[RPG] The Habit. [3] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 nov 2011 - 20:02 ]

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

'Ik schiet wel,' zei ze met een uitgestreken gezicht. 'Goed,' ging ik akkoord, waarna ik haar het geladen wapen aanreikte. Ik had heel wat meer vertrouwen in Valerie dan in Heather op dat vlak, dus ik was al blij dat die had aangegeven dat ze liever niet wilde schieten. Van Valerie kon ik met vrij hoge zekerheid zeggen dat ze geen dommigheden uit zou halen met dat wapen, zoals James Bond na doen of iets dergelijks. het had niet veel gescheeld of ik rolde met mijn ogen bij die herinnering. 'Kan U mij, of ons,-' Valerie keek hem kort en vragend aan, en hij knikte ter bevestiging. 'De weg naar u vertrekken tonen?'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Stilletjes luister ik naar Sasha en Valerie. Ze hebben het over het verdovende middel en omdat ik bang ben nog meer domme opmerkingen te maken zwijg ik maar. "Ik hoop dat dit de juiste hoeveelheid is. Te weinig zou hem doen schrikken, en we weten allemaal wat dat teweegbrengt. Teveel zou hem kunnen doden." hoor ik Sasha dan zeggen. Het laatste komt er verbazingwekkend ijzig uit, erger nog dan toen hij me op mijn ongelijk wees, niet zo lang geleden. Het lijkt me verstandig deze keer niet te protesteren tegen de mogelijke dood van het dier, al weet ik dat ik me tot in het einde der tijden schuldig zal voelen als het sterft. Dan richt Valerie zich tot mij en ik knik als antwoord op haar vraag. "Is goed. Kom maar mee." Omdat de rollen nu zijn omgedraaid en ik voorop loop voel ik me iets steviger in mijn schoenen staan. Tegelijkertijd geeft het me altijd de kriebels als er mensen achter me lopen, omdat ze mij uitvoerig kunnen bekijken zonder dat ik het door heb. Gelukkig is het donker buiten en is de wandeling niet lang. Het moment dat ik de deuren van het hoofdgebouw uitstap en mijn voeten op de betonnen platen zet merk ik dat de frisse avondbries heeft plaatsgemaakt voor de ijzige lucht van de nacht. Het is stil buiten, op het zachte ruisen van de bomen en het getsjirp van een enkele krekel na. Ik kijk even achterom en knik met mijn hoofd in de richting van het pad, dat tussen de bomen van het bos naar mijn huis leidt. "Deze kant op." Wederom sla ik mijn armen om me heen en probeer mezelf warm te wrijven. Ik had gehoopt dat deze trui genoeg warmte zou bieden, maar ik heb de nachtelijke kou op het eiland onderschat. Ik voel hoe er iets van rust over me heen komt zodra de betonnen platen stoppen en ik me weer tussen de weelderig bloeiende planten bevind. Met een afwezige glimlach laat ik mijn hand langs de bast van de enorme bomen gaan. Het zijn joekels, stuk voor stuk minstens tweehonderd jaar oud. Met glimmende ogen zie ik tussen de struiken de kleine bloemknoppen van allerlei exotische planten schuilen. Als ik op kijk en het blauwachtige licht van de maan zie bedenk ik me dat dit bos en planten in het algemeen waarschijnlijk zijn als wapens voor de Kapitein. Ik haal mijn neus op en zie dat we al bij mijn huis zijn. Toch kan ik me niet voorstellen hoe iemand zo dol kan zijn op zulke verschrikkelijke dingen. Planten zijn wonderbaarlijk en zijn behalve mooi ook nog nuttig, als het om voedsel of medicijnen gaat, maar wapens.. Wapens zijn slechts gecreëerd door de hebzucht van de mensheid, en hebben niets dan slechts over deze wereld gebracht. Sterker nog, als er geen wapens bestonden was dit hele project niet nodig geweest omdat de wereld er dan nog normaal aan toe zou zijn geweest. Ik stop voor mijn voordeur en draai me om naar Sasha en Valerie. "Gaan jullie liever via de voordeur," begin ik zachtjes. "Of zal ik jullie via de achterdeur de keuken in laten?"

Valerie Savarin

Ik loop recht achter Heather aan zonder echt op te letten op de omgeving. De avondlucht viel nog best mee maar toch zag ik Heather huiveren. Ik twijfelde even of ik haar mijn jas moest aanbieden maar ik hield hem toch maar voor mezelf. Ze moest dringend wat sterker worden. 'Gaan jullie liever via de voordeur of zal ik jullie via de achterdeur de keuken inlaten?' Zonder echt naar Sasha om te kijken gaf ik antwoord, ik was tenslotte een zelfstandige vrouw die geen mening nodig had van iemand anders.' De voordeur is wel goed voor mij.' Heather opende de deur en liet ons binnen. 'De keuken toch?'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Hoewel ik alleen een dun shirt aan had, deed de nachtelijke koelte me weinig. Als je geboren en getogen bent in de ijskast die zichzelf Rusland noemt, dan kan je de frisheid van een tropisch eiland wel aan. Soepel gleden we met zijn drieën over het sterk begroeide terrein. Mijn ogen gleden onwillekeurig over de ruggen van de twee vrouwen die voor me liepen. Hoeveel konden twee mensen van elkaar verschillen? Valerie, die het meest van mezelf weg had met haar strakke schema en haar sterke zelfdiscipline, en dan Heather die er tussen de planten uitzag als een kind in de speeltuin, maar over het algemeen nogal een broze indruk gaf. Ik vroeg me af of het voor dit soort mensen ooit mogelijk was om bevriend te raken met elkaar.
Niet lang daarna arriveren we aan het bijgebouwtje dat Heather was toegewezen. "Gaan jullie liever via de voordeur," hoorde hij haar zeggen. "Of zal ik jullie via de achterdeur de keuken in laten?" Ik zweeg. Als ze dat al niet op haar eentje kon beslissen... In de plaats daarvan antwoordde Valerie, zodat we door Heather via de voordeur binnen gelaten werden. Ze moest het zelf maar weten. Uiteindelijk was zij degene die ging schieten. Ik was er alleen bij om de boel in de gaten te houden.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Nadat Valerie antwoord heeft gegeven open ik het slot met het daarvoor bestemde pasje. Geruisloos trek ik de deur open en stap samen met Valerie en Sasha de hal in. Beschaamd merk ik dat mijn abnormaal grote hoop koffers en tassen er nog steeds staat, en ik hoop maar dat ze er geen aandacht aan zullen besteden. Iets wat ik overigens niet verwacht: Het lijken me typisch van die leraren die het zelfs doorhebben als je in de achterste rij van de klas een briefje doorgeeft. Een gave die ik altijd oprecht heb bewonderd. Als Valerie me om bevestiging vraagt knik ik en wijs in de richting van de keuken, waar nog steeds hetzelfde scharrelende geluid vandaan komt. Ik zeg niets, bang dat mijn stem het stinkdier op zal laten schrikken en dat het zijn stinkbommen los zal gooien. Terwijl Valerie zich over het dier ontfermt scan ik met mijn ogen vlug de stapel bagage, om te checken of er geen gênante spullen tussen liggen. Gelukkig is mijn ondergoed keurig in de tassen blijven zitten, en het meest beschamende voorwerp dat ik zo snel zie is een dik sprookjesboek dat uit mijn tas is gevallen toen ik op zoek was naar mijn leesboek. En ach, wat is er nu erg aan een sprookjesboek bezitten? Niets, lijkt me. Het blijven immers mooie verhalen, ook al zou je ze kinderachtig kunnen noemen.

[mukkes, ik word van de pc geschopt. (no_chears)]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Aw, helaas :[ Slaap lekker, in that case :] En tot morgen of een andere keer ^-^

Valerie Savarin

Ik kan het niet laten om een korte afkeurende blik in de richting van de koffers te werpen. Ze was hier nu toch wel al lang genoeg om uit te kunnen pakken. Hoofdschuddend loop ik de richting in die ze aanduidde. Het scharrelde geluid werd alsmaar luider en ik zucht even zacht. In de deuropening blijf ik zo stil mogelijk staan en richt de tranquillizer zorgvuldig op het dier. Het duurde nog geen twee seconden of hij viel al om, hopelijk in een diepe slaap en niet dood. Ik duw het wapen in Sasha's handen en grijp het dier bij zijn nekvel om het buiten te zetten. 'In het vervolg misschien toch beter de ramen dichthouden van de keuken.' Ik zei het met een klein glimlachje. Ik laat mijn blik opnieuw vallen op de immens grote hoeveelheid onuitgepakte koffers. 'Hulp nodig bij het uitpakken?'

[ bericht aangepast op 28 nov 2011 - 21:25 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[Tijd om eens wat leven te schoppen bij de jongeren (wbw)]

Noah Morrigan

Ik opende mijn ene oog en keek even verbaasd de kamer rond terwijl de herinneringen van vandaag langzaamaan terug kwamen. 'Auw.' ik wreef even zacht over mijn hoofd en ging voorzichtig met mijn vingers over de snede. Met een ruk trok ik er de pleister af. Het eten naast mijn bed zag er koud uit en met een kort zuchtje gooide ik mijn benen zo traag mogelijk uit mijn bed zodat ik niet te snel duizelig zou worden. Tijd om eens rustig iets te gaan eten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[goed idee, alleen ligt er, behalve Noah, nog eentje op bed...]

---

Do it scared, but do it anyway.

Heeft iemand de behoefte om iets te doen in deze rpg ofzo, want ik ben nogal vriendloos. :W

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

ik vind het best:) Cedric is beschikbaar, en Gawain is in een niet al te goede bui op zijn kamer.

---

Do it scared, but do it anyway.

Lol, dat betekent dat ik naar Gawain ga.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Na een lange, lange tijd zat ik nog steeds in de eetzaal, en ik was nog steeds heel alleen. Ik schoof mijn bord zachtjes van me af, toen ik merkte dat bijna iedereen stil was. Vreemd.
Toen ik door de gangen liep, besloot ik dat ik misschien even bij Gawain moest gaan kijken. Ik liep op een rustig tempo naar zijn kamer, en klopte op de deur. Geen antwoord vatte ik op als een 'Kom maar binnen.' Zo zachtjes mogelijk deed ik de deur open, voor het geval dat hij sliep.
Ik liep op mijn tenen richting zijn bed, waar hij lag. Ik kon niet zien of hij sliep, of dat hij wakker was, dus deed ik nog steeds zo zachtjes mogelijk.
'Gawain? Ben je wakker?' hoorde ik mezelf zeggen.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
'Gawain? Ben je wakker?' hoor ik een zachte stem zeggen. Opeens schiet ik overeind, de combinatie droom + stem is niet zo geweldig.
'Huh, wat?' vraag ik als ik weer op mijn rug ga liggen. Met mijn hand wrijf ik een keer door mijn ogen.
'Je hebt de keuze om op de rand van mijn bed te gaan zitten, of op een stoel,' zeg ik nog slaperig. Ik ben allang blij als ze niet blijft staan. Met mijn ene hand help ik mezelf overeind en ga tegen de achterkant van mijn bed zitten.

---

Do it scared, but do it anyway.