• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)
    Sid - Natambu Mmba - 25
    GoogleIt - Ticimo Carabét - 26
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Maitresse - Andrew Kelvin Ronalds - 23

    Vluuv - Bee - 19

    De Aveloniërs:
    Stamhoofd: GoogleIt - Vérum Chestïo - 24
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    MoonyLove - Katy Griffin - 14
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Maitresse - Nawizi Ceta - 17

    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ace - Piraat.

    Ik weet wat er gaat gebeuren als ik zachter sla, of niet het uiterste eind van de zweep op zijn rug laat knallen. De kapitein zal dan niet alleen zijn straf verlengen, maar ook de mijne. Nate kan het niet zien en ik betwijfel het of iemand het kan zien, maar het doet me zeer hem zo toe te takelen. Het schreeuwen van Nate snijdt door de lucht. Op dat na, is het hier doodstil. Het herhalen van de klappen voel ik nu in mijn arm. Goh, ik ga hier nog spierpijn van krijgen, denk ik sarcastisch. Alsof die spierpijn mijn grootste zorg zal zijn. Binnenkort zal mijn rug er net zo uitzien als de zijne. Vol striemen van bloed.
    Bij de zoveelste lijdensschreeuw van Nate stop ik even, kijk aarzelend de kant op van kapitein Oliver. Mijn gezicht spreekt boekdelen: stop deze straf. Stop het nu. Ik hoor geroezemoes, maar het gezicht van Oliver blijft als nog altijd zo hard als staal.
    Zestig. Niet meer en niet minder. Dit was zijn bevel. Van hem kijk ik kort de menigte door, waar mijn ogen die van Tristan vangen. Hij ziet het. Hij ziet dat ik dit niet doe voor mijn eigen genoegdoening.
    Ik draai me om naar Nate en laat de bloederige zweep door mijn handen glijden. Mijn oog valt op de palm, waar nu een plasje van zijn bloed in zit. Slag veertig. Nog twintig te gaan.
    Zonder een woord te zeggen ga ik verder. Ik merk hoe de kracht uit Nates lichaam weg sijpelt, samen met zijn bloed. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, laat ik de zweep zakken en draai me om naar de kapitein. De laatste slagen hebben het laatste beetje kracht uit Nates lichaam geslagen, waardoor zijn kreten gaandeweg het proces steeds zwakker werden. Althans, dat meende ik te horen.
    'Zestig,' zeg ik met een rauwe stem en ogen van vuur, waarna ik de zweep op de grond gooi. Vervolgens loop ik naar de twee piraten, die Nate losmaken. Ik haal de fles rum uit mijn zak en geef die in handen van één van hen. 'Ontsmet zijn wonden hiermee.' Als hij een ontsteking krijgt, is hij nog verder van huis. Ik vraag me af voor wie ik het eigenlijk doe. Hij zal nu zijn wraak krijgen, hoewel ik me afvraag of hij uberhaupt nog wel de kracht heeft om mij dezelfde pijn te bezorgen. Ik neem hem kort in me op. Ernstig verzwakt en uitgeput. Het is lang geleden dat ik een man in zulke pijn heb gezien.


    No growth of the heart is ever a waste

    Natambu/Nate
    Na wat een eeuwigheid leek, is het voorbij. Ik ben nog maar half bij bewustzijn door de pijn en zodra ze me losmaken, zak ik in elkaar op het dek. Mijn trots kan me nu gestolen worden, elke idioot die iets zegt zou eerst zelf eens 60 zweepslagen moeten krijgen. Maar je leeft nog, Natambu, je leeft nog altijd. Ik val op mijn zij in een plas van iets dat niets anders kan zijn dan mijn eigen bloed en ik heb zelfs de kracht niet meer om nog recht te staan, laat staan dat ik nu die dronkaard zelf van de zweep moet geven. Mijn rug voelt alsof ze het vel ervan hebben afgestroopt, wat eigenlijk ook zo is. Ineens sleuren twee paar armen me uit de plas en ik hoor iets over 'ontsmetten'. Mijn keel is al helemaal schor van het schreeuwen, maar wanneer ze een of ander vervloekt hard brandend spul over mijn rug gieten, kreun ik opnieuw.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Genesis
    Ze staart nors voor zich uit, haar armen over elkaar geslagen, en haar ademhaling steeds vaker ingehouden. Ze kan hen straks ontsmetten, en verzorgen. Want no way dat ze gaat doen wat die harteloze vent wil. Ze wil er niet aan denken wat boven haar gebeurt. Daar gaan haar handen van trillen. Ze staat op, en kijkt rond. Ze zullen hier vast wel alcohol hebben, en daarmee moet het vast lukken. Dan heeft ze schoon water, haar jurk als verband en alcohol. Gelukkig voor hen heeft ze zachte handen, en weet ze genoeg af van het dokteren.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Ik wacht met Bee nog even op Aiyana :]

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Ik bestudeer de takken die Aiyana me gegeven heeft en luister naar haar uitleg. Een lange tak, droog, maar niet gebarsten en niet grauw.. Dit wordt nog lastig. Ze zakt neer bij een boom en ontspant zich. Ik knik dat ik het begrepen heb en ga op zoek naar takken. Ik duw de struiken aan de kant en loop verder, als ik ineens twee kinderen zie zitten. Verbaasd zet ik een stap terug, al helemaal als ik zie dat ze gewapend zijn. Ik open mijn mond voor de eerste keer sinds ik op het eiland ben. "Aiyana?" roep ik vertwijfeld, niet al te luid. Mijn stem klinkt schor omdat ik hem al zo lang niet heb gebruikt, maar gelukkig komt haar naam verstaanbaar naar buiten. Hopelijk weet zij wat ze met deze twee aan moet, ik zelf heb namelijk geen flauw idee.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    In gedachten tel ik mee met de slagen en let op dat ze niet zachter worden dan de bedoeling is. Al snel begint Nate's rug te bloeden, en niet veel later begint hij te schreeuwen. Hij heeft zich langer stil gehouden dan ik had verwacht. Dat is knap. De ene keer dat ik zweepslagen heb gekregen, toen was ik nog een kind en waren het er dus ook niet veel, begon ik bij de eerste al te huilen en te gillen. Ik kijk verstoord op uit mijn gepeins als ik merk dat Ace is gestopt met slaan, terwijl hij nog niet klaar is. Ik zoek zijn blik op, en merk dat hij me twijfelend en enigszins smekend aankijkt. Haast onzichtbaar vernauw ik mijn ogen. Ga door, of wil je er zelf soms tien extra bij hebben? Hij werpt nog vlug een blik op de andere mensen op het dek en gaat dan door. Tevreden kijk ik hoe hij de laatste slagen uit deelt, en zich dan omdraait naar mij. "Zestig." zegt hij met een stem vol ingehouden woede, en smijt de zweep voor mijn voeten neer. Ik knik even, en wenk dan Abby en Tristan. "Uw beurt, Miss Valence." Met mijn voet schuif ik de bloederige leren zweep richting Tristan. Ik aarzel even of ik Abby net als Nate haar rug moet laten ontbloten. Ik heb het haar immers beloofd: Ze is deel van de bemanning en zo zal ik haar ook behandelen. Maar het bovenlijf van een vrouw is niet te vergelijken met het bovenlijf van een man, als het om naaktheid gaat. Ik zeg piraten immers ook niet in hun blote reet de zweepslagen te ontvangen, dus zou het oneerlijk zijn haar zo ten toon te stellen. Ik knik, omdat ik het besluit bij mezelf heb gemaakt, en wenk John weer. "Bind haar vast. Maar laat haar haar blouse aanhouden."

    [ bericht aangepast op 20 nov 2011 - 18:51 ]

    ohja, aiyana, kut Ö Sorry, vergeten :X

    Laten we dadelijk het feit dat een BH band niet sterk genoeg is om zweepslagen te overleven maar even vergeten xd

    Ik moet even denken, maar ik ga schrijven (:


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Tristan
    Ik kijk naar de bebloede zweep op de grond, maar laat hem liggen en ga tussen Abby en de mannen staan. Kalm schudt ik mijn hoofd. 'Ik neem haar plaats in,' zeg ik duidelijk en ik kijk de kapitein aan. Hij kan me niet weigeren als vrijwilliger. Ik denk even aan Nate die daar halfdood op het dek ligt en ik adem diep in. Hopelijk zijn het er voor mij ook geen 60 nu. In elk geval is er geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt Abby te laten slaan. Ik heb haar hier in meegesleurd, die zweepslagen zijn voor mij.
    Met een strak gespannen gezicht wacht ik op het antwoord van de kapitein, die duidelijk van heel deze martelpartij lijkt te genieten. Hoe verbitterd kan een man worden, denk ik bij mezelf.

    Kort

    [ bericht aangepast op 20 nov 2011 - 19:13 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Abby (Abigail Rosaline Valence)
    Nate werd vastgebonden en voor ze het goed en wel door had begon Ace al de eerste klappen uit te delen. Aan de ene kant wilde ze het niet zien, maar ze kreeg het niet voor elkaar weg te kijken. Al gauw begon zijn rug te bloeden en de druppels vielen langzaam op het dek tot ze een plas bloed vormden. Nate begon te schreeuwen en ondanks dat ze hem niet mocht -hij was de persoon die ze het meest haatte als ze de kapitein niet meetelde- vond ze dat hij dit niet verdiende. Ze wenste niemand dit toe, het was gewoon onmenselijk en zelfs nog erger dan dat, ze had er geen woorden voor. In haar ogen leek zelfs het ophangen een cadeautje. De gedachte dat ze zou weggaan zodra ze kon schoot haar te binnen, al had ze geen flauw diee waar ze heen zou moeten gaan, alles leek haar beter dan blijven en ze had een vermoeden dat Tristan er ook zo over dacht. Na de 60 slagen en de tijd die een eeuwigheid had geleken zag ze hoe Nate op zijn zij op de grond viel en vervolgens weggesleept werd. "Uw beurt, Miss Valence," de woorden van de kapitein sneden dwars door haar heen. Ze slikte even toen john op haar afstapte, maar haar uitzicht werd plots belemmerd door Tristan die voor haar ging staan. "Ik neem haar plaats in," hoorde ze hem zeggen. "Nee," fluisterde ze geschrokken. "Tristan! Ben je gek geworden!?" Nog erger dan zelf die zweepslagen krijgen was om toe te zien hoe hij gemarteld werd, ze wierp kort een blik op de bloedplas waar Nate had geleken en toen weer naar Tristan. Voor geen goud dat ze hem dat aan ging doen. Ze hoorde geroezemoes onder de piraten en ze wist bijna zeker dat er nu vast weddenschappen werden gesloten om wat de kapitein zou laten doen. De spanning was haast te snijden en haar blik gleed naar de kaptein, zwijgend wachtte ze tot hij zijn oordeel zou vellen. Er was geen mogelijkheid dat ze hem om kon praten, omkopen of wat dan ook. Hij had de touwtjes in handen en ze vond het vreselijk, voor hem was dit puur vermaak.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Aiyana Kateri Chestio
    "Aiyana?" hoorde ze Bee roepen. Met een zucht opende ze haar ogen en kwam overeind, hun besluipers hadden zich vast aan haar vertoond, maar Bee klonk niet al te dringend. Aiyana besloot te gaan voor een verrassingsaanval, je wist maar nooit. Ze sloop naar waar het geluid vandaan had gekomen en toen ze dichtbij kwam klom ze behendig in een boom. Wel wel wel, Katy en Phani, ze had het kunnen weten. Aiyana sprong uit de boom en landde soepel achter het stel. "Boeh," fluisterde ze plagerig en grijnsde toen. Vervolgens ging ze met een bloedserieus gezicht naast Bee staan. "Dus, vertel eens, wát doen jullie hier?" vroeg ze en keek de twee streng aan. "Jullie weten dat het verboden is alleen te gaan, willen jullie soms dood? Jullie weten zelf vreselijk goed dat er wilde beesten rondlopen, nietwaar?" Ze zuchtte en streek een lok haar achter haar oor. Aiyana hurkte voor de twee neer zodat ze op gelijke ooghoogte waren. "Oké, we doen het zo. Ik breng jullie terug en ik zal het tegen niemand vertellen. Afgesproken?" vroeg ze en glimlachte kort.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ace - Piraat.

    Het dek is doodstil. Ik zie in de blikken van sommigen verwijt: hoe kan ik dit doen. Anderen van wie de ogen eerst uitdagend stonden, de piraten die dachten dat de tiran Nate nu eindelijk zijn verdiende loon heeft gekregen, kijken nu muisstil naar het gevallen slachtoffer. Ik besef me nu heel goed hoe makkelijker het is om ten prooi te vallen aan de macht van een ander. Het enige wat ik heb gedaan is een bevel uitgevoerd. En wat luidde dat bevel: bezorg een ander zo veel mogelijk pijn op de meest wrede manier.
    Gaat de hele ideologie van piraterij er niet van uit vrij te zijn, ons af te zetten tegen de slavendrijvers van de elite die zich het recht menen te hebben om over andermans leven te beschikken, en dat te eindigen wanneer en hoe zij het willen? Is dat niet exact wat er nu gebeurt? Tegen wil en dank zijn wij veranderd in de slaven en slavendrijvers die wij zo vanuit de grond van ons hart verachten.
    Dit gaat niet meer om simpelweg bevelen opvolgen en straf ondergaan wanneer ze overtreden worden, dit gaat veel verder dan dat. We worden systematisch omgeturnd in slaven van Olivier. Omdat we nergens heen kunnen. Zodra we aan wal gaan, zal de marine ons met zwaarden en stroppen opwachten. We hebben geen toekomst. Het piratenleven zit in ons bloed en daarom zal geen vrouw met ons willen trouwen. Wat is er voor ons meer te halen, behalve de vrijheid die de zee ons heeft gegeven? En wat valt er van ons meer te roven, behalve die vrijheid?
    Ik pers de lippen op elkaar als ze Abby richting de mast loodsen en Nate uit de weg slepen, als afgedankt vuil. Dit is geen straf voor een vrouw. Mijn ogen vliegen kort naar Tristan, die - tot mijn verbazing - de zweep laat liggen voor wat het is en tussen Abby en de twee andere piraten in gaat staan.
    'Ik neem haar plaats in,' hoor ik hem resoluut zeggen. Mijn wenkbrauwen springen even omhoog in verbazing, om vervolgens in een serieuze frons naar de kapitein te kijken. Na Genesis' lef is deze alles behalve in een goede stemming om naar Tristans eisen te luisteren. Er ontstaat een korte woordenwisseling tussen de twee. Abby's ogen - die ik in een flits opvang - spreken boekdelen.
    Ik zwijg en een deel van mij beseft hier en nu vrede te sluiten met de situatie. Nooit gedacht dat ik dat kon. Maar hier staan we en we kunnen niks doen om de bevelen van de kapitein te stoppen. Ik heb aan alternatieve opties gedacht: overboord springen en proberen mezelf levend te houden op zee. Maar waar moet ik heen? Waar is het vasteland? Of een coup plegen en de kapitein met z'n allen van de troon stoten. Maar welke 'allen'? Ik gun hem het plezier niet om me nog meer zweepslagen te laten bezorgen door zijn omgekochte privelegertje.
    Angst. Het is angst.
    Hij is bang om omvergeworpen te worden. Zonder die angst had hij die omgekochte manschappen niet nodig. Het doet me ergens pijn om zo over hem te denken. Ik zit al jarenlang op dit schip. Kapitein Olivier was ooit als familie voor me. Vriendelijk, behulpzaam en altijd rechtvaardig. Maar kijk wat er nu van hem terecht is gekomen. Hij is niet meer dan een verbitterde man. Hij heeft al verloren, ook al beseft hij dat zelf niet. Hij heeft verloren van zichzelf. Toegegeven aan haat. Zo iemand zal geen respect krijgen. Zelfs niet door duizend zweepslagen uit te delen.
    Olivier heeft zich door deze straffen uit te delen en de mannen als nog minder dan honden te behandelen bijzonder kwetsbaar gemaakt en zich bloot laten stellen aan allerlei revolutionaire virussen.
    Als deze ideeen al in mijn hoofd rondspoken - een vrijwel altijd bezopen piraat die graag verhalen en gedichten schrijft - laat staan in de meer intellectuele manschappen onder ons.
    Ik trek even een wenkbrauw op bij de gedachte en kom langzaam weer tot de werkelijkheid.
    Wat in godsnaam heeft mij vandaag zo na doen laten denken? Ik lijk wel een verdomde wetenschapper met mijn psychoanalyse voor leken. Mijn ogen glijden van Abby naar de bebloede zweep. Oh ja. Nu weet ik weer wat mij aan het denken heeft gezet. Vrede sluiten met deze situatie? Ik lijk wel mesjogge. Vergeet het! Hier moeten veranderingen komen. Ik bal de vuisten.
    Het vuur van de revolutie waart door dit schip. Nu nog zorgen dat het aangewakkerd wordt, en het liefst zonder nog meer zweepslagen te krijgen.
    Een paar piraten kijken me verbaasd aan.
    'Ace, ouwe hond, er is niks wat je eraan kan doen,' fluistert een bemanningslid me toe. Ik zwijg. Hij moest eens weten. Ace Franklin Johnson heeft een missie. Vanaf nu. Als hij die zweepslagen overleeft. Ik ga ervoor zorgen dat dit slavenjuk van tirannie verdwijnt. Zodra we die schat hebben, is de kapitein verleden tijd.
    Ik speel met mijn leven, maar niemand hoort hiervan. Voorlopig. Eerst een goed plan op touw zetten. Een heel goed plan.

    [ bericht aangepast op 21 nov 2011 - 16:58 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Ohlol, ik schrijf echt achterlijk lange stukken :$ Hoop dat mensen het niet erg vinden, but yeah, soms heb ik inspiratie :'D.


    No growth of the heart is ever a waste

    Ik vind het een prachtig stuk (:


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Couldn't agree more (: Ace wordt heldhaftig, lol. Nu wachten op Els :<


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Trololo, Oliver moest eens weten 8D. Ik schrijf Oliver en Olivier telkens door mekaar, failtime.


    No growth of the heart is ever a waste

    Wow, het is echt raar om voor Oli te schrijven. Op die momenten leef ik me helemaal in en zit ik zo, hehehe, die you worthless cockroaches, DIE! >8] Maar dan lees ik jullie stukken en dan voel ik me enorm schuldig en slecht :c
    En nu zal ik maar eens even gaan werken aan een reactie :3

    Oh, en Ace is awesome.

    [ bericht aangepast op 21 nov 2011 - 21:17 ]

    Tristan
    'Tristan! Ben je gek geworden!?'
    Ik draai mijn hoofd naar haar om en schudt traag 'nee', zodat ze zou zwijgen. Ik zou haar willen zeggen dat ik van haar houd, maar dat durf ik niet. Al vaak heb ik op het punt gestaan om haar recht aan te kijken en die drie simpele woordjes te zeggen, maar ik durfde niet. Dus probeer ik het nu op deze manier te zeggen, nog steeds zonder woorden, maar met een blik en de garantie dat zij geen pijn moet lijden. Mijn maag wordt één klomp ijs wanneer ik Oliver terug aankijk.


    Home is now behind you. The world is ahead!