• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Normes
    'Graag gedaan.' Ik dacht even na. 'Wil je wat eten? Ik heb nog wat fruit en ik kan wel een konijn braden als je dat lekker lijkt.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik vroeg me af of ik niet veel te veel vroeg. Ik was wel heel afhankelijk van haar. Ik twijfelde even, maar mijn maag won de discussie.
    "Graag."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Normes
    'Wacht hier,' zei ik en pakte mijn tas. 'Neem anders alvast wat fruit.' Ik gaf Nathan mijn tas dat vol zat met fruit en kruiden. Daarna pakte mijn pijl en boog en wachtte even buiten. Ik had al mijn vangste opgeborgen. Ik schoot het eerste konijn dat ik zag makkelijk neer. Ik nam hem mee naar binnen en begon hem schoon te maken. Daarna hing ik hem om te braden boven het voor. Ik ging naast Nathan zitten maar liet er ongeveer anderhalve meter tussen. De oude bitchterige Stephanie was weer terug, en nee ik was niet te spreken van lichamelijk contact.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik nam een appel en viel uitgehongerd aan. Nooit geweten dat zo een simpele appel zo goed kon smaken. Maar de geur van het bradende konijn overtrof toch alle verwachtingen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Zeg eens eerlijk,' zei ik zacht. 'Je bent een wees he?' Het kwam er zacht uit maar ik wist dat Nathan het gehoord had. Mijn stem klonk neutraal, niet vreemd of nieuwsgierig.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ja." gaf ik stilletjes toe. "Al een jaar of 2."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte begrijpend. 'Dacht ik al,' mompelde ik. 'Niet afhankelijk van iemand willen zijn, mager zijn, wonden hebben die niet willen helen, een slaapplaats zoeken, op de zwarte markt staan als kind.' Ik keek Nathan aan. 'Ik begrijp wat je allemaal door maakt.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik knikte triest. "Ze hebben me alles afgenomen."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Je bent niet de enigste,' mompelde ik. 'Ik was tien toen mijn familie overleedde. Ik had niemand. De eerste twee maanden waren verschrikkelijk. Ik ging bijna dood. Ik had geen eten, geen schone kleren en geen geld. Op een of andere manier leerde ik welke planten eetbaar zijn. Niet lang daarna leerde ik jagen. Dit hutje heb ik zelf gebouwd en zo heb ik overleefd. Ongeveer anderhalf jaar geleden kwam ik een jongen tegen. Hij was een jaar ouder dan mij en hij nam me mee naar zijn huis. Sinds dien woon ik daar bij zijn familie.' Ik keek Nathan aan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Onze familie was arm, mijn zus was ziek en er was geen eten. Dus heb ik gestolen. Toen hebben ze me gestraft. Je ziet de littekens nog." Ik draaide me om en toonde de lange, dunne littekens die ik van de zweepslagen had overgehouden. "Achteraf, nadat ik wat genezen was, heb ik degene die de zweepslagen had uitgedeeld terug gepakt. Ik heb hem met zijn eigen zweep gegeven. Maar daardoor zitten ze nu achter me aan. Ik liep naar huis, maar mijn vader stuurde me weg.
    'Jij hebt al genoeg gedaan, ik wil je nooit meer zien!' schreeuwde hij. Dus ging ik weg, maar ik bleef in de buurt. Ik wou ze niet in de steek laten. Toen ik mijn zus hoorde gillen..." mijn stem stokte. "Ik ben meteen naar huis gelopen, maar het was te laat. Iedereen lag dood en dat alleen omdat ze mij zochten. Ze waren daar nog steeds en vielen me aan. Dit en nog enkele dingen is wat ik eraan over hield." ik wees naar mijn wonde. "Ik kon ontsnappen, stierf bijna doordat mijn wonde ontstak. Maar het leek of ik niet wou doodgaan. Die moment zou het welkom geweest zijn, maar ik bleef leven, ondanks de pijn en de verwondingen."


    “To live will be an awfully big adventure.”

    nu moet ik echt weg
    bye (doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte. 'Het leven is kut,' mompelde ik. 'Je wordt geboren, je maakt verschrikkelijke dingen mee en uiteindelijk ga je dood.' Ik haalde mijn schouders op. 'Je hebt je prima gered,' zei ik. 'Ik ken mensen en die zouden allang dood zijn.' Ik slikte even. 'Daarbij, ik heb ook gestolen. Te veel om op te noemen, maar wat wil je anders als elf jarige zonder eten. Uiteindelijk kwam ik bij de markt uit. Daar verdiende ik geld.' Maar dat betekende niet dat ik niet meer zou stelen. Nee. Ik stal nog steeds soms.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik heb niet alleen gestolen." zei ik vol afschuw. "Ik heb mensen vermoord. Ze zijn er niet meer. Ze zijn dood en hun bloed hing aan mijn handen, Stephanie. Ik heb ze vermoord." zei ik vol afschuw. Het was weliswaar nadat zij mijn ouders vermoord hadden, maar dat kon me niet schelen. Ik was een moordenaar en hoorde hier niet.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Er kwam een spottend lachje op mijn lippen. 'Wees gerust,' zei ik rustig. 'Ik heb ook mensen vermoord. En niet alleen uit wraak.' Eigenlijk was het uit verdediging. 'Je moet toch iets doen om je eigen leven te redden. En hun wilde mij doden.' Ik haalde mijn schouders op. Ik had verschrikkelijke dingen gezien in mijn leven. Van een ding meer of minder lag ik niet wakker van. Niet meer in ieder geval. Ik was toch van binnen kapot gemaakt.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik schudde triest mijn hoofd.
    "Mijn leven was misschien niet perfect, maar besefte niet hoe goed ik het had. Ik had alles wat ik nodig had. Nu heb ik niets meer. Ik trek van plaats naar plaats, gewoon zodat de verdelgers me niet kunnen vinden."


    “To live will be an awfully big adventure.”