[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Genesis
Ze hoort hier en daar haar naam voorbij schuiven, vragende blikken die op haar rug - of jou ja hele lichaam kruipen en een steel lastpakken die over haar vingers kijken.
Ze laat het sop voor wat het is, wanneer de afwas schoon in een hoek staat, en droogt haar nu zachte en schone handen met de theedoek die ze teruggeeft aan de kok die haar opnieuw met een grijns aankijkt.
Nadat ze haar haren terug op hun plaats heeft gestreken, legt ze het schort neer op één van de kleine krukjes.
Haar lichtgroene ogen glijden een moment over de piraten die druk in gesprek gebonden lijken te zijn.
Even voelde ze een uitbrander opkomen; ze háátte het wanneer er over haar geroddeld werd.
Deze mannen kenden nog niet de etiquette van het roddelen.
Maar afijn, nu haar ze er genoeg van, en wikte ze zich tussen de grote groep.
‘Oké, en mag de persoon over wie deze conversatie gaat ook uitleggen wat de waarheid is?’ Glimlachte ze, waarna ze haar armen voor haar buik kruiste.
‘Er is gisteravond niets gebeurt. Ik ben nog fijn maagd, en nee, dat zal niet veranderen.
Pootjes thuis, naast etiquette beheers ik namelijk een prima knietje.’Ze liet haar ogen één voor één over de mannen glijden, en excuseerde toen met een buiginkje.
‘En als u mij nu excuseert, heren. Wens ik u nog een fijne dag toe.’
Met die woordenwisseling liep ze de keuken uit.
Als dank voor haar hulp, had ze een stuk fruit gekregen.
Maar ze had geen honger, en water had ze genoeg in de ziekenruimte dus ging ze daar maar meteen heen.
De zieken die niet konden lopen, bracht ze met een glimlach een mooi ontbijtje, en na de meeste mannen die verzorgd moesten worden, ging ze een tijd bij het raam staan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ben benieuwd wanneer moonylove's stamhoofd af is, kunnen we ook verder

Abby (Abigail) Rosaline Valence.
Haar vraag leek niet meteen helemaal tot hem door te dringen, maar toen ie dat wel deed antwoordde Ace dat hij hem zou brengen. "Dankje, het voelt nogal vreemd om zonder zwaard rond te lopen namelijk," ze glimlachte kort. Plots begon hij een vaag verhaal over dat het leven één grote nachtmerrie was, ze kon er geen touw aan vastknopen en keek hem niet begrijpend aan. Hij leek het door te hebben en vroeg toen naar Tristan.
"Ja mop, vertel eens hoe het gaat met je vriendje, want je hebt hem een paar flinke klappen uitgedeelde," begon John tegen haar. Ze mocht hem niet en hij was al net zo bemoeizuchtig als de rest. "Oprotten John," beet ze hem toe. Alsof de straf alleen al niet erg genoeg was geweest, kreeg ze ook nog het gezeik van hem er overheen. Abby zag hoe hij zijn mond open deed om te protesteren, ze wierp hem een dodelijke blik toe en gelukkig leek hij de hint te begrijpen en was hij wijs genoeg om zijn kop te houden en te vertrekken. Ze richtte zich weer op Ace en bij de gedachte aan Tristans rug betrok haar gezicht. "Hmm, ik denk wel iets beter dan gisteren, maar volgens mij heeft hij er meer last van dan dat hij wilt laten merken," gaf ze ze toe. "Hoe is het met jouw rug? Heb je het al laten behandelen? Ik hoorde trouwens net ook iets over een ziekenboeg die we ineens blijken te hebben.. Ben je daar al langs geweest?" Proberde ze het gespreksonderwerp te veranderen, maar het klonk ook onlogisch, Olivier die een ziekeboeg toeliet op de Medusa. Hij was nou niet de meest warmhartige kapitein die je je kon bedenken en toch besloot hij dus een ziekenboeg te openen, ach, het zou wel niet veel voorstellen bedacht ze zich. Waarschijnlijk een of andere dronken bemanningslid dat is aangewezen als dokter, terwijl hij niks van het hele dokter zijn afwist.

[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 15:55 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
Als Leopold zonder me een uitbrander te geven slechts murmelt dat het wel goed zit kijk ik verbaasd op van de grond. Hij ziet er nogal afgemat uit, zoals hij daar zijn sigaartje zit te roken, en ik vraag me af of er wat gebeurd is. Het lijkt me echter verstandiger om te zwijgen aangezien Leopold niet in een opperbest humeur lijkt te zijn en nadat ik nog een enkele tel heb getwijfeld wat te doen besluit ik mijn neus te volgen naar het eten. "Nogmaals sorry dan maar." Ik glimlach even naar Leopold maar een dodelijke blik van zijn kant zorgt er voor dat ik me snel uit de voeten maak. Ik loop richting de hutjes en zie Aiyana lopen. Vlug loop ik op haar af. "Aiyana, is er ergens een gezamenlijke eetplaats?"

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
"Wil je het je rechterhand niet vertellen?" Geïrriteerd kijk ik naar Asilah, die me grijnzend aankijkt. "Nee." Ik draai me weer om, kijkend naar de horizon, en hoor dat Asilah mijn voorstel afslaat. Dan moet ze het zelf maar weten. Ze mag dan een van de mensen zijn die ik op dit schip het meest vertrouw, bepaalde zaken gaan haar nog steeds niets aan. Nog een tijdje blijf ik zwijgend staan, tot de zon helemaal is opgekomen en een stukje boven de horizon staat. Hij schijnt fel, maar hier op zee waait er gelukkig nog een koel briesje waardoor het minder warm lijkt. "Ik ga wat te eten halen." deel ik koeltjes mee en zonder nog om te kijken naar Asilah loop ik het dek op, richting de kombuis. Er is niet veel meer dan wat slof scheepsbeschuit, dat ik maar laat liggen, en wat wijn vermengd met een grote hoeveelheid water. Van het laatste neem ik een beker en terwijl ik een paar slokken neem besluit ik toch maar wat te eten, nu het nog kan. Wie weet is het moeilijker om eten te vinden op dat eiland dan ik nu verwacht.

Damn, ik wou Nate Asilah en Olivier laten afluisteren, maar ja :')

Home is now behind you. The world is ahead!

Ah, sorry dat ik de plannen heb verpest :'D
Maar ik vond het gewoon niet logisch als Oli ineens gezellig ging babbelen over zijn plannen :')

Het stamhoofd is af, ik post hem morgen omdat ik nu ga slapen en ik dan gelijk er een postje aan kan plakken dan (:

Will ~ Medusa
Met lijkwit gezicht van de slaperigheid strompel ik over het dek naar de kombuis. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik gister in mijn hangmatdinges (hoe heet dat? 'aa) ben gekomen, maar wel dat ik midden in de nacht wakker werd en de slaap niet meer kon vatten. Het zicht is wazig en knipper een paar keer om mijn ogen beter te doen functioneren. Zeg dat er nog eten is, zeg dat er nog eten is... Ik arriveer net op tijd om Natambu zich het meerendeel van de nog overige beschuiten te zien opeisen. De rest ziet er allemaal zo verrot uit dat ik het maar zal laten liggen, als mijn maag dit wil overleven. Als ik het laatstegenoemde protesterende geluiden hoor maken, grom ik even. Godverdomme, geen ontbijt. Om toch wat naar binnen te krijgen neem ik wat van de waterige drank uit het vat. Zonder te kijken waar, ga ik ergens zitten. Blegh, wat voel ik me kut. Als iedereen me vandaag nou met rust laat, en als de kapitein me nou geen klusjes met teveel bloed eraan geeft.. Misschien overleef ik het dan wel.
Natuurlijk is dat teveel gevraagd. 'Hey man, jij ziet er goed uit vandaag,' zelfs aan de stem hoor ik dat diegene grijnst. Zonder om te kijken weet ik al gelijk wie het is, en mijn vermoedens worden bevestigd als ik aan geduw en getrek aan mijn rechterzij iemand naast me hoor ploffen. 'Dag Samuel.' mompel ik met ernstig gebrek aan enthousiasme. 'Hoe was het schrobben?' hij geeft me een por in mijn zij. Au. Normaal is hij een van de schoonmakers, en hij vindt het maar prachtig als iemand anders het zou moeten doen. Jee, wat een pret. 'Mmm..' Ik neem een slok van mijn drinken en probeer het zo goed mogelijk binnen te houden en dwing mezelf het door te slikken. Een normaal mens zou begrijpen dat ik nu met rust gelaten zou willen worden en in m'n eentje zou willen wegkwijnen. Iedereen, behalve Samuel. 'Mooi dat jij het moest doen Willetje, als ik dat in mijn eentje zou moeten doen...' Ja hoor, wrijf het er maar in. Wat een tact en subtiliteit. En fijn, het feit dat ik het ook nog eens in mijn eentje moest doen was ook nog niet echt onopgemerkt gebleven. En trouwens, Willetje?! Waar sloeg dat op? Koosnaampjes verzinnen was ook al niet zijn sterkste punt. 'En over het feit dat je er zo gezond uitziet vandaag, is je maag zo slecht? Kan onze Will zo slecht tegen bloed? Aawwgh..' Ik staarde hem een ogenblik lang aan, waarna ik mijn kroes/beker met een klap op het tafeltje zette en opstond. 'Gast, waar ga je heen? Je maag leegkotsen kan zo ook nog wel!' hoor ik Samuel nog zeggen, maar ik werp hem enkel een vernietigende blik toe en ga op zoek naar een rustig plekje waar ik gezellig kan wegkwijnen in mijn zelfmedelijden. In mijn eentje.

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

Mijn computer doet raar, had hem 3 x opnieuw gepost. Sorry!

[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 0:26 ]

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

Perongeluk dubbel^^

[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 0:26 ]

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

@ Els: Haha, geeft niets, je hebt gelijk
Oh, en fantastisch dat het stamhoofd er bijna is! :'D

[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 13:51 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

Ik glimlach even. Yep, typisch Tristan.
'Achja, ik kan ermee lopen, maar een blouse aantrekken is iets waar ik me nog niet aan waag.' Ik loop nog steeds met een ingewikkelde lap van Genesis' jurk rond. Ik glimlach bij haar opmerking over de ziekenboeg. 'Dat klopt. Sterker nog, ik was erbij toen de ziekenboeg gevormd werd. Zoals te verwachten was, zijn er een aantal die zich bewust naar de klote zuipen zodat ze een glimp van Genesis op kunnen vangen.' Ik grinnik bij de gedachte. Ik geef de stakkers groot gelijk.
'Want je ziet,' vervolg ik, 'zij is degene die de mannen verzorgt omdat ze vrijwel de enige is die verstand heeft van medische zorg. Oliver heeft het zelf toegelaten, tot mijn verbazing.' Mijn blik glijdt via Abby naar Genesis, die ook een paar stukken scheepsbeschuit in handen weet te krijgen. Ze verdwijnt het ruim in om de zieken en gewonden te kunnen helpen. Er is nog geen woord tussen ons gevallen deze ochtend en ik vraag me af in hoeverre dat verstandig is. Ik slaak een onmerkbare zucht.
Hopelijk meren we gauw ergens aan, zodat ik kan proberen wat eetbaarders te vinden. Na weken op dit spul te hebben geteerd, zou ik een moord kunnen begaan om gedegen voedsel in handen te krijgen.
'Oh ja, da's waar ook, ik moest je je zwaard nog geven,' schiet me ineens te binnen. Verdomd. Nu moet ik wel dat ruim binnen. Ik glimlach richting Abby, maak rechtsomkeert en daal de trappen naar het ruim af. Meteen vang ik haar geur op. De zachte vrouwelijke geur die de anderen overstemt.
'Morgen,' zeg ik tegen Genesis, die een man zijn ontbijt in handen geeft.

No growth of the heart is ever a waste

Leopold Smith - Scheepsarts, PM.
'Nogmaals sorry, dan maar,' zegt Bee. Ik gooi haar een dodelijke blik toe. 'Rot op.' Het laatste waar ik nu behoefte aan heb, zijn huilebalken. Om mijn woorden kracht bij te zetten, blaas ik mijn rook in haar richting. Ze heeft de boodschap begrepen en druipt af. Ik draai me weer om, achter mijn hoor ik haar met Ayiana praten, iets over eten. De gedachte alleen al doet me weer kokhalzen, maar ik besluit dat het medisch ronduit onverantwoord zou zijn in mijn geval om niet op z'n minst een half stukje brood te eten. Straks. Als mijn sigaar op is.

Amai, deze was echt crap en kort, sorry.

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis
Ze hoort het kraken van de vloer wanneer Ace zich niet ver van haar vandaan bevind.
‘Als je nog iets nodig hebt, moet je het me vragen.’ Glimlacht ze naar de jongen in het bed.
Met een grote grijns, en volle mond grijnst hij haar in hoeverre toe, waarna ze zich omdraait.
‘Hee.’ Glimlacht ze vrolijk richting de man voor haar neus, waarna ze een lok om haar vinger draait.
‘Ik hoop dat het beter gaat met je rug. Ik heb namelijk niet echt de tijd gekregen om het te kunnen bekijken. Overal hoor ik Genenis.’ Geeft ze met een schaapachtig glimlachje toe.
‘Maar om dat goed te maken, heb ik wel iets voor je.’ Ze buigt even wat half, en vist een appel tussen de jurk en haar lichaam vandaan.
‘Ik heb vanmorgen even geholpen in de keuken, vandaar.’ Legde ze kort uit, waarna ze de nog vers uitziende appel in zijn handen drukte, en haar ogen even over de manschappen liet glijden.
Met grote oogjes staarden ze naar het tafereel van het gesprek tussen haar en Ace.
‘Afijn, voor ik het vergeet, waarom staren ze zo naar me? Deze morgen kwam er al een handjevol vragen over gisteravond.’ Ze zucht, en rolt met haar ogen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ace - Piraat.

Ik lach bij haar woorden, om vervolgens in verbazing toe te kijken hoe ze vanonder haar jurk een appel tevoorschijn vist. As automatisch blijft mijn blik even hangen op haar dij, waarna de jurk het stuk ontblote huid weer bedekt.
Tot mijn verbazing heeft ze een heuse appel in haar handen, die ze mij aangeeft.
'Dank je,' zeg ik oprecht en neem ik een hap. 'Het gaat al wat beter, gelukkig. Ik heb gister vrij weinig bewogen in mijn slaap, anders had ik het wel gemerkt.' God, wat een heerlijke verlossing is deze appel. Dus zo smaakt echt voedsel.
'Afijn, voor ik het vergeet, waarom staren ze zo naar me? Deze morgen kwam er al een handjevol vragen over gisteravond.' Ik kijk van haar naar de mannen, die zich plotseling betrapt voelen en verder gaan met waar ze mee bezig waren, vrij weinig dus. Ik glimlach even.
'Ach ja, ik denk dat het komt omdat vrouwen als jij.. eh ja, hier niet echt gewoon zijn. Het was al een behoorlijke schok toen Abby geen Jack meer was, maar gewoon Abby.' Ik zal haar de praat van de rest van de bemanning maar besparen. Ze zal het voorlopig al moeilijk genoeg hebben.
Ik loop even naar mijn bed, waar ik het zwaard van Abby van het kastje pak. 'Het is ongelofelijk dat ze hier nog vers fruit hebben. Het is vast en zeker allemaal voor Oliver bedoeld.' Het laatste zeg ik wat nors.

No growth of the heart is ever a waste

Lol, Abby mag Genesis niet, maar vat dat niet persoonlijk op hè (x Ze moet iemand haten, dus naja, je personage is momenteel het slachtoffer.

Abby (Abigail) Rosaline Valence.
ace legde haar uit hoe de ziekenboeg tot stand gekomen was en verbaasd wipte haar wenkbrauwen omhoog. Genesis? Ze mocht haar niet, in haar ogen was het de schuld van Genesis dat ze de straf had gekregen. Althans, Tristan had hem moeten ondergaan. Er liep kort een rilling over haar rug, ze wilde er niet aan terugdenken. Maar Genesis zat toch in de kerker? Waarom in godsnaam mocht zij er zo snel weer uit? Ietwat geïrriteerd dat zij er zo makkelijk vanaf was gekomen, terwijl alle anderen, waaronder zijzelf en Tristan, veel minder gemakkelijk wegkwamen. Het leven was oneerlijk en ze werd elke keer weer met haar neus op de feiten gedrukt. Ach, het was goed dat ze nu een ziekenboeg hadden, al had ze haar twijfels over de kennis van Genesis over "Oh ja, da's waar ook, ik moest je je zwaard nog geven," zei Ace en hij verdween naar het ruim. Ze liep weer terug naar Tristan en zag dat haar bord ineens leger was. Het was niet erg, ze was niet van plan geweest het verder op te eten en ze zouden zo toch aanmeren, misschien kon ze daar wat goed eten zien te krijgen. Ze ging bij Tristan zitte en streek even een lok haar achter haar oor. "Er is een ziekenboeg en Genesis heeft de taak gekregen van zuster," zei ze hem en zuchtte. "Olivier had vast al zijn woede al op ons losgelaten waardoor zij er makkelijk vanaf kwam," voegde ze er aan toe, er niet in slagend de licht geïrriteerde toon in haar stem te kunnen verbloemen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Genesis
Ze vormde met haar lippen een 'o' en glimlachte toen. Daarna haalde ze haar schouders losjes op. ‘Het was ook van Olivier, maar zieken kunnen niet alleen leven onder dat slappe beschuit. En dus krijgen de écht zieken ook stukjes appel. Anders worden ze nooit beter.’ Ze glimlachte een flauw richting het ruim, om vervolgens de vlecht uit haar haren te halen, en er een hand doorheen te halen.
‘Ooh, en voor als ik je de rest van de tijd weer niet tegenkom..’ Ze grinnikte even schaapachtig, ging op haar tenen staan en drukte toen een klein kusje op zijn lippen voor ze zich omdraaide en richting de planken met reepjes verband liep.

Feel the fire, but do not succumb to it.