[RPG] Snowflakes • 13 - Speeltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Sueno)
Nairawen (Imperialism)

Interius
Leyla (Sueno)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Sueno)
Laetitia Tsark (C18)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Arianna (Fae)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Imperialism)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)
Cherelle (Sueno)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla
Silvano x Raveny

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:33 ]

-

Uhm. Twee maanden?

Leyla Manta
Het duurde welgeteld tien minuten voor de politieagenten haar met de nodige moeite naar buiten hadden geloodst.
Eenmaal daar keek ze om zich heen, voelde een rilling over haar lichaam toen ze besefte dat ze zich nog nooit zo alleen had gevoeld. Ook niet toen haar moeder haar het huis uit had gegooid, of toen ze erachter was gekomen dat Vedran vreemd was gegaan.
Hij was er niet, en dat zorgde voor de grootst mogelijke leegte die ze kon hebben.
En Elias? Die wachtte vast ergens op haar, tot hij haar kon zien, mee kon nemen.

-

Okay :'D
Wil jij dan het eerste stukje voor Leyla van twee maanden verder typen? Daar heb ik echt even geen inspiratie voor vanuit Elias' oogpunt. Maar wel voor Vedran *O*

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Oke :'D

Leyla Manta
Haar hoofd rustte op het zachte kussen, haar goudbruine ogen zaten ergens tussen waakzaam en vermoeid in.
De afgelopen twee maanden had ze zichzelf wakker gehouden tot het uiterste, tot er echt dat moment was dat zelfs de angst, woede en moedeloosheid het niet meer van haar deinende oogleden wonnen.
Beneden hoorde ze voetstappen, haar vingernagels krasten over het witte matras. Het bed rook naar Elias. Naar de gebeurtenissen die hij daar met haar uitspookte, haar angst was in de dekens gaan zitten, in de lucht gaan hangen.
En Elias was er gek op.
Ze duwde zichzelf moeizaam omhoog met haar handen, voelde hoe haar goudblonde lokken over haar naakte lichaam streken. Onwillekeurig dwaalde haar blik af, trok ze eens aan de touwen waarmee haar enkels vastgebonden waren aan het bed. In een knoop die onmogelijk los te maken was, met touw dat sterker was dan staal.
Maar het ergst van alles was nog de eenzaamheid. Het idee dat Vedran ondertussen in de gevangenis zat. De tranen die ze had gehuild, die inmiddels op waren, maar het verdriet bleef voortduren.

-

*sings a song*

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 0:35 ]

-

Gimme a sec.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Vedran
Twee maanden waren inmiddels voorbij gegaan, maar voor mij voelde het al als twintig jaar.
Van mij was niet veel meer over. Ik was een schim van wat ik ooit geweest was, de gevangenis had nu al alles uit me gehaald en er was geen Leyla meer om me bij elkaar te rapen.
Echter had ik de moed niet geheel opgegeven.
Hoewel mijn ogen donker en hol stonden en mijn wangen ingevallen waren, was de rest van mijn lijf nog sterker en gespierder geworden dankzij de intensieve training hier voor mijn uitbraak.
Ik had op de eerste dag, mijn eerste uur hier een belofte gemaakt en die ging ik nakomen. Ik ging uitbreken.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
De verwondingen op haar lichaam vielen eigenlijk nog wel mee, als je wist wat hij met haar had gedaan.
Een aantal schrammen op haar onderrug, een blauwe plek op haar binnenbeen waar zijn heup elke keer tegenaan leek te rammen, precies op dezelfde plek, de tandafdrukken in haar borsten.
En dan was er nog die laatste. Die ene waar ze niet eens aan wilde denken. Het was te vernederend, een te erg moment geweest. Vooral omdat haar gedachten altijd ergens bij Vedran waren, en daardoor leek het alsof hij een beetje bij haar was.
Maar als ze hem niet bij haar had willen hebben, was het de middag die die verwonding werd gemaakt.
Een angstige rilling liep over haar lichaam toen de voetstappen zich naar de trap verplaatsten, ze voelde hoe haar spieren zich aanspanden.

-

Elias
De afgelopen twee maanden waren zalig geweest. Ik had mezelf heerlijk kunnen loslaten op Leyla en haar lichaam en was zelfs twee keer op bezoek bij Vedran, waar ik vol leedvermaak weer bij weg ging. De pijn in zijn ogen was goud waard.
Maar nu wilde ik even niet meer aan Vedran denken, het was weer tijd voor Leyla.
Ik stapte de trap op, de kamer in, leunde tegen de deurpost en keek Leyla met een schuine blik aan.
Een zwarte, kleine zweep gleed door mijn vingers.
"Goedemorgen, schatje."

Vedran
Vanavond zou ik uitbreken, bij het uur waar we naar buiten mochten om te sporten.
De hele middag was ik al onrustig, maar moest mezelf inhouden omdat het anders op zou vallen.
Maar toch gierden de zenuwen door mijn lijf. Wie weet was ik vanavond wel terug, terug bij mijn Leyla.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Onwillekeurig schoof ze verder naar de andere kant toe bij het horen van zijn stem. Haar goudbruine ogen boorden zich woedend in de zijne.
Die zweep kende ze wel. Hij had hem één keer gebruikt, maar had hem al snel weer weg gelegd, alsof hij opeens had besloten dat hij dat wilde bewaren.
Het kostte de laatste maand steeds meer moeite om tegen te werken, maar ze weigerde zich aan hem over te geven.
In haar ogen was een doffe glans verschenen, met één blik kon je haar ribben vaag zien doorschijnen. Maar hij verhongerde haar niet.
"Dat zou zonde zijn van, schatje" had hij gezegd, terwijl zijn vingers veelbelovend in een tepel knepen.
Bij die herinnering vlamde haar ogen nog feller op.

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 1:06 ]

-

Elias
Ik grijnsde, liet mijn ogen over haar naakte lichaam glijden en beet verlangend op mijn lip.
Vanavond zou ik eindelijk mijn geliefde zweepje erbij betrekken, voor een spel dat de hele nacht zou duren.
Het was bijna mijn ultieme wapen.
Ik stapte naar haar toe, zette mezelf wijdbeens over haar neer op het bed waardoor ik op haar schoot zat en liet toen het uiteindelijk van de zweep over haar hals glijden, voor ik het met een zachte tik op haar tepel liet neerkomen.
Zachtjes opbouwen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Leyla Manta
Een schokje ging door haar lichaam toen hij die gevoelige plek een tik gaf. Onwillekeurig hapte ze naar adem, maar keerde haar blik meteen van hem af.
De pijn, vernedering en het verdriet dat erin te lezen lag, hoefde hij niet te zien. Ze was zich er erg van bewust dat hem hem alleen maar plezierde, verder opgeilde.
En dat plezier gunde ze hem niet.

-

Elias
Ik grijnsde, klemde mijn hand om haar tere gezichtje en dwong haar weer naar me te kijken voor ik ruw mijn lippen op de hare duwde en de zweep nogmaals op haar huid liet neerkomen. Dit keer iets harder op haar buik. Deze liet een lichtroze streep achter.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

*duwt Vedran de gevangenis uit*

Leyla Manta
Een protesterend geluid kwam uit haar keel, maar werd gesmoord door zijn ruwe lippen. In een flits opende ze haar mond, zette haar tanden venijnig in zijn onderlip.
Vedran. God, was miste ze hem. De grijns op zijn gezicht, zijn donkere ogen. Hoe hij haar aanraakte, de manier waarop hij haar kuste, hoe hij naar haar keek.

-

Elias
Zodra ze me beet trok ik mezelf woest druk en gaf haar een harde klap in haar gezicht met mijn vlakke hand.
"Kleine slet," siste ik. Maar zij wist heel goed dat ik hier enorm van genoot. Mijn opwinding drukte tegen haar onderlijf aan.

Vedran
Nonchalant zat ik op de grond, tegen het hek waar ik iedere avond zat tijdens dit vrije uur en keek om me heen. Het leek alsof ik me gewoon verveelde, maar eigenlijk lette ik op de bewaking.
Over precies één minuut zouden ze twee minuten en 38 seconden lang aan de andere kant van de ruimte zijn, waar ze mij niet zouden zien.
Dan greep ik mijn kans. Als ik snel was, redde ik het net.
En zodra ze de hoek om verdwenen, haalde ik diep adem, kneep mijn handen tot vuisten, trok en sprintje en verdween.
De vrijheid kwam sneller dan gedacht en voor ik het wist was ik over het hek geklauterd, had mezelf dan wel verwond aan het prikkeldraad, maar dat had ik ervoor over en rende ik zo snel ik kon weg van de gevangenis.
Maar niet naar huis.
Nee, naar Elias' huis.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Go Vedran, go Vedran *O*

Leyla Manta
Haar lippen weken van elkaar in een geruisloos gilletje van pijn. Door de klap was haar hoofd aan de kant geslagen, maar die liet ze simpelweg liggen. Haar blik bleef rusten op de muur, zolang ze niet naar hem hoefde te kijken.
Tranen waren in haar ogen gesprongen, maar ze liet ze niet lopen.
Een verafschuwende siddering ging door haar lichaam toen ze zijn erectie voelde, hetzelfde ding wat ze de afgelopen twee maanden had moeten voelen.

-