[RPG] When evil rules ~2~ - Speeltopics

In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

Wat is de bedoeling van deze RPG?
Jij wordt een:
-inwoner
Alex Thompson
Sthephanie Norems
Katherine Bright
Nathan Sadler
-dienster
Nathalia Rottem
-verdelger
Laurel Thompson (in opleiding)
Alec Bradley (in opleiding)
-labratoriumrat
-rijke
Phoebe Vöillanc
Kaylee Vöillanc
Kimberly Buckley

Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

Kleding:
Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
vrouw: zwart kleed met een witte schort
Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

[ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
'Tuurlijk.' zei ik glimlachend en sloeg mijn arm om hem heen. Zo liepen we richting zijn huis.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Laurel Thompson
En toen kwam mijn kans. Hier had ik zo lang op gewacht en eindelijk zag ik een klein lichtpuntje. Ze waren maar met drie in plaats van met hun viertjes. Het was riskant, maar hoe lang zou het niet duren voor ik nog zo een kans had? Ik liep ongehinderd verder tot Marco me opnieuw de weg versperde. Maar deze keer was ik voorbereid. Oh, hij zou nog wat meemaken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik keek verrast op en glimlachte. 'Hoeft niet,' zei ik. 'Ik vind het zo goed. Met deze pijlen kan ik de komende drie maanden vooruit.' Als ik tenminste niet weer aangevallen wordt, dacht ik er achter aan.
'Hier,' zei ik. 'Een munt blaadje. Smaakt heerlijk ook al ziet het er niet naar uit.' Ik gaf hem het blaadje. Zelf zat ik er ook al op een te zuigen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Alex Thompson
"Hai, mam." zei ik toen we binnen kwamen. "Dag Laura, Lilly, Kim." ik grijnsde. "Zijn jullie braaf geweest?" vroeg ik, terwijl ik hurkte zodat ik op hun hoogte kwam.
"Wij altijd braaf." zei Kim serieus. Ik grinnikte
"Als jullie er zin in hebben zeker?" Ik ging weer rechtstaan en liep naar mijn moeder. "Is Stephanie nog niet terug?" vroeg ik, terwijl ik haar een knuffel gaf.

kmoe ete

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nathan Sadler
Ik zoog voorzichtig op het muntblaadje, zo at ik altijd. Om zo lang mogelijk van de smaak te kunnen genieten. Het was inderdaad lekker, dacht ik terwijl ik achter haar aan liep. Was het nou wel zo slim om te blijven eten?
Maar ze had wel gelijk, ik kon gaan wanneer ik wou. Ik twijfelde nog wat, maar liep toen maar verder achter haar aan. Ik zou wel zien hoe het eindigde.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik plukte nog wat genezende kruiden aangezien ik gisteren best veel had gebruikt. Ik hoorde de voetstappen achter me en wist dat het Nathan was. Ik had het blaadje uitgespuugd. De smaak ging heel snel van de blaadjes af. Ik draaide me om naar Nathan.
'Sorry als dit je te lang duurt. Maar ik heb nog kruiden nodig. Die van ons zijn bijna op.' Daarbij, dacht ik er achter aan. Moest ik ze ook nog plukken voor de oude vrouw Crestellia. Ik wist dat mensen haar zagen als een heks, maar ik vond haar vreselijk aardig. Toch vertelde ik nooit tegen Alex wanneer ik naar haar toe ging, ik had altijd het gevoel dat hij haar eng vond.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Laurel Thompson
"Daar hebben we ons lievelingetje." zei hij als gebruikelijke openingszin.
"Juist, laat me nu maar door." ik keek hem met een stralende glimlach aan en even leek hij in de war.
"Nee, ik denk dat we dat nu niet gaan doen." schamperde hij.
"Niet dan." zei ik en ik sloeg mijn armen over elkaar. Hij keek me geïrriteerd aan, zo hoorde ik niet te reageren.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nathan Sadler
Ik knikte begrijpend.
"Geen probleem." hijgde ik. Die doos was moeilijk vast te nemen en ik kon zo al niet veel tillen. Het muntblaadje van net had mijn honger iets gestild, maar mijn maag was nog niet tevreden. Ook was ik me opmerkelijk veel bewust van mijn oude wonde. Ze schrijnde en liet mijn hele rechterzij tintelen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Laurel Thompson
Ik zag uit mijn ooghoeken Tim en Tom dichterbij komen. Mijn handen tintelden
Geduld Laurel, dacht ik. Ik moest mijn tijd afwachten.
Net toen ze mijn bovenarmen wouden vastgrijpen liet ik me op de grond vallen. Ze grepen in de lucht en gromden verrast. Nu kon het feest beginnen!

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Gaat het?' vroeg ik bezorgd. Ik keek even naar de doos. 'Kom, ik weet wel een plaats waar je dat ding tijdelijks neer kan zetten.' Ik wenkte hem en begon een hele andere richting in te slaan dan dat ik eigenlijk in de eerste instantie van plan was. Toen we bij het houten huisje aan kwamen waar ik een tijdje had gewoond kreeg ik een kleine glimlach. Ik was hier al heel lang niet meer geweest. 'Hier komt niemand,' verzekerde ik Nathan. Ja, want het huisje is van mij, dacht ik er achter na.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Laurel Thompson
Ik zwaaide met mijn been en Tim en Tom vielen op de grond. Ik greep het mes dat aan mijn riem hing -aan iedereen's riem eigenlijk- en stak naar voren. Marco schreeuwde het uit terwijl het mes in zijn schouder terecht kwam. Ik stampte hem in zijn maag en hij viel dubbelgevouwen op de grond. Ik draaide me opnieuw om naar Tim en Tom, maar die maakten het me veel te gemakkelijk. Ik nam hun hoofden beet en sloeg ze tegen elkaar. Er klonk een leuk hol geluid en ze vielen op de grond.
Ik grijnsde en fluitte een vrolijk deuntje terwijl ik naar de training ging. Vroeger zou ik het vreselijk gevonden hebben, maar nu telde enkel het overleven. En dat had ik gedaan. Ik had overleefd en zou dat nog lang doen ook;

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nathan Sadler
"Is dit verlaten?" ik straalde. Misschien had ik toch een slaapplaats gevonden. Want hier gewoon buiten in de sneeuw was uitgesloten. Ik ging binnen en zette de doos neer. Ik zuchtte opgelucht toen ik buiten kwam en legde mijn hand in mijn zij. De wond was nooit goed genezen en had me zelfs bijna het leven gekost. Maar het leek of ik gewoon niet dood kon gaan, want iedere keer overleefde ik.

[ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 14:02 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Verlaten is een groot woord. Maar op dit moment woont er niemand,' zei ik. 'Het is zeg maar mijn oude huis. Ik woonde hier vroeger.' Opeens bedacht ik me iets. 'Je mag hier ook wel slapen vannacht als je wilt. Het is niet groot maar genoeg voor een persoon.' Ik had er ongeveer een jaar gewoond, dus een nacht moest Nathan wel kunnen overleven. 'Wat is er aan je zij?' Ik had hem de hele tijd naar zijn zij zien kijken en ik had ook gezien dat hij geen druk er op wilde zeggen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
"Graag." zij ik dankbaar. Maar toen keek ik wat schuchter naar de grond.
"Een oude wond." bromde ik als antwoord. Ik zou haar misschien wel de wond willen tonen, ze leek er veel over te weten, maar ik wou niet dat ze zag hoe mijn ribben uit mijn vel staken. Ik vond het zelf al walgelijk om naar te kijken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Toen hij dat zei wist ik het zeker. Hij was alleen. Geen ouders, geen familie. Hij was net zoals ik altijd was geweest een wees.
'Moet ik er anders na kijken?' vroeg ik zacht. 'Als je het niet wilt moet je het eerlijk zeggen maar misschien kan ik je helpen.'

---

"Ignite, my love. Ignite."