[RPG] Snowflakes • 13 - Speeltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Sueno)
Nairawen (Imperialism)

Interius
Leyla (Sueno)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Sueno)
Laetitia Tsark (C18)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Arianna (Fae)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Imperialism)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)
Cherelle (Sueno)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla
Silvano x Raveny

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]

-

Vedran
Mijn handen balden zich tot vuisten toen de man zich omdraaide. Hij was zeker veel en veel ouder geworden sinds de laatste keer dat ik hem gezien had, twintig jaar geleden, maar de haat in zijn gezicht was nog steeds hetzelfde.
"Wát denk je hier te doen?" siste ik.
"Komen navragen waarom jij in godsnaam nog in leven bent," antwoordde hij, op dezelfde kille toon die hij altijd tegen me gebruikt had.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Onwillekeurig schoven mijn wenkbrauwen een stukje omhoog toen ik die stem hoorde, één die ik nog nooit had gehoord.
Voorzichtig trok ik het ceintuur van de badjas strakker aan, nadat ik de stof wat beter om mijn lichaam had geslagen. Met één van mijn handen op de trapleuning liep ik naar beneden, zo behoedzaam dat de treden bijna niet kraakten.
Ik hoefde maar één blik op de man te werpen om te weten wie het was. Vedran's vader.
De man die ik al haatte voor ik hem ooit had gezien, gewoon omdat hij hem had aangedaan.

-

Vedran
"En waarom zou ik dat niet zijn?" vroeg ik met opeengeklemde kaken en een van woede vertrokken gezicht.
"Ik had nooit verwacht dat je het zou overleven toen we je het huis uit trapten. Ik had gedacht eindelijk van je verlost te zijn, dat je zou sterven in de eerste nacht. Dat was ons plan. En toch ben je hier nog." Ik hield mijn gezicht in de plooi, probeerde niet te laten merken hoe pijn dit me deed, toch nog, na al die jaren. Gewoon omdat hij toch mijn vader was.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik maak morgen een karakter aan. -is op dit moment vreselijk inspiratieloos

"Ignite, my love. Ignite."

Ja, die storm is echt ziek

Laetitia.

Ik glimlach en strijk een loszittende lok haar aan de kant.
'Ik heb er nog vijftien. Dat is mijn voorraad. Het is gestolen waar van het kasteel, en ik ga niet terug naar de heer bij wie ik ze had gestolen. Afijn, het zou ook niet kunnen, gezien het feit dat hij dood is,' zeg ik onschuldig. 'Ik zeven en jij zeven. Voor de laatste verzinnen we wel wat.' Ik graaf onder mijn witte cape op zoek naar de sigaren.
'Hier.' Ik druk ze hem in handen en draai me van hem af. 'Over die bergkam daar valt een beetje beschutting te vinden omdat de wind constant uit het westen komt. Ik heb er een tijdje terug een iglo gemaakt van dennentakken. Het is redelijk primitief, maar we komen er de nacht door met een klein rookloos vuurtje. Zeg, dat huis van je, bevat dat nog veel nuttigs wat we mee kunnen nemen of is het te risicovol om er gauw wat spullen vandaan te halen?' Ik kijk zwijgend toe hoe hij een paar trekken van zijn sigaar neemt. Iets zegt me dat ik moet oppassen voor een man die me niet vertelt waarvoor hij gezocht wordt. Maar aan de andere kant; wie kan mij wat maken, een vrouw die gespecialiseerd is in moorden? Godverdomme, ik ben er zelfs voor opgeleid. En maar klagen als ik mijn werk tegen ze gebruik.
Het is niet zo dat ik onkwetsbaar ben - oh nee, de martelingen hebben me wel uit die droom gehaald - maar mijn visie op het leven is wel degelijk veranderd. Die luidt namelijk als volgt: eens een moordenaar, altijd een moordenaar. En een moordenaar zal op een dag gedood worden door iemand die beter in het vak is dan hij.

No growth of the heart is ever a waste

Leyla Manta
Als die man niet zo mogelijk nog groter was geweest dan Vedran, had ik hem geslagen.
Mijn goudbruine ogen glommen ongeloofwaardig terwijl zijn woorden tot me doordrongen, ik streek met mijn slanke vingers mijn lange lokken naar achteren, tot ze langs mijn gezicht naar beneden vielen.
Ik liep de laatste twee treden van de trap af, de vloer kraakte klagend onder mijn plotselinge gewicht, verbrak de korte stilte die in het huis had gehangen.

-

Elias
Ik nam de zeven sigaren met veel genoegen aan en stopte ze in mijn zak, terwijl ik nadacht over de spullen in mijn huis. Nee. Daar konden we beter niet heengaan. Niet alleen omdat het niet veilig zou zijn in verband met de agenten die daar vrijwel altijd rondliepen omdat mijn goede vriend Vedran ze over het krot had verteld, maar ook vanwege wat Odessa in het huis zou vinden. Dingen die niet gevonden mochten worden, omdat ze meteen die dolk tussen mijn ribben zou steken.
"Nee, ik heb niets nuttigs meer," antwoordde ik dus. De iglo van haar klonk inderdaad zeer primitief en ik zag er zeer tegenop om daar in te moeten overnachten, maar het was beter dan niets, dat was waar. De afgelopen paar nachten had ik amper een plek met beschutting gevonden en nog zo'n ijskoude nacht met snijdende winden kon ik echt niet meer aan. Het hield me niet alleen van mijn slaap, maar zorgde er ook voor dat het uren duurde voor ik weer een beetje ontdooid was.
"Breng me maar naar die iglo, Odessa, jij en ik staan er nu samen voor."
Voor nu dan.

Vedran
Achter me hoorde ik ineens de trap kraken en met een ruk draaide ik mijn hoofd. Leyla stond met een dunne ochtendjas om naar mij en mijn vader te kijken. Het zou beter geweest zijn als ze in bed was blijven liggen, maar de man die ik zo haatte kon haar toch niets maken. Daar ging ik echt wel voor vechten.
Pa's gezicht verstarde echter meteen zodra hij Leyla zag. Eerst werd hij bleek, en toen rood van woede.
"Vedran..." siste hij. "Als ik ooit merk dat zo'n gedrocht als jij zich voortplant, dan kom ik persoonlijk langs om dat kleine monster af te maken."

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 23:04 ]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
In eerste instantie klemde ik mijn kaken op elkaar, krulde mijn vingers strak om de trapleuning die ik nog vast had. Mijn nagels duwden zich een klein stukje in het hout, waarna ik mezelf dwong het los te laten.
'Het lijkt er anders op dat het bij jullie per generatie stukken beter wordt,' sneerde ik, waarna ik een woedende blik op Vedran's vader wierp.

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 23:06 ]

-

Ik ben nu dus van plan om e gaan schrijven. Geen idee waar mijn wezens zijn. Fayan kan jij (of iemand anders) een van je meisjes naar mijn personage toesturen dat ze gelokt wordt door zijn prachtige klanken ofzo?
Cameron
Een witte mist omhulde dit eiland en witte sneeuw bedekte het. Het voelde zo saai. Zo verschrikkelijk saai. Ik prikte op het ijs. Natuurlijk zou het daardoor niet opengaan. Nee natuurlijk niet, maar toch. Ik had zin om te zwemmen. Mijn bruine krullende haren glad over mijn hoofd te laten vallen. Mijn gebruinde borst even nat te maken en mijn zilveren staart weer te zien. Daar had ik zin in. Ik had al nauwelijks gepraat of gezongen de laatste dagen. Ik kon mijn eigen stem niet eens meer goed beschrijven. Ik begreep mezelf op een een of andere manier wel. Ik begon rustig te neuriën en melodieuze klanken kwamen mijn mond uit. Ik voelde zelf dat ik kippevel kreeg. Ik had de mooiste stem van alle Sirene's daar was ik blij om. 'Forever young, I wanna be Forever youg. do you really wanna life Forever. Forever of Never..' Kwam er uit mijn mond. Geen foute klank was te horen. Ik ging op het ijs zitten en voelde hoever door mijn lichaams temperatuur smolt ik zag hoe mijn benen bij het raken van het water in een staart veranderde. Zilveren schubben omringde mijn benen totdat het een hele staart was. Op mijn gezicht verscheen een vrolijke glimlach. Ik woelde door mijn eigen krullen. Ik voelde me lekker in het water. Zo lekker vrij en jong..

I'm finally back, Finally after a Year break

I changed it

Vedran
Ik zag hoe mijn pa zijn mond weer opentrok, maar snel onderbrak ik hem.
"Nee, Leyla, ga terug naar boven, ik kom er zo aan," zei ik op zachte, maar dwingende toon. Ik wilde niet dat zij hier bij betrokken werd. Hij kende harde woorden en was niet bang ze te gebruiken.
"Het líjkt erop dat jij waarschijnlijk Vedran's zoveelste smerige slét bent, als ik de verhalen mag geloven," zei hij. Hij spuugde het woord slet letterlijk uit en ik voelde de woede in me koken.
Ik ademde zwaar en deed iets wat ik nog nooit eerder had gedaan; ik liep naar mijn vader toe, ging voor hem staan en balde mijn vuisten. Hij was nog altijd groter dan mij en keek op me neer, met diezelfde verafschuwende blik.
"Wat wilde je doen, Vedran? Wilde je me slaan? Je weet toch dat ik je zo terug mep, niet waar? Ik kan het leven uit je schoppen, als dat wilt. En als je het mij vraagt, had ik dat al moeten doen toen je moeder zwanger van je was. Ik had kunnen weten dat je zo zou worden. Niets. Een schande voor de familie. Ik had je moeten dumpen vanaf het moment dat je geboren was. Maar het is nooit te laat, nietwaar?" en hij haalde uit.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

I'll kill his daddy.

Leyla Manta
De woede vanwege zijn woorden die naar mij gericht waren, was niks vergeleken met hetgeen dat volgde.
Dacht Vedran nu serieus dat ik nu in alle rust naar boven zou kunnen lopen?
In plaats daarvan, liep ik naar hem toe. Dankzij de plotselinge klap had hij twee passen naar achteren gezet, maar hij was te sterk om te vallen.
Op dit soort momenten zou ik willen dat ik meer kon dan in een levensgroot knuffeldier veranderen, één die Vedran's vader maar al te graag zou opdrinken tot er geen druppel bloed meer over was.
Dat leek me dus geen verstandig idee.

-

@HurtedHeart. Ik moet toch nog een karakter maken dus ik wil het wel doen. Is ook gelijk makkelijk inspringen. Dus een menselijk meisje?

"Ignite, my love. Ignite."

Veralynn
In de verte hoorde ik ineens een stem. De mooiste stem die ik ooit gehoord had. Hij was afkomstig van een man en het moest haast wel een Sirene zijn.
Ik draaide mezelf om, dook onder het ijs door en volgde het geluid, dat dwars door het ijs leek te gaan en het water vulde met de prachtige klanken. Het was heel lang geleden dat ik een andere Sirene had ontmoet en daarom was ik ook erg blij toen niet veel later een mannelijke Sirene in zicht kwam, met een gebruinde huid en een lange zilveren staart. De klanken waren van hem afkomstig.
Ik bleef op een afstandje, liet mijn groene staart die dezelfde kleur had als mijn ogen zachtjes meedeinen op de lichte stroming, maar bleef wel op dezelfde plek. Mijn rode haar golfde om me heen in het water, terwijl ik gebiologeerd bleef luisteren naar het gezang.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Vedran
Ik voelde Leyla vlak achter me maar stak mijn arm uit zodat ze niet dichterbij kon komen. Ik wilde haar niet in gevaar brengen, ik moest haar beschermen.
Mijn kaak deed behoorlijk pijn na het contact met pa's vuist, maar ik sloeg niet terug. Dat was gewoon nog iets van vroeger. Ik had nooit teruggeslagen, bleef altijd ingedoken wachten op de volgende klap.
En zelfs nu, nu ik een volwassen vent was, die hem waarschijnlijk uiteindelijk wel aan zou kunnen gezien zijn oude leeftijd en mijn jonge, sterke lichaam en weken training in de gevangenis, sloeg ik nog niet terug.
In plaats daarvan verlaagde ik mijn toon tot dezelfde kille, woedende toon die mijn vader altijd gebruikte. Het verbaasde me hoeveel ik op hem leek en dat vond ik meer dan gewoon verschrikkelijk.
"Verlaat mijn huis. Je bent hier niet welkom. Ik heb je verdomme twintig jaar met rust gelaten, laat dan mij dan ook in rust leven!"

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Ik pakte Vedran's arm vast, liet mijn blik naar zijn gezicht glijden. Woede straalde ervan af, maar hij sloeg niet terug.
Het verbaasde me ergens. Niet dat ik mijn moeder ooit terug had geslagen tijdens één van haar buien, maar toch. Bij Vedran leek het me gewoon anders.
Vanonder mijn lange, donkere wenkbrauwen keek ik daarna naar zijn vader, een koude glans lag in de goudbruine kleur.
Ik kende hem alleen niet goed genoeg, kende hem helemaal niet. Dus ik wist niet of ik uit de blik in zijn ogen moest opmaken dat hij vertrok, of bleef.

-