[RPG] Snowflakes • 13 - Speeltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Sueno)
Nairawen (Imperialism)

Interius
Leyla (Sueno)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Sueno)
Laetitia Tsark (C18)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Arianna (Fae)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Imperialism)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)
Cherelle (Sueno)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla
Silvano x Raveny

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]

-

Vedran
Alle bewegingen die ze maakte, waren gepland en voorzichtig. De manier waarop ze naar me toedraaide, haar hand die ze uitstak om mijn borst te strelen en de manier waarop ze het deken omhoog hield. Het leek alsof ze ieder moment verwachtte dat ik op zou springen en gewoon verder zou gaan met wat Elias deed. Maar nooit, nóóit zou ik haar op zo'n manier aanraken, zo behandelen.
"Je weet dat niets je kan gebeuren, hè? Dat je hier veilig kunt gaan slapen?" vroeg ik zacht, hoewel ik wel moest zeggen dat ik haar ook wel een beetje begreep. Toch voelde ik mezelf ook onprettig, doordat zij zich zo voelde. Maar ik zou geen vinger naar haar uitsteken.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Met mijn blik nog altijd op zijn borst gericht knikte ik.
Ergens voelde ik me schuldig. Hij had me willen beschermen, had Elias het huis uit gejaagd. Dus waarom gedroeg ik me zo tegenover Vedran? Het was oneerlijk, en hij leek zich er ook niet erg gemakkelijk bij te voelen.
Langzaam kroop mijn hand omhoog, totdat ik zijn lichaam voorzichtig dichterbij trok. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen, in een vreemde mengeling van aangeleerde angst en verlangen.
Vlak voor zijn borst de mijne raakte, liet ik de deken met een kleine zwaai los. De stof belandde halverwege mijn ribbenkast, maar het voelde al als heel wat.
Mijn andere arm ging ook om zijn hals, waarna ik de laatste centimeters overbrugde en mijn lippen de zijne liet opzoeken, voorzichtig, zacht.

-

Vedran
Ik hield mijn ogen vastgepind op de hare zodra ze de dekens terug sloeg, omdat ze er anders misschien verkeerde ideeën van kreeg, maar merkte al gauw dat dat héél erg moeilijk was. Vlak voordat haar zachte lippen de mijne raakten, flitsten mijn ogen toch even kort omlaag. Sorry, Leyla, maar je hebt gewoon een te aantrekkelijk lichaam.
Maar daarna sloot ik mijn ogen voor de kus, zacht en voorzichtig. Ik tilde mijn hand op, liet die vederlicht haar wang strelen voor ik hem door haar haren liet gaan zoals ik altijd deed, omdat ze van die geweldig mooie lange haren had.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Bijna automatisch krulde ik één van mijn benen rond die van hem, verloor mezelf in de kus.
Het hielp wel degelijk dat we beiden niet geheel naakt waren, waardoor ik hem zonder paniek dichter naar me toe kon trekken.
De neiging om zijn hand naar mijn borsten te leiden - gewoon, om hem te laten weten dat ik hem nog vertrouwde - was er, maar die was vrijwel net zo groot als de misselijkheid bij iemand die ze aanraakte. Het mochten dan maar drie lichtroze plekken zijn, naar mijn idee maakten ze mijn lichaam meteen afzichtelijk.
'Ik heb je gemist,' zei ik met een zachte stem, nadat ik de kus had verbroken.
Mijn vingernagels streelden langs zijn borst naar beneden, over zijn heup. Een zucht ontsnapte aan me.
Hoe lang zou het nog duren voor ik hem zo voorzichtig aanraakte, zonder bang te zijn voor iets dat niet ging gebeuren? Misschien lang genoeg om hem erdoor geïrriteerd te laten worden, om Vedran opzoek te laten gaan naar een vrouw die hem maar al te graag vast had.
Nee, dat ging niet meer gebeurden. Dat had hij beloofd.

[ bericht aangepast op 7 dec 2011 - 9:26 ]

-

Laetitia.

Ik frons de wenkbrauwen even en trek de knot in mijn haar op orde, terwijl de sigaar tussen mijn tanden bungelt. Ondertussen praat de jongeman verder.
'Ik zou graag met je mee gegaan zijn voor een aantal glazen, maar helaas ben ik niet meer welkom in de stad, dus je kan je enkel wat de weg wijzen.' Ik laat de knot abrupt met rust. Wat? Is hij ook een voortvluchtige? Betekent dat.. dat ik lotgenoten heb? Maar als hij ook gezocht wordt, is het dan wel voor mij zo'n tactische zet zijn om me te vertonen in de stad? Ze zouden me met hooivorken verwelkomen. Of elk ander mogelijk martelwerktuig. In die drie maanden heb ik - mezelf inbegrepen - zo'n beetje elke andere medegevangene gek gemaakt door wijsjes te fluiten of zelfverzonnen teksten op te dragen. Ze hoopten dat ze me gauw om zeep hielpen, maar ik wist wonder boven wonder op die manier het hoofd redelijk koel te houden. Laat ze denken dat je compleet gestoord bent, dat ze je hebben gebroken, dan laten ze je vanzelf met rust. Het was allemaal een smerig psychologisch spelletje.
'Maar vertel me eerst eens wie je bent,' hoor ik de man zeggen. Ik glimlach even en haal de sigaar uit mijn mond.
'Odessa Ramos,' zeg ik en steek mijn hand uit. Hé, ik weet niet of ik te maken heb met vriend of vijand, voorzorgsmaatregelen kunnen nooit kwaad.
'Jij?' vraag ik en kijk hem afwachtend aan. 'Waarvoor zoeken ze jou, overigens?' vraag ik er achteraan. Toegegeven, soms ben ik te nieuwsgierig dan wat goed voor me is, maar een mede voortvluchtige tegen het lijf lopen kan nog eens voordelig uitpakken. Immers; als hij mij een oor aan probeert te naaien, doe ik hetzelfde terug.

No growth of the heart is ever a waste

Laura? :'D

-

Ik ga bijna slapen, rond het alleen nog even af in The Reunion, want anders moet ik eerst korte posts sturen en morgen heb ik meer tijd voor langere. Ben vroeg thuis, dus je hoeft niet de hele dag op me te wachten, jeuhj.
Dus morgen voor allebei een lange post *O*

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik ben er morgen rond half 6 pas.

Dus alvast tot morgen dan <3 Ik verwacht trouwens wel een hele lange post als ik morgen online kom (wbw)

-

olla.

-

Vedran
De kus duurde naar mijn idee veel en veel te kort, maar ik drong mezelf niet aan haar op en vroeg ook niet om meer.
In plaats daarvan streelde ik wat over haar arm, een veilige plek en glimlachte meteen zodra ze zei dat ze me had gemist.
"Ik jou ook. Echt heel erg. Vanaf dag één heb ik al zitten denken over een plan om weer bij je terug te kunnen komen."
Ik dacht terug aan hoe ik dat had voorbereid, door onderzoek te doen, navraag bij andere gevangen, de agenten te observeren, de beveiligingen, een plattegrond te maken van het gebouw... nee, het was zo simpel niet geweest. Al helemaal niet omdat ieder klein detail moest kloppen en je jezelf geen enkele fout kon permitteren. Er was niet zoiets als een generale repetitie, het moest gewoon in één keer goed. Werd je betrapt, dan werd je in de isoleercel gestopt en dáár kwam je echt niet uit jezelf uit. Als er al gevangen ontsnapten, dan was het van de gewone afdeling, waar ik zat.
Ik herinner me ook nog hoe ik naarmate mijn ontsnappingsdatum steeds dichtbij kwam, steeds zenuwachtiger werd. Ik raakte gespannen, geïrriteerd, gefrustreerd, noem maar op. De bewaking dacht dat het lag aan het feit omdat ik nog nieuw was, moest wennen en even gek werd van de constante tralies om me heen. Blijkbaar was dat normaal, gebeurde het vaker. Wisten zij veel dat ik een ontsnappingsplan bedacht.
En hoewel er zoveel risico's aan zaten, zoveel gevaren (de politie had het recht om te schieten als er een gevangene ontsnapte, om hem zo af te remmen), er was geen moment geweest waarop ik had getwijfeld of ik het wel of niet zou doen. Ik moest gewoon terug naar Leyla, moest haar weer zien, haar weer in mijn armen sluiten. Leyla was heel veel voor me gaan betekenen in die korte tijd dat ik haar had mogen leren kennen. En ik zou verdorie voor haar vechten, om wat voor manier dat ook was. Of ik daarvoor nu een Elias van haar af moest trappen, een Vivian de deur uit schoppen of ontsnappen uit de gevangenis; ik deed het allemaal.
Enkel en alleen voor momentjes als deze, waarin we samen in bed lagen, naast elkaar en elkaar gewoon vertelden wat de ander eigenlijk voor ons betekenden, met onze lichamen tegen elkaar en vingers verstrengeld. Die momentjes waren goud waard en ik zou ze nooit opgeven, altijd voor blijven vechten.

Elias
De vrouw stelt zich voor als Odessa Ramos en steekt haar hand uit. Ik pak hem aan, schud hem even kort voor ik mezelf kort voorstel.
"Elias. En het lijkt me niet verstandig om je dat te vertellen," grijnsde ik, doelend op haar laatste vraag waarvoor ik gezocht werd.
Odessa zou meteen wegrennen, of nee, me eerder aanvallen, zodra ze wist dat ik gezocht werd wegens ontvoering, mishandeling, verwaarlozing en verkrachting van het vrouwvolk. Leyla was niet mijn enige slachtoffer geweest -wel de beste-, maar ook voor alle andere was ik aangeklaagd. Helaas. Er zou me levenslang staan te wachten als ik echt gepakt werd en nee bedankt, ik was liever vrij. Daarbij wist ik niet of ik Odessa kon vertrouwen. Wie weet verlinkte ze me wel meteen. Met een naam kon ze niet veel, want ze was nog niet in de stad geweest en pas daar hingen de posters met mijn naam en gezicht erop. Vanaf hier zou ze nog geen idee hebben. Nog niet. Eén voet in het stadje en ze zou er vast spijt van hebben dat ze ooit tegen me aan was gelopen. Of nou ja, niet meteen wegrende dan, was theoretisch gezien was ik degene die haar verstopplekje had gevonden.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Komt boze papa straks nog binnen hupsen trouwens? :')

Leyla Manta
Mijn vingertoppen streelden langzaam over zijn borst, een beweging die ik volgde met mijn ogen. Nog altijd bedachtzaam, overwogen. Hoogst irritant, als je het aan mij vroeg.
Behoedzaam kroop ik dichterbij, kuste zacht zijn kaaklijn. Mijn lippen gleden omlaag, beroerden vederlicht de gevoelige huid van zijn hals. Ik drukte mezelf tegen hem aan, liet mijn vingers over zijn heup strijken.
Wat had ik dat ook gemist. Elke keer wanneer Elias ook maar naar mijn hals keek, wenste ik voor zo'n moment. Een moment waarbij ik Vedran's hals kuste, de geweldige reactie die dat bij hem losmaakte, de rillingen die dan over zijn lichaam liepen.

-

Laetitia.

De man schudt mijn hand en stelt zich voor.
'Elias. En het lijkt me niet verstandig om je dat te vertellen,' zegt hij met een ietwat victorieuze grijns. Ik glimlach even, lap de regels van het gevangenschap compleet aan de laars. Vraag een ander nooit wat hij heeft gedaan. Heb het een achterlijke regel gevonden. Als je gevangen bent, zit je nog immer met z'n allen in hetzelfde schuitje.
'Mooie naam, je ouders hebben smaak. En als het je toevallig is gelukt de koninklijke kas te overvallen of een paar van haar bewakers om zeep te helpen, dan mag ik je een applaus geven.' Ik begin te klappen.
'Ach, aangezien ik toch binnen een dag dood kan zijn, zal ik geen geheim maken van wat ik op mijn kerfstok heb. Stelt weinig voor, hoor. Het begint en eindigt bij een paar moorden. En ik heb iemand in zoutzuur gegooid, maar goed. Hij verdiende het. Dus, m'n beste Elias, volgens mij zitten we in hetzelfde schuitje. Ook eentje? Het is toch gestolen waar, dus armer word ik er niet van.' Ik reik hem een sigaar aan.
'Heb je toevallig nog een onderduikadres in de buurt, waar ze me niet komen storen als ik eens mijn rust wil? Ergens waar ik een bed en een douche kan vinden? Ik heb niet veel eisen. Leven als voortvluchtige is vermoeiend.'

[ bericht aangepast op 7 dec 2011 - 22:32 ]

No growth of the heart is ever a waste

Yes, he will :'D

Vedran
Ik streek door haar haren, drukte kusjes op haar voorhoofd terwijl ik haar volledig haar gang liet gaan en me overgaf aan haar zachte aanrakingen en strelingen.
Mijn ogen waren gesloten en ik besteedde geen aandacht meer aan mijn omgeving, die werd als het ware even tijdelijk uitgeschakeld.
Hierdoor hoorde ik ook niet de sleutel die in de voordeur werd gestoken, het slot dat werd omgedraaid, de deur die open en weer dicht ging en vervolgens lichte voetstappen over de benedenverdieping. Was ook niet belangrijk.

Elias
Zo zo! Ik mocht wel uitkijken met deze dame hier! Bij haar hoefde ik echt niets te proberen, want ze zou me spiesen aan haar dolk en me meenemen naar dat bad van zoutzuur. Nee, bedankt, dan hield ik toch liever mijn handjes thuis. Voor nu dan. Nog even. Tot mijn behoefte echt te groot werd om te weerstaan.
Ik nam de sigaar met een bedankje aan en rookte met haar mee. Het kalmeerde me direct, want het was ook alweer een tijdje geleden dat ik een goede sigaret of sigaar had gehad. Veel te lang geleden.
"Een onderduikadres, zeg je? Ik heb een krot, hier niet ver vandaan, met douche en met bed. Stelt niets voor, maar het is er wel. Ik mag er niet meer in en er komt geregeld politie aan de deur, die op zoek zijn naar mij. Je mag er best in, als je daar van houdt." Voor mij was dat pand nu geheel nutteloos. Als ik één voet in de buurt zette werd ik meteen aangehouden, maar dat wilde niet zeggen dat iemand anders daar niet in kon. Het zou wat minder zijn omdat ze dan mijn kleine voorraadje speeltjes voor de dames zou ontdekken en daarmee ook meteen wist dat ik deed, maar goed, met een beetje geluk zagen we elkaar hierna nooit weer en zou ze me niet verraden. Of spiesen. Of in het bad met zoutzuur gooien. Nee, ik kon haar maar beter te vriend houden, voor nu dan. Misschien kwam ze nog wel van pas bij mijn plannetje.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ben benieuwd wat dat plannetje zou zijn.

Laetitia.

Mijn oren zijn gespitst als hij over een onderduikadres begint. Met een douche en een bed. Dat lijkt een aantrekkelijke keuze, tot hij ineens zegt dat er geregeld politie aan de deur komt. Verdomme. Politie, koninklijke garde, allemaal één pot nat. Eén grote bende die mensen die moorden voor een goed doel - credits on me - uit de weg willen ruimen. En no way in hell dat ik terug ga naar die kerkers. Dan mogen ze me wel meteen ophangen. Als het goed gebeurt, breekt mijn nekwervel toch gauw.
'Ik dank je voor je aanbod, maar een huisvesting waar veel politie langs komt is in het geval van ons beiden niet echt handig. Ik was van plan me de komende tijd rustig te houden, niet agenten om zeep te helpen. Verdomd.. had ik nog maar mijn demper, dan was het allemaal veel makkelijker geweest.' Ik denk het hardop, terwijl we beiden onze sigaar op roken. En terwijl ik de cirkels rook in de grijze lucht uitblaas, schiet me wat te binnen. 'Zeg Elias, ik heb een voorstel. Gezien het feit dat we beiden voortvluchtig zijn en het waarschijnlijk toch kunnen schudden als we door de politie of de koninklijke garde worden gezien, zullen we samen de hort op gaan? We zitten in hetzelfde schuitje.' Ik zeg het met een goedbedoelde knipoog.
'Nowhere to go, nowhere to hide. May the devil take me now, to hell I have lied,' zing ik. Meteen begin ik te kuchen. 'Verdomme. Minder roken, mijn zangkunsten gaan erop achteruit,' zeg ik voornamelijk tegen mezelf.

[ bericht aangepast op 7 dec 2011 - 23:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

Leyla Manta
Ik was er vrijwel op getraind om geluiden op te vangen, en toen ik de zachte voetstappen hoorde staakte ik mijn handelingen ook meteen. Achterdochtig duwde ik mezelf wat overeind, liet mijn goudbruine ogen naar de slaapkamerdeur glijden.
Angst sloeg meteen om mijn hart, ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen bij de gedachte alleen al.
'Vedran?' vroeg ik met een zachte stem.
Straks was het Elias. Was hij zo dom geweest om gewoon terug te komen, wilde hij haar meenemen naar waar hij ook heen zou vluchten.

-