[RPG] The Habit. [3] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 nov 2011 - 20:02 ]

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

haha, mensen uitleggen wat een RPG is is inderdaad soms best lastig. ik noem het meestal ook een meespeel verhaal.

Vluuv schreef:
Haha, ik was even in dit topic aan het kijken, staat m'n vader ineens achter me en leest het eerste voor dat hij ziet: "Heather Knochenmus.. Dat zijn waarschijnlijk schuilnamen, of niet?" En ik zo: "Nee, het zijn de namen van de personages uit het verhaal waar ik aan meeschrijf." (Ik heb m'n ouders ooit geprobeerd uit te leggen wat een RPG was, dus ik noem het steeds maar een verhaal waaraan ik met andere mensen schrijf )
Najah, ging hij weer weg, en nu zingt hij de hele tijd zelfbedachte liedjes over Heather Knochenmus =-=
Eentje gaat zo:
Heather Knochenmus... Oooh, Heather Knochenmus.
Die lust geen appelmoes. Oooh, Heather Knochenmus.

Lol, ik lach me dood :')

Hahaha x'D Geniale vader.

Ik moet altijd lachen als ik RPG's lees en een keer ook serieus bijna janken (heb ik ook wel eens met boeken en films, ben emotioneel, tssk xd) Lol. Maar als ik zit te lachen begint mijn moeder weer; Wat zit je te lachen?
Of ze gaat vragen of ik weer aan mijn boek bezig ben als ik zoveel typ.. (Heb nooit verteld dat ik schrijf, dus zal wel of gekke gok zijn xd)

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eleanor Anthea Hope
"Knikker in een bakje gooien?" vroeg ze verbaasd. "Volgende keer wil ik best ruilen hoor, wij kregen eerst theorie, vervolgens moesten we in een wkartier een hindernisbaan over door het bos, toen nog 100 keer buikspieroefeningen, een cooling down (Als ik het me goed herinner)en nu loop ik met dit rot geval rond," vertelde ze en zuchtte zachtjes. "Achja, het is voor het goede doel," voegde ze eraan toe en glimlachte flauwtjes. Ze moest zichzelf elke keer in blijven prenten dat alles noodzakelijk was, anders hield ze het hier echt niet vol. Ze liepen verder door de gangen en al gauw kwamen ze bij een kamertje aan, nadat Cedric geklopt had stapten ze naar binnen. "Hé," zei ze met verlegen glimlachje, ze voelde zich nog steeds ongemakkelijk en streek een lok haar achter haar oor. "Gaat het weer een beetje?" vroeg ze toen maar na een korte stilte.

[ bericht aangepast op 21 nov 2011 - 15:16 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Op een stevig tempo liep ik door de gangen, eigenlijk niet goed wetend waar ik naartoe ging. Het was nu te laat om het eiland te gaan verkennen en ik was nog te levendig om nu al te gaan slapen. Ik vroeg me af of er ergens een leraarskamer of iets dergelijks was, zodat ik mijn collega's beter kon leren kennen. Mijn logische verstand vertelde me dat - àls er er zoiets was- dat waarschijnlijk bij de rest van de openbare ruimtes zou liggen, dus in de buurt van de eetzaal en de bibliotheek. Mijn koers werd dus naar daar gezet. Net wilde ik de gang in lopen, toen ik Valerie Savarin uit de eetzaal zag lopen. 'Professor Savarin,' begon ik formeel, toen ik haar benaderd had. 'Hoe was uw training buiten? Ik moet toegeven dat ik erg veel interesse heb in het eiland, maar nog niet de tijd heb gevonden om het grondig te ontdekken,'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik schrok op uit mijn gedachten als Sasha opeens voor mijn neus stond, gelukkig wist ik dat kleine schrikmomentje goed te verbergen door me gewoon met een ruk om te draaien.'Professor Savarin, hoe was Uw training buiten?' Ik kijk hem even schattend aan. 'Goed, dankuwel, en U mag mij gerust Valerie noemen.' Eigenlijk was ik best nieuwsgierig naar de strenge en soms nogal norse kapitein.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik krulde mijn lippen om in een beleefde glimlach. 'In dat geval noemt u me maar Sasha,' zei ik lichtjes gamuseerd. 'Weet u toevallig of hier ergens een openbare ontmoetingsruimte is, of iets dergelijks?' vroeg ik dan. 'Alleen op mijn kamer kan immers nogal eenzaam worden, vindt u niet? Vooral als mijn training er op zit...' Even keek hij afwachtend naar de vrouw naast hem. Ze was erg knap, op een vastberaden, zelfzekere manier. De trek om haar mond en de blik in haar ogen verrieden dat ze geen tegenspraak duldde en in tegenstelling tot Heather Knochenmus, had ik de indruk dat Valerie de spieren in haar gezicht perfect onder controle was. Als ik haar al had doen schrikken, dan liet ze dat in ieder geval niet blijken.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Een geamuseerde glimlach siert zijn gezicht voor het eerst die avond, of toch voor het eerst dat ik me kan herinneren. 'Een ontmoetingsruimte hebben we hier trouwens niet. Daar wordt de eetzaal voor gebruikt.' Ik glimlachte even kort naar hem en nam een slokje van mijn water. 'U traint op uw kamer? U zou eens naar buiten moeten gaan, vooral in de schemering.' Het was bijna grappig om ons hier te zien staan, of dat was het toch volgens mij. Allebei met een rechte rug en een zelfzekere houding.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Ik was al van plan dat morgenvroeg te doen. Een lange looptocht in de ochtend op het strand zal me goeddoen,' zei ik, niet in staat te verhullen hoe hard ik er naar uitkeek. 'Als u bereid bent om vroeg uit de veren te springe, kan u mee gaan...' nodigde ik haar uit. 'Maar voel u vooral niet verplicht,' voegde ik er snel aan toe terwijl ik mijn handen op mijn rug vouwde.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin.

Hij was duidelijk erg enthousiast over zijn loop tocht en ergens verbaasde het mij dat hij het zo liet zien. 'Mijn eerste training buiten en voor mezelf begint om 5h00 's ochtends. Vroeg genoeg voor U?' Vragend keek ik hem aan. Mijn rechtervoet begon lichtelijk te tintelen en met een kleine ergernis sloeg ik hem zacht opzij over mijn linkervoet waardoor ik vooral op de linkse steunde. Ik haatte het om geen controle te hebben over dingen.

[ bericht aangepast op 24 nov 2011 - 19:34 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Nadat ik in de keuken iets heb gevonden voor in de magnetron en het snel naar binnen heb gewerkt neem ik boven een lange, frisse douche. Normaal douche ik liever met heet water, maar omdat het hier op het eiland sowieso al warm is is een lauwe douche prettiger, om af te koelen. Nadat ik me heb gewassen en me weer helemaal schoon voel droog ik me af met een van de zachte handdoeken die in de badkamer liggen en hijs mezelf in de witte badjas die ik klaar heb gehangen. Ik wikkel een handdoek om mijn natte haar en ga op blote voeten bij het raam staan. Het is nu echt bijna donker, maar het bos ziet er nog steeds beeldig uit. Glimlachend kijk ik hoe de laatste zonnestralen achter de bomen verdwijnen. Ik besluit in bed nog wat te lezen en dan te gaan slapen. De duisternis is ook in het huis gevallen en ik tast de muren af op zoek naar een lichtschakelaar. Eindelijk vind ik degene die het licht van de gang regelt en ik knip hem aan, waardoor de hele overloop meteen in warm licht baadt. Ik daal de trap af naar de hal beneden, waar nog steeds mijn bagage staat en ga op zoek naar mijn boekentas. Ik haal het dikke boek waar ik momenteel in bezig ben te voorschijn en wil weer naar boven lopen als ik meen een geluid te horen. Ik verstijf en spits mijn oren. Eerst denk ik nog dat ik het me verbeeld heb, maar dan hoor ik opnieuw een vreemd gescharrel uit de keuken komen. Ik voel hoe de haren in mijn nek overeind gaan staan. Het klinkt alsof iemand de ruimte doorzoekt. Heb ik de buitendeur niet goed dichtgedaan? Ik heb inderdaad wel de grote glazen deuren van de keuken opengezet om van de frisse avond bries te kunnen genieten, maar.. Ik had ze weer dichtgedaan.. Toch? Ik klem mijn boek tegen me aan en loop op mijn tenen naar de keuken. Als er een inbreker is geef ik hem gewoon een klap met mijn boek, dat krijgt hem wel KO. Hoop ik. Zonder een geluid te maken kijk ik de keuken in, maar ik zie niemand. Ik vernauw mijn ogen en volg het geluid. Mijn ogen glijden door de kamer en ik zie dat ik inderdaad de deur op een kier heb laten staan. Dom van me. Plotseling zie ik het: Een zwart dier met een witte streep over zijn gehele lengte en een pluizige staart die hij parmantig in de lucht houdt. Een stinkdier. Shit. Oh shit. Hoe los ik dit op? Als ik hem met rust laat, blijft hij hier natuurlijk eeuwen hangen en haalt hij het hele huis over hoop. Als ik hem weg jaag, schrikt hij zeer waarschijnlijk en verspreidt hij die verschrikkelijke geur waar hij zijn naam aan te danken heeft. Wat dan? Moet ik terug naar het hoofdgebouw lopen om hulp te halen? Misschien is dat maar het best. Zo stil als ik kan trek ik me terug. Ik loop voorzichtig de trap op naar boven, trek schoon ondergoed, een strakke spijkerbroek, een gestreepte trui en sokken aan en sluip weer naar beneden. Gelukkig heb ik in de berg koffers al snel mijn gympen gevonden, en zo stil als ik kan open ik de voordeur en glip naar buiten. Mijn natte haar heeft binnen no time de rug van mijn trui al nat gemaakt, en ik voel de klamme kilte van de avond door mijn kleren heen trekken. Op een drafje loop ik terug naar het hoofdgebouw. Gelukkig komt de weg me bekend voor van de vorige keren dat ik deze heb afgelegd en al snel heb ik de betonnen platen voor de basis bereikt. Hijgend van het korte rennen loop ik de deuren binnen. Het is stil in de gangen omdat het al zo laat is, maar gelukkig hoor ik dichtbij stemmen, uit de richting van de eetzaal. Opgelucht loop ik er naar toe, maar als ik de hoek omsla en zie dat het Valerie en Sasha zijn wil ik mijn ogen kreunend ten hemel slaan. Ik houd me echter in, glimlach beleefd en veeg de natte plukken haar uit mijn gezicht. "Hallo, mevrouw Savarin, meneer Filischkin." Ik knik even als begroeting en loop wat dichterbij. Dan vraag ik me ineens af of Valerie misschien de vrouw was die Sasha net verborg. Het zou met niet eens verbazen. "Weten jullie toevallig of er hier in het hoofdgebouw ergens een informatie punt is, of iets in die richting? Ik heb een probleempje, namelijk." Ik moet ook niet zulke onzin denken. Sasha verborg niemand, dat weet ik ook wel, maar toch. De gedachte is grappig. Zo gedisciplineerd en koeltjes als ze hier allebei staan is het moeilijk voor te stellen dat ze gepassioneerde minnaars zouden kunnen zijn. Misschien is het juist wel heel ongemakkelijk als ze intiem met elkaar worden, dat ze eigenlijk niet goed weten wat ze met elkaar aan moeten dus dat ze maar wat aan prutsen. Dat soort verhalen hoor je wel eens. Die relaties houden het meestal niet lang vol. Niet dat ik recht van spreke heb, veel lange relaties heb ik ook niet achter de rug. Ik val gewoon op de verkeerde types, dat is het probleem. Terwijl ik zo in mijn gedachten over allerlei onbenullige dingen nadenk trek ik de mouwen van mijn trui wat verder over mijn handen, die altijd koud zijn als ik net gedoucht heb. Ondertussen kijk ik naar Valerie en Sasha en wacht hun antwoord af.

'Perfect,' ging ik goedkeurend akkoord. Vijf uur was inderdaad perfect, dan was de lucht nog helder genoeg om goed te kunnen ademen, en sliep iedereen nog, waardoor er niemand was die met zijn stommiteiten een training zou kunnen onderbreken. Ik trainde al mijn hele leven zo vroeg, dus voor mij vormde dat geen probleem. 'Zal ik u opwachten aan de ingang, of spreekt u liever ergens anders af?' Voor ze de kans had om te antwoorden, kwam Heather om de hoek lopen. Ergens in mijn hoofd hoorde ik een stemmetje kreunen. Maar te hopen dat dit niet weer zo ongemakkelijk werd als hun eerdere ontmoeting. Desondanks knikte ik beleefd toen ze ons begroette en keek haar afwachtend aan. Ik had niet de indruk dat ze mijn gezelschap zo fantastisch vond dat ze me met opzet weer zou opzoeken, maar nood breekt wet. Enkele fracties van seconden daarna, als ze begon te spreken, besefte ik dat ze ons inderdaad niet voor de lol had aangeklampt.Weten jullie toevallig of er hier in het hoofdgebouw ergens een informatie punt is, of iets in die richting? Ik heb een probleempje, namelijk.' Ik voelde hoe mijn handen zich opnieuw op mijn rug vouwden, maar liet ze snel weer langs de twee kanten van mijn lichaam hangen. Ze was niet mijn leerlinge, dus het was niet mijn plaats om haar zo te behandelen. 'Een probleempje, dokter, misschien kunnen wij helpen?' bood ik beleefd aan. Bovendien had ik me verveeld voor ik Valerie tegen kwam, dus ik kon net zo goed wat afleiding zoeken.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Verbaasd draaide ik me om als ik Heather Knochenmus opeens zag verschijnen. Ze zag er nogal...verwilderd en onrustig uit. Ik deed een stapje opzij zodat zowel ik als Sasha haar zouden kunnen aankijken. Aan haar gezicht te zien schoten er eerst een heleboel gedachten door haar hoofd. Ik zag haar ogen van mij naar Sasha flitsen en terug. 'Weten jullie toevallig of er hier in het hoofdgebouw ergens een informatie punt is, of iets in die richting? Ik heb een probleempje, namelijk.' Ik wou haar al doorverwijzen naar de receptie als Sasha aanbood om haar te helpen. Aangezien ik er zelf geen problemen mee had, knikte ik instemmend.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Alles aan hun houding straalt gezag uit, waardoor ik me meteen weer klein voel, zeker omdat ze nu met zijn tweeën zijn. Maar ik houd me groot en glimlach beleefd als Sasha aanbiedt te helpen. Ik zie dat ook Valerie knikt, maar ik weet niet: zouden ze verstand hebben van het uitdrijven van stinkdieren? Misschien. "Tja," begin ik dus maar. "Ik had net gedoucht en ging nog even naar beneden om een boek op te halen toen ik gestommel hoorde in de keuken. Dus ik ben zo stil mogelijk gaan kijken, toen ik zag dat ik de achterdeur open had laten staan." Ik stop even en glimlach spijtig. "En nu zit er een stinkdier in de keuken." Ergens hoop ik dat ze me niet zullen helpen, omdat dat zal bewijzen hoe stijf en saai en stom ze zijn, en omdat ik continu het gevoel zal hebben dat er twee strenge leerkrachten achter me aanlopen. Wat in weze ook wel zo is, al ben ik niet hun leerling. Gelukkig niet. Aan de andere kant zou het fijn zijn als ze konden helpen, want het is een dom verhaal en ik voel niet de behoefte het nog een keer te vertellen aan iemand anders. Bovendien weet ik ook wel dat ik me eigenlijk aanstel: Ik ken Sasha en Valerie helemaal niet goed, en heb dus ook het recht niet om te zeggen dat ze streng of saai of stom of stijf zijn.

Een stinkdier. Er zat een stinkdier in haar keuken. Een seconde lang staarde ik haar dwaas aan, niet goed wetend hoe ik moest reageren. Uiteindelijk tikte ik met mijn tong kort tegen mijn onderlip en dacht na. Een stinkdier zou niet uit zichzelf weg gaan als het net een schat aan voedsel had gevonden. En het benaderen was ook geen optie, aangezien het dan zou schrikken en waarschijnlijk tonen dat het zijn naam waardig was. Als het aan mij lag had ik dat beest al lang omgelegd. Niet omdat ik een dierenbeul ben, maar gewoon omdat ik de tijd niet had om te gaan uitvissen hoe je stinkdieren uit je huis moest jagen. Still, dat hield ik maar voor me. Heather leek nogal van de gevoelige kant; ik had het vermoeden dat ze een scène zou gaan schoppen als ik een kogel door dat beest joeg. 'Misschien kan u 'm omleggen met een tranquiliser gun,' opperde ik dan maar. 'Volgens mij hebben we er één in het depot,'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik begin te glimlachen als ik sasha's voorstel hoor. 'Goed idee.' Ik had niet direct het idee dat Heather zou weten wat een tranquilizer was. Volgens mij was de roodharige vrouw niet echt op haar gemak bij ons en ik bedacht me dat zij en Sasha misschien al eens een aanvaaring hadden gehad, het leek toch zo dankzij de ongemakkelijke blikken die ze voortdurend zijn kant opwierp. 'Er ligt inderdaad één in het depot.' bevestigde ik zijn woorden.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.