[RPG] Snowflakes | 8 - Speeltopics

- Rollentopic
- Rollenstory
- Speltopics

Dulcis
Rizardo (Rizardo)
Silvano (Psychos)
Nairawen (Aesthetic)
Elayna (Psychos)

Interius
Leyla (Psychos)
June (Panter)
Scirius (MustacheMe)
Madeline (HurtedHeart)
Raveny (Fae)

Sanguis
Vedran (Fayan)
Alissa (Discovery)
Dream (Rizardo)
Mischa (Psychos)

Sirene
Michael (Rizardo)
Cameron (HurtedHeart)
Adeleide (FlawlessLove)
Veralynn (Fayan)
Reina (Psychos)

Cornu
Charis (Fayan)
Miorynn (Aesthetic)
Felicia (HurtedHeart)
Angélo (MustacheMe)
Zorah (Fae)

Mens
Arlene (Cresta)
Jake (HurtedHeart)
Liam (TheDirection)
Iris (RainbowDay)

Koppeltjes:
Vedran x Leyla

---

-

Valindáne Miorynn
"Graag..." mompelde ze, bijna onhoorbaar. Ze liet haar armen op een tak rustten. Een zucht verliet haar lippen. Waarschijnlijk zou Zorah nu naar haar paard toe gaan, zoals vrijwel alle Cornu nu zouden doen...
Ze spreidde haar vleugels en vloog lusteloos in cirkels boven de bomen. Ergens onder haar zag ze Zorah nog rennen.

[ bericht aangepast op 18 nov 2011 - 20:01 ]

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Nairawen Falëya
Verveeld zat ze in de brede vensterbank van haar huis, en speelde een rustige melodie op haar fluit. Buiten vielen de sneeuwvlokken neer in hun eeuwige ritme. Gisteravond, toen ze uiteindelijk die Mischa kwijt was geraakt in het bos, had ze nog maar met de grootste moeite de weg terug naar dit huis gevonden. Blijkbaar was de plattegrond in haar hoofd toch niet zo gedetailleerd als gedacht...
Ze legde de fluit naast zich neer en drukte haar gezicht geïnteresseerd tegen het raam toen haar buurman, die ze vaag kende als "Cilháer", hoewel ze niet zeker was over zijn naam, zijn huis verliet. Zijn nogal giechelige, puberale vriendin hield hem bij de hand, en struikelde half over de drempel toen ze naar buiten liep. Hij hielp haar overeind en sloeg toen beschermend een arm om haar heen.
Een zucht kwam over haar lippen toen ze het zag. Afgezien van wat vaag, betekenisloos gezoen en gestreel in haar puberteit had ze nog nooit een serieuze relatie gehad. Dat was ook niet serieus geweest, trouwens. Eén van die jongens was na de les naar haar huis gekomen, en had haar met het schaamrood op zijn kaken verteld dat hij nog maagd was, en zover hij wist, zij ook. Dat had hij tenminste gehoord van een ander meisje die het weer van een complete andere had die ze niet eens kende... Ondanks dat ze geen idee had waar die geruchten vandaan kwamen, had ze hem binnengelaten, terwijl haar ouders weg waren. In de bijkeuken hadden ze elkaar "geholpen", zoals dat zo mooi heette, zonder ook maar enig gevoel. Gewoon, zodat ze ook volwassen waren. Volwassen, zo had ze zich echter niet bepaald gevoeld. Eerder... nog eenzamer dan daarvoor.
Cilháer had door dat ze keek, en wierp haar een boze blik toe. Zijn vriendin keek eerder angstig. Nairawen durfde te zweren dat die verlegen houding compleet verdween iedere nacht, want zelfs dan kon ze hen nog horen. Soms liet ze harde, schelle tonen komen uit haar fluit om het te verdrijven, maar dan gingen haar andere buren klagen. Rechts van haar woonde een oud echtpaar, links een jongeman die ze maar amper kende. Naar haar weten had ze hem slechts één keer gezien, toen hij net naar buiten kwam toen zij naar binnen ging. Maar het was donker geweest en ze had zijn gezicht amper kunnen onderscheiden.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Zorah
Ik rende naar de bergen, waar de grond onder de sneeuw langzaam geen aarde meer was, maar steen. Zonder te vertragen sprong ik van rotsblok naar rotsblok, struikelde bijna, vloog met behulp van mijn vleugels over een klein ravijn en kwam na bijna een half uur aan op het hoogste punt. Mijn vleugels waren wijd uitgeslagen en de wind blies mijn blonde haar in mijn gezicht. Ik sloot mijn ogen, haalde diep adem en besefte dat nou juist dat ene waar ik niet op gerekend had, gebeurd was. Ik was gekalmeerd.

Raveny
'Als je een hekel aan me krijgt, moet je het zeggen,' mompelde ik. Het was hier toch best koud. Terwijl ik zachtjes een liedje neuriede bewoog ik mijn benen heen en weer om warm te blijven.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Gisteravond, toen ze uiteindelijk die Mischa kwijt was geraakt in het bos, had ze nog maar met de grootste moeite de weg terug naar dit huis gevonden.

Pff, zij liep achter hem aan

Mischa Guerra
Hij wierp een blik op het stel dat inmiddels naar buiten was gekomen, en snoof geërgerd. Toen ze na een paar minuten nog steeds tegen elkaar aangeplakt stonden, liet hij zijn zwarte ogen in hen boren. Lichtelijk achterdochtig keek de vrouw op, de man leek eerst woedend maar leek wat getemd te worden door zijn dreigende blik. Hij had er geen zin in om de rest van zijn leven op dit roteiland ook nog slaaptekort te hebben.
Even streek hij over zijn bruine haar, wierp een onwillekeurige blik over zijn schouder en liep in de richting van de markt.

Silvano Vino
Langzaam kropen zijn wenkbrauwen omhoog, richtte zijn blik op het meisje.
'Waar slaat dat nou weer op?'
In een flits stond hij rechtop, zijn grijsblauwe ogen verward en geërgerd op Raveny's gezicht gericht.
Als hij genoeg van iemand kreeg, werd het diegene vanzelf wel duidelijk. Dit was niet een kwestie van "rot op want ik hoef je niet", hij had gewoon geen behoefte aan diezelfde, gezellig gesprekken die ze de dag ervoor hadden gehad. Hij was er niet toe in staat, dat was misschien een betere beschrijving.

---

-

Raveny
'Sorry?' zei ik aarzelend. 'Het was eigenlijk gewoon een grapje - je bent nog niet van me af. Maar toen dacht ik, straks kom ik over als een psychopatische stalker, dus toen gooide ik dat er maar achteraan.' Even keek ik naar boven, want hij torende boven me uit. Omdat ik zat en hij stond, maar ook gewoon omdat hij een stuk langer en waarschijnlijk ook ouder was dan ik.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Valindáne Miorynn
Onwillekeurig was ze het meisje beginnen te volgen. Ze liet zich meedrijven op windstromen, zo hoog boven de grond dat ze vanaf daar slechts een nietig stipje zou lijken, misschien maar iets groter dan de vogels die soms wat met haar opvlogen. Ze vroeg zich af wat het nu eigenlijk aan paarden was dat haar zo aan hen afschrok. Misschien was het het onvoorspelbare, bedacht ze. Ze konden zomaar ineens gaan steigeren, wegrennen of haar zelfs aanvallen. Ze durfde er niet aan te denken wat er zou gebeuren als bijvoorbeeld een hengst of kuddeleider op haar af zou komen.
Maar tot de tijd dat ze een eigen paard zou hebben - iets waar ze maar weinig vertrouwen in had - had ze de vogels. Ze vond niets heerlijker dan vliegen, zelfs al was de wind hard en koud.
Na iets wat voor haar als uren voelde, maar in werkelijkheid eigenlijk veel minder was, besefte ze echter dat Zorah helemaal niet naar haar paard op zoek was gegaan. Het landschap was bergachtiger waar ze nu was, en de wind waaide veel te hard. Een windvlaag blies haar wel een meter achteruit. Rillend landde ze op een rotsblok; sloeg haar vleugels om zichzelf heen om zich te verwarmen. Ergens begreep ze wel waarom het meisje hierheen was gegaan. Het was er dan wel guur, maar hier kon je vast perfect nadenken en tot rust komen.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Nairawen Falëya
Haar vingers gleden over de fluit, en ze wilde juist weer beginnen met spelen toen ze de deur naast haar hoorde slaan, ten teken dat er iemand vertrok. Nieuwsgierig strekte ze haar nek, zover dat nog kon, want ze zat al half tegen het raam aangedrukt. Haar verbazing was groot toen ze zag dat haar rechterbuurman wel érg veel leek op die Mischa van gisteren. Had ze serieus de afgelopen tijd naast hem gewoond zonder het te weten? Verdomme...
Even vroeg ze zich af of hij misschien naar haar huis zou gaan, omdat hij ook zou weten dat zij hier woonde - wat hij bij haar zou zoeken, wist ze trouwens niet - maar hij liep haar huis voorbij. Haar gewoonlijke nieuwsgierigheid begon alweer op te borrelen. De meeste mensen gingen niet graag uit huis door het altijd slechte weer. Misschien ging hij naar zijn werk, of naar zijn vriendin, als hij die had...
Voor ze het zelf doorhad was ze al opgesprongen en liep ze de deur uit, waar ze in een vage, slingerende lijn zo'n vijftien meter achter hem aanging. Ze wist hoe gruwelijk vervelend hij haar gedrag gisteren had gevonden, dus was ze zeker niet van plan hem tot zijn eindbestemming te volgen. Ze zou gewoon het feit dat hij hier liep aangrijpen om zich naar een plaats te leiden die ze nu nog niet kende, en als ze onderweg iets interessanters tegenkwam zou ze hem wel weer laten.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Zorah
Eigenlijk was het maar één meisje, maar één woedeuitbarsting, maar één enkel foutje. Wel mijn schuld, maar niet catastrofaal. Niet levensbedreigend. Alleen de angst dat ik haar gekwetst had was er nog, maar ik kon er niets mee. Ik had mijn excuses aangeboden. Gezegd dat ze zich niets van mij aan moest trekken. Misschien moest ik mijn eigen raad maar eens opvolgen.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Mischa Guerra
De markt. Een enorme verzameling mensen op een kleine ruimte, bah. Maar hij moest toch iets halen, iets in de trant van thee. Iets wat warm was, tenminste. En daarbij kon hij onmogelijk dagen achter elkaar in dat stomme huis zitten.
Hij hoorde een stem, zijn ogen schoten naar de vrouw die naast hem stond. Met verwachtingsvolle, helblauwe ogen keek ze hem aan. Hij fronsde zijn wenkbrauwen, schraapte zijn keel en liet een quasi-beleefde glimlach verschijnen.
'J'ai peur que je ne comprends pas.'
Een paar tellen werd hij wazig aangekeken, waarna de vrouw van hem wegliep. Tevreden richtte hij zijn blik weer op de sneeuw voor zich. Mooi.

Silvano Vino
Hij liet zijn ogen even over haar gezicht glijden, waarna zijn spieren leken te ontspannen. Begeleid door een zachte zucht liet hij zichzelf weer terugzakken op de vervallen boomstam, wreef even met zijn vingertoppen over zijn inmiddels gesloten ogen.
'Sorry,' mompelde hij na een paar seconden, en keek weer op. Hij kon de blauwe kringen onder zijn ogen bijna voelen zitten.
'Ik ben gewoon..' In plaats van zijn zin af te maken, trok hij zijn schouders even op.
Hij wist niet of hij de aanval zelf het ergst vond, of de dag erna. Al helemaal nu, met Raveny. Nu hij zich gedroeg als een lamlul, tegenover de enige niet-bejaarde of niet-familie die hij in tijden tegen was gekomen en die hij werkelijk aardig vond.
Een zucht ontsnapte.

---

-

Valindáne Miorynn
Afwezig steunde ze weer met haar hoofd in haar handen; sloeg haar benen over elkaar. Vaag was ze zich er nog van bewust dat het meisje zich hier ook bevond, maar de vallende sneeuwvlokken leken hier merkwaardig hypnotiserend te zijn. De wind liet ze neerdalen in spiralen, zoveel mooier als in het bos, waar alles verstrikt raakte in de hoge takken der bomen. Ze wond een dread rond haar vinger, en leunde tegen het ijzige rotsblok achter haar. Het koude steen schuurde tegen haar rug, maar het leek haar slechts weinig te deren.

Nairawen Falëya
Naar de markt ging hij dus. Onwillekeurig verhardde haar gezichtsuitdrukking toen ze er binnen kwam. Ze was hier wel vaker weggestuurd, voornamelijk omdat ze fluit had zitten te spelen naast het kraampje van één of andere man die in warme dranken handelde, en het duidelijk niet kon hebben dat ze zijn wervende kreten liet verdwijnen in een oceaan van fluitspel. Een grijns verscheen op haar gezicht toen ze de verkoper weer zag. Hij was zoveel interessanter dan haar "buurman". Vooral als hij boos werd, dat was gewoon grappig. Ze duwde Mischa met haar ellebogen opzij terwijl ze zich door de mensenmassa heen richting het kraampje worstelde.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Raveny
Ik grinnikte en ontspande ook. 'Maakt niet uit, joh. Trouwens, je mag ook wel mee naar mijn huis als je wil - het is hier hartstikke koud, en volgens mij gaat het weer onweren vannacht.' Mijn blik verschoof naar de hemel, waar de wolken donkerder waren dan eerst. Hoger ook. Ja, er zou best onweer aan kunnen komen.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Mischa Guerra
Een onwillekeurige, lage grom ontsnapte toen een meisje met lang, bruin haar besloot hem aan de kant te duwen. Op dat moment mocht ze van geluk spreken dat ze geen jongen of man was geweest, dan had hij net zo ruw terug gehandeld.
Hij maakte voor zichzelf de weg vrij naar de voorkant van de kraam, er zo ongeveer doorheen in plaats van erlangs. De man achter de kraam leek echter geen intresse te hebben in de winst, en richtte zich tot een meisje die niet ver van hem vandaan stond.
Onwillekeurig keek hij om, waardoor zijn wenkbrauwen omhoog gleden. Dat mens dat hem gisteren had gevolgd. Hoe heette ze ook alweer? Neirewan? Nairawan?

Silvano Vino
Hij kon het niet laten dat een klein, opgelucht glimlachje op zijn gezicht verscheen.
'Ik ben niet erg gezellig, ik waarschuw je,' zei hij, waarna hij weer ging staan. Onbewust sloeg hij even met zijn donkergrijze vleugels om de sneeuw eraf te laten rollen, en klopte het daarna van zijn diepblauwe shirt.
Onderzoekend keek hij rond, maar hij wist nog steeds niet waar dat huis van haar lag. De vrouw die haar had opgevoed, had die plek erg goed uitgezocht.

---

-

Zorah
Het zou hier waarschijnlijk koud zijn, maar ik was me er amper van bewust. Met mijn vleugels wijd uitgeslagen voor mijn evenwicht begon ik opnieuw van rots naar rots te springen. Na een tijdje vouwde ik mijn vleugels plat op mijn rug, liet me toen van een hoog rotsblok vallen en sloeg pas twee meter voor ik het harde steen zou raken mijn vleugels weer uit, met een geluidje dat tussen een lach en een kreet inzat.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

ik ga even, misschien over een halfuurtje/drie kwartier terug <3

---

-

Raveny
Een grinnik kwam over mijn lippen terwijl ik met mijn ogen rolde. Zonder op zijn opmerking in te gaan begon ik te lopen. 'Handig, hé, dat niemand mijn huis kan vinden,' merkte ik op. Het was altijd al zo geweest, Myra had een inzicht voor dat soort dingen. Daarom was zij altijd degene geweest die bepaalde waar het kleine verzetsgroepje bij elkaar kwam. Sinds mijn zevende was ook ik op die bijeenkomsten aanwezig geweest.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.