[RPG] #Pirates. 4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2012 - 15:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Morticia schreef:
Omygosh.... Ik houd serieus van Ace, maar Asilah haat hem lol :'D

No growth of the heart is ever a waste

Abigail Rosaline Valence.
"Goh, verlaat. Ik weet niet juist wat hij met de Medusa van plan is, maar ik denk niet dat hij van schip gaat veranderen ofzo. En wie kent het schip nu beter dan wij?" antwoordde Tristan en ik knikte. "Dat is waar," gaf ik toe. De Medusa die volledig van ons zou zijn, aan dat idee kon ik wel wennen. Oliver was dat schip en de hele bemanning niet waardig. Tristan drukte een kus op mijn lippen, al voelde de kus niet zoals gewoonlijk, ik hield er mijn mond over. Voor mij was het ook vreemd zulk soort handelingen te verrichten als ik wist dat we vrijwel alle aandacht hadden. Over aandacht gesproken, het was ineens wel heel stil.. Bijna gelijk alsof van te voren gepland draaide ik me net als Tristan naar de rest toe om te zien wat er aan de hand was. Mijn ogen vernauwden zich toen ik Asilah zag staan met haar handen om Ace zijn nek, die heks kon ons ook nooit met rust laten hè?
Het duurde even voordat ik doorhad dat Tristan doelde op Genesis die er blijkbaar ook bij stond, naar mijn mening leek zij ook ongeluk aan te trekken, maar hé, wie was ik dat om te zeggen? Ikzelf had de laatste tijd ook wel wat meer geluk kunnen gebruiken. Ik knikte kort, al had ik het vermoeden dat hij dat niet zag, voordat ik opstond en met hem meeliep. Er had zich een duidelijke kring gevormd rond Asilah en Ace en er heerste een doodse stilte, op wat gespannen gefluister hier en daar na. Was het niet Oliver zijn aak zijn bemanning in toom te houden? Zelfs daar leek hij nog in te falen bedacht ik me bitter. Nadat Trsitan Genesis uit de menigte had getrokken begon ze een preek voer hoe wij haar ontvoerd hadden, waarschijnlijk was ze het feit dat Ace alleen gehandeld had en wij niks met die ontvoering te maken hadden alweer vergeten.
"Houd je bek, je helpt hem geen meter vooruit zo." Wat verbaasd keek ik Tristans kant op, zo kende ik hem niet, al begreep ik zijn irritatie maar al te best, we moesten wel nog weg met zijn vieren. Ik legde mijn hand op zijn arm en wierp hem een waarschuwende blik toe. We konden Genesis, en dus ook Ace die niet zou willen vertrekken zonder haar, niet achterlaten. Daarnaast hadden we elkaar in zekere zin nodig. Genesis leek enkel geen grenzen te kennen en ging verder met haar preek: "Jij en Abby namen niet de moeite me te leren kennen, omdat ik in jullie ogen niet bruikbaar ben."
"Pardon? Hoe oppervlakkig denk je wel niet dat ik ben? Ik wil mensen niet leren kennen omdat ik denk dat ze je nog wel eens van pas kunnen komen. Jij kiest je vrienden misschien op die manier uit, maar ik zeker niet." Genesis haalde werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan, net als die Asilah. Plotseling hoorde ik wat bemanningsleden naar adem happen en al gauw werd ook mijn aandacht getrokken door Ace die Asilah overmeesterd leek te hebben. Tot mijn grote verbazing maakte Ace er geen einde aan zoals ik, en volgens mij iedereen, had verwacht, maar nam hij afstand van haar. Misschien een nog veel dappere daad, al zouden de meesten dat niet kunnen begrijpen. Ace had gelijk, er was een verschil tussen handelen uit je gevoel of verstand en hij had het juiste gedaan. Al moest ik stiekem toegeven dat ik ook prima kon leven zonder Asilah om me heen.



Argh, ik ga weer snel aan mijn huiswerk ;p Vandaar beetje snelle post, had het idee dat ik jullie anders zo ophield ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Omijngod, ik dacht dat ik al gereageerd had. Maar ik had alleen gezegd dat Ace geniaal is. God, I suck... -gaat schrijven-]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Asilah Salomn – rechterhand Captain Oliver
Hij draaide een kwartslag, zette zijn voet toen tussen zijn lichaam en het mijne en gooide me met een worp over zijn schouder, waardoor we allebei onze grip op elkaars nekken moesten loslaten. Helaas, want als hij zeker zo door zou gaan, had ik hem gewurgd. Dat had ik echt gedaan, want ik kan hem niet meer aanhoren en –zien.
Hij zit nu op me, met een verdomde knie die me helaas op mijn plaats houdt. Dat is eigenlijk nog niet eens het ergste, hij heeft namelijk nog steeds mijn zwaard vast, met de punt op mijn borst gericht. Als hij gewild had, zou hij me kunnen ombrengen. Op dit moment, nu. Alleen hij zou wel wat moeite moeten doen, want hij zou me niet ombrengen met mijn eigen zwaard, en zeker niet als ik het ook nog vast heb. De zwakte die ik nu heb laten zien aan hem… het maakt me alleen nog maar kwader en kwader. Zo kwaad dat ik hem alleen maar met één blik kan vermoorden, en misschien nog wel erger dan dat.
“Ik zou je kunnen doden als ik wil. Voel je het?” Ik probeer grommend onder hem vandaan te komen, maar het mocht niet baten, want hij hield met zijn gewicht me op mijn plaats, waardoor ik hem alleen nog maar meer wil vermoorden. Dit keer niet met mijn zwaard, maar met mijn blote handen. “Voel je de wanhoop en de haat tegen de persoon die nu de controle heeft? Voel je het?!” Ik wil dat hij een pijnlijke dood in mijn handen sterft, zo pijnlijk dat hij me zou moeten smeken hem niet verder te martelen.
Hij stapte van me af en neemt afstand. “Er is een verschil tussen de keuze van je hart maken en de keuze van je verstand.” Cut the crap, Ace, nu je de kans hebt moet je het doen. Vermoord me maar lekker, doe wat je verdomme niet laten kunt! Ik ben niet eens bang voor de dood, het is gewoon het idee dat Ace me zou vermoorden, daarom word ik zo nijdig.
Mijn donkere ogen zijn peilloze dieptes van haat geworden, mijn gezicht strak en woedend, terwijl al mijn bewegingen voorspellen dat ik hem iets aan wil doen. Al wist hij dat vast en zeker ook wel zonder de bewegingen en de haat in mijn ogen. Ik trek met een harde ruk het zwaard los van zijn hand en ik wil naar hem toe lopen om zijn hoofd eraf te hakken and just be done with it, maar ik snoof alleen diep en misselijk en draaide me om, nadat ik een paar woorden mijn lippen verlieten. “Geloof me Ace, jij staat nu bovenaan mijn lijst van mensen die ik wil vermoorden. En Genesis op de tweede.” Ik probeer met mijn blik haar te vinden en als ik haar vindt, zie ik dat ze bij Tristan en Abby staat, waarna ik Abby een blik stuur. “En daarna Miss Valence.
Toen likte ik kwaad, maar moordlustig over mijn lippen en stuurde Ace nog één haatvolle blik voordat ik wegliep.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Genesis Elisabeth Thrown
Dan, wanneer de meeste woede is gekoeld, besluit Abby het vuur onder haar handpalmen weer aan te porren. "Pardon? Hoe oppervlakkig denk je wel niet dat ik ben? Ik wil mensen niet leren kennen omdat ik denk dat ze je nog wel eens van pas kunnen komen. Jij kiest je vrienden misschien op die manier uit, maar ik zeker niet." Ze is er vrijwel zeker van dat als ze de scène volgt die Abby hiermee maakt - ze het niet met enige beheersing zal doen. En nee, dat amusement gunt ze haar niet.
Daarnaast doet Abby nu precies hetzelfde wat zij ook doet; haar ongezouten mening uitstrooien. Want in feiten was dat niet wat ze had bedoeld met haar eerdere verwoording - Abby verwoordde het op haar platte manier van doen en gezien ze momenteel meer oog had voor Asilah, liet ze Abby maar voor wat zij was. Als ze hier uiteindelijk weg wilde, hoefde ze niet haar beste vriendin te worden.
Haar ogen gleden naar de worsteling tussen Ace en Asilah. Op het moment dat hij de kans had haar koud te maken.. Deed hij het niet? Onwillekeurig knikte ze lichtjes. Een onopvallend gebaar om het te laten bezinken. Hoe erg je iemand ook haatte - diegene vermoorden loste niets op. Je nam immers een mensenleven. En dat maakte jou tot een gehaat persoon.
"Geloof me Ace, jij staat nu bovenaan mijn lijst van mensen die ik wil vermoorden. En Genesis op de tweede." Krast haar stem uiteindelijk. Haar verfijnde lippen krullen zich tot een genoegzame glimlach. Ze weet haar naam. Dat is een verassing. Haar lichtgroene irissen vinden die van Asilah moeiteloos. Twinkelende ogen die boekdelen spreken. Dat gevoel is geheel wederzijds,
Wanneer Asilah de benen neemt ziet ze dat als officiële afsluiting van dit.. Gevecht? Haar vingers glijden kort langs haar krullende, zwarte lokken, en blijven uiteindelijk kort hangen bij het medaillon om haar nek. Ze heeft haar keuze nog steeds niet gemaakt. Thuis in Tortuga is ze een gewaardeerde jongedame met een rijkelijke toekomst. En hier is ze gewoon Genesis. Het meisje met de grote mond, haar ongezouten mening en aantrekkingskracht tot ongeluk. Misschien is ze niet gemaakt voor beide levens. Anders zou ze nu wel gelukkig zijn. Haar tanden zetten zich zacht op haar tong. Als ze blijft.. Kan ze de wereld zien, de avonturen beleven die tot noch toe onmogelijk waren. Maar daarvoor zal ze haar andere leven op moeten geven. Is dat het waard?
Ze kan naar huis keren, trouwen met de gouverneur en haar landgoed erven zoals gepland was. Maar dan zou ze dit alles gaan missen. De vrijheid, de eindeloze horizon.. Zelfs Ace en Tristan en al die andere, bulderende piraten. Een zucht streelde haar lippen toen ze haar handen langs haar jurk liet vallen, en haar ogen op de zee richtte.

[ bericht aangepast op 19 mei 2012 - 15:42 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Haha, Abby heeft een dubbelganger

Ik probeer met mijn blik haar te vinden en als ik haar vindt, zie ik dat ze bij Tristan en Abby staat, waarna ik Abby een blik stuur.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Haha, Abby heeft een dubbelganger

Ik probeer met mijn blik haar te vinden en als ik haar vindt, zie ik dat ze bij Tristan en Abby staat, waarna ik Abby een blik stuur.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Oooh, wou al zeggen :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hey, Leave, leuk lettertype (:

Home is now behind you. The world is ahead!

Tristan Wright - Pirates.

Ze trekt haar arm los en de en de enige reden waarom ik haar niet direct terug vastgrijp – en daarbij fijn knijp - is omdat ik Abby’s zachte, kalmerende hand op mijn arm voel. Ik kijk naar haar en krijg een blik toegeworpen die me op mijn tanden doet bijten. Ik kruis mijn armen voor mijn borst . Stank voor dank, noem ik wat miss Thrown nu presteert. Ik zal haar nog eens opnemen in een ontsnappingsplan. Want daarin zou ze echt wel nuttig zijn voor ons. Absoluut. We zouden haar aan één of ander hongerig inheems beest kunnen voeren om onze eigen huid te redden. Ik laat mijn adem stilletjes tussen mijn lippen ontsnappen en volg Ace’s acties tegen Asilah. Maar dan barst Abby los, even diep gekwetst als ik zelf ben.
‘Pardon? Hoe oppervlakkig denk je wel niet dat ik ben? Ik wil mensen niet leren kennen omdat ik denk dat ze je nog wel eens van pas kunnen komen. Jij kiest je vrienden misschien op die manier uit, maar ik zeker niet.’ En tot mijn grote verbazing zwijgt Genesis. Mja, waarschijnlijk heeft ze door dat ze nu niemand zweepslagen kan laten toebrengen voordat ik me er mee moei.
In ons besloten groepje blijft het dan wel rustig, midden in de kring gaan Ace en Asilah stug door. Op een gegeven moment krijgt Ace meer dan de overhand, maar hij laat haar gaan. Ik adem uit. Opgelucht dat hij in al zijn woede nog zo reageert. En wanneer Asilah dan ook afdruipt zonder hem nog een mes in de rug te drijven, is verademing helemaal compleet. Natuurlijk kan ze niet verdwijnen zonder de nodige bedreigingen te uiten, maar ach, dat ze Ace en Genesis dood wenst is oud nieuws. Maar wanneer ze als derde Abby’s naam uitspreekt, vernauwen mijn ogen zich en mijn hand beweegt onwillekeurig iets naar rechts, waar mijn zwaard hangt (linkshandig). Over mijn koude lijk, kapiteinsslet. Ik volg haar met mijn ogen en ontspan pas weer als ze verdwenen is.
'Nu mag je je preek geven tegen mij. Of luister naar Ace en oordeel dan nog eens,' zeg ik tegen Genesis. Ik probeer Ace blik te vangen, knik hem toe en draai me dan om naar Abby. 'Waar waren we daarnet gebleven?'

Home is now behind you. The world is ahead!

Dankje [: Experimenteer vaak met diverse manieren opmaak.

Genesis Elisabeth Thrown
Ze kijkt op wanneer Tristan zijn mond opent. Verrassend, wat hij daar zegt.
"Nu mag je je preek geven tegen mij. Of luister naar Ace en oordeel dan nog eens." Rolt er niet al te vriendelijk over zijn lippen. Ze knikt lichtjes.
"Ik denk dat ik mijn punt wel gemaakt heb, mr. Wright." Ze bijt kort haar tanden op elkaar wanneer hij op zo'n bizar re-romantische toon tegen Abby begint. Op dit moment kan ze dit nu niet bepaald handelen, en besluit ze zich terug te trekken. Met haar handen in elkaar geklemd draait ze zich om naar de zee. Gezien de meeste manschappen nog op elkaar staan; weet ze gemakkelijk haar weg over het zand te vinden. In langzame, ingehouden pas loopt ze langs het kabbelende water. De horizon glimlacht haar toe, terwijl het donker langs het land dwaalt. De enige persoon die ze nooit zal teleurstellen is zijzelf. In stilte vouwt ze haar handen in elkaar, en werpt ze een blik op het zand onder haar voeten. Ze heeft altijd al van de zee en de horizon gehouden. Of het nu op Tortuga was of hier. Hij veranderde niet. Hij.. Bevatte gewoon minder.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Blagh, ik houd juist niet van dat lettertype x) Ben meer van de verdana.

Abigail Rosaline Valence.
Tot mijn grote verbazing leek Asilah haar woede onder controle te houden en in plaats van Ace een mes in zijn rug te steken of iets anders in die richting sprak ze haar bedreigingen uit. "En daarna Miss Valence." Het feit dat ze me zo noemde vond ik haast nog erger dan de bedreiging zelf, ze had immers niet veel eerder diezelfde bedreiging uitgesproken, en onwillekeurig verstrakte mijn greep zich iets rond Tristans arm. Valence, Valence.. Ik wilde van die naam af, maar dat lukte niet als mensen me daarmee aan bleven spreken. Zelfs de manier waarop Asilah haar lippen aflikte was een perfecte afspiegeling van haar kille, harteloze en moordlustige karakter. Ik begreep nog altijd niet hoe iemand zo kon worden, maar bij Oliver had ik gemerkt dat er erg weinig voor nodig was om sommige mensen te doen veranderen.
Ik had Tristans arm voelen aanspannen onder mijn hand en hij leek pas weer te ontspannen toen Asilah uit zicht was. Ik had liever gehad dat hij niet wist dat Asilah me liever dood dan levend zag, maar gedane zaken namen geen keer. Na Genesis wat gezegd te hebben over preken en oordelen richtte Tristan zich weer op mij. "Waar waren we daarnet gebleven?" Ik glimlachte kort naar hem, gunde Genesis geen blik waardig en voelde er eigenlijk ook nog vrij weinig voor om Ace onder ogen te komen nadat hij me zo gezien had. Ik loodste Tristan weer weg van de rest. "Maak je niet te veel zorgen om Asilah's dreigement, oké? Ze heeft het lef niet me iets aan te doen, dat had ze toen straks al niet en nu nog steeds niet." Mijn woorden kwamen er minder overtuigend uit dan ik wilde en ik kreeg zelfs geen glimlachje over mijn lippen. Ik wilde weg hier. Weg van Oliver, Asilah.. En ik twijfelde er niet over of Tristan er hetzelfde over dacht. Gelukkig was de zon al bijna onder, er was slechts nog een smal streepje licht te zien. We zouden dus gauw vertrekken.

[ bericht aangepast op 19 mei 2012 - 22:02 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik zet me schrap voor een tegenaanval. Haar ogen spuwen vuur. Ze wil mijn kop op een spies, moge het duidelijk zijn. Onder de bemanning is het stilgevallen. Mijn blik is doodserieus. Ze draait zich om en even, heel even sperren mijn ogen zich open van verbazing. Vertrekt ze zonder een woord te zeggen?
Dan draait ze zich om en ze praat op een eng langzame en zware manier.
“Geloof me Ace, jij staat nu bovenaan mijn lijst van mensen die ik wil vermoorden. En Genesis op de tweede. En daarna Miss Valence.” Ze draait zich om en vertrekt. Mijn blik is veranderd naar neutraliteit en als men goed, heel goed kijkt, dan valt er een heel subtiel glimlachje te herkennen.
'Ik ben een winnaar. Op meerdere fronten,' zeg ik zacht. Maar ze weet wat ik bedoel.
Het is me gelukt. Ik heb het haar in laten zien. Ik heb haar in laten zien hoe het is om sterfelijk te zijn, hoe het is om het zwaard luttele centimeters van je vandaan te hebben.
Ze was overgeleverd aan mijn genade en dat kon ze niet verkroppen. Dat was erger dan het sterven zelf. Ik kon het lezen in haar ogen. Vanaf dit moment zal ik een blijvende indruk achterlaten in haar gedachten. Als ze vanavond slaapt, zal ze denken aan mij. Al doodt ze me, dan nog zullen die gedachten niet verdwijnen. Ik hoop dat ze ooit inziet dat degene die haat, voor altijd de verliezer zal blijven en zichzelf tekort zal doen.
Ik heb nu de aandacht op mij gevestigd, Asilah zal mij ongetwijfeld in de gaten houden. Om die reden is het ook het verstandigst als ik als laatste verdwijn.
Ik vang Tristans knikje op en loop naar het gezelschap toe.
'Ik weet het, niet verstandig, had gehoopt door de aandacht op mij te vestigen, dat jullie buiten schot bleven, maar helaas.' Om er vervolgens nog aan toe te voegen op fluistertoon:
'Ze zullen me nu zien als lafaard en Asilah al helemaal. Dat is gunstig, dus ik hoop dat dit het waard was.' Ik neem afstand van hen en ga naast Genesis in het strand zitten. Ze ziet er niet goed uit: vermoeid, verslagen. Ik twijfel even wat te doen, maar leg dan een arm om haar schouders heen. Voorzichtig.
'Het spijt me dat ik je aan het schrikken heb gemaakt net,' zeg ik.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis Elisabeth Thrown
Haar gedachten werden onderbroken door Ace. Zijn arm slaat uitnodigend rond haar schouders, waardoor zij haar gezicht een tijdlang verbergt tegen zijn borst. Ze weet niet goed of ze nu moet huilen of lachen of.. Haar hoofd is een zootje rond het moment.
"Nee. Jij hoeft je helemaal nergens voor te verontschuldigen. Ik.. Ik trek gewoon ongeluk aan en-" Ze schud haar hoofd langzaam. "Alles dat ik doe is discussiëren met Abby." Ze kauwt een tijdje op de binnenkant van haar wang, waarna ze overeind komt om hem aan te kunnen kijken.
"Ik wil dat je weet dat je me niets verschuldigd bent. Die schuld heb je al meer dan genoeg ingelost. Ik ben een ongewild, verwend poppetje dat gewoon.. Nergens goed voor is." Ze schud haar hoofd kort. Aanstellerij? Nee. Die fase is ze al voorbij. Ze draait haar hoofd naar de zee, om zo in stilte de tranen langs haar wangen te voelen druipen. Op dit moment begreep ze nergens meer iets van. Haar vingers streken langs haar jurk, terwijl haar ogen peinzend de horizon afzochten. Naar niets in het bijzonder. Ze probeerde logica te ontdekken in de wazige, kleurige strepen. Zonder succes.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lol, moest even checken of ik nou wel of niet geschreven had :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.