in je maag? Kan allebei hoor,” Siste ik liefjes tegen hem, en ik wilde net weer wat voorstellen toen dat wijf er doorheen tetterde, alsof ze op één of andere markt stond.
“Ben je zo wanhopig?” Het kwam spottend over haar lippen, maar ik keek nog steeds Ace aan met een moordende blik. Voor dit soort dingen heb ik nu geen tijd voor, en al helemaal niet als dat kind doet alsof ze alles is. “Afgewezen. Dus, pak je waardigheid van de grond en ga terug naar je baasje. Oh, wacht. Er valt niets op te rapen. Wel, wees een dame en loop weg voor je – je nog geliefder maakt.” Ze zei het allemaal met een enigszins giftige toon in haar stem, maar natuurlijk, Ace was haar o-zo lieve schatje. Ugh, can’t stand the damn love around here, it makes me want to throw up.
“Zeg, Ace, wat betekend dit wijf voor je?” Er kwam een listige grijns op mijn lippen en terwijl ik met mijn andere hand nog steeds de heft van mijn zwaard voelde, ging ik verder, “Veel toch? Heb je haar al genomen, of doe je dat toch liever niet en wacht je op een later moment? Weet je wel, als je klaar bent om je op mij te wreken, of de kapitein natuurlijk,” Ik ging wat dichter bij zijn oor en fluisterde toen heimelijk en op een zachte toon, “John is dood door Oliver. Zal ik dat schatje van je dan maar doen?” Ik wist dat ik in een nogal lastige positie zat, maar zolang ik maar de heft van mijn zwaard kon voelen, was het goed. Mijn zwaard had ik ondertussen zo gelegd tegen zijn nek, dat als hij wat zou flikken – of dat kind – dat ik hem de nek door zou snijden.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Genesis never liked Asilah, although .

Feel the fire, but do not succumb to it.

Haha that post made me grin :'D.

Ace - Piraat.

“Kijk uit met wat je zegt, rat, of ik knijp je keel helemaal dicht. Of wil je toch liever solliciteren naar dat zwaard in je maag? Kan allebei hoor.” Ik zet alles op alles om mijn gezicht niet te laten verkrampen in pijn als ze haar greep om mijn keel verstrakt. Nog even en ik val flauw, voorspel ik. Ineens komt Genesis bij het gesprek.
Met wijdopen ogen kijk ik toe hoe Genesis haar verbale vuur op Asilah spuwt. Deze is niet vrolijk. Allerminst. Maar in plaats van dat ze haar zwaard op haar richt - de zet die ik meer van haar had verwacht - richt ze zich nog steeds op mij.
“Afgewezen. Dus, pak je waardigheid van de grond en ga terug naar je baasje. Oh, wacht. Er valt niets op te rapen. Wel, wees een dame en loop weg voor je – je nog geliefder maakt.” Mijn mond zakt open. Een paar andere bemanningsleden draaien zich om. Asilah's gezicht staat op moord. Ik zet een stap dichtbij Genesis voor zover mogelijk, om Asilah's aanval op te vangen als het nodig is, want ik zie het nog gebeuren dat ze haar zwaard dwars door haar heen wil rammen. Over mijn dooie lijk dat dat gebeurt!
“Zeg, Ace, wat betekent dit wijf voor je?” vraagt ze ineens, de ogen gericht op mij. Mijn ogen worden groot, maar haar grijns verraadt weinig soeps. Mijn verwarring voedt haar.
“Veel toch? Heb je haar al genomen, of doe je dat toch liever niet en wacht je op een later moment? Weet je wel, als je klaar bent om je op mij te wreken, of de kapitein natuurlijk,” gaat ze verder. Mijn gezicht verandert naar een koude, ijzige uitdrukking. Het soort emotie dat ik vrijwel nooit uit, maar waaraan mensen kunnen voelen dat het nu menens wordt.
Die grijns kan maar beter van haar gezicht verdwijnen voor ik hem eraf sla. En als ik dat doe, dan doe ik dat op volle kracht. Al is ze een vrouw - en ik sla uit principe geen vrouwen, tenzij noodzakelijk - maar ook aan mijn geduld zit een grens.
“John is dood door Oliver. Zal ik dat schatje van je dan maar doen?” Mijn ogen verwijden zich. Voor ik het zelf door heb, heeft mijn hand zich als een berenklauw om haar nek geknepen en mijn andere heeft het heft van haar wapen vast. Ik zet kracht op haar nek, merk dat ze moeite krijgt met ademen. Nu voelt ze wat ik voel. Ik moet mijn best doen om dat tere nekje niet hier en nu te breken.
'Ik wil zijn naam..' Ik stop even om op adem te komen. Haar greep maakt het me moeilijk om te praten.
'.. niet uit jouw verachtelijke mond horen,' voeg ik toe met een rauwe stem, doordrenkt van woede. Ze zal eerder sterven dan dat ze Genesis doodt. Ik ben de enige die zich om haar bekommert. Ik draag de verantwoordelijkheid voor haar welzijn. Dat ben ik haar schuldig.

No growth of the heart is ever a waste

Tristan Wright - Piraat.
"Natuurlijk zie ik het wel zitten, al sla ik het kapitein zijn denk ik toch maar over. Zo'n zootje ongeregeld in het gareel houden is niet voor mij weggelegd," zegt ze en ik lach breed. Typisch Abby, ik ben er zeker van dat ze het wel zou kunnen. Ze kan mij in elk geval stil krijgen en dat is niet voor iedereen weggelegd. Ze slaat haar armen om mijn nek en vraagt fluisterend wat ik met Engel ga doen. Ik haal ter antwoord mijn schouders op, wat een brandende pijn veroorzaakt in het gekwetste vlees rond mijn ruggengraat. Ik verstar om zo de pijn tot een minimum te verlagen, al helpt het bitter weinig. Na een paar seconden trekt het tergend traag weer weg en ik hervat het gesprek. ‘Goh, verlaat. Ik weet niet juist wat hij met de Medusa van plan is, maar ik denk niet dat hij van schip gaat veranderen ofzo. En wie kent het schip nu beter dan wij?’ Ik pretendeer niet een volleerd zeeman te zijn zoals Abby en Ace, maar ik weet in elk geval alles zijn in het schip en dat is toch al iets, lijkt me. Ik draai mijn hoofd en kus haar. Kort, want ik ben nog steeds niet echt op mijn gemak. Normaal kan ik best een potje liegen en bedriegen, maar zoiets spelen met Abby doe ik niet graag. Ik meen het als ik zeg dat ik van haar houd en ik meen elke kus van uit de grond van mijn hart. Met al deze loze kussen heb ik het gevoel dat ik haar belazer en om dan ook nog zo’n hele bende ruwe zeebonken te laten meegenieten – en commentaar te laten leveren… Bovendien ben ik nu ook niet in de stemming voor romantiek.
Maar het rumoer valt plots stil – muisstil- en dat alarmeert me. Ik draai me om en zie Asilah haar zwaard tegen Aces nek leggen. Net op het moment dat ik wil rechtkrabbelen en me langs achter op haar storten, zie ik hoe Ace zichzelf redt. Zijn ene hand om haar nek, zijn andere op het gevest van haar zwaard. Ik heb hem nog nooit zo serieus zien kijken. Godverdomme kerel, wat heb je jezelf nu weer op de hals gehaald? Één dode was voor mijn part wel genoeg voor vandaag. Mijn blik schiet naar Genesis en iets zegt me dat ze naar haar eigen goede gewoonte de boel weer gaat verergeren door ongezouten haar mening te geven. Straks verpest ze ons hele plan nog. Ik kijk naar Abby, die ik weg wil halen uit deze waargeworden hel, en neem een besluit.
‘Kom op, voor ze haar mond open doet.’ Nog meer miserie kan Ace nu niet gebruiken. Ik sta op, loop om haal dan Genesis bij haar arm achteruit uit de kring.
‘Als je wilt dat hij blijft leven, moei je je niet,’ fluister ik tegen haar. Haar arm houdt ik stevig vast, want ik weet dat ze zich zo niet laat doen. Ondertussen klopt mijn hart in mijn keel – ik wil niet nog een keer een vriend verliezen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis
Ze kijkt op naar Tristan, die haar wegtrekt van de menigte. In plaats van meteen te snauwen dat hij haar met rust moet laten, telt ze eerst kort tot tien. "Ik weet dat jullie me niet mogen na alles wat er is gebeurd op het schip. Maar betekent dat - dat je me nu in iedere situatie zo ziet? Mag ik je herinneren aan het feit dat ik in de eerste instantie door júllie ben ontvoerd uit mijn leven? Wat ik daarna heb gedaan.. Daar ben ik ook niet trots op en het spijt me héél erg. Maar ik ben niet achterlijk. Het spijt me dat ik niet zo wijs ben als jij; maar ik ben het zat om toe te zien hoe Asilah hier denkt de bitch van de zeven zeeën te zijn. Ze heeft me al eens iets geflikt en dat laat ik nu niet opnieuw gebeuren. Ik ben niet bang voor een blondje die denkt dat ze een vent is." Ze boord haar ogen peilend in die van Tristan, waarna ze een zucht slaakt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan Wright - Piraat.
Ik volg bezorgd en met tot spleetjes geknepen ogen wat er in de kring gebeurt, tot Genesis mijn aandacht opnieuw opeist. Ze begint een hele -best zinnige, dat moet ik haar nageven- uitleg tegen me, maar ik heb er geen oren naar nu. Ze kijkt me recht in de ogen, ik kijk terug en dan zucht ze.
'Houd je bek, je helpt hem geen meter vooruit zo,' fluister ik met een knik naar Ace. 'We praten later.' Ik besef dat dat eerste wat grof uitgedrukt was, maar ik weet uit eigen ervaring dat je impulsievelingen best kordaat aanpakt. En ik meen het van dat praten, op een ander moment mag ze me gerust een donderpreek geven, maar nu ben ik te zeer bezig met andere dingen. Dan wend ik mijn hoofd van haar af, om me te focussen op Ace en Asilah.

Home is now behind you. The world is ahead!

Asilah Salomn – rechterhand Captain Oliver
Andere bemanningsleden draaien zich om, waardoor ik er naartoe geneigd ben ze eens flink toe te schreeuwen wat ze nou aan het staren zijn. We zijn geen één of ander vermaak voor hun ogen, omdat hun te lui zijn om zichzelf te entertainen.
Zijn gezicht veranderd naar een koude, ijzige uitdrukking, merk ik, en ik begin te grijnzen. Eerst had hij een verwarrende blik op zijn gezicht gehad, maar dit sloeg al heel snel om. Got cha. Gevoelig plekje geraakt van Ace, just were I was hoping for.
Zijn ogen verwijden zich en zijn hand kneep abrupt als een berenklauw om mijn nek, terwijl zijn andere hand het heft van mijn wapen vast heeft. Ik voel hoe hij kracht op mijn nek zet, maar ik weiger mijn hand los te laten van zijn nek, ook al krijg ik steeds meer moeite om te ademen. Geen onderdanigheid tonen, geen zwakte en geen onderworpenheid.
Wel heb ik gemerkt dat, dat wijf van hem opeens weg is. Ik weet niet wie haar weghaalde of dat ze zelf weg liep, waarschijnlijk niet, maar ik heb nu niet bepaald ogen voor haar.
“Ik wil zijn naam…” Hij stopte even, waarschijnlijk om op adem te komen, waardoor ik nog wat meer kracht zet. “… niet uit jouw verachtelijke mond horen,” voegde hij toe met een rauwe stem, doordrenkt van de woede die hij nu draagt. Mijn gezicht staat emotieloos en ik probeer niet te laten zien dat ik moeite heb met ademen, wat vrij goed lukt al zeg ik het zelf, maar je kunt aan mijn stem horen dat ik er last van heb. Ik heb last, nee, haat, eraan dat hij ook nu mijn zwaard vasthoudt, niemand behalve ik houdt mijn zwaard vast of mag eraan zitten. Niemand. Zelfs Oliver niet.
Er komt een droge, rauwe, maar erg sarcastische lach uit mijn keel zetten met het beetje lucht dat ik nog heb. Daarna kijk ik hem sluw aan, en fluister ik sissend naar hem, “Laat mijn zwaard los…” Ook ik moet even op adem komen, maar hierna vervolg ik, “… Jij bent ook snel op je… staart getrapt, ratje,” En laat me nu als de duivel snel los, asshole!

Quiet the mind, and the soul will speak.

Genesis
Ze beet op haar onderlip, en trok haar arm vervolgens los uit zijn greep. "Ik weet dat jullie me niet mogen. Ik heb jullie narigheid bezorgd. Maar ik heb me dan ook niet eens gewoon kunnen voorstellen. Met Ace daarentegen heb ik wel een tijdje doorgebracht, en daardoor kent hij me wat beter dan enkel het meisje met de grote mond. Jij en Abby namen niet de moeite me te leren kennen, omdat ik in jullie ogen niet bruikbaar ben. Maar we hebben één ding gemeen. We houden allebei in zekere zin van Ace. En ik ben niet van plan toe te kijken hoe hij word gewurgd door een lelijk blondje."

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ace - Piraat Medusa.

Die lach doet al het bloed uit mijn gezicht weg trekken.
'Laat haar los, Ace. Straks krijg je met hem aan de stok,' waarschuwt iemand. Ze is een vrouw, wat betekent dat ze van nature zwakker is dan ik. En ze is een stuk lichter dan ik, wat betekent dat ik haar zo over mijn schouder kan gooien. Het gaat me pijn en moeite kosten, maar het moet te doen zijn. Voor ik stik.
'Geen probleem.' Na die woorden te hebben uitgesproken, draai ik een kwartslag, zet mijn voet tussen mijn lichaam en het hare en gooi haar met een worp over mijn schouder, waardoor ik de greep op haar nek heb moeten loslaten. Ook zij heeft mij moeten loslaten. Goddank, want ik begon het wel heel erg te voelen. Het is de eerste keer dat ik op deze manier geweld heb gebruikt tegen Oliver's hulpjes. Nu zit ik op haar, met een knie die haar op haar plaats houdt. Overbodig om te zeggen wat Nate in mijn plaats zou doen. Ik heb nu haar wapen vast, met haar hand om het gewest die het weigert los te laten. De punt richt op haar borst. Ik zou haar om kunnen brengen. Hier en nu. Het zal niet feilloos gaan, omdat haar hand nog steeds om het handvat van haar wapen zit, maar voor het eerst is zij overgeleverd aan mijn genade. Ik zie het in haar ogen. De machteloosheid die haar kwader dan woedend maakt. Ik wil het haar laten voelen.
'Ik zou je kunnen doden als ik wil. Voel je het?' Ik hou met mijn gewicht haar kronkelende benen op hun plaats.
'Voel je de wanhoop en de haat tegen de persoon die nu de controle heeft? Voel je het?!' Ik stap van haar af en neem afstand.
'Er is een verschil tussen de keuze van je hart maken en de keuze van je verstand.' En nu ik nuchter ben, weet ik het verschil maar al te goed.
Dit is het dan. Ik zal te boek staan als lafaard. Iemand die zijn daad niet door durft te zetten, al heeft hij de kans.

[ bericht aangepast op 18 mei 2012 - 11:47 ]

No growth of the heart is ever a waste

Omygosh.... Ik houd serieus van Ace, maar Asilah haat hem lol :'D

Quiet the mind, and the soul will speak.

Gavin Sloan Honiahaka

Hoewel het waarschijnlijk niet de bedoeling was zag hij hoe Chaluwen zijn hand aan spande, kennelijk vielen zijn woorden in verkeerde aarde. Hij kon dat de man ook niet kwalijk nemen, ten slotte las hij Chaluwen de les terwijl het juist andersom zou moeten wezen. Toen de man voor hem aan de tafel tegen hem begon te spreken wist hij direct aan de toon die Chaluwen gebruikte dat hij nu echt zou moeten luisteren naar de man, helemaal als hij zijn positie als leider van de krijgers wou behouden. "Ik respecteer het dat je voor mijn jongere zuster opkomt, maar Ayiana moet leren dat niet alles te bereiken valt als vrouw. Er zijn tradities, normen en waarden. Bovendien heb ik belooft voor haar te zorgen en ik ga haar geen ere behandeling verlenen. Nogmaals Gavin, ik waardeer het dat je zoveel voor haar opkomt, maar ik blijf bij mijn besluit. Omdat jullie beide mijn bevelen in de wind gooien heb ik geen andere keus." Hij wou tegen Chaluwen in gaan, tradities konden aan worden gepast, net zoals normen en waarden maar diep van binnen wist hij dat de man voor hem gelijk had. Het was lastig om te verkroppen maar Chaluwen had gewoon weg gelijk. Tradities veranderde je niet even omdat je daar zelf zin in had, die waren er om de boel bij elkaar te houden. Zonder de tradities zou zijn stam nu net zo'n op geld belust volk zijn als de piraten die hen bedreigden maar ook als de piraten die min of meer hun vertrouwen hadden gewonnen. “Maar ...” Begon hij toch, voordat hij zichzelf in gedachten op de vingers tikte, nu nog meer tegen Chaluwen in gaan was alles behalve verstandig. Dus keek hij zwijgend toe hoe het stamhoofd een nieuwe stuk papier tussen zijn opgerolde documenten uit haalde. Zijn blik ging opnieuw naar het stamhoofd toen die weer begon te spreken. "Dit hier is een bezegeling. Een verbintenis tussen jou en Ayiana. Ondertekend door mij." Een verbintenis? Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes en hij wist nog net zijn kaken op elkaar te bijten aangezien zijn mond anders was open gevallen. Een verbintenis,dat betekende een huwelijk tussen hem en Aiyana. Maar waarom? Hij wou haar helpen, hij wou haar bij zijn krijgers tijdens het gevecht maar hij wou niet met haar trouwen. Oké, misschien ergens heel diep van binnen wou hij het wel maar Aiyana kon zoveel beter krijgen, dat moest zelfs Chaluwen wel weten. Hij was weliswaar hoofd van de krijgers geworden maar voor de rest had hij nou niet bepaald aanzien. Er waren zat mannen die onder zijn leiding vochten en zoveel beter dan hem waren, hij had alleen het verstand om het zooitje bij elkaar te houden. “Dit kunt u Aiyana niet aandoen, dan heeft ze helemaal geen vinger meer in de pap.” Sprak hij het idee van Chaluwen tegen voordat hij zich bedacht, dit was slechts een traditie. Aangezien haar ouders niet meer leefden zocht hij, als haar broer, een geschikt huwelijkspartner voor Aiyana uit. Traag schudde hij zijn hoofd. “Vergeet mijn woorden, stamhoofd. Ik kraam slechts dwaze woorden uit in mijn staat van verbazing.” Verontschuldigde hij zijn woorden van eerder, hij moest Chaluwen wel te vriend houden al was het maar voor zijn positie. Toen schoot hem iets te binnen terwijl hij naar het papier keek. Maar als Aiyana zijn vrouw werd, hoewel ze daar niet van zou willen horen, dan had hij toch meer macht over haar dan dat Chaluwen over haar had. Ten slotte bemoeide familie zich minder met de dochter als zij getrouwd was, de man was namelijk in zijn gedrag amper tegen te spreken. Een glimlach voor zijn eigen bedenking verscheen op zijn gezicht en hij keek terug naar Chaluwen. “Ik dank u zeer, stamhoofd, voor deze verbintenis.” Hij vroeg zich af of de man in de gaten had wat hij zich nu op de schouder had gehaald. Waarschijnlijk niet en het idee dat Gavin nu had wou hij maar wat graag delen met het stamhoofd, ten slotte was het papier ondertekend. “U heeft uw eigen gezag daarnet tegen u zelf uitgespeeld.” Deelde hij het stamhoofd mee. “Als Aiyana en ik trouwen dan wordt zij mijn vrouw en heb ik de macht over wat zij doet tijdens het gevecht. U mag weliswaar het stamhoofd zijn, uw positie respecteer ik ook, zodra we zijn getrouwd moet ze luisteren naar mijn woord. Dat van mij telt dan zwaarder dan dat van u.”

Stand up when it's all crashing down.