[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Geen waterpistolen :]. Dat zou het te makkelijk maken :'3.

Delia
Ze merkte het bloed op. Haar ogen verwrongen zich tot spleetjes. Gelukkig voor haar had ze net gegeten, en liep ze beheerst naar voren. ‘Ik zal je tot je laatste beetje lucht laten spartelen, laten gillen tot je geen stem meer hebt.’Om haar mond kwam een glimlach, terwijl ze rondkeek, en uiteindelijk een soort bottig mes vond. Mikken kon ze als de beste. En ze wilde geen risico op haar bloed werpen, dus vertrouwde ze op het mes in haar handen. Waar moest ze haar raken? Vlak bij haar hart, natuurlijk. Ze moest ervaren dat ze geen zwakkelingen waren, of spelletjes. Het was uit met de pret voor deze kleine meid. Dus richtte ze het ding net naast haar hart. Daar waar haar huid onbeschermd was, geen enkele manier om te punt tegen te houden. Kwetsbaar, dat was ze. Met één simpele werp boorde het mesvormige ding zich door haar huid. Ze hoorde haar adem die stokte, en een zelfvoldane glimlach speelde haar lippen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Haha, jammer :'D Zag het al helemaal voor me, echt die dingen waar je flessen van 2 liter aan kan koppelen, lol.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jane Nimelea Pastero
Mijn adem stokte van de pijn. Ik kon nog net een gil binnenhouden. Ze had mijn Rib geraakt. Geen long of hart gelukkig, maar de pijn. Adrealine stroomde door mijn aderen en in een seconde rolde ik opzij. Ik had de jongen door al die Adrealine van me weg weten te schijven en stonden na de 2e seconde rechtop. Ik schoot op het meisje met mijn verborgen messen zodat het haar raakte. 2 messen raakte haar arm en haar been. De andere haar schouder. Het middel was te zien op de huid en al snel zag ik een van haar armen slap naast zich hangen. Nog 1 minuut en ze was bewusteloos. Snel schoot ik nog 3 messen op de jongen af. Ook hij werd geraakt. Op zijnsleer en arm. Ook zijn buik werd geraakt. Bij hem werd het ook slap bij de wond. Ik grijnsde even zonder dat ze het zagen. 'Don't Mess With Jane.' Zei ik grommend.

I'm finally back, Finally after a Year break

Elias McAllister

'Het moet lukken dat ze hier niet is. Eerder was ze niet bij me weg te slaan, maar nu ik haar aan je moet tonen, is ze natuurlijk in de verste verte niet te bekennen,' zei hij spijtig. 'Ze had mij in ieder geval bij de neus. Ik had pas door dat ze een meermin was, toen ze het me praktisch vertelde. Ik had het moeten weten, though, ze was echt prachtig en al die mannen liepen achter haar aan als zielige hondjes om haar aandacht. Ik was te diep in gedachten verzonken om het op te merken,' Hij staarde Emilia even onderzoekend aan. 'Je hoeft je geen zorgen te maken, je kan gewoon slapen. Neem gewoon een zoutbad en ze kan je niks doen,' probeerde hij haar gerust te stellen. 'En huid met zout op, kunnen ze nooit openbijten.' Elias glimlachte kort toen ze om een toetje vroeg. 'Alleen hamburgers en spaghetti vrees ik, maar je mag het altijd proberen,'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Oke..? Ik snap dat ze een hunter is, zeg maar, maar ze is vrij klein, dus dan brengt zo'n mes meer schade aan dan die messen, hoor (':
Het is btw náást haar hart. Vlak daarnaast, dus dan heeft het wel wat meer geraakt dan een rib (':

Delia
Ze kreunde even zacht, en voelde haar lichaam slap worden. Maar, gezien ze net gejaagd had, was ze sterk, en kon ze de messen er langzaam maar zeker uithalen, zodat haar lichaam kon helen. Ze pakte twee messen van de grond, en gooide die boos naar het meisje. Wat ze kon raken, raakte ze. Haar zij, en haar buik. Haar lichaam stuiptrekte, en ook zij ging neer, waarop Delia een sluwe glimlach om haar lippen kreeg, en Chris een moment verzorgde. Ze liep naar het meisje, en voelde in har oren. Oordopjes. Delia was boos nu ze een spel was begonnen, en dus trok ze de oordopjes uit haar oren, en begon ze in plaats van een lokkend nummer, en afgrijselijk, pijnlijk geluid te produceren. Een geluid waarmee ze menig mannen had gekweld, en enkele vrouwen. Tot ze doof werden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Simon:

Zijn gedachten gingen uit naar het meisje dat hij ontmoet had. Het was een mooi meisje, en geen meermin. Hij was blij geweest dat iemand hem had opgemerkt maar nu was hij weer eenzaam. Hij liep te ijsberen door zijn huisje terwijl hij het flesje met gekookt zout water met zijn handen omhoog gooiden. Hij keek naar de dolk die aan de muur hing en gespte deze om zijn middel heen. Hij kon wel wat moed gebruiken.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
Ze had het hotel verlaten, en liep nu langs de kust van het strand. Een zucht gleed over haar lippen, terwijl ze een oud stel op de boulevard bekeek. Vanuit haar ooghoeken zag ze meerminnen. Klaar voor de aanval. ‘Heeft u het nieuwe gerecht in het hotel al geprobeerd? Het is echt heerlijk.’ En met die smoes werkte ze hen weg van het strand, van de meerminnen die haar met een nijdige blik nakeken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jane Nimelea Pastero
Ik gromde. En kroesde tegelijketijd. De pijn werd heftig. Ik gromde en liet meer messen op haar afgaan. 4 Messen raakte haar weer. Ze zaten nu in haar been terwijl de wod Healde zat het mes e nog in. Ik kroop langzaam weg. Ze bloedde nog steeds. Haar benen waren sterk en ze zette het op het lopen. Ze hield haar hand voor haar buik zodat het bloed er niet uit zou gutsen. Kleine Waterbommetjes (Granaat achtige dingen gevuld met water) gooide ik op de grond. Als ze een warmte voelde en water gingen ze af. Ik liep een beetje kreupel door. Het deed pijn, maar in mijn kamer in het Hotel hadden ze EHbO kistjes ook daar hadden ze Een dokter die daar verbleef. Ik opende de deur van het Hotel en een vrouw slaakte een gil. Ik zat onder het bloed en was doorweekt. De man die naast haar stond was de dokter. 'Ik ben aangevallen doorheen zeemeermin ze bekogelde me met messen astublieft kunt u me helpen.' Smeekte ik hem. Ik was geweldig in acteren. Ik gevraagde me nu heel kinderlijk anders zou hij nooit geloven dat ik diegene was die begon.

I'm finally back, Finally after a Year break

Emilia Rosette
"Ach, ik vrees dat ik haar nog wel tegen het lijf zou lopen." Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om op die manier een meermin te ontmoeten, ze was zelf nog nooit héél erg dicht in de buurt van een meermin geweest en al helemaal niet als ze alleen was. Het leek haar vreemd om normaal met ze te praten en er dan ineens achter komen wat ze werkelijk waren. Nee, het zou haar niet gebeuren, ze zou haar ogen en oren open houden zodat ze iedere meermin direct zou herkennen. Elias zei haar dat ze gewoon kon slapen, als ze maar een zoutbad nam. "Balen, ik had gehoopt op weer eens een bad met een flinke dosis badschuim, maar wat moet dat moet, nietwaar?" Ze glimlachte scheefjes en keek even naar de deuropening. "Ik zal de gok maar niet wagen, volgens mij mag ze me al niet zo. Stel je voor dat ze me straks nog vergiftigd met haar spaghetti," grapte ze. Terwijl ze via het raam anar buiten tuurde gaapte ze kort, ze vroeg zich af hoe laat het zou zijn. "Had je eigenlijk nog plannen voor vanavond?" vroeg ze na een korte stilte aan Elias.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Simon Avery:

Met een diepe zucht liep hij zijn huisje uit. Hij wist wat hij moest doen als hij er een tegen kwam, niet dat hij zo zeker wist dat hij het zou over leven. Maar hij wist wel dat hij zijn best ging doen om van dit vervloekte eiland af ging komen. Hij liep naar een schuurtje wat hij had gebouwd in het bos. Het was een wankel huisje, maar hij had zijn best gedaan. Hij opende het deurtje, en keek naar het vlot dat hij gebouwd had.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Elias McAllister

'Voor mijn part kiep je dat badschuim er gewoon bij, denk niet dat dat veel verschil zal maken,' zei hij naar waarheid. Persoonlijk gaf hij niet echt om dat soort prullen, wassen hoefde voor hem niet met veel schuim of kaarslicht of whatever, zolang hij maar schoon was en niet meer naar het zweet stonk. 'Anyway, ik heb niet de indruk dat ze hier is, dus op zich maakt het geen verschil, als je echt perse een bad met badschuim wil, dan doe je dat maar, ik strooi wel wat zout op de grond of zo, dan horen we het als ze naar binnen probeert te komen,' mijmerde hij toen hij het laatste scheutje bier naar binnen had gegoten en dromerig naar een oud koppel staarde dat via de dezelfde deur als hen naar binnen kwam, 'Pardon mevrouw, dit restaurant is ons aangeraden, wat staat er vanavond op het menu?' vroeg de man op een verbazingwekkend beschaafd toontje. En toen begon Prudence weer aan haar opsomming. Elias schoot lichtelijk in de lach toen hij het gezicht van het koppel zag betrekken, ontving daarop een boze blik van Prudence en schrokte snel zijn spaghetti naar binnen, voor ze de kans had om hem te beschuldigen of iets dergelijks, 'Had je eigenlijk nog plannen voor vanavond?' hoorde hij Emilia dan vragen. Elias trok zijn schouders op. 'Nee niet echt, ben niet zo'n planner,' grijnsde hij met een mond vol rode ketchupsaus,'Misschien kan ik dat beter wel worden, though, fiasco's als daarnet kan ik missen als kiespijn,' Hij vroeg zich af wat er gebeurd zou zijn als Emilia niet tussen beide gekomen zou zijn. Stel dat hij de meermin had gekust... Wat zou er dan zijn voorgevallen?

Frankly my dear, I don't give a damn.

Emilia Rosette
Prullen nog wel, waarschijnlijk was het gewoon een vrouwending. Wat hij er van vond veranderde haar verlangen naar een lekker ruikend, warm bad niet. Ze merkte dat Elias dromerig ergens heen keek en toen ze zijn blik volgde zag ze een oud koppen. Oude mensen hadden altijd eens oort genegenheid over zich heen vond ze, ze had altijd de neiging om vreselijk vriendelijk tegen ze te zijn en ze te helpen. Ze kon niet erg duidelijk horen wat er gezegd werd, maar aan Elias te merken was het iets grappigs, maar het lachen verging hem snel toen Prudence hem een boze blik toewierp. Emilia's mondhoeken gingen omhoog en vormden een geamuseerd grijnsje. "Je bent toch niet bang van haar hè?" Ze grinnikte zacht toen ze de saus rond zijn mond zag, hij leek zich er niet aan te storen -of hij had het niet door- want hij antwoordde dat hij niet zo'n planner was, al was dat misschien wel handiger. "Hmm, geen plannen dus? Dan heb je er vast geen moeite mee me vanavond het dorp te laten zien?" vroeg ze hem met een onschuldig glimlachje, het leek haar wel praktisch als ze de omgeving hier een beetje kende en wist wat waar zat. Ze krulde een lok haar die uit haar vlecht gesprongen was.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Meeep, ik was dit helemaal vergeten. -.-
Ik maak morgen een post, 'kay? ben nu te moe.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Hijg aat toch niet stilvallen hè? n_n

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zonde, hij is dus alsnog dood gegaan Ö Of is er iemand van plan te reageren? [:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.