• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)
    Sid - Natambu Mmba - 25
    GoogleIt - Ticimo Carabét - 26
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Maitresse - Andrew Kelvin Ronalds - 23

    Vluuv - Bee - 19

    De Aveloniërs:
    Stamhoofd: GoogleIt - Vérum Chestïo - 24
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    MoonyLove - Katy Griffin - 14
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Maitresse - Nawizi Ceta - 17

    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ace - Piraat.

    Ik heb me al een tijdje beziggehouden met wat ik voor mijn dood nog wou doen. Een piratenleven gaat niet over rozen en wees eerlijk; hoe reëel is de kans dat ik die zestig zweepslagen daadwerkelijk overleef? Niet echt groot. Met een beetje pech is die gorilla ook nog als eerst aan de beurt. Dan kan ik het schudden.
    'Had me haar gewoon gegunt en dan was er hier niets gebeurd,' fluistert Nate in mijn oor. 'Een Arabier zei me ooit dat als je een goed leven hebt geleid en doodgaat, je zeventig maagden krijgt in de hemel. Kun je dat je voorstellen? Zeventig maagden? Als je er één in je bed hebt, waar moet je die andere 69 laten? Ik heb me daar zo lang 't hoofd over gebroken,' zeg ik tegen Nate, die me aankijkt alsof ik gek ben. 'Wat jij? In dat geval hoefde je niet je leven op het spel te zetten om haar te pakken.' Hmm.. Wellicht ben ik dat ook. Verdomd, ik krijg de zwaarste straf die er ooit aan een piraat is gegeven op dit schip, voor een meid aan boord smokkelen en een klein gevechtje in de voorraadruimte? Verkracht wordt ze nu toch wel. Vraag me nu af wat er erger is: dat of die zestig zweepslagen. Mijn ogen flitsen Nate's kant op. Interessant onderwerp om over te filosoferen. Aye aye, ik ben Ace Johnson, een ten dode opgeschreven half bezopen piraat en ik wil graag weten of het beter is om keihard in de kont te worden genomen door vijf piraten, of om zestig zweepslagen te mogen ontvangen door een meedogenloze collega.
    Ik besluit toch mijn kop te houden, straks breng ik de kapitein nog op ideeën. Ik kijk wat nerveus naar Nate, als ik hem volg naar boven, het felle zonlicht in.
    'Zeg Nate. Ouwe makker. Nu we er zeg maar toch aan gaan en we die meid beiden niet meer kunnen pakken, stel ik voor om de strijdbijl voorgoed te begraven.' Ik geef hem een vriendschappelijke stomp. 'Wat zeg je ervan? Wees een beetje voorzichtig met m'n huidje he. Niet te hard slaan, dat kost alleen maar kostbare calorieën en bovendien doe je er mij ook geen plezier mee.'


    No growth of the heart is ever a waste

    PotC is op tv :9~
    Damn, ik heb helemaal geen mailtjes gekregen dat er nieuwe posts waren D:


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Haha aawh. Evne teruglezen dan, is echt geweldig om te lezen, al zeg ik 't zelf.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Jaa, zwaar dramaaa.
    Echt leuk om te lezen ja x')


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Nu moet je nog reageren [aa'] Ben benieuwd naar Will's reactie als ie erachter komt op wat voor schip ieterecht gekomen is.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Haha, ik zal je niet langer in ''spanning'' houden :p

    Will ~ Medusa
    'Nee, ik voel me fantastisch na dat gevecht van daarnet.' Zegt Tristan droog, en ik moet lachen. 'Eh, ja, daar heb je een punt.' Ik krab op mijn achterhoofd. Beneden hoor ik gestommel, maar schenk er niet zoveel aandacht aan. Met een bonk laat ik me naar achter vallen waardoor ik met mijn hoofd tegen de mast aanstoot. 'Au..?' mompel ik zachtjes met een vertrokken gezicht. Het geluid van beneden word remoeriger, en ik zie een hoofd boven de rand verschijnen. Hij begint een heel verhaal te vertellen waarvan ik alleen de woorden "opschudding" "zweepslagen" "Abby" en "verduiveld" van opvang. Huh? Wattes? Tristan kijkt net zo verward als ik. 'Dat kan toch niet...?' mompeld hij, en ik staar hem stomverbaast aan. Voor ik met mijn ogen kan knipperen zijn de piraat en Tristan al op weg naar beneden, en ik ga ze zo vlug mogelijk achterna. Eenmaal beneden zie ik Nate en Ace naar boven komen, gevolgt door Abby. Verward schud ik mijn hoofd, waar ben ik nu nou weer in beland?


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Katy ~ Avaloniër
    Phani gebaart dat ik stil moet zijn en onmiddelijk houd ik mijn mond. Gelijk hoor ik de reden van zijn gebaar, ik hoor zachte stemmen die tegen elkaar praten. Een vrouwenstem klinkt er bovenuit die ik herken: het zusje van het stamhoofd. Mijn voorhoofd vertrekt zich in een frons, eigenlijk mogen we hier helemaal niet zijn; wat als ze ons ziet? Maar Phani lijkt die zorgen niet te delen, want hij kijkt om en grinnikt. 'We hebben beet, kom we gaan ze bekijken,' fluistert hij, zijn stem klinkt vol ingehouden spanning. Gehurkt loopt hij naar een laag bosje waar we goed uitzicht hebben. Ietwat aarzelend sluip ik voorzichtig achter hem aan. Ik weet niet meet of dit nou zo'n goed idee was.. Meteen schud ik mijn hoofd; ik moest nu niet gaan zeuren. Het was immers mijn eigen idee, of niet soms?


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Genesis
    Ze keek boos naar de man die haar naar een cellencomplex vervoerde. Het ijzer was roestig, en de ruimte vrij koud. had ze haar grote mond maar gehouden. Of.. Was ze maar thuis bij haar vader. Ze schudde haar hoofd, en slikte. Hoe kon ze hen redden? Zweepslagen klonk niet bepaald mild. Hoe kon ze door die botte kop van de kapitein doordringen? Hem een voorstel doen? Een compromis? Ze fronste, en staarde naar een punt in de verte. Ze bleef stilstaan. - Tot ergenis van de man die nu ook moest stoppen. En zuchtte, waarna ze zich omdraaide. ‘‘Ik wil naar boven. Ik wil de kapitein een voorstel doen, en dus, wil ik dat jij opzij gaat.’’ Knikte ze. De man kreeg een vieze grijns op z'n smoel, die ze met alle liefde een trap zou verkopen. ‘‘Voor een zoen geef ik je een voorsprong.’’ Grijnsde hij. Ze dacht na. ‘‘Best.’’ Mompelde ze tegenstrijdig. Ze boog voorover, en drukte haar zachte lippen op die van hem. Vol afgrijzen schudde ze haar hoofd, en spurtte er vandoor toen hij eindelijk opzij ging. Waar lag haar jurk ook alweer? Deze kleding had toch geen zin meer. En dus kleedde ze zich om. Binnen een paar minuten rende ze al de trapjes naar boven op. Velen keken haar na, maar daar had ze geen tijd voor. Puffend kwam ze aan op het dek, en keek rond. Ze haalde haar handen van de rok die ze al die tijd omhoog had moeten tillen, en streek langs haar haren. ‘‘Ik heb een voorstel, kapitein.’’ Vervolgde ze met enige beheerstheid. Zakelijk maar ook charmant. Hell no dat ze het op zou geven.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Ik glimlach naar Aiyana en loop met haar mee, verder het bos in. Het hout hier is inderdaad niet geschikt, de takken breken met luid gekraak als ik op ze sta. We lopen een stukje het bos in als ik geritsel hoor. Afgeleid blijf ik even staan, en draai afwezig mijn hoofd om. Niet om te kijken, maar om te luisteren. Omdat ik aan een oog blind ben, en met het andere ook niet geweldig kan zien, is mijn gehoor beter dan gemiddeld. Niet super, maar beter. Het geritsel is opgehouden, maar ik heb toch het gevoel dat er iemand bij ons is. Het is alsof ik zijn of haar ademhaling hoor, al weet ik dat die te zacht zou zijn om te horen, en dat ik het me dus verbeeld. Nog even sta ik stil, als ik merk dat Aiyana me afwachtend aankijkt, klaar om verder te lopen. Ik glimlach verontschuldigend en loop achter haar aan. Ik ben benieuwd hoe goed mijn pijl en boog zal lukken. En of ik er überhaupt wel mee om zal kunnen gaan.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    Tevreden zie ik hoe de verstekelinge wordt afgevoerd naar de kelders, nadat ze zich nog eens tot mij heeft gericht. Ik zal de kok later wel zeggen haar wat te eten te brengen. Of misschien ga ik zelf langs, om te vragen wat haar in godsnaam bezielde een piratenschip op te klimmen, of het er nou onbemand uit zag of niet. Iedereen is ondertussen het dek op gelopen, en voordat ik ga neem ik een slok rum uit een fles die in het ruim staat. Ik veeg de haren die voor mijn ogen hangen achter mijn oor en loop naar boven. Ace, Nate en Abby zijn er al. Evenals Tristan. Zijn blik kruist de mijne, en zijn woede is haast tastbaar. Ik trek slechts een mondhoek op en til mijn wenkbrauw op. Had je wat? Kom maar op. Een piraat die blijkbaar al van de straf heeft gehoord en wil slijmen komt aanrennen met een zweep. Ik pak hem aan, zonder naar hem om te kijken. Het is doodstil op het dek, alle ogen zijn op Nate, Ace, Abby en Tristan gericht. Ik wil ze net vertellen wie er mag beginnen als onze verstekeling het dek op rent. In een jurk. De piraat die ik verantwoordelijk voor haar had gesteld komt er niet veel later achter aan, met een brede grijns op zijn gezicht. Het meisje loopt direct naar me toe, maar ik negeer haar en loop op de man af. "Waarom is ze hier?" sis ik hem toe, nog voor dat ik hem heb bereikt. Hij haalt zijn schouders op. "Ze is erg overtuigend, Kapitein, om het zo maar te zeggen. He he he.." Ik trek mijn neus op en leg mijn hand op mijn sabel. "Ik had je gezegd haar te bewaken. Waarom is het zo verdomde moeilijk om gewoon te doen wat ik zeg?" Bij het laatste verhef ik mijn stem, grijp de man bij de kraag en duw hem tegen een mast. Ik voel mijn lip trillen van woede en haal diep adem. Rustig blijven. "Ik.. Ik.. Het spijt me." stottert de piraat, die door begint te krijgen dat ik dit soort dingen niet tolereer. Ik sla mijn ogen neer, adem uit en schud mijn hoofd. Ik heb mijn zwaard al in mijn hand, en met een simpele beweging zet ik het tegen zijn keel. Ik open mijn mond al om wat te zeggen, glimlach dan slechts, en snijd de man zijn keel door. Met een neutraal gezicht kijk ik hoe hij zijn ogen open spert, naar adem snakt en hoe tenslotte het leven uit hem wegloopt. En het bloed. Het gutst over het schone overhemd, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik laat het lichaam op de grond vallen, veeg mijn sabel schoon aan de mouw van het overhemd en steek het weg. "Dus." zeg ik dan, mijn handen afvegend aan mijn broek. "Waar was ik?" Ik kijk het dek rond, naar alle gezichten die me geschokt aanstaren, en laat mijn blik op het meisje vallen. "Juist. Ten zij u nog meer gruwelen wilt zien, raad ik u aan terug te keren naar uw cel, miss.. Wat was uw naam ook al weer?"

    -Hehe, ik ben blij dat ik een kamer op mijn computer computer op mijn kamer (stomme typefout :']) heb, want mime de hele tijd Oli's gezicht na :') Dus dat zou ontzettend awkward zijn als ik beneden zat. Zucht, het is moeilijk te beschrijven hoe hij kijkt, het is veel makkelijker om het na te mimen :3

    [ bericht aangepast op 18 nov 2011 - 21:57 ]

    Yek^^
    Haha, ik zag het helemaal voor me ;3


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Abby (Abgail Rosaline Valence)
    Ace zei wat tegen haar, maar ze was in gedachten verzonken en hoorde niet precies wat. Het voelde alsof haar keel werd dichtgeknepen en haar hart uit haar borstkas zou bonken van de spanning. Toen ze het dek opliepen voelden ze de ogen van de bemanningsleden haast branden en de spanning was te snijden. Gauw zocht ze Tristan en vond hem, ze keek hem aan en vormde 'het spijt me' met haar lippen. Het ergste van alles wat dat ze hem hierbij betrok. Plots kwam Genesis het dek weer op, Abby kon haar wel wurgen, ze hadden er alles aan gedaan haar in ieder geval veilig te hebben en elke keer bracht ze zichzelf weer in veiligheid. De man die haar weg had moeten brengen volgde kort daarna, hij kreeg een uitbrander van de kapitein en voordat ze het goed en wel doorhad sneed de kapitein de keel van de man al door die vervolgens flink bloedend neerviel. Abby slikte en voelde haar angst groeien, het engste was nog wel hoe erg de kapitein was veranderd in zo'n korte periode en dat allemaal door haar. Met de minuut voelde ze zich beroerder voelen terwijl de gedachten door haar hoofd schoten als regendruppels vielen tijdens een storm. Het was vermoeiend, verwarrend, eng, gênant.. Gewoonweg vreselijk, ze had veel moeten doorstaan, maar dit sloeg echt alles.
    "Waar was ik?" vroeg de kapitein plots en Abby probeerde -tevergeefs- de brok in haar keel weg te slikken. Tot haar opluchting richte hij zich weer op Genesis, al wist Abby dat 't enkel uitstel van executie was. Ze wilden horen wat ze te zeggen had, maar haar blik gleed weer naar Tristan. Ze haatte zichzelf op 't moment, ze hield van hem en toch bezorgde ze hem elke keer weer problemen, ze was een hopeloze vriendin. Als ze hem was geweest en ze had eerlijk moeten zijn, dan had ze zichzelf allang gedumpt, maar dat had hij nog niet gedaan en dat bewees haar hoeveel hij van haar bleek te houden. Het deed haar goed, maar nam niet het ongelukkige gevoel weg wat haar momenteel overschaduwde.

    Wtf, ik raak verward van mezelf als ik schrijf.. :'D


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    aiuyana komt morgen wel ;x


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Tristan
    Met een gezicht strak gespannen van woede zoek ik tussen alle intussen verzamelde mannen de kapitein. Wanneer ik hem zie, kruisen onze blikken elkaar. Ik pers mijn lippen tot een dunne lijn en hij trekt één mondhoek op. Klootzak. Smerig, ellendige, verduivelde klootzak.
    Ik dring mezelf wat meer naar voor en zie dan Abby staan. Ze ziet er bang uit en het besef dat ik dit had kunnen voorkomen, komt harder aan dan de dreunen die John me verkocht. Ineens stormt Ace' slachtoffer het dek op. In een jurk, nota bene. Ik bijt op mijn lip: Abby heeft zich erin gemoeid zodat ze mannenkleren -voor haar eigen veiligheid- zou dragen, en nu verschijnt ze uiteindelijk toch terug in een jurk. Met andere woorden; Abby hierbij betrekken was compleet nutteloos, als ze niets had gedaan, liep die griet hier nog in een jurk rond en kreeg mijn liefste nu geen zweepslagen.
    'Ik heb een voorstel, kapitein,' zegt ze luid en duidelijk en ik begin me af te vragen of ze niet gewoon gestoord is. De kapitein heeft net voor haar ogen en door haar schuld een bemanningslid neergesabelt en toch gaat ze op hem af. Het kan niet anders of ze heeft ze niet alle 5 meer.

    Natambu/Nate
    Ik kijk Ace aan met het maximum aan minachtig dat ik voor iemand kan opbrengen en spuug voor zijn voeten op de grond. 'Dit is jouw schuld, ik sla je verrot,' is mijn antwoord. 'Ik wist wel dat ik je op dat andere schip had moeten laten wegrotten.'
    Vervolgens wacht ik met spanning op het voorstel van dat meisje.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Lol, ik ga eens een post schrijven om half 4 's ochtends. Omdat het kan!
    Hou rekening met mogelijke bullshit 8D.

    Ace - Piraat.

    Ik heb het verknald. En goed ook. Ik kijk om me heen en zie John naderen. 'Zestig zweepslagen. Da's ernstig,' hoor ik hem zeggen. Het klinkt alsof hij er nauwelijks mee zit, maar zijn ogen spreken boekdelen. En op dat moment besef ik de ernst van de situatie pas goed. Nate lijkt ook alles behalve genadig te zijn.
    'Dit is jouw schuld, ik sla je verrot,' hoor ik hem sissen, na een flinke klodder spuug voor mijn voeten te hebben gelanceerd. Fijn. Ik ben dus verdoemd. Mijn ogen glijden naar de plaats waar normaal de loopplank uitgehaald wordt. Aan de haaien gevoerd worden is niet eens zo'n gek idee. Hoe ver zou het nog zwemmen zijn naar dat eiland? Bij Neptunus, waar ís dat eiland eigenlijk?
    Tot mijn verbazing is het feest nog niet compleet, want Genesis komt het dek op gestormd. In een jurk. De blikken van onder andere John glijden mijn kant op.
    'Waarom is ze hier?' hoor ik Oliver sissen. 'Ze is erg overtuigend, Kapitein, om het zo maar te zeggen. He he he..' Wat voor spel die piraat ook aan het spelen is, hij speelt met zijn leven. Vol ingehouden woede stapt de kapitein op hem af. In mijn gedachten verschijnt al een doemscenario van wat komen gaat. En ik had gelijk. Niet veel later zakt de man in een plas bloed ineen. Er ontstaat wat geroezemoes. Ik kan mijn ogen niet geloven. Als iemand al om zo'n kleine daad gedood wordt, dan zal onze lijdensweg nog veel erger zijn. Ik voel angst naar boven komen. Die angst 'Ik heb een voorstel, kapitein.' Verbaasd kijk ik in Genesis' richting. Verdomd, wat zullen we nu krijgen? Als ze er maar niet voor zorgt dat ik 120 zeepslagen krijg, want dan duik ik linea recta die zee in. Ik staar met een schuin oog naar de kapitein. Tenzij hij dat nog van plan is dat na die zestig zweepslagen te doen. In dat geval kan ik mezelf meteen wel de nek omdraaien. De situatie is hopeloos. Ik werp een blik op Tristan. Ik zie pijn in zijn ogen. Hoe kan het ook anders? Gedwongen om zijn geliefde te geselen.
    Ik heb de grote neiging mijn mond open te doen, te doen waar Genesis het lef voor had gehad: de kapitein met zijn neus op de feiten te drukken. Met felle ogen die boekdelen spreken, kijk ik in zijn richting.
    Feit: je bent een gore hondenlul die zijn sadistische pleziertjes botviert op je eigen bemanning.
    Feit: je verdient het niet beter behandeld te worden als de straathonden in Tortuga.
    Feit: ik hoop dat iemand jou zestig zweepslagen geeft en je daarna in het zoute zeewater gooit, zodat de hele bemanning kan toekijken hoe je het uitgilt als een wijf.
    Feit: je bent een overemotionele slechte verliezer. Liefde gaat niet over rozen. Ik ben de laatste die je dat moet vertellen. Maar word ik dan een gewetenloze tiran? Oh god, Oliver. Ik mag dan wel een hopeloze zuiplap zijn, ik ben zo veel meer dan jij.
    Ik trek een schuine glimlach bij de gedachte als ik naar de lucht staar. De niet-begrijpende blik van John verraadt dat hij mijn uitdrukking heeft gezien. Dan wordt mijn uitdrukking weer serieus. Ik slaak een korte zucht.
    Feit: ik heb het echt, echt echt goed verknald.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 3:39 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Genesis
    Haar ogen worden groot als de man bloedend voor haar voeten neervalt. Morsdood. Ze krijgt het benauwd van alle blikken die zowel boos als verlekkerd naar haar kijken. Ze zucht, en laat haar ogen om zich heen glijden. Het is allemaal haar eigen schuld en toch wil de kapitein dat niet inzien. Misschien kan ze hen er met een compromis vanaf helpen en dan zelf maar een eindje gaan zwemmen? Want ze dacht nou niet dat ze haar nou echt mochten. Voor hen leek ze het verwende wicht dat haar gelijk wilde, maar ze wilde gewoon rechtzetten wat zonder haar nooit was gebeurd. ''Ik ben Genesis Elisabeth.'' Gaat ze verder, en kijkt de kapitein aan. ''En ik heb eeb compromis, of voorstel of.. Nouja, noem het zoals je wilt. En geloof het of niet, ik kan je alles geven wat je wilt.'' Met die woorden denkt ze even na. ''Rijkdom, schatten, schepen, kwijtscheldig van al je misdaden, bemanning. Alles. En in ruil daarvoor kwijt je hen hun zweepslagen kwijt en.. Ik.. Maakt niet uit. Het gaat om hen. En dus? Wat zegt u er van? Ik denk dat u al uw bemanningslede gezond nodig heeft, niet waar? En met die man..'' Ze wijst naar de dode man enkele centimeters verderop. ''Heeft u, uw standpunt toch wel gemaakt?'' Met die woorden bijt ze zacht op haar onderlip.


    Feel the fire, but do not succumb to it.