• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Mijn trainer bekeek me schattend toen ik binnen kwam.
    "Geen nieuwe wonden?" vroeg hij toen.
    "Niet bij mij nee. Maar Marco zou toch beter eens naar de ziekenzaal gaan." grijnsde ik en tot mijn grote verwondering grijnsde mijn trainer terug.
    "Dat heeft lang geduurd, maar dat is niet erg. Het is meestal zo dat degene waarbij het het langste duurt de beste zijn." hij gaf me nog een bevel en liep toen opnieuw naar zijn tijdschrift.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Ik..." de wond begon me de laatste tijd veel te parten te spelen en ik was bang dat ze opnieuw zou ontsteken. Ik knikte wat en hoopte maar dat ze niet te zwaar zou reageren op mijn uitgemergelde lichaam.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Misschien kan ik er beter binnen er na kijken,' zei ik zacht en ik ging het huis, mijn huisje in. Er was niks veranderd. De kast zat nog steeds dicht op een manier dat ik hem alleen maar kan openen, de half kapotte tafel stond nog steeds in de hoek en op de plek waar ik altijd vuurstookte was nog steeds een brand plek te zien. Ik liep naar de kast en maakte hem behendig open en haalde er een deken uit. Ik legde hem op de grond. 'Kom,' wenkte ik Nathan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik liep op haar af en ging op het deken zitten. Een beetje zenuwachtig staarde ik naar de grond.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Je mag kiezen,' zei ik. Ik merkte duidelijk dat Nathan zich niet echt op zijn gemak voelde en dat nam ik hem ook niet kwalijk. 'Of je schuift je shirt een beetje omhoog zodat of je doet je shirt helemaal uit.' Ik beet even op mijn onderlip. Ik had nog nooit een wild vreemde verzorgt. Meestal was het mijn familie, vooral Alex omdat hij vroeger altijd de meeste wonden had (wat nu zeker weten niet meer zou zijn), die ik verzorgden. Ik heb soms tegen betaling mensen geholpen die aan de deur kwamen met vreselijke wonden en ik heb een keer Pablo geholpen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Opgelucht deed ik mijn shirt omhoog tot je net mijn wonde kon zien. Eigenlijk maakte het niet zo veel uit, want de wonde was op mijn tweede rib, van onder te beginnen. Dus je kon duidelijk zien hoe mijn ribben uitstaken, maar toch voelde het beter zo. Minder... persoonlijk.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek even naar zijn uitgemergelde lichaam maar er van schrikken deed ik niet. Ik zag er ooit ook zo uit. Helemaal in het begin. Maar toen leerde ik jagen. Ik keek naar de wond.
    'Ik kan een pijnstiller voor je maken als je dat wilt?' Hij moest het zelf weten. 'En ik weet een manier om de wond schoon te maken maar dat prikt verschrikkelijk. Je moet zelf zeggen als je het wilt of niet.' Meestal deed ik het meteen maar ik wilde Nathan niet afschrikken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik was opgelucht door haar reactie en knikte.
    "Doe maar wat nodig is." glimlachte ik lichtjes.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik knikte. 'Ik ben zo terug,' zei ik. Ik stond op en liep naar buiten waar ik nog een stel houten planken had liggen onder een klein afdakje. Het was droog hout. Genoeg om een vuurtje mee te maken. Ik liep naar binnen en legde ze neer in het hoekje wat ik speciaal had gemaakt voor vuur en pakte de vuurstenen en binnen een paar minuten had ik vuur. Ik pakte een pan uit de kast en wist dat het enigste water dat hier in de buurt was sneeuw was. Ik liep weer naar buiten en pakte was sneeuw dat zeker weten genoeg zou zijn. Voorzichtig zette ik het op de pan waarna ik weer met mijn kruiden in de weer ging. Daarna liep ik naar Nathan toe.
    'Goed dit gaat heel erg prikken,' zei ik. Voorzichtig smeerde ik het goedje op de wond om hem schoon te maken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik balde mijn vuisten en beet op mijn tanden, terwijl het goedje inwerkte. Het bleef nog een tijd pijn doen en ik sloot gepijnigd mijn ogen, maar na een tijdje bleef de pijn weg en deed ik mijn ogen weer open.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek niet naar Nathan's gezicht. Ik kon nooit tegen een gepijnigde blik. Ik stond op terwijl ik het goedje liet in werken en haalde het kokende water van het vuur. Ik goot het in een stenen kom en begon de kruiden er bij te gooien. Het smaakte niet lekker, in tegen deel het was vreselijk vies maar het hielp goed als pijnstiller. Ik liet het heel even afkoelen en liep toen naar Nathan toe. 'Ik ga je nu overeind helpen. Je moet dit dadelijk drinken, ik waarschuw je, het is nogal vies.' Ik sloeg mijn arm om zijn rug zodat het een soort steun is en hielp hem voorzichtig overeind. Ik was nu even niet de bitch Stephanie, nee, ik was niet degene die iemand hielp, die niet achter uit deinsde voor lichamelijk contact met vreemde. Iets wat ik liever normaal niet deed.
    'Hier,' zei ik. Ik gaf hem de kom.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Bedankt." zei ik en ik goot het drankje naar binnen. Ik slikt het snel door en trok een vies gezicht.
    "Bweuk. Je hebt niet overdreven." Ik glimlachte.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik grinnikte even. 'Ja, ik weet het,' zuchtte ik. 'Maar er is niks anders wat we als pijnstillers kunnen gebruiken. Ik laat je nu weer rustig liggen.' Voorzichtig legde ik hem voorzichtig neer en focuste ik me weer op de wond. Het goed was ingetrokken en de rest moest ik schoonmaken met water. Voorzichtig laat ik er wat sneeuw op vallen en schrob ik het schoon. Daarna bekeek ik de wond. Ik had geen verband om het schoon te maken. Ik zuchtte en pakte mijn cape. Ik zal wel een nieuwe maken of kopen. Ik scheurde er een stuk af en verbond de wond zo goed mogelijk.
    'Zijn er nog meer wonden?' vroeg ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "De rest is goed genezen. Dat zijn al eerder littekens. Het was enkel deze dat me steeds ellende bracht." ik glimlachte.
    "Bedankt."

    moet weer gaan xD(doeg)


    “To live will be an awfully big adventure.”

    heb nog net tijd voor 1 post!


    “To live will be an awfully big adventure.”