• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)
    Sid - Natambu Mmba - 25
    GoogleIt - Ticimo Carabét - 26
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Maitresse - Andrew Kelvin Ronalds - 23

    Vluuv - Bee - 19

    De Aveloniërs:
    Stamhoofd: GoogleIt - Vérum Chestïo - 24
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    MoonyLove - Katy Griffin - 14
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Maitresse - Nawizi Ceta - 17

    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Als de jongen zijn wapen trekt trek ik mijn lip op en vernauw mijn ogen. Ik steek de stokken beschermend voor me uit, al zou ik geen kans maken tegen zijn zwaard. Ik kan er nog altijd hard mee slaan. Maar het zijn maar kinderen, of zo lijkt het in ieder geval. Nevertheless, mocht het nodig zijn, dan beuk ik op ze in met de stokken. Gelukkig blijkt dat niet nodig te zijn, want Aiyana reageert snel en voor ik het weet staat ze achter ze, en laat ze schrikken. Ik zie dat ze ontzag voor haar hebben, ze zal wel een belangrijke positie hebben binnen deze groep mensen. Had ze daar trouwens niet iets over gezegd? Volgens mij was ze familie van het stamhoofd.. Het doet er ook niet toe: die kinderen laten me met rust, daar gaat het om.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    Voordat Abby vastgebonden wordt gaat Tristan ineens voor haar staan. "Ik neem haar plaats in." Dat was te verwachten. Al ben ik blijkbaar een van de weinigen die het had aan zien komen, want er klinkt ineens een verwonderd en zacht geroezemoes. Maar moet ik hem dat recht geven? Het is immers Abby's straf, niet te zijne. "Tristan! Ben je gek geworden?!" Ik kijk haar kant op en realiseer dat het net zo'n grote straf voor haar zou zijn als Tristan haar zweepslagen zou moeten krijgen. Zo niet erger, omdat ze zich dan ook nog schuldig zal voelen. Ik vraag me af of Tristan zich dat ook beseft, met zijn zogenaamde heldhaftige voorstel. Ik zie dat Tristan ook haar kant op kijkt en zijn hoofd schud. Dan draait hij zich terug en ik kijk hem in zijn ogen. Mijn wenkbrauw wipt even omhoog en ik schokschouder. "Geen probleem, wat mij betreft. Als er een vrijwilliger is die de straf overneemt kan ik geen bezwaren maken. Maar een logische voorwaarde is natuurlijk wel dat het Miss Valence zal zijn die de zweepslagen geeft." Ik kijk even haar kant uit, maar ze ziet er nog steeds even geschokt uit als toen Tristan zich vrijwillig aanbood. "Aan u de keus, miss Valence, het is uw straf."

    -Trouwens, ik zag ineens een bizarre scene voor me waarbij Abby en Tristan getrouwd worden door Oli, à la Will en Elisabeth die getrouwd worden door Barbossa :p Lol, dat moeten we echt laten gebeuren eigenlijk.

    Hahahaha xd Wtf, zeker ook in de storm en je maakt het me lastig >:L


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Endure schreef:
    Hahahaha xd Wtf, zeker ook in de storm en je maakt het me lastig >:L

    Ik bén lastig :3

    Tristan
    Ik draai me terug om naar Abby. 'Doe het,' zeg ik. Ze staat ineens zelfs minder ver van me af dan ik dacht, en ik buig me naar haar toe. 'Je ziet enkel mijn rug, denk dat ik James ben. 20 slagen is niet zoveel, ik zal er veel beter uitzien dan Nate. Alsjeblieft,' smeek ik haar zo zacht dat enkel zij me hoort. Ik kán haar gewoon niet slaan, ik wil er zelfs nog niet over nadenken het te doen.


    Haha, dat zou wel erg schattig zijn (:

    [ bericht aangepast op 21 nov 2011 - 21:53 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Abby (Abigail Rosaline Valence)
    Tristan keek haar aan en schudde langzaam zijn hoofd, ze keek hem zwijgend aan en keek toen weer naar de kapitein. "Geen probleem, wat mij betreft. Als er een vrijwilliger is die de straf overneemt kan ik geen bezwaren maken. Maar een logische voorwaarde is natuurlijk wel dat het Miss Valence zal zijn die de zweepslagen geeft," was zijn oordeel en ze voelde de moed in haar schoenen zakken. Aan haar de keus? Hij had haar niet ongelukkiger kunnen maken. "Dat meen je niet," mompelde ze en beet op haar onderlip. Ze kon er met geen mogelijkheid voor kiezen Tristan te moeten slaan, maar dat was wat hij wou en het zou egoïstisch zijn om hem zelfs dat te ontnemen. Ze had hem al zoveel last bezorgd en dit was het enige wat ze dan voor hem kon doen. Ze realiseerde maar al te goed dat ze hier niet onderuit ging komen. Ontzet schudde ze haar hoofd, haar tranen zaten hoog, hoger dan ze wou. Gauw knipperde ze haar tranen weg en voelden ze voelde de ogen van de bemanning haast dwars door haar huid heen branden. Plots draaide Tristan zich naar haar om en smeekte haar het te doen. Ze twijfelde, maar het was het enige wat ze voor hem kon doen.. Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem recht in zijn ogen aan. "Ik houd van je," fluisterde ze en meende elk woord wat ze ervan zij. Met moeite slikte ze de brok in haar keel weg en liep toen langzaam naar de zweep toe. Kort keek ze ernaar en raapte hem toen voorzichtig op, ze haatte zichzelf, maar nog erger haatte ze de kapitein.

    jullie maken het me moeilijk ..;x

    [ bericht aangepast op 22 nov 2011 - 16:59 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Effe tussendoor; Vluuv zie jij kans om eens bij Geen weg meer terug te reageren? I'm kinda stuck.


    No growth of the heart is ever a waste

    Oh shit, helemaal vergeten :0 Ik ga snel schrijven :]

    Tristan
    Ik voel Abby's hand nog warm op mijn wang en haar woorden weerklinken in mijn hoofd. Ze houdt van me. Ze houdt van me! Haar woorden maken me warm vanbinnen, ze heeft me iets gegeven waardoor ik de pijn di enu gaat komen makkelijker ga kunnen verdragen. Ze raapt de zweep op van de houten planken en ik zie nog snel de kans haar te zeggen 'Denk dat ik James ben', voordat ze me naar de mast begeleiden. Een bemanningslid is belast geworden met de taak zand op het dek te strooien om het bloed straks makkelijk te kunnen wegpoetsen. Mijn bloed, onder andere. Ik kijk naar Nate, die ze nog steeds aan het behandelen zijn met rum. Het is zo voorbij, Tristan, mompel ik in mezelf. Twee mannen, waaronder John waarmee ik vanochtend heb gevochten, zetten me vast aan de mast. De ruwe touwen snijden, maar dat is nu wel het minste van mijn zorgen. Ik voel hoe mijn hemd aan flarden worden gescheurd, en mijn eerder litteken van Haugh aan de hele bemanning wordt getoond. De frisse bries doet me huiveren. Dan klem ik mijn tanden op elkaar, zet me schrap en wacht ik op de eerste slag.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Leopold Smith
    'Nee, kapitein. Ik heb geen idee,' zeg ik eerlijk. 'Maar als u er op staat ga ik ze wel zoeken. En dan wachten we in het dorp op u?'
    Ik ben blij dat mijn plan erkenning heeft gekregen, al had ik gehoopt dat hij dat de bemanning eerst zou toespreken, nu ze hier toch bijna allemaal zijn. Maar ja, ik ben geen kapitein.
    Als de kapitein opstaat, doe ik hetzelfde. Ik moet mijn slinger nog aan dat kreng van een Ayiana laten zien.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Ik ga een poging doen...
    Maar hjeb haast, dus bij deze alvast sorry voor de wss niet al te goede post.

    Abby (Abigail Rosaline Valence)
    Terwijl ze toekeek hoe ze Tristan (ik wou Sid schrijven) vastbonden en zijn shirt aan flarden scheurden kneep ze in het handvat van de zweep. Ze kon niet geloven dat ze dit ging doen.. Ze kon zich ook niet voorstellen dat hij James was, hij was een totaal andere wereld. Ze hield van hem, terwijl ze James had gehaat met heel haar hart. Langzaam gleed haar blik naar zijn rug waar een groot litteken overheen liep, ze had het al vaker gezien, maar nog nooit gevraagd waar het van kwam. Altijd was ze bang om hem te kwetsen. Ze liet haar gedachten varen en vroeg zich toen af hoe ze dit het meest draagzaam voor hem kon maken. Zacht beet ze op haar onderlip, in ieder geval snel achter elkaar.. Zoals James bij haar had gedaan was een marteling geweest. Een slag, een korte pauze zodat de pijn tot je door kon dringen en vervolgens nog een slag, gevolgd door weer een apuze enzovoort. Zo duurde het langer. Er ging kort een huivering door haar heen en ze sloot kort haar ogen. Het spijt me, Tristan, ging het door haar hoofd en toen weerklonk het geluid van de eerste slag. Haar ogen waren gevuld met tranen waardoor haar zicht nogal wazig was, des te beter, al ontging het haar zeker niet dat zijn rug langzaam rood kleurde. Ze haatte zichzelf, de kapitein, alles en iedereen. Ze voelde een moment van pure haat, frustratie, maar vooral verdriet. Het deed haar ontzettend pijn en het voelde alsof haar hart stukje bij beetje uit haar lijf werd gerukt bij elke slag. Ze sloeg niet op haar hardst, al zou ze het willen, ze had er de kracht niet voor, maar net hard genoeg zodat de kapitein niet kon zeggen dat er nog eens 20 bovenop moesten of iets dergelijks. Het voelde aan als een eeuwigheid, al probeerde ze het zo snel mogelijk te doen en ze dwong zichzelf door te blijven gaan, niet twijfelen. Uiteindelijk galmde het geluid van de laatste slag door in haar oren en ze leit de zweep langzaam uit haar handen glijden, die vervolgens als een hopeloos vodje voor haar voeten viel. Haar tranen kon ze inmiddels niet meer tegenhouden en ze gleden geluidloos over haar wangen. Het voelde vreemd, ze had lang niet meer gehuild. Haar zicht was weer scherper en ze zag nu pas goed wat ze had aangericht, de bebloedde rug deed haar kort naar adem happen. Ze haatte zichzelf al, maar het feit dat ze zich zo liet kennen deed er nog eens een schepje bovenop. Het laatste wat ze wou was haar zwakte tonen of huilen, maar ze hield het niet meer. Het was haar verdomme gewoon te veel.

    Ik wou dit niet schrijven, ik vind het zo zielig en voel me heel gemeen x'D Lol, plus ik dacht; Hmm.. Haar heel stoer laten doen? Nuah, onmenselijk o-o';'(Moest trouwens ook denken aan POTC xD)

    [ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 19:28 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ugh, le silence hier D:.
    Le silence overal.

    [ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 22:15 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Ja, he. Moet ik nu een stukje schrijven voor Tristan, of beter iemand anders eerst?


    Home is now behind you. The world is ahead!

    schrijf maar gwn ;p


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ik wacht even op Tristans reactie voor ik verder ga met Oli :]

    Oli, lols :'D. Schattig koosnaampje voor een meedogenloze kapitein 8D.


    No growth of the heart is ever a waste