[RPG] Snowflakes • 13 - Speeltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Sueno)
Nairawen (Imperialism)

Interius
Leyla (Sueno)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Sueno)
Laetitia Tsark (C18)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Arianna (Fae)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Imperialism)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)
Cherelle (Sueno)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla
Silvano x Raveny

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]

-

Haha thanks ^^'.
Dan speel ik wel even open, zodat ik iemand tegen het lijf kan lopen oid .

Laetitia.

Verdomme. Wat een ellende. Wat een grote ellende. Met een mistroostige blik staar ik naar mijn gebroken stok. Wist ik veel dat de vrieswind hout als een nietig twijgje kon laten breken. Even, heel even had ik hem buiten de beschutting van mijn iglo laten staan. En waar vind ik hier een tak die als vervanging kan dienen? Alles is hier bevroren. En als ik niet oppas mijn voeten straks ook. Wat een ellende. Misschien zijn ze het al opgegeven. Misschien hebben ze al rechtsomkeert gemaakt naar het kasteel, om iemand anders in mijn plaats te martelen. Zoals die ellendeling Julius bijvoorbeeld, die beweerde dat ik de eerste nacht niet zou overleven in de kelders. Ik grinnik. Ik heb het er drie maanden uitgehouden. En kijk me nu, zo vrij als een vogeltje. Ik kom moeizaam overeind, drink wat ontdooid water en besluit mijn tocht voort te zetten. Met een beetje mazzel kan ik nog een hutje vinden om te overnachten. Als ze mijn gezicht niet herkennen tenminste. Ik heb in de afgelopen paar weken meegemaakt dat mensen angstig maakten dat ze wegkwamen omdat ze mij herkenden als de koninklijke huurmoordenaar. Wees maar bang, stel angsthazen. Wees maar bang en loop mij niet voor de voeten.
Ik strijk mijn haar goed - voor zover het kan met de levenloze lokken die in geen maanden een behoorlijke shampoo hebben gehad - en wandel verder.
De pijn in mijn been is geminderd, maar ik weet dat ik het niet te veel kan belasten. Ik zal voor de nacht valt ergens toevlucht moeten vinden.
Maar eerst... vol trots haal ik een flinke sigaar tevoorschijn. Gestolen van die schurftige bewaker die niet van me af kon blijven. Nu is hij dood. Graag gedaan, stuk stront!
Zo loop ik nog een paar uur door, tot mijn been me echt dwingt om te stoppen. Rustig, Laetitia. Rustig aan meiske. Ik haal een paar keer diep adem en probeer de pijn te negeren.
En dan, ineens, hoor ik voetstappen. Van iemand die rent. Oh nee! Hebben ze me nu al gevonden? Godsamme, en ik nog wel hopen dat ik ruim genoeg voorsprong had. Ik moet me verstoppen, maar waar? Ik zie een silhouet verschijnen van een man die mijn kant op rent. Zijn gezicht staat op onweer. Duiken!
Mijn instinct neemt het over en als vanzelf laat ik me in de sneeuw achter een bevroren bosje vallen. Als ik me heel stil hou zou hij me niet moeten vinden.

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:54 ]

No growth of the heart is ever a waste

Mischa Guerra
In stilte leunde hij tegen één van de bomen, hield zijn donkere ogen op de sneeuw voor hem gericht. Sneeuw, overal sneeuw. Hij werd er zo ondertussen kotsmisselijk van.
En waarom moest hij dan ook zo nodig naar zijn "vaderland" gaan? Hij had beter in Frankrijk kunnen blijven, had de verhalen van zijn grootouders moeten negeren. In Frankrijk was het leven veel simpeler, waren de meisjes veel interessanter.
En misschien ook omdat hij daar de enige Sanguis was, op zijn moeder en grootvader na tenminste.
Maar ach, hij kon niet terug. Hij zat voor altijd vast op dit roteiland.

-

Vedran
Haar stem klonk zo zacht en gebroken, dat ik haar het liefst nu in mijn armen optilde en meenam naar mijn veilige huis, maar toen besefte ik dat het niet kon.
Dat we nergens heen konden. Dat ik gezocht werd, een ontsnapte crimineel en dat alles wat met mij in verband stond nu uitgeplozen zou worden.
Mijn huis, Leyla's huis, Elias' huis... allemaal.
We waren zelfs hier niet veilig. Ze zouden me komen halen.
Mijn spieren spanden zich terwijl ik kwaad werd op mezelf.
Verdomme, waarom had ik hier niet eerder aan gedacht? Waarom kon ik enkel denken aan het zien van Leyla, het ontsnappen om bij haar te zijn en dacht ik niet aan wat er daarna zou gebeuren?
We zaten op een eiland. Ontsnappen was onmogelijk. Ik zat in de val.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Haar goudbruine ogen gleden over zijn gezicht, ze streek zijn donkere haar weg. Ze liet haar lippen zacht op die van hem neerkomen.
'Het is onmogelijk dat ze nu nog geloven dat Elias onschuldig is. Jij kan het niet geweest zijn, je zat..' Haar stem stierf weg, ze wilde haar zin niet afmaken.
Dat hij in de gevangenis zat. Ze trok hem dichter naar zich toe.

-

ploep. (no_chears)

-

Vedran
Ik knikte, begreep wat ze bedoelde en snapte dat ik nu onschuldig verklaard zou worden. Als...
"Maar ik ben ontsnapt, Leyla. Dat is ook een misdrijf."
Ik kuste haar zachtjes terug, hield mijn armen om haar heen en legde mijn voorhoofd tegen het haar terwijl ik haar weer aankeek. Ik wilde niet nog een keer afscheid nemen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
'Je bent onschuldig, je zat er zonder reden.'
Haar lippen vonden de zijne opeens, vond dat ze lang genoeg gewacht had voor een kus.
Wat had ze hem gemist, zijn zachte lippen, in plaats van Elias' ruwe gedrag. Zijn warme, sterke lichaam, om haar te beschermen in plaats van pijn te doen.

-

De persoon die Lae ziet rennen is Elias overigens, mocht dat nog niet duidelijk zijn :'].

No growth of the heart is ever a waste

Nee, dat had ik stiekem niet door eigenlijk :'D

-

Oh in dat geval ligt 't aan mij (wou best beschrijven hoe hij eruit zag, maar weet het zelf niet :'D), bij dezen even verduidelijkt x'D.

No growth of the heart is ever a waste

*wachtende op Laura*

-

Elias
Ik durfde niet achterom te kijken, hoewel ik er van overtuigd was dat Vedran niet achter me aan zou komen.
Nu nog niet tenminste. Hij zou eerst bij Leyla blijven, haar troosten, lekker klef en romantisch gaan doen. Yuk. Daar was toch niets aan.
Ik had de afgelopen twee maanden haar laten zien wat écht plezier maken was. Echte genot. Tenminste, voor mij dan.
Of dat wederzijds was, al was het bij haar heel diep van binnen, maakte me niet uit. Ik wist wel dat zij het vreselijk vond, maar daar haalde ik meer voldoening uit.
Ik had haar emotioneel en lichamelijk behoorlijk gesloopt, iedere nacht een beetje meer.
Mijn voetstappen lieten sporen na in het dikke pak poedersneeuw en ik hoopte dat er binnenkort nog een storm zou komen om ze te vervagen, voor Vedran echt besloot op onderzoek uit te gaan.
Maar nu moest ik echter een andere plek vinden.
Mijn krot was onbruikbaar, Vedran en Leyla kende die allebei, dus ook daar zou ik meteen gevonden worden. Maar waar moest ik dan heen?
Ik besloot eerst uit te rusten, sprong over een bevroren bosje heen om daar achter te schuilen toen ik vrijwel meteen weer overeind sprong en een aanvallende houding aannam.
Die plek was al bezet.

Vedran
Ja, ik was zeker onschuldig. Op bijna alle punten. Het puntje 'mishandeling' klopte wel degelijk en binnenkort zou daar best een 'moord' bij kunnen staan. Tel daar bij op dat ik ook nog eens voortvluchtig was, en dat waren weer tachtig jaar.
Of misschien voerden ze wel opnieuw de doodstraf in. Ook leuk, natuurlijk. Eén prikje en geen Vedran meer.
Desondanks was het heel erg moeilijk daaraan te denken met Leyla's zachte lippen op de mijne, dus ik schakelde al die negatieve gedachten uit, of dat ging vanzelf, en richtte me op de tedere kus, met mijn handen in haar lange goudblonde haren die ik zo gemist had.
Net als de dag precies twee maanden geleden, was ik ook deze keer heel voorzichtig met mijn aanrakingen, extra voorzichtig zelfs, omdat ze nu zoveel meer had moeten doorstaan.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Tranen begonnen haar te verstikken, waardoor ze de kus gedwongen moest stoppen.
Met haar hand veegde ze de tranen van haar gezicht, slikte een gesmoorde snik weg. Ze wilde niet huilen, of het nu van blijdschap was of niet. Daarbij, het voelde vreemd. Ze had nog nooit een traan gelaten van geluk, maar ze was zo blij dat Vedran uit de gevangenis was, terug bij haar, dat Elias weg was..
'Het komt wel goed,' mompelde ze, terwijl ze haar gezicht tegen zijn borst verborg.
Dat was voor zowel Vedran als haarzelf bedoeld. Want ondertussen was ze nog steeds doodsbang, doodsbang voor de gevolgen als de politie erachter zou komen.
Ze mochten hem niet meer van haar wegnemen, hij hoorde niet achter de tralie's.

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 20:45 ]

-

Laetitia.

Nog net weet ik te voorkomen dat ik een gil slaak als een paar schoenen slechts een paar centimeter van mijn arm op de grond terecht komen. Ik vang kort een mannelijke geur op. Mijn zintuigen slaan alarm en ik spring overeind, iets waar ik gauw spijt van krijg aangezien mijn been er allerminst tevreden over is. Ik bijt op mijn lip en vind steun bij het bosje. Langs een slordige pluk haar staar ik naar de man, die even vijandig tegenover mij staat als ik tegenover hem. Mijn hand grist de dolk tevoorschijn, die ik even in de lucht laat vieren, richtend op de man die tegenover me staat. Ik probeer zo min mogelijk mijn verwonding aan mijn been te laten zien.
Wie deze man ook is, hij ziet er niet uit als iemand in dienst van de koningin. Het maakt niet uit, ze heeft genoeg slaafjes in burger. Je weet tegenwoordig niet wie je kan vertrouwen.
'Je denkt toch niet dat ik me zomaar overgeef? Je zou niet haar eerste slaafje zijn die ik van deze wereld help. Ik doe het graag. Zeg haar maar dat ze mag branden in de hel. Moge haar lot het tienvoudige zijn van wat ik heb ervaren in die vervloekte kerkers.' Ik zeg het allemaal met een rauwe stem, doordrenkt van haat.

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 20:55 ]

No growth of the heart is ever a waste

*sings a song*

-