• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)
    Sid - Natambu Mmba - 25
    GoogleIt - Ticimo Carabét - 26
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Maitresse - Andrew Kelvin Ronalds - 23

    Vluuv - Bee - 19

    De Aveloniërs:
    Stamhoofd: GoogleIt - Vérum Chestïo - 24
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    MoonyLove - Katy Griffin - 14
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Maitresse - Nawizi Ceta - 17

    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Phani Cinta Carabét
    Ik kan mijn lach bijna niet inhouden als ik het van spanning vertrokken gezicht van Katy zie. Een kleine proest ontsnapt mijn mond maar de rest kan ik gelukkig net inhouden. Gespannen luister ik of de stemmen me misschien hebben gehoord maar haal vervolgens mijn schouders op. Ik sluip voorzichtig verder naar de struiken en ga zachtjes op mijn buik liggen. Ik laat voorzichtig mijn ogen boven het struikje komen en kijk naar de twee mensen die ik zie. Ik had het inderdaad goed gehoord want ik zie de lange zwarte lokken van het stamhoofds zusje. ook zie ik iemand die ik nog nooit eerder op ons eiland heb gezien.


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Leopold komt binnenkort weer tot leven hoor (:


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Is oké, ik ga even met Aiyana reageren ^^


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ayiana Kateri Chestio
    Aiyana merkte plots dat Bee stil was blijven staan en ze bleef zelf ook even staan. Aiyana had het diee dat er naar hun gekeken werd, dat ze niet alleen waren. Ze werden gevolgd, maar Aiyana maakte zich niet al te druk, ze was niet ongewapend en kon zichzelf prima verdedigen. Bee liep weer mee. "Probeer een tak te vinden van ongeveer een meter lang, dat is de juiste lengte. Het is belangrijk dat het dood, droog hout is en het mag niet gebarsten of grauw zijn," vertelde ze en raapte een tak op van de grond. "Deze is bijvoorbeeld niet goed, hij is niet buigzaam genoeg en je kan de kleine barstjes zien," voegde ze er aan toe terwijl ze de tak aan Bee overhandigde. "En deze hier," vervolgde ze terwijl ze een andere tak opraapte, "voldoet aan alle eisen, behalve de eis dat hij ongeveer 1 meter moet zijn. Hij is veels te kort." Opnieuw gaf ze de tak aan Bee. "Zo één moet je er zien te vinden, maar dan lang genoeg. Zoek ook een rechte, stevige tak voor de pijl en wat stenen. Dat moet wel lukken, nietwaar?" Aiyana plofte neer in het gras en leunde met haar rug tegen een boom. "He tis wel iets wat je zelf moet doen, anders leer je het nooit, ik wacht hier wel en als er wat is geef je maar een gil." Ze bleef nog altijd de luie en bazige Aiyana die ze altijd was, ze had haar al genoeg geholpen vond ze en misschien zouden haar achtervolgers zich dan laten zien en anders zocht ze zelf wel op.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Captain Cameron
    Ik was terug gegaan naar mijn bemanning en hun wapens,
    we moesten hun vertrouwen zien te winnen maar aangezien het stamhoofd ons sowieso niet mocht, ik rolde met mijn ogen en plofte naast Leopold neer die nog druk bezig was met zijn boog.
    'Leo, jij bent slim, hoe winnen we het vertrouwen van dit volk?' vroeg ik aan hem, met nog een beetje arrogantie in mijn stem, want ik bleef de baas.

    Hij maakt een slinger, geen boog. Kon jij niet weten, maar dat had ik in mijn gedachten (:

    Leopold Smith
    Bij gebrek aan kennis -al ga ik dat nooit toegeven- en materiaal voor bogen en door de nood om me te onderscheiden van de rest met een speer, heb ik me een slinger gemaakt. Als kind speelde ik altijd met zo'n dingen, dus ik ben bekend met het wapen. Deze is groter dan degenen uit mijn kindertijd, en zo ook dodelijker. Het leren lapje is geleend van de laars van een van de scheepsmaatjes.
    Ineens ploft de kapitein naast me neer en ik kijk op. 'Leo, jij bent slim, hoe winnen we het vertrouwen van dit volk?'
    Da's to the point. Ik frons mijn wenkbrauwen nadenkend. 'We kunnen beginnen met de bemanning duidelijk te maken dat ze respect moeten hebben voor hen. En de leider vriendschappelijk wat cadeau's geven? Mooie kleren en wijn, of rum,' voeg ik er achter, omdat ik niet weet of de kapitein wel zin heeft om zijn eigen persoonlijke flessen Bordeaux enzo te delen. Mja, het is voor de goede zaak, denk ik dan.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Captain Cameron
    We kunnen beginnen met de bemanning duidelijk te maken dat ze respect moeten hebben voor hen. En de leider vriendschappelijk wat cadeau's geven? Mooie kleren en wijn, of rum,' was Leopolds antwoord.
    Ik keek hem boos aan, hij wist dat ik mijn drank niet deelde.
    Ik fronsde, maar als dat de enige manier was om het volk voor ons te winnen.
    Ik keek om me heen, niet alle bemanningsleden waren er.
    'Weet jij waar Bee en Luce zijn? Dan bespreken we het even met ze,' ik zuchtte en besloot om naar het schip te gaan.
    'Ik ga mijn beste fles rum halen,' zei ik, en ik stond, wel met een rothumeur omdat ik zelf die rum wou drinken, op.

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Ik bestudeer de takken die Aiyana me gegeven heeft en luister naar haar uitleg. Een lange tak, droog, maar niet gebarsten en niet grauw.. Dit wordt nog lastig. Ze zakt neer bij een boom en ontspant zich. Ik knik dat ik het begrepen heb en ga op zoek naar takken. Ik duw de struiken aan de kant en loop verder, als ik ineens twee kinderen zie zitten. Verbaasd zet ik een stap terug, al helemaal als ik zie dat ze gewapend zijn. Ik open mijn mond voor de eerste keer sinds ik op het eiland ben. "Aiyana?" roep ik vertwijfeld, niet al te luid. Mijn stem klinkt schor omdat ik hem al zo lang niet heb gebruikt, maar gelukkig komt haar naam verstaanbaar naar buiten. Hopelijk weet zij wat ze met deze twee aan moet, ik zelf heb namelijk geen flauw idee.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    Als het meisje, Genesis, klaar is met haar voorstel kijk ik haar minachtend aan. "Als eerste, miss Genesis, volgens mij heb ik er nooit in toegestemd elkaar te tutoyeren, dus verwacht ik ook niet dat u die vrijheid zomaar neemt. Ten tweede, ik denk niet dat mijn misdaden me zomaar vergeven worden. Zelfs niet als u de marine op uw allerliefst aankijkt. Ten derde, ik heb geen enkele behoefte aan uw hulp." Ik werp een blik op de dode man die nog steeds met wijd opengesperde ogen naar de hemel ligt te staren. "En als laatste, een reeds gegeven straf zal ik niet intrekken. Nu, miss Genesis, ik raad u ten zeerste aan nu naar de cellen te gaan. Als het nodig is zal ik u laten begeleiden door een van mijn mannen." Ik wenk een piraat die volgens mij Kevin heet en zeg hem haar weg te brengen. Wel geef ik hem dezelfde waarschuwing haar niet aan te raken op een ongepaste wijze. Met opgetrokken wenkbrauwen wend ik me daarna tot Abby, Nate en Ace. Ik laat mijn blik over hun gezichten dwalen en wenk dan Ace. Met een knik van mijn hoofd wenk ik een piraat die John heeft, en zeg hem Nate met zijn handen aan de mast vast te binden. Ik geef de zweep aan Ace en zeg hem met een simpel handgebaar dat hij mag beginnen. "60. Niet meer en niet minder." Ik neem een stap achteruit, sla mijn armen over elkaar en wacht tot hij zal beginnen.

    Phani Cinta Carabét
    Als de onbekende persoon ons opeens ziet zitten en ze Ayiana roept. Langzaam schut ik mijn hoofd en trek mijn zwaar uit zijn hoes. Niet dat ik hem wil gebruiken maar misschien zie ik er dan iets minder kinderlijk uit. Ik kijk haar doordringend aan en zet mijn puppy-ogen op. Langzaam laat ik me lip trillen, zolang ze dit maar niet aan mijn moeder vertellen...


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Genesis
    Ze knijpt haar handen tot vuisten en zucht. Haar ogen glijden naar Ace. Daarna slaat ze haar ogen neer, en stapt ze de trap af. Ze zucht mokkend en sloft richting de cellen. Ze trekt de deuren van één van de hekwerken open, en ploft neer in een hoekje. Er glijden tranen in stilte over haar wangen. Waarom eigenlijk? Zij is niet degene die gegeseld zal worden. Ze bijt op haar onderlip, en onderdrukt de neiging te gaan snikken. Als ze hier ergens iets verzachtends kan vinden.. Kan ze hem straks helpen. Ze denkt even na, en bedenkt zich dan een vat in de kamer waar ze het eerst was. Daar zat schoon water in. En van haar jurk kan ze verband maken.. Tjhaa. Misschien kan ze hem dan om vergiffenis smeken..


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Ace - Piraat.

    De bemanning luistert zwijgend naar het voorstel van Genesis. Langzaam ontstaat er wat rumoer. Een paar mannen proberen de kapitein op het voorstel in te laten gaan. Ik zwijg. Ik durf niks te zeggen.
    Zo gauw als de hoop kwam, zo gauw werd hij te gronde gericht door de kapitein. Het hele bovendek is doodstil wanneer Genesis wordt weggebracht. Ik zie haar blik nog even de mijne kruisen, voor ze naar beneden verdwijnt. Ik werp kort een blik op Nate en Tristan, waarna ik naar boven kijk.
    Ik zie het gezicht van mijn moeder in de wolken. Ik was een klein jochie toen ik op een koopvaardijschip meeging. Ik had geld voor mijn familie kunnen verdienen, het misschien wel kunnen schoppen tot archivaris in een bibliotheek, omdat ik dankzij mijn neef kon lezen en schrijven. En zie mij nu, een man in de bloei van zijn leven, die op het punt staat zestig zweepslagen te krijgen omdat zijn kapitein dat heeft bevolen. Geen beter moment om over je leven te praktiseren dan dit.
    Ik krijg wat in mijn handen gedrukt. Mijn blik richt zich naar degene waarvan ik het voorwerp krijg. De kapitein. 'Zestig. Niet meer en niet minder,' hoor ik hem zeggen. Nate is vastgebonden. Het is doodstil op het dek. Normaal zou ik wel gejuich of aanmoediging verwacht hebben, maar op de één of andere manier durft niemand wat te zeggen. Ik laat de zweep door mijn handen glijden. Hier is het dan. Ik ben geacht als beul op Nate in te slaan. Ik heb gebeden dat ik als eerst mocht, en nu ik gezond en wel aan zet ben, voel ik geen opluchting door me heen vloeien. Geen opluchting, maar een diep gevoel van pijn dat me opvreet. Ik zou een emotionele klootzak zijn als ik deze gedachten ooit zou uiten. Nate zou me uitlachen. Dus ik kan dit beter goed doen, voor mijn eigen welzijn. Respect heeft hij toch niet voor me. Hij zal niet dankbaar zijn als ik dit zou weigeren, met gevaar voor eigen leven. Ik zou dan niet alleen mijn leven, maar ook het zijne in gevaar brengen. Zet je eroverheen, Ace. Hij zal nooit een vriend van je worden.
    'Het spijt me, maar ik heb geen keus,' fluister ik met oprecht medeleven, waarna ik op gepaste afstand van Nate ga staan, de zweep een stuk laat vieren en dan hard uithaal.
    Eén. Ik merk hoe Nate zijn tanden op elkaar houdt om de pijn te blokkeren. Nog 59 te gaan. Twee. Het dek is zo stil dat je een speld kan horen vallen. Drie. Ik twijfel. Zal ik hem zo proberen uit te putten met mijn slagen dat hij mij minder te grazen kan nemen? Vier. Hoe menselijk ben ik? Vijf. De eerste bloeding bij zijn rug. Nog 55 te gaan.


    No growth of the heart is ever a waste

    Katy ~ Avaloniër
    Ik schrik me kapot als een meisje van de vreemdelingen ons ziet zitten en het zusje van het stamhoofd roept. Shit. We zijn er geweest. Phani trekt zijn zwaard. 'Niet doen!' sis ik hem zo zacht toe dat alleen hij het kan horen. Hij komt zo niet echt ongevaarlijker over, mocht dat de bedoeling zijn. Oh, als ze dit maar niet aan mama vertellen... Mama zal zo boos op me zijn... Nee nog erger, ze zal verdrietig zijn. Mama heeft het al zo moeilijk na papa's dood. En dan gaat mama misschien wel huilen. O, daar kan ik helemaal niet tegen. Dan ga ik ook huilen. Ik kijk naar de grond en voel mijn ogen een beetje waterig worden. 'Asjeblieft..' zeg ik half tegen het meisje van de vreemdelingen, half tegen mezelf.


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Will ~ Medusa
    Nadat het onbekende meisje is weggestuurd door de kapitein krijgt Ace een zweep in zijn handen geduwd. Nate is vastgebonden. Aan de ene kant wil ik het niet zien, aan de andere kant kan ik mijn blik gewoon niet afwenden. Het is ongewoon stil op het dek. Iedereen wacht met spanning op het geluid van de eerste klap. Eigenlijk had ik verwacht dat Ace blij zou zijn dat hij als eerste mocht slaan, niet dat ik hem nou zo goed kende, maar hoe hij en Nate er net bijstonden leken ze niet bepaald dikke maatjes. Maar hij lijkt wel wat onzeker, en ik besef dat hij dit ook niet wilt. De eerste slag. Het geluid galmt onnatuurlijk luid over het dek. Ik krimp onwillekeurig ook even wat ineen. Ik zie Nate's gezicht even vertrekken en ongewild krijg ik toch wat bewondering voor hem. Ik had het allang uitgeschreeuwd. De volgende slag. Vol afschuw kijk ik toe maar niet in staat mijn blik af te wenden. Bij slag vijf begint zijn rug te bloeden. Ik durf me niet eens voor te stellen hoe zijn rug eruit komt te zien als hij alle slagen gehad heeft. Ik knijp onwillekeurig met mijn nagels in mijn hand. Ik vind het verschrikkelijk, zo iets heb ik nog nooit gezien. Als het bij elk ding zo gaat, hoe zal de rest van mijn zee-cariére hier dan verlopen?

    [ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 21:54 ]


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Natambu/Nate
    Wanneer de kapitein beslist dat Ace mag beginnen, komt het besef dat geluk kan keren als een mokerslag in mijn gezicht. Het was Ace toch, die die vervloekte griet mee aan boord heeft genomen?
    John maakt me vast, zijn gezicht emotieloos. Zo moet ik er ook uitgezien hebben, bij de slavenhalers waar ik vroeger op voer. Het was altijd mijn taak om de slaven vast te ketenen, slaan mocht ik niet, dat was een privilege voor de blanke opzichters. Eigenlijk mochten we de koopwaar niet zo toetakelen, maar als slaven te opstandig werden, grepen we de kans om ze op deze manier te beteugelen. Wie had ooit gedacht dat ik nu zelf zou worden gegeselt? Ik in elk geval niet.
    Ik hef mijn hoofd op en kijk naar de staalblauwe lucht. Bidden voor mirakels is niet mijn stijl, maar een smeekbede dat het niet te lang zal duren kan er nu wel af. 'Onze vader,..' begin ik onhoorbaar te prevelen en iemand scheurt mijn hemd op mijn rug kapot. Dan klinkt Ace's stem achter me. 'Het spijt me, maar ik heb geen keus.' 'Stop met mekkeren,' antwoord ik terug. Ik geloof geen woord van wat hij zegt, hij is waarschijnlijk dolblij dat hij de kans heeft me te slaan. 'Die in de Hemelen zijt, geheiligt zij...' Ik hoor de zweep door de lucht klieven en voel hem dan neerkomen op mijn rug. Een explosie van pijn, maar ik klem mijn kaken op elkaar en ga in gedachten verder met bidden.
    Een tweede slag volgt, en een derde. Ik ben klaar met mijn gebedje en begin inwendig op Ace te razen. Dat die rumspons eens door slaat, op deze manier doet het extra veel pijn en duurt de hele marteling ook gewoon langer. Op den duur lijkt hij het tempo toch te pakken gekregen te hebben, en ik ga steeds zwaarder en zwaarder aan mijn boeien hangen. Dan houden mijn benen het niet meer en zijn mijn boeien het enige wat verijdelt dat ik languit op het dek val. Warm bloed stroomt over mijn rug, en drupt op de grond. Als ik zou willen zou ik de plas kunnen zien toenemen.
    Bij 11 stop ik met tellen en begin ik te schreeuwen, een rauwe kreten die me eerst zonder dat ik het besefte, ontsnappen.
    Alsjeblieft God, laat dit snel over zijn.

    Tristan
    Hoewel ik die tiran van een Nate totaal niet moest, krijg ik medelijden met hem nu hij zo aan de mast hangt. Zijn geschreeuw bezorgt me rillingen en ik wnedt mijn blik naar Ace. Zijn gezicht verraadt angst en pijn. Ik probeer zijn blik te vangen, om hem steun te bieden. Ace is een dronkaard, maar hij is niet wreed of geweldadig. Ik ben niet vergeten wat hij voor me heeft gedaan toen ik zat weg te kwijnen in de cellen, steun is het beste en het enige wat ik hem nu kan bieden. Uiteindelijk kruisen onze blikken elkaar en ik hoop dat hij begrijpt wat ik bedoel. '35... 36...' telt een bemanningslid naast me. Ik kijk naar de gezichten van de andere piraten - ze kijken allemaal serieus, maar bij lange niet iedereen ziet er bedroefd uit met die tiranniserende Nate gestraft te zien.
    Ik kijk weer naar Ace en Nate en besluit dat ik Abby's plaats ga innemen. Ik weet nu onderhand wel genoeg van het piratenleven om te weten dat de kapitein een vrijwilliger niet kan en mag weigeren.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Dadelijk moet Abby Tristan nog gaan slaan, dat is ook zielig -gayhandje-


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.