Nathaniel Snow
Goh, als het zo doorging, mocht ik wel een notitieblok bij de hand houden om op te schrijven wat ik moest doen.
Twee martelingen.
Eén bedreiging.
Eén vrijlating.
Laat ik eens beginnen met de laatste, want dan kon ik het leukste voor het laatst bewaren. Ik hield van martelingen. De uitwerkingen daarvan waren altijd zo leuk.
Maar eerst het meisje, dat vlak voordat ze helemaal kopje onder zou zijn, toch nog sorry riep.
Het liefst had ik een wat uitgebreider excuus verwacht, maar dit was voldoende; ik liet ze altijd liever leven dan sterven.
"Zo mag ik het horen, Brianna," zei ik, voor ik met een druk op de knop de bak met water weer langzaam leeg liet lopen en daarna de glazen wanden weer liet verdwijnen.
Daarna ging over op de bedreiging, die gold voor Daiyh, die alweer agressief gedrag vertoonde. Net een pitbull, die konden ook al zo slecht luisteren.
"Daiyh, ga nu eens braaf in je hoekje zitten. Of zal ik je laten zien wat ik nog meer met prikkeldraad kan doen?" vroeg ik met een poeslief stemmetje.
Het om hem heen winden was heus niet het enige, hoor. Prikkeldraad was veelzijdig. Altijd leuk.
Nu nog de twee martelingen.
Ik besloot te beginnen met Chiara.
Allereerst liet ik mijn geliefde grijparm haar vastpakken en wegtrekken van haar dochter, waardoor ze door zo'n zelfde wand als bij Cassie gescheiden werd van haar celgenoten. Echter was deze wand van glas. Haar dochter mocht best meekijken, geen probleem.
Uit de muur kwam een injectienaald, die vlak voordat hij haar huid doorboorde stilhield, voor een korte uitleg van mij.
"Dit spuitje is er één die je vriend Daiyh wel zal herkennen. Hij wekt leuke hallucinaties op en hij heeft ze regelmatig gebruikt op andere, meestal onschuldige, mensen. Kijk maar naar Fayan. Maar je weet nu wel dat het niet echt is, hè? Alsnog. Veel plezier."
Ik kon wel zeggen dat het niet echt was, maar dat haalde helemaal niets uit. Zodra de beelden op je netvlies verschenen, kon je nergens anders meer aan denken, was het onmogelijk niet te kijken naar je grootste angsten die recht voor je neus waarheid werden.
Nu had ik nog één iemand te gaan. Eén marteling, voor het wel weer genoeg was geweest voor vandaag en ik Cassie ook weer zou bevrijden.
Het was trouwens jammer dat ze zich nog altijd zo stil hield, zo kalm. Maar ik kreeg er nog wel geluid uit, geen probleem.
Nu moest ik me eerst richten op Prim.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen
