[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Elias McAllister

Elias keek vanuit zijn ooghoeken even naar het gammele éénpersoonsbed, vervloekte zichzelf even maar richtte zich dan tot Emilia. 'Als je akkoord bent dat we elk een dag in het bed en de volgende op de grond slapen, mag je blijven,' zei hij uiteindelijk. 'Ik heb hier toch voor betaald, mag die kamer net zo goed renderen,' Hij glimlachte kort en wist even niet wat te zeggen. 'Als je wil mag je de badkamer wel gebruiken, ik ga beneden een hapje eten. Heb je honger?' Elias weigerde aan zichzelf toe te geven dat hij ergens baalde dat hij de kamer met haar deelde. Hij hield een jager en bovendien zouden ze partners worden om de wezens waar ze alletwee een gegronde hekel aan hadden, te doden. Met twee was sowieso veiliger dan alleen. En zeg nu zelf; wat voor een man was je als je een jonge vrouw op haar eentje zonder geld weer de kou in stuurde. En dat nog in een gebied waar het wemelde van de monsters... Zo harteloos was hij niet.

[ bericht aangepast op 22 nov 2011 - 21:11 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Syracuse Vergì
"Laat maar," zei ze, gevolgd door: "Laten we gaan jagen!"
Oké, zij heeft de boot dus ook gezien. 'Ik denk niet dat je op dit uur nog veel mensen op zee gaat kunnen vinden,' mompel ik en dan krijg ik een idee, een fantastisch idee. Iets veel spannender dan gewoon wat rondzwemmen en wachten tot je een mens tegenkomt. Ik grijns, een gemene grijns die nog beangstigender wordt door het grillige maanlicht. 'Als we ze nu eens in de huizen gaan opzoeken?'
Desnoods nemen we Delia en Chris wel mee, geef ik in mijn hoofd aan mezelf toe. Met hoe meer, hoe beter. Geen enkele meermin heeft ooit een raid op het land gedaan, het zou ons beroemd en -en dat is misschien zelfs nog beter- berucht maken.

[ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 13:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Jane Nimelea Pastero
Ik liep grijnzend het hotel in. Ik had een paar krassen opgelopen, maar wel een Mermaid gedood. Ik had alles geleerd van Thomas voor hij overleed. Sinds mijn 11e wist ik alles van dit vak. Ik haatte Mermaids ze hadden mijn familie uitgemoord. Ik was een Sadist bij Mermaids. Als ze zwaar gewond waren. En niet meer konden lopen deed ik ze in bad. En sneed ik hun vinnen af. Ze vermoorde ons volk dat hadden ze moeten bedenken. Ik had al vele vinnen. Ik keek in mijn koker. Ik had nog vrij veel pijlen. Het was een hobby geworden om ze te maken. Mermaids vinnen zaten er veel aan de Mermaids. Ik deed aan elke pijn een stukje Mermaid vin. Zo konden ze zien wat ik gedaan had. Ik wist ook dat Mermaids geen kinderen mochten doden. Dat was maar goed ook ik was een kind. Ik deed mijn koker met nog 7 pijlen op mijn rug samen met mijn harpoen. Ik liep langs ik dacht een koppel. Allebij MermaidHunters alleen nog lang niet zo gevorderd als ik. De een moest het nog beginnen. Daar kon ik natuurlijk bij helpen. De ander was net klaar. Een bekeek ik ze van top tot teen. Ik was een stuk kleiner dan ze. Dat klopte ook wel ik was pas 13 ik deed pas aan MermaidHunting toen ik 8 was. Toen ik 10 werd had ik het voltooid. Ik was Thomas zijn geheimen wapen. Mermaids mogen geen kinderen doden. Kinderen doden is taboe volgens hun. Gelukkig ben ik nog een kind. Ik zag er niet uit als 13 nee dat zeker niet. Op mijn 2e had ik een ziekte dat mijn ontwikkeling bekendere ik zag er nu uit al 10 hooguit 11 maar dat maakte niet uit het was zelfs handig...

I'm finally back, Finally after a Year break

Emilia Rosette
Ze zag hem een blik werpen op een gammel uitziend eepersoonsbed en stelde toen wat voor. Haar wenkbrauwen wipte kort in verbazing omhoog en ze keek hem aan alsof hij gek was. "Hé, ik ben hier niet gekomen om je je bed uit te jagen.. Ik vind het prima om op de grond te slapen, of in een stoel of iets dergelijks. Trouwens, ik ben allang blij dat ik hier mag blijven," sloeg ze zijn voorstel af. Ze was er haast zeker van dat zij er beter tegen kon om op de grond te slapen dan hij, zij had het immers al wat langer gedaan.
"Als je wil mag je de badkamer wel gebruiken, ik ga beneden een hapje eten. Heb je honger?" vroeg hij haar en ze hoefde daar niet lang over na te denken. "Ik rammel, graag. En is het dan oké als ik ook even de douche gebruik..?" Het laatste vroeg ze wat voorzichtiger, ze kon zich voorstellen dat hij het niet erg op prijs stelde dat hij nu zijn kamer moest delen met haar. Weg pirvacy. Ze wou dat ze wat terug kon doen voor hem, maar ze was platzak en verder ook niet erg nuttig. Hmm, misschien kon ze proberen te jagen en dan een poging doen om haar buit te verkopen, met een beetje mazzel zou ze wat verdienen en dat kon ze dan aan hem geven. Bij die gedachte vrescheen er kort een glimlach op haar gezicht, het was prettiger als ze wat terug kon doen, anders zou ze zich vast en zeker schuldig voelen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Elias McAllister

'Ga je gang maar straks,' stond hij toe. 'Maar laten we eerst wat eten, ik besterf het bijna.' Elias kon niet ontkennen dat hij praktisch altijd honger had. Zijn moeder had hem er indertijd om vervloekt, omdat hij elke maaltijd een heel paard op kon eten en dan nog niet verzadigd raakte. 'Je mag je wapens hier wel laten liggen. Anders gaan ze beneden raar kijken,' glimlachte hij scheef. Daarna Stapte Elias de gang op, wachtte tot Emilia hem gevolgd was en deed dan de deur op slot. Toen ze beneden in de hal stonden, werden ze aangeklampt door Prudence die hem blijkbaar had herkend van die morgen. Elias dacht ook niet dat ze veel klanten had om te vergeten. 'Dus jij wilt je kamer niet laten schoonmaken,' vroeg ze met haar schelle stem, waarop Elias knikte. 'Dat klopt ja. Ik wil gewoon dat er elke week nieuw beddengoed voor me klaar ligt,' eiste hij, niet meer de moeite nemend om ietwat beleefd te zijn. Hij dacht niet dat Prudence daar toch notie van nam. 'Rare flikker,' hoorde hij haar mompelen, terwijl ze iets op een blaadje krabbelde. Elias' gezicht vertrok even bij die belediging, maar hij reageerde er niet op. Waste of time. 'Kunnen we hier nog ergens wat te eten krijgen?' Prudence nam niet de moeite om op te kijken. 'Jep. Door de witte deur. Ik kom direct,' Met een veelbetekenende blik op Emilia volgde Elias de instructies, waardoor ze in een klein eetzaaltje - dat op de één of andere manier toch nog steeds te groot was voor het aantal gasten in het hotel- belanden. Zwijgend ging Elias Emilia voor naar een klein, houten tafeltje achteraan de zaal en ging zitten. 'Wat een ontvangst, hé?' mompelde hij geamuseerd. Elias vond Prudence hilarisch, het was ook daarom dat hij niet beledigd of geïrriteerd raakte door haar gebrek aan klasse. Tot zijn grote verbazing duurde het helemaal niet lang voor Prudence opnieuw aan hun tafeltje stond, duidelijk gëërgerd door het feit dat ze er eentje helemaal achteraan de zaal hadden uitgekozen. Hij zag haar ogen naar de ingang van de keuken verschuiven en kon de radartjes in haar hoofd praktisch zien draaien terwijl ze uitrekende hoeveel stappen ze zou moeten zetten om hen hun eten te bezorgen. 'We hebben hamburger of spaghetti,' zei Prudence tegen het tweetal, toen ze besloten had dat de stappen ver genoeg waren om geïrriteerd over te zijn. 'Hebben jullie nog wat anders?' vroeg Elias daarop. Ze keek hem een tel sarcastisch aan. 'Ja,' ging ze uiteindelijk verder. 'We hebben ook nog hamburgers of spaghetti. De suggestie van de chef is hamburgers of spaghetti, ons dagmenu is hamburgers of spaghetti en voor dessert kan u ook hamburgers of spaghetti krijgen. Wat zal het zijn?' Haar wenkbrauwen vlogen uitdagend in de lucht. Ze leek geroken te hebben dat hij toch niet weg zou gaan, wat ze ook zei. Elias grinnikte zacht. 'Ik denk dat ik uiteindelijk voor de spaghetti ga,' antwoordde hij dan. 'En een biertje,' Wat kon iemand ook misdoen aan spaghetti. Je moest al serieus je best doen om dat te verpesten.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Lyranith Adáre
Haar ogen begonnen te glanzen toen hij zijn idee uitsprak, en om haar lippen verscheen een verrukte glimlach. Ze sloot haar vingers steviger om zijn arm, geen moment denkend aan de gevaren die dit met zich mee zou brengen, want die zag ze simpelweg niet. Nee, ze zouden gewoon de kant op klimmen, transformeren naar hun mensengedaante, het huis in, de mensen afslachten en weer vertrekken. En natuurlijk zouden er wat soortgenoten bij hen in de buurt zijn dan, die hen zouden zien, zodat het verhaal over de oceaan werd verspreid. De verrukte lach verwrong zich tot een grimas toen ze bedacht dat Delia en Chris het ook te horen zouden krijgen. Waarschijnlijk zou hij dan direct naar háar terugkeren, en niet naar dat stomme kind die altijd zo opschepte over haar uiterlijk.
Met vlammende ogen keek ze Syracuse aan; maakte een gebaar met haar vrije hand. "Waar wachten we nog op?" vroeg haar stem, nog helderder en zuiverder dan anders. Ongeduldig sloeg ze met haar staart onder water een nieuwsgierige vis terecht. De sterren waren nog mooier dan anders vanavond.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Syracuse Vergì
Ik merk onmiddelijk dat ze mijn plan even fantastisch vind als ik. Ze lacht een zelfde lach als ik doe, een die mensen de stuipen op het lijf jaagt en verstevigd haar greep op mijn arm. Dat laatste voelt verrassend aangenaam.
'Waar wachten we nog op?' vraagt ze. Als antwoord haal ik één keer mijn wenkbrauwen op en duik ik vervolgens onder water, waar het donker en rustig is en begin ik te zwemmen. Snel, met machtige bewegingen van mijn parelmoeren staart en neuriend. Mijn gezang klinkt prachtig en aantrekkelijk, maar tegelijk ook enorm bloeddorstig. Man, dit wordt fantastisch: Lyranith en ik gaan geschiedenis schrijven. Alleen wij twee, zonder Chris. Ik kijk even opzij en grijns enthousiast naar haar haar.

[ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 20:52 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Jane Nimelea Pastero
Ik liep naar buiten en ging richting het strand. Dat was erg dom dat wist ik, maar ik zag er zo onschuldig uit. Mijn onzichtbare messen bij mijn pols. Ze waren met gif bekleed zodat als ze de Mermaid raakte ze flauw zouden vallen. Er zaten 6 messen per pols. In totaal 12 messen. Ikke had niet zichtbare oordoppen in zodat ik het gezang niet kon horen. Alleen gezang niet gewoon gepraat wel. Ik ging op een rots zitten terwijl ik naar het water 10 meter verderop keek.

I'm finally back, Finally after a Year break

Laat, maar en al een week niet lekker..

Emilia Rosette
Ze had er niks op tegen om eerst te eten, helemaal niet zelfs. Emilia deed haar boog en pijlenkoker af zoals Elias voorstelde en legde die op de tafel neer. Net toen ze naar buiten wilde stappen bedacht ze zich wat, ze deed haar riem met haar messen af, vervolgens boog ze zich voorover om de messen uit haar laarzen te halen, bedacht zich toen en ging weer rechtstaan. "Laat die maar zitten, die zien ze toch niet," zei ze met een scheef grijnsje en volgde hem toen naar buiten. Het voelde al vreemd zonder boog, stel je voor hoe het zou zijn als ze helemaal geen wapens bij zich had, ze zou zich vreselijk naakt voelen. Net toen ze beneden waren begon er een vrouw achter de balie (als ik het goed herinner) tegen Elias te praten, iets over zijn kamer schoonmaken. Ze moest zachtjes grinniken toen ze haar rare flikker hoorde mompelen. "Wat een ontvangst, hé?" mompelde Elias terwijl ze de eetzaal binnenliepen en Emilia knikte. "A-huh, voortaan zoek ik iemand uit die een betere smaak qua hotels heeft," zei ze met een klein grijnsje. Samen liepen ze de eetzaal in en namen plaats aan een tafeltje. Zwijgend tuurde ze rond en sneller dan verwacht kwam de vrouw van eerder aangelopen, op haar naamkaartje stond dat ze Prudence heette en Emilia vond die naam zonder echt goede reden wel bij haar passen. Ze was nogal chagerijnig en ze bleken enkel hamburger of spgahetti te hebben, Elias besloot voor het laatste te gaan. Emilia merkte dat Prudence op haar antwoord wachtte. "Doe mij maar Franse frietjes en een glas water," antwoordde ze met een onschuldig glimlachje, maar uitdagende blik in haar ogen. Het maakte haar niet zoveel uit wat ze te eten zou krijgen, al gokte ze erop dat ze hetzelfde zou rkijgen als Elias, dat was immers het minste werk. Na wat onverstaanbaar gemompel van Prudence vertrok ze om het eten te halen. "Die moet zeker ongesteld worden," mompelde ze en richtte zich toen tot Elias. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ze nieuwsgierig, het leek haar handig elkaar beter te leren kennen als ze partners wilden worden. Even keek ze de eetzaal rond, ze waren vrijwel de enige, wat wel mooi uitkwam. "En waarom jaag je op meerminenn? Vanwege slechte verhalen van je familie, of wat anders? En is de harpoen je enige wapen?" Ze wou nog meer vragen, maar zweeg toen ze Prudence aan zag komen, die hoefde niet alles te weten. Met een nors gezicht zette ze de spaghetti en het glas bier voor Elias neer, daarna kreeg zij eenzelfde bord spaghetti -zoals voorspelt- voorgeschoteld met een glas water.
"Geniet van je Franse frietjes," zei Prudence met een sarcastische ondertoon in haar stem en Emilia glimlachte. "Zal ik zeker doen," antwoordde ze en keek toe hoe ze weer vertrok, vervolgens richtte ze zich weer op Elias en wenste hem smakelijk eten. Ze was immers haar manieren niet kwijtgeraakt in die tijd dat ze alleen op pad was geweest. Ze nam haar vork vast en rolde er de spaghetti omheen voordat ze het in haar mond stopte en zich verbaasde over hoe goed het nog smaakte.

[ bericht aangepast op 25 nov 2011 - 18:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Elias McAllister

Elias lachtte geamuseerd om haar vragenvuur. 'Ik ben 22, ik jaag op meerminnen omdat dat mijn lot is, ook omdat ze mijn broer vermoord hebben. Ik hou van mijn harpoen, maar ik jaag ook met messen, af en toe met vuurwapens, maar vooral met zout, aangezien dat het enige is wat ze kan doden,' Op dat moment verscheen Prudence met een gezicht als een donderwolk opnieuw ten tonele. In haar handen hield twee twee rommelige borden spaghetti en een schaal met een glas water en een glas bier. Elias grijnsde tevreden toen ze de goudkleurige drank neerzette en hem ook de spaghettiprut voorschotelde. Dat laatste leek nog het meeste op woldraadjes met ketchup, maar toen hij een hap nam, bleek het qua smaak nog mee te vallen. 'En jij? Hoe oud ben je, waarom jaag je en met wat jaag je?' vroeg hij na een gulzige teug van zijn glas. 'Vertel me eens wat voor vlees ik in de kuip heb,'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Christophér
Ik kwam weer boven water en leunde over de rand van de boot. Delia zong het jongetje in slaap. Ik zag de blik in haar ogen. Ik sprong aan boord en liep zachtjes naar haar toe. Vol verlangen keek ze naar het jongetje. Ik wist dat ze hem geen pijn wilde doen. Ik pakte een flesje bier en ging in een stoel zitten terwijl ik naar Delia keek.

Me so good.

Delia
Ze keek met een glimlachje op naar Chris. ‘Wat moet ik met hem doen?’ Peinsde ze zachtjes, terwijl ze door zijn zwarte krullen streek. Zijn ademhaling ging ritmisch op en neer, en kalmeerde haar moordlustigheid naar meer vlees. Ze fronste. Het liefst nam ze hem mee het water in, om hem te sparen voor de boze bovenwereld, maar hij zou het niet overleven. En nu zijn ouders er niet meer waren.. Ze zuchtte, en plaatste haar lippen zacht op zijn slaap, waarna ze weer opkeek naar Chris, en hem lief toelachte.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Christophér
"Wat moet ik met hem doen?"
Ze glimlachte lief naar me. Ik moest toegeven, het jongetje zag er erg lief en onschuldig uit. Bovendien was het taboe om kinderen te vermoorden. Ik stond op en zette mijn flesje bier op de grond. Ik ging achter Delia staan en sloeg mijn armen om haar heen.
"Je weet toch dat je hem niet kan houden? Dat is levensgevaarlijk.."
Ik voelde haar teleurstelling toen ik sprak.

Me so good.

Ik ben op de helft van het nieuwe hoofdstuk ;d.

Delia
Ze knikte traag, en zuchtte. ‘Dat weet ik,’ Prevelde ze zachtjes, en sloeg haar ogen neer. Ze voelde de warme van Chris en het jongetje. Ze zou bijna denken dat ze een gezin waren. Ouders en hun zoontje. Maar de harde werkelijkheid was, dat deze jongen geen staart zou krijgen, geen lucht zou hebben onder het oppervlak en dus kon ze hem niet meenemen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emilia Rosette
Ze had niet verwacht dat hij ook een familielid kwijt geraakt zou zijn aan die monsters, maar het zorgde ervoor dat haar haatgevoel dat vna binnen woekerde alleen maar verergerde. "Vuurwapens?" vroeg ze en kreeg het niet voor elkaar de jaloerse ondertoon in haar steem te verbergen. "Ik ben 18 en dat is ook meteen de reden dat ze me geen vuurwapen in handen gaven," vertelde ze hem met een zuur gezicht en zuchtte. "Wel, ik gebruik mijn pijl en boog, zelfgemaakt," ze slaagde er niet in haar trotd te verbergen, "daarnaast heb ik een stel messen en natuurlijk heb ik altijd zout bij me." Ze pauzeerde kort om een slokje van haar water te nemen, maar ze vond het zo lekker dat ze in één teug haar hele glas leegdronk. Nadat ze haar glas had neergezet likte ze een keer over haar lippen en keek Elias aan. "En ik jaag op die vissenkoppen omdat ze me hebben afgenomen wat me het meest dierbaar was. Mijn moeder heb ik nooit gekend, omdat ze vlak na mijn geboorte overleed. Ik groeide op met enkel een vader, hij was alles wat ik had, hij leerde me alles over het leven en vooral dat ik ervan moest genieten. Toen ik 7 werd verscheurde een stel meerminnen hem en ik werd opgenomen in een meerminnenjager familie die me alles over die monsters leerden, vooral hoe ik ze kon doden. Hoe aardig ze ook voor me waren, ik voelde me er niet thuis en een jaar geleden besloot ik dus te vertrekken en nu zit ik dus hier," eindigde ze haar verhaal en glimlachtte kort naar Elias. Ze at verder van haar spaghetti, bang dat hij anders koud zou worden en ze had zo'n vaag vermoeden dat het dan voor geen meter meer zou smaken. "Zeg, je houd je trouwens wel een beetje in hè?" vroeg ze terwijl ze een blik wierp op zijn glas bier, "ik wil vannacht namelijk wel veilig kunnen slapen." Ze grijnsde plagerig naar hem voordat ze nog een hap spaghetti naar binnen werkte.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.