RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ahn Lyn Tsang
'Wooooooow, wat mooi!' zei ik uitbundig tegen Jay, die glimlachte. Hij wees dat ik naast hem moest gaan zitten en ik plofte naast hem neer. Ik keek de ruimte rond, wat een soort eetruimte of zo was. Ik vroeg me af wat er zou gaan gebeuren.

| Reality is for people that lack imagination |

Carolina Maellis Sawyer

Met opgeheven hoofd open ik de andere deur en stap de eetzaal binnen. Ik wenk de trainers zodat ze naast mij komen staan en schraap even zacht mijn keel. 'Welkom allemaal, jullie zullen vast verward zijn en jullie afvragen wat jullie hier komen doen,' Ik pauzeerde even en keek ze dan even allemaal aan. 'Dat, heeft geen belang. Jullie zijn uitgekozen om hier te trainen en te leren. Later zal jullie de nodige informatie toegekend worden. Voor nu kan ik alleen maar zeggen. Veel plezier en smakelijk.' Achter me ging de deur opnieuw open en liet nu een hele hoop mensen van het bedienend personeel binnen die verschillende gerechten op het grote buffet zetten. Ik knikte even kort naar de trainsters en verontschuldigde mij dan. Ik had nog een hoop werk te doen.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[oke ik heb even wat gemist. Waar zijn we nu?]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

RainbowDay schreef:
[oke ik heb even wat gemist. Waar zijn we nu?]

| Reality is for people that lack imagination |

Yayde schreef:
(...)

[We zijn in de zaal, waar we allemaal een plekje moeten zoeken. Dan wordt er uitgelegd waarom we hier zijn etc.]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Otto Darmov

Hij was verbaasd dat een vreemdeling naar hem glimlachte. Wat onwennig glimlachte hij terug en wierp hij zijn blik op een vrouw die duidelijk de touwtjes in handen had. De woorden drongen zijn oren traag naar binnen, al verstond hij er niet veel van. Het was vaag. Het beantwoordde zijn vragen niet. Trainingen en leren, maar waarvoor? Hij ergerde zich aan het feit dat de jonge vrouw niet meer vertelde. Ze was dan ook in een fractie van een seconde verdwenen.
De geur van gebraden kip drong zijn neusgaten naar binnen, waardoor zijn maag spontaan begon te knorren. Zijn armen klemde hij stevig rond zijn buik, in de hoop dat het zou ophouden, maar er was maar eén remedie die het zou stoppen en dat was eten. Het rook enorm goed. Hij watertande, maar vertrouwde het niet. Hij wachte af, liet zijn blik in het rond glijden en pakte toen een stukje kip op zijn bord. De meesten aten vol genot, alsof ze in geen dagen hadden gegeten. Anderen bleven verlekkerd naar het eten kijken.
Hij sneed de kip in stukjes en liet zijn smaakpapillen werken. Hij moest eerlijk zijn dat het eten verukkelijk smaakte. Het was niet te vergelijken met de ordinaire schoolmaaltijden die hij dag in en dag uit moest eten van zijn vader. Hij vulde zijn bord met nog meer lekkernijen en al snel voelde hij zich voldaan. Hij at niet snel, maar hij was zo hongerig geweest dat hij zich niet had kunnen beheersen.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Joachim Nowak
Terwijl sommigen hun eetlust niet leken te controleren kreeg ik geen hap door mijn keel. Misschien was het de achterdocht of de onwetendheid die me ervan weerhield. De vrouw met de controle over dit hele gebeuren weigerde een degelijke uitleg te verschaffen aan de menigte, en dat leek de menigte te slikken. Ik wou weten waarom ik hier was, waarom trainen nodig is en vooral wat dat trainen inhoudt. Na enkele minuten stopte ik met staren naar het stukje kalfsvlees die op mijn bord gedrapeerd was en schoof ik mijn stoel achteruit. Diezelfde personen die tot net alleen maar oog hadden voor hun bord keken nu verwonderd op en volgen geluidloos mijn stappen naar buiten. Ik had frisse lucht nodig om dit allemaal te verwerken

I can no longer keep my head up, above me it's empty. There are no kings watching over me

O, shit, hier deed ik aan mee. Sorry, even vergeten. :W
Kan iemand me een kleine samenvatting geven? :'3

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Celeste Artemis Dubois
Ik haast me niet, maar ik wil toch de groep bijhouden, ook al was het mijn eigen schuld dat ik helemaal achter slenterde. Het boeit me niet. Het boeit me niet wat we hier doen en waarom we hier zijn, en al helemaal niet wat er met mij zou gebeuren. De geluiden van het strand zijn mooi, ik kom hier straks weer, dat weet ik zeker.
Als ik dichterbij het gebouw kom, zie ik een jongen staan met spierwit haar en al gelijk heeft hij mijn aandacht getrokken. Niet omdat hij hier alleen staat, maar omdat hij wat over zich heen heeft dat me aantrekt - al zal het ook wel een beetje aan zijn uiterlijk liggen. Met een paar passen sta ik bij hem. 'Hey,' zeg ik dan, 'iedereen is zeker al binnen?' Het was een vraag, geen constatering. Ik probeerde een gesprek'je' te openen.

Jayden Micah Rhodes
Ik draai me om naar het meisje waar ik net soort van bevriend mee ben geraakt en kijk haar dan aan, waarna ik dicht naar haar toe ga en fluister, 'Voor wat gaan we trainen? Ze is nogal onduidelijk, vindt je niet?' Dan kijk ik haar afwachtend aan en ga dan weer normaal op mijn stoel zitten, aangezien ik het gevoel had dat ik wel heel haastig en snel naar haar toe ging. Misschien vond zij dat wel helemaal niet fijn, wist ik veel. 'Maar laten we nu maar eten, dat is op dit moment denk ik het verstandigste.' Meldde ik haar toen maar, het vorige alweer vergeten. Ik stopte wat kip in mijn mond en gooide wat eten op mijn bord, waarna ik het rustig op at. De tijd ging al zo snel, waarom haasten?

[ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 20:35 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Thomas Farrel Ligh

Ik keek ietwat raar naar de vrouw, waarom vertelde ze zo weinig? Waarom vertelde ze niet gewoon wat we hier deden, waarom we hier zijn. En waarvoor moeten we trainen?
Ik kijk verward om me heen, en heb nieteens gemerkt dat er ondertussen allemaal eten staat. Ik neem nieteens de moeite om te eten, want ik denk alleen maar na over waarom we hier zijn.
Ik zet mijn hand onder mijn hoofd en kijk naar een paar die wel eten, waaronder de jongen waar ik net naar glimlachte. Hoe kan hij dat?
Ik zuchte een keer en sloot even mijn ogen, gewoon om even te denken aan de reis, van thuis naar hier, het was een rare weg geweest.

Ich liebe dich 27.12.23

Jess(ica) Alexis Lane.
Eenmaal als ik buiten kom voel ik de warme wind in mijn gezicht, en mijn haar waait zachtjes mee. Het is geen warme wind dat me klam aan doet voelen, en waarvan ik sneller ga zweten. Het is best aangenaam. Ik loop wat dichter naar het water toe, en ga op het zand zitten. Mijn tas dump ik naast me, en ik grijp er mijn pakje sigaretten uit. Vervolgens haal ik er een sigaret uit en steek die op. Het pakje stop ik weer terug in mijn tas, en ik klop wat zand van mijn benen.
Ik heb een kort broekje aan waarop er aan beide kanten doodshoofden op staan, en een shirt aan wat erg rafelig aan de onderkant is. Met grote witte dikke letters staat er "DEATH" op. Mijn zwarte ballerinas schop ik uit en ik ga zitten in kleermakerszit.
Eigenlijk ben ik nog steeds benieuwd waarom we hier zijn, en ik vraag me af of er al wat gebeurd is binnen in het witte gebouw.
De sigaret breng ik naar mijn mond en ik neem een hijs. Eventjes sluit ik mijn ogen en voel en luister naar de wind en zee.

[ bericht aangepast op 22 jan 2012 - 19:25 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Waarom begint dit steeds doder te worden en reageert niemand meer?

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ja echt hé, ik wacht al bijna een week tot er weer iemand is die praat...]

Ich liebe dich 27.12.23

Ahn Lyn Tsang
'Voor wat gaan we trainen? Ze is nogal onduidelijk, vindt je niet?' fluisterde hij in mijn oor. Hij was erg dichtbij en even was ik niet in staat om antwoordt te geven, dus deed ik niks. 'Maar laten we nu maar eten, dat is op dit moment denk ik het verstandigste,' meldde hij terwijl hij heel snel weer normaal ging zitten. Ik haalde mijn schouders op en raakte afgeleid van het eten op tafel. Ik sprong op. 'WOHOOOOOH ~!' schreeuwde ik en toen ik zag dat er mensen naar me keken ging ik snel weer zitten met een rood hoofd. Jay begon te lachen terwijl ik 3 broodjes tegelijk naar binnen propte.

| Reality is for people that lack imagination |

Joachim Nowak
'iedereen is zeker al binnen?'
Een meisje met haren zo donker als het nachtelijke deken die elke avond terugkeert kijkt me nieuwsgierig aan, wachtend op een weerwoord. Ik draai even mijn hoofd een kwart in de richting van de glazen toegangsdeuren. Er was niemand nog in de nabijheid te bespeuren, iedereen had zich al een baan naar binnen weten te slaan. Ik knik mijn hoofd licht als bevestiging voor haar vraag. Ik kijk haar in haar hazelkleurige ogen aan, ze doen me denken aan een ander paar ogen. Verward schud ik mijn hoofd om de gedachte los te weken en staar naar een punt in de verte voor ik de conversatie verder zet. ‘Er is niets fundamenteels gezegd. Je weet jezelf wel te redden, toch?’ vraag ik zonder op een antwoord te wachten. Haar blik ontwijkend stap ik haar voorbij, het dichtbegroeide stuk land tegemoet. Ik wou me doen verzwelgen tussen de vele loofbomen. Ze deed me teveel denken aan wat ik wou vergeten

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 22:06 ]

I can no longer keep my head up, above me it's empty. There are no kings watching over me