• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Sueno)
    Nairawen (Imperialism)

    Interius
    Leyla (Sueno)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Sueno)
    Laetitia Tsark (C18)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Arianna (Fae)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Imperialism)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)
    Cherelle (Sueno)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla
    Silvano x Raveny


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"

    [ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]


    -

    Vedran
    Mijn hele lijf stond strakgespannen terwijl ik wachtte op de volgende actie, maar het bleef heel erg lang stil, waarbij we elkaar enkel maar in de ogen staarden, vol woede, vol haat.
    Uiteindelijk was het mijn vader die weer zijn mond opentrok.
    "Ik zal je nu sparen, want het zou nogal wreed zijn tegenover je moeder als ik alleen het plezier mocht ervaren om jouw af te maken. Maar denk eraan dat je dagen geteld tijd. Ik heb twintig jaar lang iedereen verteld dat ik maar één zoon heb en nu komt er naar buiten dat er nog ergens één rond moet zwerven. Daar ga ik een eind aan maken. Binnenkort ben jij er niet meer, Vedran. En in de tussentijd ben je een onbekende voor me, zoals je dat altijd bent geweest. Ik heb je nooit als een zoon gezien, altijd als een ziekte, waar ik eindelijk vanaf kom."
    En met die woorden vertrok hij, terwijl ik keek naar de plek waar hij net nog stond. Ja, hij zou zeker terugkomen. Maar dit keer kon ik mezelf erop voorbereiden. Terugvechten.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Cameron
    Ik keek in het water en keek naar mijn eigen ogen. Ze waren fel groen met goude spikkels erin. Als de zon zou schijnen zouden ze bijna goud lijken. Mijn spiegelbeeld werd weggegolft door iets. Ik dook even onderwater zodat mijn bruine krullen nat zouden worden. Ik zag waar de kringen vandaan kwamen. Ze had een groene vissenstaart. Ze liet hem langzaam op en neer gaan op mijn ritme. Ik kwam weer boven water en ging op het ijs zitten. Het voelde koud, maar ook vertrouwd. Ik was de kou nu gewend en het boeide me niet veel meer. Ik begon verder te zingen met het liedje dat in me opkwam. 'Let us die young or let us life Forever, we don't have the power bug we never say never. We sitting in a sand pit, Life is a short trip.' Ging ik verder terwijl mijn melodieuze klanken door de lucht heen zweefde. Weer ging ik naar het refrein. 'Forever young, I want to be Forever you, Do you really want to life Forever. Forever of never?' Ik stopte toen ik doordat ik zelf het ijs had ondooit in het water lande. Ik liet mijn armen achter mijn hoofd komen en keek naar de witte wolken nik zag heel even de zon die op mijn favoriete plekje scheen. Waar ik nu zat. Ik voelde een de warmte op me komen. Het voelde zo fijn. Zo warm nmijn staart ging langzaam op en neer en begon te glinsteren door het minuutje zon. Het voelde erg lekker.


    I'm finally back, Finally after a Year break

    Leyla Manta
    Mijn blik liet ik een tijdje rusten op de voordeur, vooral om er zeker van te zijn dat hij niet meteen terug zou komen. Ik trok Vedran's arm voorzichtig wat dichter naar me toe, keek op naar zijn gezicht.
    Voorzichtig streek ik even zijn donkere haar naar achteren, liet mijn ogen twijfelend over zijn gezichtsuitdrukking glijden.
    'Vedran?' vroeg ik met een zachte, onzekere stem.
    Ik denk niet dat ik ooit iemand zo intens zou kunnen haten. Dat had ik bij Vivian gedacht, dat ze de enige zou zijn die zo'n haat van me zou krijgen, erger dan ik voor mijn ouders voelde.
    Maar dit.. Nee, dit ging veel verder.


    -

    Vedran
    Ik haalde even diep adem en keek toen naar Leyla. Ik voelde mezelf gewoon meteen ontspannen, mijn blik verzachten.
    Daarna pakte ik haar hand vast en drukte een zachte kus op haar voorhoofd.
    "Laten we maar weer naar boven gaan. Je hebt je slaap hard nodig."


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Veralynn
    Uiteindelijke zakte de jonge man door het ijs heen en dreef hij op het water, zwiepte wat met zijn staart en leek te genieten van de flauwe zonnestralen die af en toe door het wolkendek heen braken.
    Ik besloot kennis met hem te komen maken en zwom naar hem toe.
    Op een paar meter afstand liet ik mijn hoofd boven water komen en leunde met mijn armen op een stuk ijs een stukje van hem vandaan.
    "Hallo," groette ik hem, nog steeds een beetje betoverd door zijn zangstem.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    Wat verbaasd keek ik naar hem.
    Hij ging over op een ander onderwerp alsof het hem niks deed, maar dat kon niet. Nee, dat was ook niet zo.
    Hij kon gewoon goed doen alsof.
    'Ik heb nu niet echt zin om te slapen.'
    Mijn vingers streelden even over zijn borst, waarna ik weer opkeek naar zijn gezicht.


    -

    Vedran
    Ik keek haar recht aan, liet mijn voorhoofd tegen het hare rusten.
    "Maar je hebt je slaap nodig. Ik zie het aan je, je bent moe."
    Ze had al twee maanden geen normale nacht meer gehad en ik voelde me schuldig dat ze nu door zoiets weer wakker bleef. Ze had nu moeten slapen, eindelijk haar rust inhalen.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Leyla Manta
    'Vedran,' verzuchtte ik, en sloeg een korte tel mijn ogen neer voor ik weer opkeek. 'ik kán nu niet eens slapen.'
    Mijn nachtrust was al zeldzaam, maar het was onmogelijk om nu rustig in bed te gaan liggen en in slaap te vallen.
    Daarvoor was ik te boos, te gefrustreerd. Het deed me teveel pijn, om überhaupt iemand zo over Vedran te horen praten. En al helemaal als het zijn eigen vader was.


    -

    Ik had me voorgenomen om vroeg te gaan slapen *kuch*
    Maar aangezien ik er morgen om half 7 weer uit moet, lijkt het me toch slim als ik dan nu maar ga slapen, in plaats van op tijd.. (cat)
    Dus, tot morgen en slaap lekker alvast <3 *O*


    -

    Vedran
    "Waarom niet? Je maakt toch niet druk om wat er net gebeurde? Daar zit ik niet mee, hoor, ik ben het wel gewend. Nog steeds eigenlijk."
    Natuurlijk zat ik er wel mee, behoorlijk zelfs, maar ik was er nog steeds om Leyla te beschermen en ook in de gevangenis had ik wel geleerd dat je nooit en te nimmer zwakte mocht laten zien.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Tot morgen! Ik ben er 's avonds weer :'D Slaap lekker, Jip <3 *O*


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Cameron
    Ik hoorde opeens een Hallo en ging meteen rechtzwemmen, zodat mijn staart onderwater was. Een meisje met prachtige rode haren was half boven water. Ze keek dromerig uit haar ogen. Ik zag ervandaan ook niet verkeerduit ik had getraind. Verlegen lachte ik naar haar. 'Hey, Cameron zeg maar Cam.' Probeerde ik met een glimlach (wat mijn zenuwen niet toelieten natuurlijk.) 'En jij?' Vroeg ik plots geintreseerd. ze zag er mooi uit. Haar ogen waren blauw met een groene glans eroverheen. Ze was prachtig..

    [Cameron lijkt een beetje op Harry Styles van one Direction. Ik vond hem bij Cameron passen :P. Dus die leuke krullen en lach :D (sorry ben fan van One Direction :DD)


    I'm finally back, Finally after a Year break

    Veralynn
    Cameron, zo heette dus de knappe Sirene met de betoverende zangstem.
    "Veralynn," stelde ik mezelf voor. Ik trok mezelf naast hem op het ijs, maar liet mijn groene staart in het water, omdat het zo lekker koel voelde tegen mijn schubben. Ik hield van het water, hield van de zee. Ik was amper mens, had een hekel aan mijn onhandige en niet sierlijke benen.


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Ik ga slapen. Sorreh, maar ik ben echt heel erg moe. Tot morgen en slaap lekker! *O*


    Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

    Laetitia.

    Ik glimlach bij wijze van antwoord en wijs hem de weg.
    'Die kant op, volg mij maar. En verwacht trouwens niet dat ik erg snel ben. Mijn been moet nog helen.' Ik glimlach wat ongemakkelijk, gooi de sigaar weg en ga hem waggelend voor, de vrieskou weer in.
    Terwijl we lopen begint het langzaam te sneeuwen. Ik wrijf even langs mijn neus en vervloek de winter. We vervolgen onze weg zwijgzaam en ondanks de pijn in mijn been, probeer ik consequent hetzelfde tempo aan te houden. God Laetitia, wat ben je voor zwakkeling? Doorlopen! Je hebt erger meegemaakt dan zo'n verdomd rotbeen dat niet wil meewerken. Als je in die iglo bent, kun je een dikke sigaar opsteken en een vuurtje stoken. Ineens struikel ik over een bevroren tak en val op mijn knieën. Een helse pijnscheut snijdt door mijn been.
    'Aah..' kreun ik ingehouden terwijl ik de adem weer probeer te pakken. Mijn vuisten klemmen zich vast in de sneeuw en ik hijg om de pijn te verjagen. Wat zwakjes, maar volhardend grijp ik me vast aan een bevroren tak van een struik om me overeind te hijsen. 'Rechtdoor.. we moeten.. rechtdoor,' hijg ik met zwakke stem.
    'Nog een paar uur voor de zon ondergaat. Het is te doen..'

    [ bericht aangepast op 9 dec 2011 - 0:15 ]


    No growth of the heart is ever a waste