[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

-Aiden-
Janine kwam er ook bij en hielp me mee om Ethan het zo goed mogelijk te laten hebben. 'pijn,' piepte Ethan ineens en wees naar zijn borst. Gelijk alarmeerde een paar alarmbellen. Ik knikte naar Janine als teken van bedankt, maar dit wou ik toch zel doen. Ik stond op en trok Ethan weg bij het braaksel. Door omstandigheden was hij behoorlijk licht. Nu lag hij op mijn hoop kleren. Ik knielde langs hem en keek hem medeleven aan. Voorzichtig strekte ik zijn benen en pakte zijn handen weer. Deze zette ik net als de vorige keer tegen mijn borst. 'weet je nog? Gewoon ontspannen,' zeg ik rustig. Voorzichtig legde ik mijn andere hand onder zijn shirt op de plek die hij net aanwees. Dit was gewoon de Sicks methode om van de meeste pijn af te komen. 'gewoon rustig blijven inademen,' zeg ik en wacht een paar tellen. 'en weer uitademen. Ik -uh wij- zijn bij je.' af en toe bewoog ik mijn hand onder zijn shirt een beetje.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Aiden trok Ethan na een tijd weg, om op zijn manier de pijn te verlichten. En ik stond daar maar, terwijl ik nergens mee kon helpen, báh. Ik voelde me vreselijk machteloos, want ik had geen idee wat ik voor Ethan kon doen.
Ik bleef nog even staan, en zette toen een paar stappen richting de twee broers. Ik ging op mijn knieën aan de andere kant van Ethan zitten als Aiden. Vervolgens legde ik mijn hand op Ethans schouder: om te laten weten dat ik er ook nog voor hem was.
'Het komt wel goed,' fluisterde ik sussend, meer tegen mezelf dan tegen Ethan. 'Zometeen is dit allemaal over, en voel je je een stuk beter.
Ik had geen idee waar die plotselinge bezorgdheid van mijn kant vandaan kwam. Ik wist alleen dat hij er was, en dat ik wilde dat Ethan zich beter voelde.
Dan zou ik me waarschijnlijk ook een stuk beter voelen.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ethan Joseph Sicks
Gemakkelijk tilt Aiden me op en draagt hij me weg, dat herinnert me eraan hoe slecht mijn lichaam er op het moment uitziet. Ik ben veel te mager, ik ben geen sterke man meer, bah, blijf ik de laatste periode van mijn leven nog alleen ook.
'Gewoon ontspannen,' zegt Aiden. Flikker op met je ontspannen, je hebt geen idee waar je over praat, wil ik zeggen. Maar Janine legt met haar hand op mijn schouder en zegt ook dat alles zo voorbij is, tegen haar kan ik niet gaan schreeuwen. In plaats daarvan knik ik maar, hoewel ik het zelf niet eens zozeer geloof. Wel vind ik het geweldig dat ze hier zit, daar moet ik haar later absoluut voor bedanken.
Ik probeer me te concentreren op Aidens aanraking, maar het lukt me niet. Dan moet ik weer hoesten en de bloedwarm komt al snel terug, ik zou nu waarschijnlijk hét feestmaal voor een vampier zijn -mochten ze bestaan-. Ik wil overeind gaan zitten, maar ben te laat waardoor het bloed weer terug in mijn keel schiet, ik me verslik en alleen nog maar erger moet hoesten. De pijn groeit met de minuut, al dat gehoest is veel te inspannend.

everything, in time

Aiden
Ethan moet nog een keer hard hoesten, dit was echt foute boel. Ik kon het niet over mijn hard verkrijgen, maar het moest gebeuren. 'Janine, hebben ze hier iets van bekertjes en water, zo ja zou je dan een bekertje met water en wat lege bekertjes willen halen?' begon ik aarzelend. Ethan moest even gewoon zichzelf zijn en zich niet inhouden. Mijn hand bleef rustig over zijn borst gaan terwijl ik Ethan overeind zette tegen me aan voor steun. Liggen zou nu niet echt helpen. 'Zou...zou je ons daarna even alleen willen laten?' vroeg ik aarzelend, je kon horen dat ik het niet wou, maar dat het nu moest. Ik zuchtte even en keek Janine bijna smekend aan. Later zou ik wel uitleggen waarom, maar daar was nu even geen tijd voor. Met mijn, nu vrije, hand streek ik even langs Ethans gezicht. 'Het komt goed,' fluister ik in zijn oor. Het moest goed komen, al moest daarvoor veel gebeuren ik kon Ethan nog niet missen.

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Ik heb alleen een flesje, maar dat kan denk ik ook,' vertelde ik Aiden. Vervolgens sprong ik op, en rende ik zo ongeveer naar mijn spullen toe. En toen het moeilijke deel: met het pakken van een stapel kleren gisteravond, had ik er een ongelooflijke zooi van gemaakt. Nu moest ik dus eerst nog het flesje water zien te vinden.
Toen ik het water eindelijk had, rende ik terug naar Aiden. 'Hier, iets beters heb ik niet..' Na een korte pauze voegde ik daaraan toe: 'Denk je dat hij zich beter gaat voelen zometeen?' Ik wierp een nogal bezorgde blik op Ethan, waarna ik mezelf vermande. 'Nou ja, ik ga maar gewoon. Dat wilde je, toch?'
Zonder op antwoord te wachten liep ik de kamer uit. Om maar iets om handen te hebben, begon ik mijn spullen een beetje op te ruimen. Ik vouwde de kleren netjes op, en legde ze op stapeltjes terug in de koffer. De andere spullen legde ik in de tasjes en vakjes die daarvoor bestemd waren.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ethan Joseph Sicks
Nee, stuur Janine niet weg! Ik haat het dat ik nu niet kan spreken. Aiden helpt me met rechtop zitten en ik spuug mijn mond even leeg op de grond, dat ruim ik later wel op. Dan neem ik het flesje water in, het voelt niet goed om uit haar flesje te drinken, ze moet constant alles van haar maar aan mij afgeven. Toch neem ik een slok, maar gelijk spuug ik het uit. Zelfs het water heeft een rode kleur. Ik veeg mijn mond opnieuw af en vervolgens ook de tranen die over mijn wangen lopen van de pijn.
'Ik kan niet meer, Aiden, ik ben zó moe,' mompel ik met een hese stem. Ik wil gewoon slapen, niet sterven, maar slapen en -wie weet- over een jaar of twee weer wakker worden.

everything, in time

Aiden
Het deed me best pijn om Janine zo weg te sturen, maar ik kon even niet meer nadenken met haar in de buurt. Ik had zelf nog hoofdpijn en koorts en moest nu voor Ethan zorgen. Ethan spuugde nog wat bloed uit. Zijn tranen liepen over zijn wangen. 'Ik kan niet meer, Aiden, ik ben zó moe,' hoorde ik hem met een hese stem mompelen. Ik veegde de tranen van zijn wangen. Hopelijk voelde het voor hem nu zo dat hij even niks hoefde te verbergen. 'Ga maar slapen, ik blijf bij je,' mompel ik terug. Ik ging iets gemakkelijker liggen en legde Ethan weer tegen me aan om zo met mijn hand langs zijn wang te wrijven. 'Het komt goed, ik vertrouw erop dat het goed komt,' fluister ik in zijn oor. 'En ik praat straks wel met Janine om het uit te leggen,' voeg ik eraan toe, misschien zou het hem iets gerust stellen.

Ethan Joseph Sicks.
'Nee, Aiden, je begrijpt het niet. Ik kan écht niet meer. Ik heb het niet alleen over nu. Ik ben niet lichamelijk moe, van het hoesten, ik ben geestelijk moe. Mijn kracht en lichaam zijn op. Ik weet dat ik heb beloofd het niet meer te zeggen, maar ik ben er klaar mee. Het gaat echt niet lang meer, moet je me nu zien, ik lijk wel een vijfjarig jongetje.' Ik haal even rustig adem, zelfs praten wordt te veel. 'We moeten Janine er nu bij betrekken, voor het te laat is. Ik wil haar graag leren kennen, heel graag.'

everything, in time

Aiden
Ik keek Ethan geschrokken aan terwijl hij het vertelde. Ik voelde de tranen al in mijn ogen prikken. 'En-en wat d-denk je dat ik ga d-doen,' stotter ik met een brok in mijn keel. Ik trok Ethan dichter tegen me aan en sloeg mijn armen om hem heen. Ik kon hem toch niet zomaar laten gaan? Ik kon het nog geen dag uithouden zonder hem, laat staan de rest van mijn leven. Langzaam liepen de tranen over mijn wangen. 'I-ik kan niet z-zonder je-' begin ik, maar verder kwam ik ook niet. Zacht begon ik te snikken terwijl ik Ethan nog zo lang mogelijk bij me wilde houden. Er raasde zelfs plannen door mijn hoofd die ik kon uitvoeren om weer bij Ethan te komen. 'Janine!' riep ik. Mijn stem was gebroken door alle emoties. Ethan zou weg gaan en ik kon er niks tegen doen. Voor het eerst in zo'n 20 jaar zou ik echt alleen zijn. Zonder Ethan die voor me zorgde, zonder iemand die me gewoon begreep zonder nog maar een woord uitgesproken te hebben. Hoe kon ik dan leven?

[men, had je het niet nog even uit kunnen stellen? ik kan nu niet echt nog meer doden gebruiken om me heen (privé)]

[ Sorry sorry! Maar hij gaat nog niet dood hoor. Hij gaat alleen drastisch achteruit en ja, zijn laatste daagjes zijn wel aan het aftellen.
Het spijt me, gecondoleerd en sterkte. (:
Als je erover wil praten, weet je me te vinden! ]

everything, in time

[oke, maakt niet, maar ik kon het na alles nou niet bepaald gebruiken. Ik ben al eens half ana het huilen gewest vandaag en net weer bijna(huil)]

Ethan Joseph Sicks
'Ik ga nog niet broer,' mijn stem slaat een beetje over omdat hij zo moet huilen en ik er ook emotioneel van raak. 'Maar ik voel gewoon dat het niet lang meer duurt, ik kan het niet beschrijven, maar ik voel het. Het trekt aan me en ik kan er niet langer meer tegen vechten. Mijn lichaam is gewoon op, leeg. Ik blijf nog, echt, maar ik weet niet of ik ooit nog uit dit gebouw kom. Ik ben te slap om een eindje te kunnen lopen en dat is enorm confronterend, maar wel de waarheid.' Ik snik even. Janine mag me niet zo zien, ze zal me vast een debiel vinden. Can't blame her, though, zo zie ik er tenslotte ook uit.

everything, in time

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Janine?' hoorde ik vanuit de voorkamer. Dat was Aiden. Ik liet het shirtje dat ik in mijn handen had wegglijden, en ging op een drafje naar de woonkamer. Daar trof ik Ethan en Aiden aan, bijna hetzelfde als toen ik weg was gegaan, al zag Ethan er nu een stuk slechter uit dan daarnet, en moesten ze allebei huilen.
'Wat is er? Ik dacht dat jullie even met z'n tweeën willen zijn.' Ondanks mijn woorden, ging ik weer op mijn knieën naast Ethan zitten.
'Ethan? Misschien moet je proberen om rustig te ademen, neus in, mond uit. Dat werkt bij mij altijd als ik een hoestbui heb. En ik weet dat dit niet een algemene hoestbui is, maar kun je het niet in ieder geval proberen?'

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ethan Joseph Sicks
Ik knik kort en doe wat Janine zegt. Eigenlijk alleen maar om haar een plezier te doen, voor mijn part doe ik geen enkele moeite meer. Als ik toch tot rust ben gekomen vanwege deze ademtechniek keer ik me tot haar.
'Ik snap jou niet,' begin ik vermoeid. 'Je kent ons maar net en je hebt al zo veel voor ons gedaan en, voor zover ik me kan herinneren, hebben wij nooit iets voor jou gedaan of je ook maar één keer bedankt. En tóch blijf je hier. Waarom?' Niet dat ze niet van harte welkom is, natuurlijk, maar als er nog andere mensen leven, dan heeft Janine alleen mar pech dat ze net tegen ons aan is gelopen.

everything, in time

Aiden
Janine komt onze kant weer op en gaat bij Ethan zitten. Mijn handen had ik nog steeds om mijn broertje geslagen en als het aan mij lag liet ik hem ook niet meer los. Zacht snikte ik door terwijl Ethan een vraag aan Janine stelt. Om mijn eigen rust te houden bleef ik bemoedigend over Ethans arm strelen. Bij dit leek mijn koorts en hoofdpijn niks meer. Ik voelde hoe een kleine hoestbui op kwam zetten. Even draaide ik mijn hoofd weg en met mijn hand voor mijn mond hoestte ik een paar keer. Hoe beroert ik me ook op dit moment voelde, ik kon niet van Ethan verlangen om even voor mij te zorgen. Hij was op en had nu mijn steun nodig. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en snikte zacht verder nadat het hoesten weer was gestopt. Ik had geen idee hoelang alles nog duurde. Ook had ik geen idee hoe ik zou moeten overleven zonder Ethan, ik kon niet zonder hem! Hij was al mijn hele leven bij me en ook al was ik een sterke vent aan de buitenkant van binnen was ik nu niets meer. Voor Ethan zorgen putten me uit, en de daarbij gekomen koorts, nachtmerries en de slapeloze nachten hielpen zeker niet.