[RPG] When evil rules ~2~ - Speeltopics

In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

Wat is de bedoeling van deze RPG?
Jij wordt een:
-inwoner
Alex Thompson
Sthephanie Norems
Katherine Bright
Nathan Sadler
-dienster
Nathalia Rottem
-verdelger
Laurel Thompson (in opleiding)
Alec Bradley (in opleiding)
-labratoriumrat
-rijke
Phoebe Vöillanc
Kaylee Vöillanc
Kimberly Buckley

Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

Kleding:
Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
vrouw: zwart kleed met een witte schort
Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

[ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Laurel Thompson
De drie anderen kwamen op me af, terwijl de ander weer recht stond. De lange, Marco, staarde me kwaad aan.
"Dat had je beter niet gedaan." gromde hij. Hij balde zijn vuisten en ik zette en stap achteruit. Maar achter me botste ik op nog meer gespierde lichamen, ze hadden me omsingeld.
"Komaan, teef. We gaan je een lesje leren." Tom en Tim grepen me vast. Eigenlijk een komisch duo, hun nam was bijna gelijk en ze zagen er allebei even groot en sterk uit. Maar terwijl ze me meesleurden zag ik er het grappige niet van in.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Kan ik je anders uitnodigen voor het avond eten. Ik heb vandaag genoeg wild gevangen dus een eter meer of minder maakt op dit moment niet uit.' Ik haalde mijn schouders op. 'Daarna kun je gaan of staan waar je wilt. Dan ben je niet afhankelijk van iemand.' Ik glimlachte vriendelijk.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Sadler
Ik knikte. "Daar is niets mis mee, bedankt."
Ik kreunde even terwijl ik de doos weer opnam. Mijn maag rammelde en ik had lichtjes het gevoel dat ik van mijn stokje ging draaien.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Laurel Thompson
Ik kwam bond en blauw de trainingszaal binnen.
"Heb je je weer in elkaar laten slaan?" vroeg mijn trainer schamper.
"Ze waren met vier." kreunde ik. Ik kon er toch niets aan doen.
"Tuurlijk." hij keek me teleurgesteld aan. "Begin maar aan je krachttraining en zorg ervoor dat ze je niet meer zo in elkaar slaan. Je zou je moeten kunnen verdedigen." gromde hij, voor hij naar zijn bureau liep en een tijdschrift begon te lezen. Ik zuchtte en nam de halters uit het rek. Hoe moest ik die jongens de baas? Het waren de vier beste vechters van deze hele kutplek.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
'Gaat het?' vroeg ik bezorgd. 'Je ziet nogal bleekjes.' Ik haalde mijn hand door mijn haar. 'Ik moet ehm... zeg maar het bos nog even in. Wil je mee? Ik heb nog wel een plaats voor je doos.' Ik was nog nooit met iemand anders dan Alex het bos in gegaan.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Salder
"Gaat wel." ik had me al slechter gevoeld, wanneer ik drie dagen niets had gegeten bijvoorbeeld.
"Ik ga wel mee." glimlachte ik en volgde haar het bos in.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
Ik was blij toen de fabriek eindelijk sloot en wij naar huis mochten. Het was zwaar en gevaarlijk werk en je moest er constant je concentratie bijhouden. Vandaag was ik maar een stuk of vijf keer bijna verbrijzeld, maar ik had mijn geld. Ik liep meteen met de stroom mee. Ik had geen brood nodig, we hadden nog van gisteren. Was dat allemaal nog maar gisteren gebeurd? Ik zuchtte, terwijl ik de weg terug naar huis volgde.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik liep het bos in en trok gelijk mijn pijl en boog. 'Trouwens je maakt goede pijlen.' Ik glimlachte naar Nathan. Ik wist niet wat het was. Maar hij gaf me een heel vertrouwt gevoel.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Nathan Salder
"Ja, er is een speciale techniek voor." ik grijnsde. "Het is makkelijker dan je denkt, alleen als iemand iets speciaals wil is het moeilijk. Zoals details in het hout of zo." Dan kon ik er uren aan bezig zitten. En dat vond ik nou net het leuke. Dat waren weer enkele uren dat ik niet aan de honger had gedacht. Niet dat ik et zo continue aan dacht, ik was het al gewend. Maar helemaal vergeten deed je het nooit.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Laurel Thompson
Ken je dat gevoel dat er iets binnen in je knapt? Dat je manier van denken plots heel erg veranderd. Dat je overstapt van menselijk en vol mededogen naar iemand die gewoon wil overleven. Dat maakte ik mee. Ik wou me niet meer in elkaar laten slaan, ik wou niet meer zwak en hulpeloos zijn.
Ik trainde al lang en er was niet zo veel veranderd, maar dat kwam grotendeels door mij. Ik had nooit mijn best gedaan. Ik had weliswaar gedaan wat ik moest doen, maar ik had nooit het onderste uit de kan gehaald. En nu er iets knapte, besefte ik dat ik moest overleven. En om te overleven moest ik trainen. Moest ik mijn best doen. Met nieuwe geestdrift begon ik aan mijn trainingen. Het zou lang duren, maar ik zou nog goed worden. Heel goed.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Alex Thompson
Toen ik op het kruispunt kwam, waar de wegen van mij en Kath gescheiden waren, wist ik niet wat te doen. Zou ik hier op haar wachten? Moest ik naar het huis van haar peter? Maar waar was dat? Ik bleef een beetje twijfelend staan.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Stephanie Norems
Ik knikte begrijpend. 'Ik heb nog nooit een wapen zelf gemaakt. Ik gebruik ze alleen.' Ik zag een vogel vliegen die ik makkelijk dood kon schieten maar ik wilde Nathan niet afschrikken of opschepperig over komen dus liep ik gewoon door. Ik kwam bij de planten aan die ik wilde en begon ze zonder nog iets te zeggen te plukken.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Katherine Bright
Ik had een fijne dag gehad en liep nu terug richting het kruispunt waar ik en Alex afscheid hadden genomen. Daar zag ik hem opnieuw staan.
'Alex!' riep ik blij uit en liep naar hem toe.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Laurel Thompson
Maanden gingen voorbij. Ik werd nog in elkaar geslagen, maar wachtte mijn tijd geduldig af. Er zou een dag komen en dan was ik degene die de klappen zou uitdelen. De jongens hadden niets door, maar binnen in me groeide een steeds grotere haat. Eentje die ooit tot uitbarsting zou komen.
Als je hier niet gezeten had kon je het niet begrijpen. We moesten hier allemaal terugvallen op onze instincten. De sterksten overleven, de zwakken gaan eraan. Zo zat het in elkaar. En ik was niet van plan zwak te zijn.

Kmoe weg
bye

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nathan Salder
"Ik kan het je leren." flapte ik eruit. "Misschien, ooit." mompelde ik. Wat zei ik nou. Ik wist goed genoeg dat ik over enkele dagen weer verder trok.

Alex Thompson
"Kath!" ik grijnsde vermoeid. "Ga je mee?" ik wees met mijn hoofd, richting mijn huis.

---

“To live will be an awfully big adventure.”