[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Elias McAllister
'Hoe weet je mijn naam?' vroeg hij wantrouwig. Het meisje antwoordde niet en ging verder met haar verhaal. Elias snoof geïrriteerd. 'Dat is dan een meermin waar ik me geen zorgen meer over hoef te maken,' zei hij smalend. Hij had zelf een broer verloren aan de oorlog tussen de meermensen en de jagers. En ze hadden zijn zicht aan één oog afgepakt, maar voor hem was dat reden te meer om hen uit de grond van zijn hart te haten en jacht op hen te maken tot de laatste druppel meermensenbloed was vergoten. 'Hoe kan je nou veranderen? Je moet nog steeds mensen doden-'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Syracuse Vergí
Een frisse wind steekt op en ik bedenk met spijt dat ik geen jas of trui bij me heb. Ik had hier graag de hele nacht naar het geluid van de golven willen luisteren, maar dat zou de aandacht van de mensen trekken. Ik stop met over Lyraniths arm te aaien. 'Ik ga naar huis... Ga je mee?'
Ik heb een appartementje in een oude, verbouwde vuurtoren aan de rand van Atlanta, dicht bij de zee.

Home is now behind you. The world is ahead!

Madeline
Ze slikte de brok in haar keel weg. ‘‘Ze was pas zés. En ze at vis in plaats van mensen. Net als ík. Hoe ziek we daar ook van worden. Jij bent harteloos.’’ Mompelde ze, terwijl ze door het raam naar het mistige water staarde. Hier en daar verdween er een schubde staart de diepte in, waarom ze alleen maar kon zuchten.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lyranith Adáre
Ze knikte, en kwam overeind. Als ze op haar tenen ging staan, kon ze de de top van de vuurtoren als een silhouet zien achter een hoge duin. Haar donkergrijze vestje zat onder het zand, dat alle kanten uitvloog toen ze het eruit schudde. Ze keek hem aan; omsloot met haar hand de zijne, heel licht en natuurlijk.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Simon zat in zijn huisje terwijl hij uit het raam keek naar het water. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij moest toch op een of andere manier hier weg kunnen? Hij had het gehad, misschien was het beter als hij gewoon het water in dook en zou afwachten wat hem te wachten stond. In een vloeiende beweging stond hij op haalde diep adem en liep zijn huisje uit.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Elias McAllister
' je liegt,' snauwde hij.' je liegt verdomme dat je zwart ziet. Iemand van zes wordt niet verliefd. En je weet verdomme even
Goed als ik dat meermensen niet kunnen leven van vis,' gromde hij, woedend dat ze zo met hem spotte. 'Denk je nu echt dat ik zo dwaas ben? Denk je nu echt dat ik de wezens die ik al van mijn vijfde bestudeer niet ken?' Elias gromde, gooide zijn peuk uit het raam nadat hij de gordijnen open had geritst en stak een nieuwe op. 'Maar zo zijn jullie allemaal. Verdorven, er altijd op uit om mensen verhalen op te spelden zodat ze je toch zouden volgen naar het water...' Elias leunde tegen de muur en vroeg zich af waarom ze hier nog was. Ze kende nu zijn zwakte, namelijk dat hij alleen was, ze had hier verder nikste zoeken. Hem hier vermoorden zou haar cover naar de maan helpen, en dat was natuurlijk allesbehalve wenselijk.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Madeline
‘‘Het bewijst dat je alles van meerminnen afweet. Maar van mij? Nee. Van mij weet je niets.’’ Mompelde ze, en sloeg haar ene been over het andere. Haar ogen gleden door de kamer naar zijn tas, waar ze een harpoen uit haalde. ‘‘Serieus?’’ Grinnikte. Haar droevige stemming veranderde in een speelse, terwijl ze het ding ronddraaide in haar handen. ‘‘Een harpoen.’’ Mompelde ze droog.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emilia Rosette.
Met elke stap die ze zette hoorde ze een luid protesterend gekraak van de takjes en bladeren onder haar voeten. Het was een vertrouwd geluid, net zoals de wind die bladeren deed ritselen, ze voelde zich altijd beter als ze buiten was. Haar ravenzwarte haren droeg ze in een vlecht, het was niet erg praktisch dat je haren voor je ogen hingen of overal achter bleven hangen, en haar groenblauwe ogen tuurde rond. Haar maag knorde luid en haar mond voelde droog aan. Ze had momenteel weer een van de slechtere periodes, ze had al een poos geen meertjes of beekjes meer gezien en alle dieren leken haar aan voelen te komen, want ze waren nergens te bekennen. De bomen waren grauw, hadden allang geen bladeren meer en de vruchten waren dus ook nergens te bekennen. Zelfs haar pijl en boog hielpen haar niet echt verder. Ja dat klopt, pijl en boog, ze had niet de luxe om met een geweer of ander gaaf wapen rond te lopen. Ze had een aantal messen en had toen zelf een boog gemaakt, niet lastig, maar wel tijdrovend. Eerst had ze de juiste tak voor de boog moeten vinden. Eén meter lang, niet grauw of gebarsten, geen kronkels of zijtakken hebben, goed buigzaam, dood en droog. Dat waren allen eisen voor een tak waar de boog van gemaakt moest worden, dan had je de rest nog en- Ze hoorde wat! Ze bleef staan en bleef doodstil, misschien een konijn.. Of als ze mazzel had wat groters. Gauw en zonder enig geluid te maken haalde ze de boog van haar schouder en spande de pijl. Wat het ook was, ze zou het krijgen want ze was uitgehongerd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Syracuse Vergí
Ik sta op en klop eerst snel het zand van mijn broek. Vervolgens beginnen we richting de weg te lopen. Met een glimlach denk ik terug aan de eerste keer dat ik op 2 benen liep, het heeft me een tijdje gekost dat onder de knie te krijgen. Lyranith neemt mijn hand vast en ik vouw mijn vingers om de hare. Ik kijk naar haar, ze is kleiner dan ik ben, merk ik en onze blikken kruisen elkaar. Ik heb eigenlijk nog niet veel zin om straks al te gaan slapen.
'De kortste weg is langs dat oude hotel,' zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar.

Home is now behind you. The world is ahead!

Simon
In een langzame pas liep hij door de bossen heen hij wist niet waar hij heen zou gaan. Of wat hij kon verwachten, En dan nog. Niemand zou het missen als hij verdwenen zou zijn, misschien zou iemand alleen zijn botten vinden en zeggen dat het van een hulpeloos dier was. Hij snoof bij het idee, Hij moest weg hoe doen ook. Hij liep en hoorde de bladeren onder zijn voeten verschuiven, de takjes breken en zijn ademhaling die gehaast klonk. Hij keek om, hij had het idee dat hij gevolgd werd.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Elias McAllister
Snel greep hij haar bij haar pols vast en pakte de harpoen af. 'Dat heb je goed gezien. Mijn harpoen,' Zijn lippen krulden zich onwillekeurig om in een grijns. 'Waar ik jullie één voor één aan zal rijgen,' Snel zwaaide hij de harpoen om zijn schouders. 'Was je nog wat van plan? Wilde je me doden? Anders zie ik geen reden waarom je blijft...' Zijn stem klonk bars en hij vroeg zich af waarom hij haar niet gewoon afmaakte. Heel simpel, een haak door haar keel. Maar het zou haar waarschijnlijk niet doden. Meermensen waren enorm taai...

Frankly my dear, I don't give a damn.

Madeline
De pretlichtjes bleven, en ze schudde haar hoofd. ‘‘Nee. Ik blijf.’’Grijnsde ze, terwijl ze het volgende pakte, en het mes door haar vingers liet glijden. ‘‘Een aardappelschil mesje..’’ Ze fronste. Oh ja, mensen moesten natuurlijk ook eten. Haar vijandige blik veranderde toen ze nieuwsgierig de rest uit de tas bekeek. Het was vrij interessant, maar aan alles mankeerde iets. Het zou nooit doden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lyranith Adáre
"Welk hotel?" vroeg ze, onwetend. Op deze kust was ze nog nooit eerder geweest. Als ze op zichzelf was zou ze waarschijnlijk de hele nacht lang op haar rug in de zee dobberen, starend naar de maan, of de omgeving verkennen en kijken of er ook bossen waren - daar werd het zonlicht vaak tegengehouden door de bomen, en was het goed toeven, ondanks dat ze haar gedaante met benen daar moest gebruiken, iets waar ze niet erg gek op was. Met haar vrije hand streek ze wat lokken uit haar gezicht. Haar blonde haren waren echt veel te lang, maar ze vond het mooi zo. Er was een tijd geweest dat ze het kort had gedragen, maar dat had slecht gevoeld. Alsof er een deel van haar was verdwenen met de afgeknipte lokken, een deel dat langzaam weer teruggroeide samen met haar haar.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Christophér
Ik pakte haar hand vast, die over mijn borst streelde. Ik kuste een voor een haar vingertopjes waarna ik steeds dichterbij haar ging staan. Een hand legde ik op haar onderrug terwijl ik de andere in haar nek plaatste. Heel langzaam liet ik mijn lippen op de hare drukken terwijl ik een zacht kneepje in haar nek gaf. Mijn hand wreef over haar onderrug toen ik haar nog een keer kuste. Na deze kus hief ik haar kin op en dwong haar zo om in mijn ogen te kijken.
"You're beautiful."

Waaaha. ik lig altijd dubbel als ik iets romantisch moet schrijven. Het wordt bij mij altijd zo zoetsappig, bah (':

Me so good.

Awhh .

Delia
Haar lippen krulden om tot een verlegen glimlach, terwijl ze zacht op haar onderlip beet. De plekken op de huid die hij aanraakte brandden na, en gaven haar het gevoel hem meteen het droge op te slepen om achter de rotsen plaats te nemen en- Ze werd uit haar gedachten gehaald door zijn ogen die haar nogsteeds bedwelmden. ‘I love you.’ Prevelde ze zachtjes, letter voor letter tegen zijn lippen.

Feel the fire, but do not succumb to it.