Nathaniel Snow
Nu had ik nog één marteling en één verlossing over.
Eerst de verlossing, want dat vond ik nooit leuk om te doen.
"Zo Cassie, je hebt je dapper staande gehouden tijdens deze helse rit. Hoewel ik je nu toch moet zeggen dat ik de voor de volgende keer het pijnlevel iets omhoog moet schroeven, zodat ik toch resultaat krijg."
Zodat ik haar kon horen gillen, dus. Het was niet leuk als ze zo stil en dapper bleven. Saai. Vermoeiend.
"En Prim, jij bent ook niet al te braaf geweest. Ken je dat, dat je ouders je vroeger voor straf naar bed stuurden zonder eten? Dat ga ik nu ook doen, maar voor straf mag je ook niet gaan slapen. Geen eten, geen nachtrust. Hoe lang hou je het vol?"
Met een grijparm greep ik haar vast en injecteerde en kleine chip in haar slaap. Deze chip gaf een signaal af aan de hersenen, iedere keer als ze bijna in slaap viel, waardoor ze weer wakker zou schrikken.
Wel moe worden, wel uitgeput raken, maar niet meer slapen. En geen voedsel meer.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen
