[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Dus je hebt eten?' vroeg ik, iets te gretig. 'Sorry,' corrigeerde ik mezelf gelijk. 'Ik -wíj- hebben gewoon honger. Het enige dat we hebben zijn nog een paar repen met bijzonder weinig voedingswaarde.' Ik glimlachte een beetje zuur. 'Dus als je iets aan ons zou willen afstaan: heel graag.' Ik was nieuwsgierig wat Eli van ons dacht. Waarschijnlijk vond ze het vreemd dat we nog niet zelf op zoek waren gegaan naar eten, maar dat ging ook niet zo makkelijk gezien de omstandigheden. De tocht naar de andere kant van het dorp die we gisteren maakten, was al bijna te zwaar geweest. Voor Ethan én Aiden.
Ik merkte onbewust op dat ik nog steeds stond, en mijn benen begonnen moe te worden. Ik liet me dus naast Ethan op de grond zakken, maar niet nadat ik mijn vest uit had gedaan en het op de grond naast me neer had gelegd. 'Als je wilt kun je hier wel even op gaan zitten,' mompelde ik, een beetje afwezig.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Aiden
Ik kwam weer even overeind en keek Eli, zo had ze zich aan Ethan voorgesteld, schamper aan. 'Nogmaals onze excuses voor deze vertoning,' zeg ik wat schor. Ik hoor mijn maag knorren als ze het weer over eten hebben. God wat had ik nu een honger en wat was ik moe. 'Ik ben Aiden en dat is mijn broertje Ethan,' stel ik onszelf nog eens voor, aangezien dat zo altijd gaat. 'Het zal je vast niet ontgaan zijn dat het hier niet bepaald goed gaat en dat klopt.' Ik keek oplettend naar Ethan, maar ik kon het niet aan. Hoe hij daar zat/lag, het was me gewoon teveel. Voorzichtig stond ik op en trok een vest om me heen. Ik liep even naar Ethan en legde een hand op zijn schouder. 'Sorry, ik kan het niet,' mompel ik tegen hem, hij zou begrijpen wat ik bedoelde zoals een broer dat kon. Ik wende mijn blik af en liep zwijgend naar buiten. Daar zocht ik een fijne steen om op te zitten. Mijn armen steunde op mijn knieën die ik had opgetrokken en mijn hoofd verborg ik in mijn handen. Zacht begon ik te snikken. Ik was niet sterk genoeg om Ethan zo te zien, ik was zijn broer, maar kon het niet. Zijn toestand had me emotioneel uitgeput en door hem te redden ook lichamelijk. Het kon me niet schelen wat andere van me dachten, ik kon het niet.

[zoals Aiden hoest, hoest ik nu ook al meer dan een week(Y) het gaat geweldig]

Do it scared, but do it anyway.

Eli Honeychurch - Survivor
"Dus je hebt eten?" hoor ik Janine met een hebberige toon in haar stem zeggen. Ik kijk haar schattend aan, en knik dan. Ze hebben echt honger, ik kan het niet maken om nu mijn eten achter te houden. "Je hoeft je niet te verontschuldigen." voeg ik toe, als mijn aandacht weer opgeëist word door een van de jongens op de vloer. Hij stelt zich zelf voor als Aiden en de andere jongen, die blijkbaar zijn broer is, als Ethan. Ik kijk stilletjes toe hoe hij naar zijn broer toe loopt en zich dan met pijn in zijn ogen naar buiten rept. Mijn vermoeden dat Ethan ziek is, of in ieder geval gewond, wordt door zijn gedrag alleen maar meer gesterkt. "Janine," zeg ik, en draai me naar haar toe. "Iemand moet Aiden terug halen van buiten. Het is niet veilig om daar nu in je eentje te zijn, er zijn wolven en misschien nog wel andere wilde dieren. Als we willen overleven moeten we in een zo groot mogelijke groep bij elkaar blijven." Als ik me bedenk hoe deprimerend mijn woorden waarschijnlijk klinken glimlach ik vluchtig, in de hoop de schade enigszins te herstellen. "Ik maak hier wel wat te eten klaar, als jij hem terughaalt, oké?" Ik laat mijn tas van mijn rug zakken en leg mijn shotgun op de grond. Rustig hurk ik neer bij mijn tas en begin de inhoud er uit te halen. De wapens en munitie die ik heb leg ik netjes bij de shotgun en het eten leg ik naast me neer. Ik heb niet veel voedsel meer, eigenlijk alleen nog wolvenvlees en een beschimmelde homp brood die ik bij een bakkerszaak heb gevonden. Maar als ik de schimmel er uit snijdt en het vlees goed mals braadt is het waarschijnlijk wel te eten. Het is alleen niet veel, dus ik zal voor nu vasten. Het is nog middag dus ik kan misschien nog op wat nieuwe dieren jagen.. En morgen kan ik naar het bos buiten de stad gaan om daar naar planten te zoeken. Ik werp een blik op Ethan, met zijn ingevallen wangen en doffe ogen. Bijna vraag ik hem of hij ziek is, maar ik besluit nog even af te wachten. Meestal klopt mijn gevoel wel, maar voor hetzelfde geld is Ethan kerngezond en is hij slechts moe en hongerig. Als hij echt ziek is kan ik er altijd nog naar vragen, of, nog beter, vertelt hij het uiteindelijk wel uit zichzelf.

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Wo-wolven?' stamelde ik. 'Oké. Ik ga Aiden al halen.' Ik pakte het vest dat ik voor mezelf had neergelegd, en sloeg het dicht om me heen. Voordat ik haastig vertrok, knielde ik nog even naast Ethan neer en zei: 'Ik ben zo terug. Tot die tijd moet je Eli aanspreken als je iets nodig hebt, oké?'
Eenmaal buiten aangekomen sloeg ik rechtsaf.
'Aiden?' riep ik voor me uit. Niet te hard, want dat verhaal over die wolven was nog best akelig. 'Aiden?' riep ik weer.
Wacht! Daar, een eindje verderop zag ik iemand zitten. En zelfs als het Aiden niet was, was het goed om nog iemand gevonden te hebben. Ik liep er op af, en daar zat Aiden.
Hij zag er niet goed uit. Naast dat hij ongelooflijk bleek was en nog steeds zat te rillen, was hij emotioneel helemaal ingestord.
'Aiden? Je moet mee naar binnen,' zei ik terwijl ik zachtjes naast hem neer ging zitten. 'Eli vertelde net dat het gevaarlijk is om alleen buiten te zijn, vanwege de wolven en zo. En ik weet zeker dat Ethan zich hartstikke veel zorgen maakt om je.'

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Aiden
Ik wist niet hoelang ik alleen gezeten had. Het besef van tijd was me helemaal ontgaan. Met betraande ogen keek ik op toen ik Janine's stem hoorde. Ze was naast me gaan zitten en zei dat ik terug naar binnen wou. Mijn humeur was zodanig gekelderd dat ik haar het liefste afgesnauwd had, maar dat kon ik niet maken. 'Janine,' zei ik schor van het hoesten. 'Ik kan niet terug naar binnen. Ik kan het niet meer aanzien.' De tranen kwamen weer boven door het beeld van Ethan. 'Het kan me niet meer schelen wat er met me gebeurt. Leven zonder Ethan heeft geen zin, dan ben ik gewoon een deel van me kwijt. In deze toestand heeft hij niks meer aan me, ik kan het gewoon niet meer. Begrijp je?' Ik verborg mijn gezicht weer en snikte zacht verder. Wat konden die wolven me schelen? Het zou eerder goed zijn als ik ook zou sterven, wie had wat aan me zonder Ethan? We waren niet twee aparte mensen, nee we waren samen een en dan kon niemand veranderen. Als de een er niet meer was, was het leven voor de andere zinloos. Emotioneel was ik op, en fysiek ook. Ik rilde van de koorts, had barstende honger omdat ik niks gegeten had voor Ethan en was doodmoe door de slapeloze nachten die de nachtmerries me gaven.

Do it scared, but do it anyway.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Ik had al verwacht dat Aiden niet meer mee naar binnen zou willen. Ik kende hem nog niet zo lang, maar nu wist ik al dat hij nogal koppig was. En dat hij er helemaal doorheen zat.
'Aiden, ik weet dat je niet mee naar binnen wilt,' begon ik weer. 'Maar het is gevaarlijk hierbuiten, en desnoods ga je maar in een andere kamer zitten.' Ik slikte krampachtig en begon onbewust wat zachter te praten terwijl ik verder ging. 'Hoor eens, Eli vertelde net dat er hier ergens wolven zitten, en ik denk niet dat je door een wolf opgegeten zou willen worden, en zelfs als je dat wilt denk ik al helemaal niet dat Ethan zou willen dat je door een wolf opgegeten wordt. En trouwens, je bent nog steeds ziek. Je bent helemaal aan het rillen en je hebt nog steeds enorme koorts. Nog een reden om terug naar binnen te komen.' Ik hield even mijn mond. 'Alsjeblieft?'

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Aiden
Janine deed nog een poging om mij mee naar binnen te krijgen. Ondanks het vest zat ik inderdaad nog steeds te bibberen. Dat wolven verhaal kon me niet echt veel schelen. 'Het is al goed, doe geen moeite meer,' mompelde ik. Dit keer was ik gewoon te moe om er tegen in te gaan. Rustig stond ik op. 'Ik ga al naar binnen.' Waarom was het zo moeilijk te begrijpen dat mijn leven nu geen zin meer had en die wolven me dus niks konden schelen. 'Hoe lang denk je dat Ethan nog heeft?' vroeg ik zacht. Dat was een van de heikele punten voor mij op het moment. De grote vraag was nu hoe ik erop zou reageren als hij er dan werkelijk niet meer zou zijn. Zou ik dan echt instorten, of gewoon verder gaan? Misschien was ik dan wel niet aanspreekbaar, of zo van de wereld dat ik gekke dingen ging doen omdat ik het niet meer kon. Zelf wist ik het niet, dit had ik nog nooit hoeven meemaken en voor mij zou het net zo'n grote verrassing zijn. Langzaam maakte ik aanstalten om terug te lopen. Het was me te koud om buiten te blijven en Janine zou toch niet opgeven voordat ik weer binnen was.

Do it scared, but do it anyway.

Eli Honeychurch - Survivor
Het duurt niet lang voordat ik alles uit mijn tas heb gehaald wat ik nodig zal hebben. Ik leg de spullen netjes op een hoopje neer en loop de winkel in, op zoek naar materiaal voor een kampvuur. Al snel vind ik wat stoffige kartonnen dozen en oude kranten en met mijn armen vol loop ik terug naar Ethan. Zwijgend werp ik een blik op zijn uitgemergelde lichaam en stort de lading papier naast het eten neer. Met alleen papier blijft vuur echter niet lang branden, dus loop ik terug de winkel in, omdat ik achterin een aantal houten schappen had zien staan. Op de tuinafdeling vind ik een bijl en al snel parelt er zweet op mijn voorhoofd, aangezien houthakken een zware bezigheid is. Buiten hoor ik stemmen, Janine zal Aiden dus wel hebben overtuigd terug te komen. Dat hoop ik in ieder geval, want lang gaat hij het daar in zijn eentje niet overleven. Ik leg de blokken hout die ik gezaagd heb op een picknick kleed dat in de winkel lag en sleep het mee naar waar de rest van de spullen nog ligt. Een van de ramen dichtbij sla ik in, zodat de rook van het vuur straks kan ontsnappen, maar ik laat de scherpe scherven in het kozijn zitten. We moeten het niet al te makkelijk maken voor indringers om hier naar binnen te komen. Als ik het vuur klaar heb gezet en aan heb gestoken draai ik me naar Ethan toe. 'Hebben jij, je broer of Janine allergieën? Dan houd ik daar rekening mee.'

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Ik weet niet,' fluisterde ik zachtjes terwijl ik achter Aiden aan begon te lopen. 'Misschien een paar dagen, of een week. Ik gok hooguit twee weken.' Ik moest er niet aan denken dat Ethan dood zou gaan, dus ik zette de gedachte snel uit mijn hoofd.
'Aiden, denk je dat je bij ons blijft wanneer Ethan weg is?' vroeg ik. Ik wist niet of hij dat wel zou kunnen. Hij zat nu al liever in zijn eentje, en ik kon me niet voorstellen hoe ellendig hij zich zou voelen wanneer Ethan er niet meer was.
Ik stak mijn handen diep in mijn zakken, en dacht aan thuis. Zouden mijn ouders nieuwsgierig zijn waarom ik ze nog niets had laten horen? Of dachten ze dat ik het te druk had met mijn werk? Misschien maakten ze zich zelfs al zorgen. En dat deden ze niet snel. Ze wisten dat ik verantwoordelijk genoeg was om voor mezelf te kunnen zorgen.
Mijn handen verdwenen voor zover mogelijk nog dieper in mijn zakken, en ik trok mijn schouders op tegen de kou.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Aiden
Bibberend liep ik het gebouw weer in. Er was een vuur aangemaakt en Eli vroeg iets over allergieën aan Ethan. 'Wij hebben er geen, Janine weet ik niet,' zei ik bitter toen ik langs haar kwam. Mijn gevoel zei me dat Ethan gewoon niet veel meer meekreeg van de situatie. Ik dacht na over Janine's vraag. Zou ik hier blijven? Even draaide ik me naar haar toe.
'Ik weet het niet,' zei ik. Elke keer dat iemand over zoiets begon, voelde ik het verdriet. Ik was gewoon gebroken. 'Als ik het kan zal ik blijven, anders hebben de wolven geluk.' Ze gokte dat ik nog maximaal twee weken had. Nog twee weken en ik was alleen. Niemand zou kunnen begrijpen wat er door me heen ging. Ze wisten niet wat we voor elkaar betekende. Met mijn rug naar de andere ging ik bij een raam zitten. Mijn knieën trok ik op om vervolgens mijn hoofd daarop te laten rusten terwijl ik naar buiten keek. Het leven zou toch niet veel zin meer hebben. Hoe mooi de dag ook zou zijn, voor mij bleef het altijd stormen.

[ bericht aangepast op 9 april 2012 - 18:40 ]

Do it scared, but do it anyway.

Eli Honeychurch - Survivor
'Wij hebben er geen, Janine weet ik niet,' hoor ik een stem koeltjes opmerken. Ik draai me om en kijk toe hoe Aiden en Janine binnenlopen. Aidens gedrag, de toon die hij aanslaat, de manier waarop Ethan eruit ziet.. Het klopt niet. Het gevoel dat er iets mis is wordt steeds sterker en ik verlang ernaar hier weg te gaan. In mijn eentje zou ik geen last hebben van dit soort dingen, in mijn eentje zou het veel makkelijker zijn. Nu voelt het alsof ik voor deze mensen moet zorgen omdat ze zelf te veel aan hun hoofd hebben om normaal te kunnen functioneren. Aidens gemok is nog maar het topje van de ijsberg. Terwijl ik het vlees begin te snijden en klaar te maken denk ik alles nog eens over. Ethan heeft duidelijk problemen met zijn gezondheid, Aiden is depressief, of neigt naar depressie, ze zijn broers.. Ethan is vast ziek, zo ziek dat Aiden vreest voor zijn leven. Tenminste, dat is voor nu de meest logische verklaring die ik kan bedenken. ‘Zeg Aiden,’ begin ik plotseling zachtjes en draai me naar hem toe. ‘Wat voor ziekte heeft Ethan?’ Er waait een briesje door het kapot geslagen raam naar binnen en ik voel hoe de haren op mijn armen overeind gaan staan. Ben ik te ver gegaan met die vraag? Nog een windvlaag doet me opstaan en mijn handen in over elkaar wrijven. Buiten, ergens in de verte, hoor ik een wolf huilen. Die zal niet in de buurt komen nu er hier een vuur brandt. Het gehuil doet me echter wel weer de ernst van alles in zien. Ik moet weten wat Ethan heeft. Als het besmettelijk is vormt hij een gevaar voor mij én voor Aiden en Janine.

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 19:54 ]

Aiden
In de verte hoor ik een wolf. De eenzaamheid die zijn gehuil uitstraalt omringt me nu al. Het voelt zo vertrouwd, alsof ik gewoon niet anders meer kan dan er naar te luisteren en zijn pijn voelen. Hoelang zou deze kwelling nog door gaan? Nog steeds vraag ik me af of ik het zou kunnen om hier te blijven. Wat zouden we met Ethans lichaam doen? Abrupt word ik uit mijn gedachten gehaald.
‘Zeg Aiden. Wat voor ziekte heeft Ethan?’ vraagt Eli. Eerst wil ik de vraag nog niet eens beantwoorden. Gewoon omdat ik het niet kan. Maar dat kan ik Ethan niet aan doen, ze heeft het recht om het te weten net als Janine. Helaas is hij zelf niet in staat om het te vertellen. Uiteindelijk draai ik me om en kijk haar recht aan. Mijn gezicht lijkt mijn gevoel perfect weer te geven. Moe, gebroken, lusteloos en al die dingen zijn er op te zien. Toch doe ik mijn best om het nog netjes tegen Eli te vertellen.
‘Ethan ligt dood te gaan aan kanker,’ komt er na een tijdje moeizaam uit. Hopelijk zal ze zo begrijpen waarom ze me in deze staat aan treft. ‘En omdat ik hem zo goed mogelijk probeerde te helpen , ben ik nu ook ziek.’ Wat schor gehoest komt uit mijn keel voordat ik me weer omdraai naar het raam. Ze hoeft niet te zien hoeveel het met me doet, dat weet ze al lang, net zoals Janine dat goed weet.

Do it scared, but do it anyway.

Eli Honeychurch - Survivor
Kanker.. Niet besmettelijk, wel dodelijk. In sommige gevallen ten minste. Nu hij geen medicatie meer krijgt zal het vast sneller gaan. Ik blijf stil, roer wat in het eten en kijk dan het raam uit. Hier dichtbij was vroeger een ziekenhuis.. Misschien als we een arts vinden en in de puinhopen op zoek gaan naar medicijnen..? Ik slik en lik over mijn droge lippen. Nee, dat werkt nooit. Het is niet de vraag óf hij dood gaat, maar wanneer. Zwijgend breek ik twee hompen brood af en snijd de schimmelige stukken weg. Wanneer het vlees gaar is haal ik het van het vuur en loop naar Aiden en Janine toe. Ik zet het eten voor ze neer, geef ze beiden een stuk brood en ga in kleermakerszit tegenover ze zitten. 'Hoe lang denk je dat hij nog heeft?' Mijn stem klinkt erg nuchter en ik hoop niet dat ik de indruk wek emotieloos te zijn. Ik heb wel degelijk emoties, ik weet alleen dat ik ze op dit moment beter kan verdringen. Als Ethan op sterven ligt en zijn laatste dagen, weken of maanden door moet brengen op deze manier, hoestend en ziek, dan kunnen we hem misschien beter meteen.. Ik slik en trek mijn benen op. Nee, ik mag niet over zulke dingen denken en al helemaal niet beslissen. Euthanasie is iets waarover een dokter moet beslissen, na een overleg van weken met een heleboel andere doktoren. Vertwijfeld werp ik een blik op Ethan. Hij is de zwakke schakel in deze groep, hij maakt onze overlevingskansen kleiner. Is het niet beter, zowel voor hemzelf als voor ons, als we..? Voorzichtig laat ik mijn ogen naar Aiden glijden. Nee, hij zou er aan kapot gaan. Als het vooruitzicht van Ethans dood hem al zo aantast, dan zal zijn werkelijke dood alles duizendmaal erger maken. Laat staan als hij zelf mee heeft geholpen aan of in heeft gestemd met die dood. Ik sla mijn armen om mijn benen heen en leg mijn hoofd op mijn knieën. We kunnen enkel maar afwachten tot hij sterft.

Janine 'Jainy' Amély Fride

Ik zweeg en nam kleine hapjes van mijn brood. Ik probeerde het gesprek tussen Eli en Aiden te negeren, omdat het vooruitzicht van Ethans dood mij ook verdrietig maakte.
Pas toen ik merkte dat Aiden geen antwoord ging geven op de vraag van Eli, schraapte ik mijn keel. 'Ik denk dat Ethan nog maar een week heeft. Waarschijnlijk nog minder,' zei ik zachtjes. Snel wierp ik een blik op Ethan. Hoe had hij in één dag zo achteruit kunnen gaan? Toen ik hier gisteren aankwam zat hij vol leven, en nu leek hij maar een zielig hoopje onder een lading vesten.
Om maar ergens anders aan te denken focuste ik me op het vrijwel onaangeroerde eten dat voor me stond. Ik wist dat ik echt iets moest eten, maar ik was plotseling misselijk geworden en kreeg geen hap door mijn keel meer.
Toch pakte ik het brood weer op, en begon er kleine stukjes vanaf te plukken en ze in mijn mond te stoppen. Moeizaam slikte ik ze door.
Toen ik zo mijn stuk brood had weggewerkt, begon ik voorzichtig aan het vlees. Dit kreeg ik makkelijker weg, en mijn honger begon terug te komen.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

ik pas wel aan moment.

[wat gebeurt er met Ethan?? Ik zal aan Humble vragen wat zij wil]

[ bericht aangepast op 11 april 2012 - 20:42 ]

Do it scared, but do it anyway.