[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Mocht van Gnome met Jane gaan zwemmen ]
Jane Nimelea Pastero
Het was laat ik dacht dat de mermaids nu wel zouden slapen of op land zijn. Ik pakte een surfboard en sprong het water in. Ik hield van water. Ik dobberde het water op en kwam steeds verder in het water en ver weg van de kust. Ik hoorde gezang en keek achter me. Een bootje met een vrouw en een man waren daar. Een jongetje zat in haar armen. Ik keek even goed en zag Mermaids achtige trekken. Ik zag er erg jong uit, maar zouden hun dat ook zien? Ik zag er als een 11 jarig kind uit, maar zouden ze me vermoorden. Ik probeerde langzaam naar de kust te zwemmen, maar ik wist dat dat niet kon ze zouden het horen zien of voelen door de rimpeling van het water. Mijn verborgen messen die zelfs voor hun niet zichtbaar waren zaten onder mijn mouwen van mijn vestjes. Ik had 12 pijlen meer niet. Ik was bang. Waarom was ik ooit Mermaids jaagster geworden dan was me dit nooit overkomen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Delia
Verderop hoorde ze het geluid van klotsend water, waardoor ze haar wenkbrouwen omkrulde tot een frons, en haar neus omhoog stak, en snoof. ‘Mensenvlees.’ Prevelde ze zacht naar Chris, terwijl ze het jongetje onder haar vest op een stoel neer legde.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Christopher

"I smell food," zei ik terwijl ik diep inhaleerde.
Mijn blik ging over de zee. Ik zag een meisje verwoed terug naar de kant zwemmen. Ik nam een aanloopje en dook in het water. Mijn benen veranderden in mijn vertrouwde zilveren staart. Ik zag haar angstig achterom kijken. Ik trok haar van haar board af. Ik sleurde haar mee naar de kust en legde haar neer op het strand.


Sorry ben op mn ipod dus duurt lang ;x

Me so good.

Jane Nimelea Pastero
Ik werd van mijn Board afgesleurd en een gil werd gesmoord door het water. Ik was bang. Doodsbang. Ik wist dat ik doodging. Dat wist ik zeker Ik voelde zijn vissenstaard tegen mijn zij aangaan. Ik wou mijn messen afvuren, maar opeens kon ik het niet. Ik was toch al verloren. Opeens voelde ik zang en legde hij me daar neer. Ik had nog angst in mijn ogen. En wende mijn blik af. Ik was doodsbang. Ookal kon ik ontsnappen ik deed het niet. Daar was ik te nobel voor. Als hij mij niet vermoord enopvreet zal hijdat bij een ander doen. 'Wie ben je...' Piepte ik. Ik kon geen normale stem meer opzetten. Ik was doodsbang. Bang voor de pijn voor de dood en voor hem..

I'm finally back, Finally after a Year break

Delia
Haar ogen gleden naar het meisje, maar Chris regelde dat. Dus nam ze zorg voor de jongen, en dan voor Chris. Ze pakte de jongen op, en dook het water in. Haat glimmende staart dobberde bovenwater, zodat de jongen kon ademhalen. Ze bleef zingen zodat hij bleef slapen, en legde hem op het strand neer, waarna ze naast Chris ging staan, en haar hand langs die van hem liet glijden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Gnome kan je met Chris antwoorden??]

I'm finally back, Finally after a Year break

Jane Nimelea Pastero
Wat ik net ook waken was was vrij raar. Benen veranderde in een staart bij een aanraaking van water. Een meisje volgde die jongen die mij vasthad gepakt. Ze bracht een jongentje aan de kant. Hoe konden ze. Zijn hele familie vermoorden zijn ouders zijn broeders en zusters en alleen hem laten leven. Wat moet zo een klein jongentje alleen op deze wereld. De meerman keek me aan en even werd ik betoverd. Ik schopte mezelf naar de echte wereld en keek niet in zijn ogen. Dat meisje streek over zijn hand en keek naar me. Wat gingen ze doen? Vragen schoten door mijn hoofd. Mijn hele lichaam elke cel schreeuwe HELP!! Maar ik verschoof geen kik alleen in mijn ogen was angst te zien.

I'm finally back, Finally after a Year break

Delia
Ze hield haar hoofd wat schuin. ‘Jou heb ik eerder gezien.’ Prevelde ze met een minachtige glimlach. ‘Toen stond je met je messen te spelen.’ Constanteerde ze. Het meisje was nog vrij jong, maar volwassen in haar hoofd. Ze zuchtte. ‘Ik heb genoeg van jullie, hunters. Jullie zijn geen haar beter dan wij, weet je dat? Wij hebben ook familie. En ik inmiddels niet meer. Zolang jullie ons geen pijn doen, doen wij dat ook niet. We overleven alleen. En het is onwijs dom van je, om je in gevaarlijke wateren te begeven.’ Vulde ze aan, en keek om naar het jongetje. Hij sliep nog, gelukkig. Misschien wilde iemand in het hotel het jongetje hebben. Misschien Madeline. Die zwom toch nooit. En anders.. Moest ze iets anders bedenken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Elias McAllister
'Inderdaad, maar die gebruik ik bijna nooit, aangezien ze lawaai maken en de politie dan nog wel eens wil verschijnen. Bovendien hebben ze minder effect dan een lange snee, maar toch... Mijn vader en zijn broers zijn bezig met een zoutkogel te ontwerpen, dus ik hoop die binnen enkele weken of maanden te ontvangen. Dan zal het pas echt makkelijk zijn om ze af te maken,' antwoordde hij toen ze naar de vuurwapens vroeg. 'Ze zijn volgens mij bijna voltooid, maar de laatste keer dat ik pa zag heeft hij dat ook gezegd, en dat is alweer enkele maanden geleden,' Hij glimlachte zacht bij die herinnering. Zijn vader was zijn held, de man die zichzelf één van de beste jagers op de planeet kon noemen. Vroeger was zijn broer net zo belangrijk, maar Archer had een inschattingsfout gemaakt toen hij een bijzonder felle meermin wilde doden. En nu was hij er niet meer. Ondertussen was dat vijf jaar geleden, maar het verdriet was nog altijd even rauw. Het brandde in zijn borstkas elke keer als hij een meermin zag. De moordenaars van zijn familie. Elias luisterde naar Emilia's verhaal en merkte dat zij net had doorgemaakt wat hem zo uit koers had geslagen. 'Dat is dapper van je,' zei hij onder de indruk toen hij haar verhaal had aangehoord. 'We zullen ze eens water laten zien,' grijnsde hij dan, terwijl hij het glas hief. "Zeg, je houd je trouwens wel een beetje in hè?" Hij grinnikte. 'Maak je maar geen zorgen, van bier word ik niet zat. Bovendien moet ik toch waakzaam zijn,' ging hij serieuzer verder, beseffend dat hij haar dit nog niet had verteld. 'In het hotel zit een meermin. Het is dat ze geen andere plek is om te overnachten, anders had ik mijn biezen gepakt. Ze werkt hier als kamermeid. Erg vreemd geval, toen ze bij me kwam heeft ze niet geprobeerd om me te doden en blijft ze volhouden dat ze ongevaarlijk is voor mensen. Ik ga straks een zoutbad nemen, misschien moet jij dat ook doen. In geval dat ze toch opduikt...'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Jane Nimelea Pastero
Ze had eigenlijk gelijk met wat ze zei. Ik was geen haar beter. Eigelijk was ik een moordenaar een. Ik had er vele van hun vermoord. Maar die mensen op die boot hadden niets verkeerd gedaan. 'Jullie hebben mijn hele familie uitgemoord. Helemaal. Niemand om bij uit te huilen. Of mee te spelen. Alleen Thomas. Hij heeft me alles geleerd, maar het is mijn taak om de mensen te beschermen. Zo is het op mijn 6e door hem aangeleerd. Op mijn 8e werd ik een jager dat klopt. En volgens mijn broer zijn Meermensen snachts altijd uit water of aan het slapen. Ik voel mezelf ontzettend thuis in het water. Daarom ging ik erin. Als ik had willen ontsnappen had ik dat allang gedaan.' Zei ik ter tegenspraak. Het meisje leek aardig, maar dat was hun betovering. Ze betoverde je gewoon. Ze zouden je vermoorden. Wat hield ze nu tegen? Wouden ze me eerst martelen? Mijn huid langzaam van mijn lijf scheuren? Als ze me zouden vermoorden zou ik mijn messen afschieten. Dan zouden ze bewusteloos vallen. Dan gooi ik ze simpel weg in het water en leven ze daar verder.. Dat meisje had me op een ander idee gebracht. Wilde ik wel mensen doden. Ja ze leken op mensen maar veel dodelijker. Het was aan de buitenkant te zien dat ik in tweestrijd was.

I'm finally back, Finally after a Year break

[Iemand reageren? -PuppyEyes-]

I'm finally back, Finally after a Year break

Christophér
Ik bedacht me wat ik allemaal met het meisje kon doen. Ik kon haar een langzame en zeer pijnlijke dood laten voelen, haar martelen totdat ze smeekte of ik haar wilde vermoorden. Maar ik kon haar ook als aas gebruiken.
"Dus, ken jij nog andere 'Hunters'?"


moet nu gaan ciao.

Me so good.

Delia
Ze glimlachte vaal om het gebruik 'hunter', dat er bij Chris bijzonder sarcastisch uitkwam. Hunter was in feiten niets. Zelfs niet met hun speeltjes. Als ze eens wisten hoeveel baby's er van hen waren, hoeveel meerminnen er waren. Dan waren er al lang geen hunters meer.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Twee vragen :'D
Heeft Elias een bank/stoel in zijn hotelkamertje? :A
En bestaan er waterpistolen? -nog steeds geen idee wat voor tijd het zich afspeelt-

Emilia Rosette
"Wauw, je vader moet vast slim zijn hè?" zei ze bewonderend toen hij begon over een zoutkogel, het zou het perfecte wapen zijn. "Dat is dapper van je," zei Elias en Emilia voelde zich weer kort gloeien van trots. Ze wou hem net bedanken voor het compliment toen hij een verhaal begon over een meermin in het hotel, haar stemming sloeg om en ze luisterde aandachtig. "Ongevaarlijk voor mensen..?" mompelde ze zacht en trok toen een wenkbrauw op, "Een meermin die ongevaarlijk is voor mensen?" Ze snoof minachtend en schudde haar hoofd. "Tuurlijk, gelooft ze het zelf? Maar ik zal er op letten. Ik had nog wel gehoopt dat ik vannacht rustig kon slapen, maar dat blijkt dus helaas ook niet." Ze zuchtte zachtjes, maar bedacht zich toen dat ze in ieder geval niet alleen meer was en dat was al een hele opluchting. "Trouwens, denk je dat we nog een toetje krijgen?" vroeg ze toen emt een grijnsje, ze had geen zin om te gaan zitten mokken over een meermin die in het hotel rondliep.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jane Nimelea Pastero
Ik gromde zacht. Ik zal nooit een Hunter veraden. Zelfs niet als ze me zouden martelen. Ik huiverde bij het idee dat ze mijn huid erlangzaam maar pijnlijk afstroopte.
'Ik zal nooit andere Hunters veraden.' Beet ik bits van me af. Hoe konden ze dat nou van me vragen. Opeens kreeg ok een geweldig idee. Ik liet de verborgen messen afgaan. Bijde handen lieten 1 mes los. Ik liet het in mijn hand boren en het gif verspreide zich door mijn aderen. Het menselijk lichaam kon er tegen dat wist ik al had het zelfs uitgeprobeerd. Tranen sprongen wel in mijn ogen van de pijn van de snee. Bloed drupte van mijn hand af op het Zand. Als ze me nu zouden aanvallen zouden ze bewusteloos neervallen en verdoofd zijn. Ik keek nogsteeds naar die verschrikkelijke wezens. Ze zoudenme vermoordende ik niet zouden at ze zeiden. Maar als ze maar een druppel bloed in hun mond kregen of zelfs in hun huid zou het verdovend werken. Als het op hun huid was zou vanaf die plek een halve meter uitspreiden en verdoven. Mijn bloed kleurde niet anders het rook niet anders. Er was niets aan op te merken. Ze zouden me alleen niet kunnen eten zonder halfdood neer te vallen (bewusteloos). Ik gromde naar ze. Het waren duivels. Vampieren van het water....

I'm finally back, Finally after a Year break