[RPG] Hogwarts;; Fictional Students 4 - Speeltopics

RULES
- Er is geen vaste verhaallijn, maar het moet wel allemaal met het originele verhaal kloppen.
- Het speelt af in de tijd dat Harry ook op Hogwarts zit.
- Je mag max. 3 personages.
- Alleen zelf verzonnen personages.
Vragen mogen altijd gesteld worden.


ROLLEN
Gryffindor
- Kyndall Seinga (Maysilee)
- Zoey Sijnders (Buddy)
- Valery Diamond (dandelion)
- Alison Dallas (Clove)
- Amelia Campell (twilight132)
- Matthew Donalds (Gnome)
- Sam Waters (Harrison)
- Daman Adams (BeyondOurOwn

Slytherin
- Alexandria Yasea (Pariah)
- Raven Wall (Scissorhands)
- Jeanne Racium (Pariah)
- Anthony Fernandez (Maitresse)
- Arlené Seinga (Maysilee)
-


Ravenclaw
- Reachell Stone (RainbowDay)
- Katherine Bright (LiveToday)
- Dana Robinla (Buddy)
- Ryan Newman (Gnome)
- Alec Sadler (LiveToday)
-

Hufflepuff
- Delilah Morgan (Harrison)
- Rae Rowles (Anhysbys)
- Gwendolyn Black (LoveLost)
- Miley Donalds (Maysilee)
-

[ bericht aangepast op 29 nov 2011 - 20:39 ]

---

There's power in the words you whisper.

ik ga mijn vorige post opnieuw doen
want omdat ik weg moest kon ik hem niet degelijk afwerken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Daman Adams
Mijn voeten bewogen, ik liep, nou ja in mijn droom. Ik had steeds heel levendige dromen en typisch aan mij. Ik bewoog en schreeuwde mee met de droom. Dus terwijl ik droomde dat ik liep, bewogen mijn benen echt. Ik kwam een loods binnen en bleef stokstijf staan. Het meisje, waar ik aan was toevertrouwd, het meisje dat ik moest beschermen zat vastgebonden op een stoel. De man, die haar gevangen hield, zag me en richtte zijn stok op haar.
"Avada Kedavra." schreeuwden we en mijn dromende ik, de echte ik (niet de droom-ik) bewoog schichtig onder de dekens terwijl ik de vloek mompelde. Zijn vloek raakte het meisje een seconde voor de mijne hem raakte.
Ik zonk op mijn knieën. Mijn eerste moord en dan had ik niet eens het meisje kunnen redden.
"Nee!!!" schreeuwde ik en mijn echte ik schreeuwde mee.

[ bericht aangepast op 27 nov 2011 - 10:39 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
Ik kwam de ziekenzaal ingelopen en hoorde Daman schreeuwen. Ik liep zo snel als ik kon na een nacht niet slapen naar zijn bed toe. 'Sssst, stil maar, ik ben hier.' zei ik terwijl ik zijn hand vastnam.

Alec Sadler
Ik ging naast Amelia zitten en keek har vragend aan.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Daman Adams
Ik sperde mijn ogen wijd open. Ik lag met mijn knieën tegen mijn borst opgetrokken, mijn armen er omheen. Net zoals de hulptroepen me later gevonden hadden. Het enige wat nu ontbrak was de doodse blik.
Zonder dat ik er iets aan kon doen stroomden de tranen over mijn wangen en ik was blij dat ik met mijn rug naar Alison lag.

Amelia Campbell
Ik was blij dat hij naast me kwam zitten, maar het betekende wel dat ik moest praten. Dit was gewoon zo moeilijk om te zeggen. Hoe je het ook zei de klap kwam even hard aan. Ik besloot met mijn moeder te beginnen.
"Mijn moeder slaat me." mompelde ik.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
'Ssst, rustig maar, ssst.' suste ik hem. Ik wist maar al te goed waarover hij had gedroomd. Toen hij eens bij ons bleef vond ik hem in het midden van de nacht ook zo en heeft hij me alles uitgelegd.

Alec Sadler
Troostend sloeg ik een arm om haar heen en wiegde haar stilletjes heen en weer.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Daman Adams
Ik ademde diep en beverig adem. Het was genoeg. De psychiaters zeiden dat ik het moest laten gaan, maar mijn dromen kon ik toch niet besturen. Ik zette mijn emoties weer af. Mijn gezicht werd een masker en ik veegde de tranen af.

Amelia Campbell
"En mijn vader heeft mijn neef vermoord. Toen hij me wou beschermen tegen hem, want mijn vader... Hij-hij misbruikt me." gooide ik er uit. De tranen stroomden weer op volle kracht.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
'Hey, gaat het weer een beetje?' vroeg ik bezorgd. Het kwam heel zelden voor dat hij huilde of in de ziekenzaal lag dus ik maakte me verschrikkelijk veel zorgen.

Alec Sadler
'Ssssst, stil maar, ik ben bij je, hier kunnen ze je niks aandoen.' zei ik troostend. Zelf moest ik ook mijn tranen bedwingen. Het arme meisje heeft al zoveel meegemaakt op zo een jonge leeftijd.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Daman Adams
"Ja." zei ik kortaf. Ik wist dat ze het haatte als ik dit deed, maar het was echt nodig. Ik stapte uit het bed en kromp ineen van de pijn in mijn ribben, maar ik vertikte het nog even in die ziekenzaal te blijven. Ik liep de zaal uit, inwendig stervend van de pijn, maar ik toonde niets. Ik hinkte zelfs niet.
"Ik zie je bij de volgende les." zei ik nog, voordat ik door de deuren verdween.

Amelia Campbell
Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. De snikken stopten en ik viel in slaap.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
Ik was de enige die door Daman zijn masker heen kon kijken. Ik liep achter hem aan en hield hem tegen. 'Kom terug mee naar de ziekenzaal alsjeblieft. Je bent nog niet genezen.' zei ik smeekend.

Alec Sadler
Ze viel tegen mijn schouder aan in slaap. Wat was ze schattig als ze sliep, zo zonder zorgen. Langzaamaan viel ik ook in slaap, met Amelia nog steeds in mijn armen.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Daman Adams
Ze holde achter me aan, om me tegen te houden. Ze smeekte me terug te gaan.
"Geef me even, alsjeblieft." Ik keek naar haar bezorgde gezicht. "Ik kom meteen terug."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Katherine Bright
'Ok,' zei ik, 'maar doe aljeblieft geen domme dingen.' ging ik verder met mijn smeekbede.

---

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Daman Adams
Ik liep weg. Ik wist dat ze bezorgd was, maar ik moest nu echt weg. Ik liep een verborgen gang binnen en vond een afgelegen lokaal. Ik ging binnen en liet me helemaal gaan. Mijn gezicht vertrok in een masker van verdriet en ik sloeg. Ik reageerde me af op het lokaal. Ik gooide een stoel kapot en sloeg een bank in twee. Maar ik was niet kwaad. De snikken schokten door mijn lichaam en ik liet me op de grond zakken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Is er niemand die Daman wil troosten of zo?
Want hij heeft niets te doen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Daman Adams
De snikken stopten en het enige wat overbleef was de doodse blik. Ik had hem proberen vermijden, maar hier zat ik nu toch.
In het niet starend. Mijn benen opgetrokken, met mijn armen eromheen. Ik wiegde mezelf heen en weer, terwijl ik verteerd werd door verdriet.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Daman Adams
Ik had het mezelf nooit vergeven. Voor dat hij de vloek uitsprak had ze vol vertrouwen naar mij gekeken. Ze geloofde echt dat ik haar daaruit zou redden. En wat deed ik? Eerst geraakte ik haar kwijt en toen liet ik haar alsnog vermoorden. Ik slikte hoorbaar en stond op wankele benen recht.

---

“To live will be an awfully big adventure.”