[RPG] #Pirates. 4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 april 2012 - 15:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gavin Sloan Honiahaka

De volledige tactiek werd meerdere malen door gesproken voordat hij zijn krijgers ieder afzonderlijk op hun taken wees. Hij begon net tegen 1 van zijn krijgers te praten voordat hij pas in de gaten had dat de krijger in kwestie helemaal niet op hem aan het letten was maar iets achter hem veel interessanter vond dan luisteren naar de bevelen van zijn leider in deze ernstige kwestie. Hij kuchte om aan te geven dat zijn krijger op moest letten, de jongeman keek weer terug maar nog voordat de jonge krijger zijn mond tot een vorm had kunnen trekken om wat te zeggen was hij er al achter wat zijn krijger had afgeleid. Aiyana Kateri Chestio, zijn goede vriendin en tevens verloofde, al klonk dat laatste hem nog wat raar in de oren. Hij had nu echter geen tijd om zich verder over die kwestie te buigen, er moest een gevecht worden geworden. Daar had hij haar bij nodig. “Aiyana Kateri Chestio, ben je bereid onder mijn orders de strijd aan te gaan of kies je voor het besluit van het stamhoofd en help je de vrouwen?” Hij klonk formeel en hij kon zichzelf daarom wel voor het hoofd slaan maar hij kon niet anders. Hij moest nu zijn banden met haar aan de kant zetten en haar slechts nog zien als een krijgster die onder zijn bevelen vocht voor het dorp. Aan haar pijlenkoker kon hij zien dat mocht ze voor de eerste keuze gaan ze in ieder geval goed voorbereid was. Bovendien was ze nog altijd kern gezond, in tegenstelling tot hem. Hoewel hij het niet graag deed moest hij zijn eigen krachten sparen en zijn krijgers laten vechten. Zij hadden geen mankementen, hij wel. Langzaam zakte zijn blik even af naar de doek rond zijn arm, onder de doek irriteerde de oude wond die heel traag aan het genezen was. Kort schudde hij zijn hoofd, hij moest niet aan die pijn denken, dan werd het alleen maar erger. In plaats daarvan moest hij zich weer richten op zijn plicht, zorgen dat zijn krijgers een goede strijd leverden voor het dorp. Zijn blik ging weer terug naar Aiyana, terwijl hij lichtelijk ongeduldig op antwoord wachtte. Met zijn lippen sprak hij geluidloos de woorden: “We hebben je nodig.”

Stand up when it's all crashing down.

Eens kijken wat ik ervan kan maken ^^

Aiyana Kateri Chestio.
Gavin merkte mij, wat niet als een grote verrassing kwam, net als de rest op. Het leek wel alsof de Goden mij niet goed gezind waren, waar had ik dit aan te danken? Lag het aan mijn brutale en eigenwijze gedrag? Want ik was me er meer dan bewust van mijn daden en woorden en wist ook wanneer die ongepast en ongehoord waren.
Ik was er nog niet klaar voor hem weer onder ogen te komen na ons kleine incident, toch kwam ik er nu niet meer onder uit nu hij me rechtstreeks aansprak. "Aiyana Kateri Chestio, ben je bereid onder mijn orders de strijd aan te gaan of kies je voor het besluit van het stamhoofd en help je de vrouwen?" Wat verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op bij zijn woorden, dit formele en voor mij afstandelijk gedrag had ik niet verwacht, ondanks de situatie waar we ons in bekeerde. Mijn hand klemde zich nog steviger om mijn boog, zo hard dat ik even bang was dat het hout zou breken tussen mijn vingers en ik gauw mijn greep weer verslapte. Even zag ik hoe Gavin's ogen naar de doek rond zijn arm gleden en ik voelde dat ik de neiging om hem te beschermen niet kon onderdrukken. Hij kon prima voor zichzelf zorgen, het was een volwassen man en daar was ik me volledig van bewust, toch maakte dat kleine mankement hem zwakker en kon het hem zeker dwars zitten in gevechten.
"We hebben je nodig," de geluidloze woorden die zijn lippen vormden waren duidelijk, al had ik verwacht dat Gavin allang begrepen had dat ik mee zou vechten. Ik had er alles voor in de strijd moeten gooien en was nooit anders van plan geweest dan mee te vechten. "Het valt me van je tegen dat je denkt dat ik me vlak voor het gevecht nog terug zou trekken," ik zweeg kort voordat ik zijn naam uitsprak, "Gavin." Ik gebruikte expres niet zijn volledige naam, dat had ik nooit gedaan en was ik ook niet van plan. Of hij het wel of niet zou waarderen was niet mijn probleem, hij kende me beter dan wie dan ook en zou begrijpen dat ik het niet zei om hem voor schut te zetten. Toen ik naar de groep met krijgers liep voelden ik hun starende blikken, maar ik hief enkel mijn hoofd, niet van plan er op te reageren. Ik was dan wel een vrouw, dat nam niet weg dat ik niet wilde vechten voor het dorp waar ik opgegroeid was. Voor het dorp dat veel betekenden voor mijn naasten, vrienden en alle andere bewoners. Ik wilde en kon niet denken aan de diepbedroefde gezichten van iedereen als we zouden verliezen, het intense gehuil en geschreeuw zou ik nooit willen horen. Je thuis en al je bezit verliezen was één ding,maar de mensen kwijtraken om wie je gaf was veel erger dan wat dan ook.
"Wat is het plan?" vroeg ik, vastberaden niet te verliezen wat me dierbaar was, ongeacht de gevaren daarvan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gavin Slaon Honiahaka

In iedere andere situatie zou hij zich niet hebben gestoord aan het feit dat ze hem niet bij zijn volledig naam noemde maar nu kon hij het op een bepaalde manier niet hebben. Toch liet hij daar niets van merken, ruzie was nu wel het laatste wat ze konden gebruiken. Hun relatie lag al genoeg overhoop, bovendien moesten ze eerst even een strijd winnen voordat ze zich op dat soort kleine details konden richten. Toen ze bij zijn groep krijgers was neer gestreken en had gevraagd wat het plan was begon hij het haar in een korte maar krachtige variant uit te leggen. Eerst zouden ze de vijand zo goed mogelijk proberen te verrassen door vanuit bomen aan te vallen, dit konden enkel de soepelste krijgers doen die bovendien in bezit waren van een pijl en boog. Met een beetje geluk zouden ze het leger van de tegenstander dan al een stuk hebben uitgedund. Op dat moment zouden dan de rest van de mensen vanuit verschillende richtingen komen aanvallen, zodat de vijand geen idee had naar waar hij moest kijken. Nu Aiyana het plan wist ging hij verder met zijn uitleg aan iedere individuele krijger, waar hij begon bij degene waar hij bij gebleven was. Als laatste kwam Aiyana aan de beurt, die in een boom zou mogen klimmen. Ze was namelijk kleiner in vergelijking met de mannen en soepeler, dus was een boom een perfecte plaats voor haar. Nu iedereen wist wat hij moest doen stuurde hij de mannen weg naar de enige oude man die nog in het dorp aanwezig was. Deze oude man zou hun beschilderen met verf die hun zouden beschermen tijdens het gevecht. Normaal vertrok er zich ook nog een hele ceremonie waarin ze de goden opriepen om zich aan hun zijden te voegen maar dit keer hadden ze er geen tijd voor, daar kwam de aanval te snel voor. Het was nu aan iedereen apart om de goden op te roepen, al stelden ze de goden haast iedere week al gerust met een offer. Hij zelf bleef nog even staan en legde zijn arm rond de pols van Aiyana om haar nog even tegen te houden voordat ze in de rij van mensen zou aansluiten. Zacht trok hij haar naar zich toe, totdat ze bijna volledig tegen hem aan stond. Hij keek haar aan in haar bruine ogen en voor een moment zweeg hij. Op dit moment zag hij haar enkel nog als zijn vriendin, die anderen kwesties kon hij niet op het slagveld gebruiken, dus sloot hij die nu voor zichzelf even uit. “Wees voorzichtig.” Fluisterde hij haar zacht toe, zoals hij ook zou hebben gedaan als ze niet verloofd zouden zijn geweest. Zijn lippen drukte hij kort tegen haar voorhoofd aan, in de vorm van een kus. Voor haar zou hij zijn leven geven, omdat ze hem zo dierbaar was.

Stand up when it's all crashing down.

Aiyana Kateri Chestio.
Het plan was simpel, maar had een des te grotere kans om te slagen. Een verrassingsaanval deed het vaak goed, daarbij zou het grootste gedeelte al uitgeschakeld worden. Ik was, wat me niet verbaasde, diegene die zich zou moeten verstoppen in de bomen. Het was één van mijn sterkste kanten, ik was snel en soepel en in een boom viel ik haast niet op. De meeste tegenstanders verwachtten ook geen aanval vanuit de bomen.
Toen Gavin klaar was met zijn uitleg wilde ik net als de anderen weglopen, maar een hand rond mijn pols hield me tegen. Gavin trok me naar zich toe en ik liet het zwijgend toe. "Doe voorzichtig," fluisterde hij en ik sloot kort mijn ogen toen ik zijn lippen op mijn huid voelde. "Jij ook," antwoordde ik, met een stem die zo zacht en teer klonk dat ik me even afvroeg of hij wel van mij was. Gauw herstelde ik mezelf en plaatste mijn handen in mijn zij. "Zorg maar dat je er heelhuids uitkomt Gavin, de mensen zouden het zonde vinden als de trouwerij afgeblazen moet worden," beval ik hem. Even verzachtte mijn gezichtsuitdrukking weer en schonk ik hem nog een kleine glimlach voordat ik me omdraaide en naar de dorpsoudste liep. Als één van de laatste liep ik de hut binnen waar ik voorzichtig neerknielde en hem zijn gang liet gaan met de verf nadat ik mijn ogen gesloten had. De verf was één van de vele tradities die we hadden.
De vingers van de dorpsoudste gleden over mijn gezicht, de rode verf die hij aanbracht op mijn gezicht bracht een lichte tinteling teweeg. Toen hij klaar was en ik weg wilde gaan werd ik voor de tweede keer vandaag tegen gehouden. Hij fluisterde een paar woorden in een vreemde taal die alleen de oudsten van het dorp nog beheersten, maar ik wist dat hij me zegende en de Goden vroeg me te beschermen. Ik glimlachte om mijn dankbaarheid te tonen en verliet de hut. Zwijgend koos ik een goede boom uit en nam mijn positie in tussen de bladeren waarvan ik wist dat ik vanaf dat punt iedereen aan zou kunnen zien komen, maar zij mij niet zouden zien. Een perfecte plek voor een jager. Ik had mijn pijl al op mijn boog liggen en het enige wat ik hoefde te doen als de vijand zou komen was de pijl loslaten. Ik kon uren in deze houding zitten, al had me dat behoorlijk wat training gekost. Vroeger had ik er vooral het geduld niet voor en raakte ik te snel afgeleid, ook was ik fysiek toen nog in staat zo lang te blijven zitten omdat al mijn spieren dan gingen verkrampen. Vreselijk vond ik het, maar het was het oefenen waard geweest.
Kort wierp ik een blik tussen de bladeren door op Gavin, ik maakte me echt zorgen over hem en de rest. Hopelijk zouden we er allemaal heelhuids van afkomen, al schatte ik die kans klein.

[ bericht aangepast op 26 juni 2012 - 13:45 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

(Oké. Samenvatting, please? Ik heb mezelf nu over mijn luie-zelf heen gezet en ben klaar om een reactie te plaatsen, haha.)

†

Ja ik moet zelf ook weer eens gaan schrijven, maar dat doe ik zodra al die schoolshit aan de kant is gewerkt.

No growth of the heart is ever a waste

Amaranta schreef:
(Oké. Samenvatting, please? Ik heb mezelf nu over mijn luie-zelf heen gezet en ben klaar om een reactie te plaatsen, haha.)

Stand up when it's all crashing down.

Amaranta schreef:
(Oké. Samenvatting, please? Ik heb mezelf nu over mijn luie-zelf heen gezet en ben klaar om een reactie te plaatsen, haha.)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Asilah – rechterhand Captain Oliver
Op het moment dat ik terug was gelopen na de ruzie met Ace, ten minste… als je dat ruzie kunt noemen, zag ik Oliver rustig op zijn crew aflopen. Als automatisch stopte ik dus ook in de stap die ik net wilde maken, waardoor ik stilstond en zijn rug nakeek toen hij mij voorbij liep en naar de crew keek.
Hij had zijn handen achter zijn rug geslagen en schraapte zijn keel om zo de aandacht te krijgen, wat ik hem de meerdere helft van de tijd zag doen als hij wat wilde melden. Ook dit keer bleef hij kortaf en bijna dodelijk.
‘We gaan,’ Ik lik langzaam over de droge lippen die ik ondertussen heb gekregen en probeerde ook mijn keel te schrapen, maar dit lukte niet succesvol, aangezien Ace mijn nek dicht had geknepen net. Het is jammer dat hij vieze, aan de rum zuipende hond is, anders zag ik wel potentie in hem. Niet dat ik dit ook maar ooit toe zou geven, zo gek ben ik nog niet.
‘Houd elkaar allemaal goed in de gaten. We zouden niet willen dat er iemand achterblijft of verdwaalt.’
Er komt een vermakelijke grijns op mijn lippen te liggen en ik veeg wat blonde haarlokken uit mijn gezicht, terwijl ik Ace aankijk en daarna mijn blik vervolg naar Abigail en Tristan. Daarna draaide Oliver zich om en loopt richting het bos, dus draai ik me ook om en loop achter hem aan, want Genesis was de enige van het groepje die ik geen blik waardig gunde.
Abrupt stop ik opeens en dodelijk kalm draai ik mezelf daarna weer om. Ik kan Oliver wel achterna lopen alsof hij honing of rum aan zijn reet heeft, maar daar schieten we beide niets bij op. Ik moet de crew in de gaten houden nu we beide weten dat we elk moment een zwaard of kogel in onze rug kunnen verwachten. De dodelijke sfeer van hun hangt er gewoon, als een dikke rook geur.
‘Lopen, honden.’ Ik wist niet dat het mogelijk was, maar de blik waarmee ik ze aankeek en de toon waarmee ik het zei, was nóg dodelijker geworden. ‘Nu.’ Mijn hand lag op de heft van mijn zwaard en deze trok ik, terwijl ik deze daarna op ze richtte. Mijn andere hand lag op het pistool dat ik had, als ze niet mee wilde werken.
Het zou me echt niet verbazen als er tijdens dit reisje naar wat Oliver zocht één van hun ook maar íets zouden proberen, maar goed, de tijd zal het leren. Ik ben niet bang voor de dood noch voor de personen die mij dit aan zouden kunnen doen, echter voelde ik mij zeer machteloos toen Ace boven op mij zat en ik niets kon doen. Dat gevoel wil ik nooit meer, al betekend dat, dat ik hem zou moeten vermoorden.

(Omg. Ik schaam me echt rot, you guys! What do you think of the Asilah post? Ik was een beetje vastgelopen, so forgive me if it's a crappy one.)

[ bericht aangepast op 3 juli 2012 - 22:54 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik wist niet zo goed wat ik met Gavin aan moest, de post is dan in mijn ogen ook best wel een rommeltje geworden.

Gavin Sloan Honiahaka

‘Jij ook.’ Die woorden waren zo teer en gemeend dat hij zich bijna afvroeg of ze wel werkelijk uit de mond kwamen van zijn aanstaande echtgenote. Kort trok hij dan ook verrast een wenkbrauw omhoog maar niet enkel hij was verbaasd over wat ze had gezegd. Aiyana had zelf ook gemerkt dat het totaal niets voor haar was en herstelde zich dan ook gemakkelijk. ‘Zorg maar dat je er heelhuids uitkomt Gavin, de mensen zouden het zonde vinden als de trouwerij afgeblazen moet worden,’ werd hem bevolen. Kort sierde een grijns zijn lippen voordat hij knikte. “Natuurlijk, ik zal mijn best doen.” Nooit zou hij haar honderd procent kunnen beloven dat hij heelhuids thuis zou komen, dat was als krijger niet mogelijk. Zijn best zou hij echter zeker doen. Het liefst zou hij zien dat iedereen heelhuids terug kwam maar dat garanderen kon hij ook niet, helaas. Zijn blik liet hij over haar lichaam heen glijden toen ze naar de hut van de oudste verdween om daar zoals iedereen beschilderd te worden met verf die haar zou beschermen tegen de vijand. Daar zou hij zich zo ook nog moeten melden, eerst had hij nog wat urgentere zaken. Zijn blik ging langzaam over het dorp, de hutten die er allemaal verlaten bij stonden en geen teken meer vertoonden van het leven dat zich er nog kort geleden in had afgespeeld. Alles wat maar van belang was hadden zijn dorpsgenoten met hun meegenomen, de vijand zou niets van waarden in handen mogen krijgen. Zijn blik gleed verder, waar hij bij op een vuurplaats viel, de plek die voornamelijk door de bemanning van de Poseidon’s Mermaid werd gebruikt. Direct viel hem op dat er nog vuur brandde en dat er zelfs nog bemanningsleden het lef hadden om wat te eten en nog een slok rum achterover te slaan. De gekken. Ze gingen het niet verpesten voor zijn dorp, voor zijn volk, voor zijn leven. Dat mochten ze gewoon weg niet. Hij merkte hoe hij zichzelf woest begon te krijgen terwijl hij niet eens de leiding over de mannen hadden, ze vielen ten slotte nog altijd onder het gezag van Sygmund. Waar was die man eigenlijk? Zoekend liet hij zijn ogen de omgeving afgaan, die man moest hier ergens zijn. Inderdaad, iets verderop stond hij met nog 2 van zijn mensen, een man die ooit eens was voorgesteld als de scheepsarts en een vrouw, eentje met een hoge status in de andere wereld naar het schijnt. Wat die hoge status dan mocht inhouden wist hij niet, het deed er echter ook niet toe. Vast besloten Sygmund op de huidige situatie aan te spreken liep hij op de 3 mensen af. Hij bedacht zich echter voortijdig waardoor hij op de mannen bij het kampvuur afliep. Het vuur liet hij doven ondanks het luide protest van de mannen. “Schaften en zuipen doen jullie later maar weer. Jullie mogen eerst laten zien wat jullie werkelijk waard zijn.” Na die woorden liep hij alsnog op het groepje van 3 af, waar hij naar Sygmund keek. “Engel, ik hoop dat u later deze besprekingen kunt voortzetten.” Zijn blik liet hij daarbij even gaan over de vrouw en vervolgens de man die Leopold zou moeten heten. “Het gevecht komt eraan en ik raad u aan zo snel mogelijk al uw mannen gereed te krijgen, de vijand kan hier ieder moment zijn.” Zijn blik liet hij langzaam naar de vrouw gaan, Josephine. “U kunt het best de heuvels intrekken, daar zijn de andere vrouwen ook en daar zult u veilig zijn.” Adviseerde hij de vrouw die het zeker naar haar zin moest hebben tussen alle mannen, aandacht genoeg. Hij wees naar een pad dat verderop liep en de heuvels inleidde. “Volg dat spoor en u zult vanzelf bij de andere vrouwen uitkomen.” Zijn blik richtte hij vervolgens weer op Engel.

“Ik hoop dat het vertrouwen dat we jullie hebben geschonken niet zal worden misbruikt.” Na die woorden maakte hij dat hij naar de hut van de oude man kwam om daar geverfd te worden. Ondertussen controleerde hij zijn vechtuitrusting, alles wat hij normaal ook op zak had, een bijl en een mes. Beide waren erg scherp en dat zou hij ook wel nodig hebben. Het enige wat nu nog ontbrak was zijn lange speer met de veren eraan, die zou hij straks uit zijn hut gaan halen voordat hij op positie zou gaan staan. Bij de hut van de oude man kon hij vrijwel direct naar binnen waar hij geverfd werd en vervolgens de gebruikelijke woorden kreeg te horen. Kort glimlachte hij naar de man. “Zorg ervoor dat u zo snel mogelijk de heuvels in komt.” De man knikte en met zijn hulp ging de man op weg naar de rest van de stam in de bergen. Uit zijn eigen hut nam Gavin zijn speer. De stok nam hij met een zekere trots maar ook angst beet, vanaf nu had hij het lot van de stam in handen. Diep haalde hij een keer adem voordat hij naar zijn positie ging, ergens wat hogerop verscholen achter wat struiken. Vanaf daar had hij zicht op al zijn krijgers en kon hij te hulp schieten waar en wanneer nodig was. Nu was het slechts afwachten geblazen. De doek om zijn rechter onderarm irriteerde hem mateloos maar hij kon er vrij weinig aan doen. Hij hoopte maar dat de vijand het niet zou opmerken want dan kon er genadeloos misbruik van worden gemaakt, het laatst wat hij wou. Dat zou waarschijnlijk het einde van hem betekenen. Met gevechten keek hij vaker de dood recht in de ogen maar voor het eerst merkte hij iets van angst bij zichzelf op. Waarschijnlijk omdat hij nu meer van belang was dan ooit te voren. Niet enkel zou hij het zijn moeder moeilijk maken, die had haar man en andere zoon al verloren. Ook Aiyana zou hij het lastig maken, niet enkel omdat ze zijn vriendin was maar ook omdat ze nu zijn verloofde was. Hoewel ze beide nog niet hadden kunnen wennen aan het idee zou de klap voor haar toch zwaar zijn, misschien wel te zwaar. Zelfs zijn sterke vriendin zou op een bepaald moment breken, de vraag was enkel, wanneer? Zijn hoofd schudde hij, zo mocht hij niet denken. Hij ging hier heel uitkomen, met al zijn mannen. Optimisme moest zich meester van hem maken maar het gebeurde niet, de angst had relatief gezien weinig greep op hem maar beet toch stevig in zijn gedachten vast. Door zijn neus haalde hij een aantal maal diep adem voordat hij een besluit nam, die doek moest af. Zijn linkerhand liet hij naar de doek gaan, de vingertoppen hadden nog maar net de stof aangeraakt of hij twijfelde al. Was dit wel een juist besluit? Ja, wou hij het niet op laten vallen dan moest hij dit doen. Na het gevecht zou hij de wond wel weer laten verzorgen, dit keer hopelijk met wat minder tegen gesparteld dan eerder vandaag. Zijn vingertoppen gleden over de stof heen, totdat het begin was gevonden. Dat haalde hij voorzichtig los voordat hij de stof van zijn arm afwikkelde. Zijn blik ging naar de wond, die al iets leek geheeld maar slecht voor het begin. De doek vouwde hij langzaam op nadat hij de laatste smurrie van de wond af had gehaald. Zijn blik ging even zoekend rond voordat hij de doek ergens weg stook waar de vijand hem niet zou kunnen zien. Nu leek het net alsof het litteken al bij hem hoorde, alsof het al was genezen. Direct merkte hij de pijn in zijn onderarm weer op maar hij negeerde het. De pijn zou hem hier door heen slepen, daar was hij zeker van. Zijn blik ging naar de plek voor hem waar straks de vijand zou moeten verschijnen, nu was het pas echt afwachten geblazen. Hij was er in ieder geval honderd procent klaar voor.

Stand up when it's all crashing down.

Tristan Wright - Piraat.
In een rustig, maar stevig tempo stappen we door tot we weer in het midden van de groep zijn. Ik kijk rond om te zien of ik Ace ergens kan opmerken, maar helaas. De overvloed aan woeste, onbetrouwbare tronies doet me wel dichter bij Abby lopen. Ik besef wel dat ze zich heel goed kan redden, maar het is voor mijn eigen gemoedsgerustheid. Dat geen van die honden zich ideeën in het hoofd haalt. Helemaal voorop zie ik Oliver lopen, en in een toevallige opening tussen de ruggen van zijn volgelingen zie ik Jane aan zijn zij hangen. Mijn bloed begint weer bijna te koken, maar dan botsen Abby en ik tijdens het stappen even tegen elkaar en mijn blik schiet naar haar. Ze is me veel meer waard dan dat zwaard, voor haar veiligheid wil ik die ellendeling wel laten rondparaderen met zijn laaghartig gestolen goed.
Ik kijk nog eens naar Abby. Binnenkort ga ik hem toch voorgoed schaakmat zetten. Die gedachte doet me een beetje glimlachen.
En dan bind ik al voor de tweede keer vandaag de strijd aan met de zwaartekracht. In een wanhoopspoging probeer ik me nog vast te grijpen aan een boom, maar er blijft enkel schors tussen mijn vingers zitten. Fuck, denk ik, wanneer ik vervolgens opnieuw in het stof bijt en mijn rug weer voel openscheuren. Ze hebben hun punt wel gemaakt daarboven: niet te hard van stapel lopen. Wanneer ik terug rechtkrabbel, voel ik de andere en minder aangename oorzaak in al mijn botten: oververmoeidheid. Het stemmetje in mijn hoofd dat declameert dat het een slecht idee is om in mijn conditie door de bossen te rennen wordt hardhandig weggeduwd. Rusten doe ik wel wanneer ik dood ben.
Wanneer ik weer stevig op twee voeten sta, krijg ik toch een meevaller in de schoot geworpen: Ace komt net langsgemarcheerd. ‘Ace!’ zeg ik zacht maar duidelijk en ik ga naast hem lopen. Alleen voor hem hoorbaar zeg ik: ‘Het is tijd, maar wacht een paar minuten na Genesis. En begin dan alvast te lopen, wij komen jullie achterna.’

Home is now behind you. The world is ahead!

Damn, in Word was hij langer.

Home is now behind you. The world is ahead!

Schop? (:

Home is now behind you. The world is ahead!

Omg lol, dat was zo droog, but you're right. This rpg is much too fun to let it die already.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Haha, ben blij dat jij er ook zo over denkt (:

Home is now behind you. The world is ahead!