[RPG] The Habit. [3] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 nov 2011 - 20:02 ]

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Cedric
Ze zei iets over een jongen die ging hyperventileren.
'Hmm, dat gebeurde de eerste dag ook al.' zeg ik per ongeluk hard op. Mijn glimlach is verdwenen toen ik dat hoorde. Na nog een slok water bedacht ik me dat ik wel eens zou kunnen gaan kijken.
'Ik denk dat ik een kijkje ga nemen, hoe het er nu mee staat. Misschien zin om mee te gaan?' zeg ik vriendelijk. 'Heb ik me eigenlijk al voorgesteld, ik ben Cedric.'

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Nee hoor, ik ben de kapitein... Heb ik dat niet gezegd? Ik vraag ook niet van mijn collega's dat ze me zo noemen." Ik merk dat mijn gezicht betrekt. Shit. Dus toch. "Kom maar binnen, anders." Ik glimlach vluchtig en knik. "Dankuwel." Ik sla mijn armen om me heen en stap binnen. De kamer is netjes, strak en modern. Ik laat mijn ogen over het interieur glijden. Stijlvol, zeker, maar wel zielloos. Het ziet er uit als een kamer uit een van de interieur tijdschriften die mijn moeder altijd las, om vervolgens geïrriteerd te zuchten dat de kamers er alleen zo goed uitzagen omdat ze ongebruikt waren. Ach, hoe dan ook, volgens mij zei de chauffeur van net dat hij hier ook pas een paar dagen is. Wie weet ziet het er over een paar dagen wat levendiger uit. In gedachten verzonken blijf ik even staan. "U had me ergens voor nodig...?" Ik kijk op en draai me om. De Kapitein heeft ondertussen een shirt aangetrokken en kijkt me afwachtend aan. Ik sla mijn ogen neer en knik. "Ja.. Ja, dat klopt. Ik zou het graag met u hebben over de meisjes die les van u krijgen. En vooral hun opdracht." Ik stop even, sla mijn handen in elkaar en kijk Sasha in zijn ogen. Ik ben even afgeleid door hoe donker ze zijn, bijna zwart, maar ga dan verder met mijn verhaal. "Ik.. Ik denk niet dat het een goed idee is om jonge meisjes met geweren op pad te sturen, of ze nu geladen zijn of niet. Het zal ze een verkeerd en verwrongen beeld van de wereld en van wapens geven. Ze horen niet aan wapens te wennen, het zijn jonge meisjes, geen militairen. Dat moet u ook beseffen, toch?" Ik merk dat het laatste er nogal twijfelend en vrij bang uitkomt. Sasha heeft me aangehoord met een stalen gezicht, en ik heb niet het idee dat hij het ook maar een beetje met me eens is. Tsja, ik heb het ten minste geprobeerd.

Ik staarde haar wezenloos aan, wachtte kalm tot ze gedaan had en boorde mijn ogen dan opnieuw een tijdje emotieloos in de hare. Uiteindelijk begon ik te spreken. Het klonk aarzelend, maar zo was het niet bedoeld, zoals verraden werd door de ijzige ondertoon in mijn stem. 'Dokter Knochenmus...' Onwillekeurig vouwde ik mijn handen op mijn rug, zoals ik altijd deed wanneer ik iemand lager in rang aansprak. Niet dat zij qua positie onder me stond, maar haar onwetendheid deed haar in mijn achting dalen, hoewel dat misschien niet eerlijk was gezien haar beroepsveld. Ze wist gewoon niet zoveel, probeerde ik mezelf te kalmeren zodat ik mijn manieren hield en haar niet kleinerend aansprak, ze zat niet in het juiste vak. 'U moet toch zeker weten, dat er niemand, daar buiten, ook maar een seconde zal aarzelen om die jonge mensen te doden als ze ontdekken wat ze in hun mars hebben. Of erger nog; gevangen nemen en gebruiken als proefkonijnen. U beseft toch dat wij aan de dageraad van een Vierde Wereldoorlog staan ? Ik geloof dat het niet goed tot u doordringt, hoe wreed mensen wel niet zijn. Dat kan u niet stoppen met pacifisme. Het is mijn werk om ervoor te zorgen dat deze kinderen zichzelf kunnen beschermen tegen gelijk wie die hen kwaad wil doen als ze naar buiten worden gestuurd en er een last die u zich niet eens kan voorstellen, op hun schouders rust. Ze betalen mij om ervoor te zorgen dat ze met wapens om kunnen gaan. Me dunkt dat u weet dat men niet fatsoenlijk met iets kan omgaan als men in elkaar krimpt wanneer men het aan moet raken. Mijn leerlingen moeten wennen aan hun wapen, dokter, opdat ze het naar behoren zouden kunnen bedienen. En dat ze voor hun eigen leven kunnen zorgen, wanneer er iemand het van hen af wil pakken. En geloof me, juffrouw, dat zal gebeuren,' Meteen merkte ik dat ik haar aansprak alsof ze zelf één van mijn leerlinges was. Onwillekeurig vroeg ik me af of dat door haar frisse, onschuldige uiterlijk kwam of haar naïve, pacifistische prietpraat. Kort knikte ik en probeerde op mijn lippen te wringen iets wat ergens op een klein glimlachje moest lijken, maar ik wilde er geld op zetten dat het waarschijnlijk alleen de schaduw van een lach geweest zou zijn. Mij is altijd geleerd zo min mogelijk emotie te tonen, opdat anderen er misbruik van zouden kunnen maken. Blijf altijd beleefd, maar laat u niet opwinden. Ik moest toegeven dat dat misschien niet even gladjes was verlopen. Ik ben hoffelijk geweest, maar mijn stem klonk te dwingend en misschien iets te bars om écht correct te zijn.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Eleanor Anthea Hope
Hij zei plots dat ie even langs zou gaan om te kijken hoe het met hem ging en of ze mee wou. "Wel ah.. Ik ken 'm niet zo goed, is dat niet vreemd?" vroeg ze terwijl ze wat ongemakkelijk met haar voeten over de grond schuifelde. Ze was altijd al slecht geweest in gesprekken voeren, waarschijnlijk kwam dat door haar onzekerheid en de continue drang om perfect te zijn. Ze was ermee opgegroeid en ze kreeg het niet uit haar systeem. Misschien was het ergens ook wel goed, want anders had ze zeker weten niet met dit geweer rondgelopen en ze wist dat dat wel noodzakelijk was. Ze moest eraan wennen, hoe vreselijk ze het ook vond. Al kon ze zich moeilijk voorstellen dat ze het op zou nemen tegen anderen, dat ze iemand zou verwonden en erger, neerschieten. Ze slikte en merkte dat ze een poosje afwezig voor zich uit had gestaard en keek Cedric een beetje beschaamd aan.

Crappy.. ;l Bluh. Sommige karakters zijn echt lastig te schrijven ;o

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Cedric
"Wel ah.. Ik ken 'm niet zo goed, is dat niet vreemd?" vroeg ze. Je kon wel een beetje merken dat ze wat onzeker was.
"Ach, we moeten toch met elkaar leven hier. Ik zou het prettig vinden als er op zo'n moment iemand langs zou komen." zeg ik rustig. Misschien kan mijn stem haar wat op haar gemak stellen. Ik drink het laatste beetje drinken op.
"Zullen we gaan?" vraag ik rustig, ik ken die jongen ook niet maar hij lijkt me wel aardig.

mijn posts zijn ook niet zo geweldig.

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 15:50 ]

[Geen idee waar ik me bevind en wat iedereen aan het doen is (';]
Silver
Ik pakte mijn wapen vast en keek in de spiegel. Ik zag er onwijs stoer uit met mijn knalrode haar en een wapen in mijn handen. Ik liep naar mijn make-up koffer en haalde er zwarte oogpotlood uit. Ik zette een dikke streep op mijn allebei mijn wangen en keek nog een keer naar mijn spiegelbeeld. Ik leek net een soldaat! Ik hield het wapen voor me uit en maakte schietgeluiden. Ik was helemaal in mijn eigen wereldje en begon weer als James Bond over de grond te rollen.

---

Me so good.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als de Kapitein klaar is me de les te lezen merk ik dat ik tijdens zijn speech iets in elkaar ben gekrompen. Niet dat ik mezelf dat kwalijk neem. Hij komt intimiderender en groter op me over dan ik voor mogelijk had gehouden. Ik huiver en recht mijn rug weer. Zijn argumenten klinken logisch en hij heeft de mijne met alle gemak weerlegt. Moet ik me dan gewonnen geven? Nee. Nee, maar wat moet ik zeggen? Hij heeft gelijk, Heather, geef het maar gewoon toe en ga naar huis, dan ben je hier ook weer vanaf. "Oké.." zeg ik, en als ik merk hoe hoog en meisjesachtig mijn stem klinkt praat ik vlug iets lager. "U hebt hier duidelijk meer verstand van, dus ik ga maar weer eens. Bedankt voor uw tijd, Kapitein." Ik glimlach voorzichtig en heb bijna de neiging om te salueren zoals ze dat in het leger doen, maar gelukkig bedenk ik me snel dat dat er vrij belachelijk uit zou zien. Het feit dat ik hem Kapitein noemde, terwijl hij zei dat dat niet nodig was, is al erg genoeg. Waarom deed ik dat eigenlijk? Ik ben ook zo'n idioot soms. Ik loop naar de deur toe, en heb vreemd genoeg het idee dat ik moet wachten tot hij zegt dat ik kan gaan. Geërgerd sla ik mijn ogen op, zonder dat hij het ziet, natuurlijk. Hij is een collega, geen leraar of baas. Als ik bij de deur ben leg ik mijn hand op de klink en draai me nog even om. "Tot ziens dan maar." zeg ik met een schuchter glimlachje, klaar om te vertrekken.

'Tot ziens dan maar,' zei ze toen ze bij de deur stond, waarop ik haar schattend aan staarde en kalm knikte. Bij elk woord dat ik had gezegd was ze meer in elkaar gekompen, als kind dat door een strenge leerkracht bestraft werd. Geringschattend fronste in mijn wenkbrauwen en tuitte mijn lippen een beetje. Ik vroeg me af of in haar bang had gemaakt. Uit onze eerdere gesprekken had ik al geconcludeerd dat Heather Knochenmus qua zelfvertrouwen niet erg sterk in haar schoenen stond. Op een manier stelde me dat teleur, alsof ik verwacht had dat ze op zijn minst zou proberen om tegen me in te gaan. In plaats daarvan onderwierp ze zich, en krabbelde met de staart tussen de benen terug, zoals een hond bij zijn meester. 'Heb ik u van streek gebracht, dokter?' vroeg ik dan voor de zekerheid. Het beviel me allerminst dat een collega me nu ook met 'kapitein' aan begon te spreken nadat ik even mijn mening voor haar geprofileerd had. Te bedenken dat ik naar mijn eigen bescheiden opinie nog niet eens streng was geweest, maar gewoon had gezegd waar het op stond, op een kalme manier, hoewel ik toe moest geven dat ik me erg koel had opgesteld. Maar daar kon ik niet aan doen, dat was mijn persoonlijkheid. Ik heb nooit echt de drang gevoeld om iedereen direct op zijn gemak te stellen en ik ben nooit echt een extreem sociale, extraverte vent geweest. Ik bleef bij mijn plicht, deed beleefd en bemoeide me niet met zaken die me niet aangingen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Opgelucht dat ik weg kan druk ik de klink al naar beneden. "Heb ik u van streek gebracht, dokter?" Met grote ogen laat ik de klink los. Fuck. Ben ik zo doorzichtig? Even sluit ik mijn ogen, dan recht ik mijn rug, open ze weer en draai me om. Ik kijk Sasha aan, glimlach zelfverzekerd en schud mijn hoofd. "Zeker niet, meneer Filischkin." Ik gedachte geef ik mezelf een schouderklopje dat ik zijn naam heb gebruikt en ook nog goed heb uitgesproken. "Ik zie niet in waarom u dat zou denken. Ik was bezorgd over de meisjes, maar nu u heeft uitgelegd dat uw acties een hoger doel dienen zie ik in dat bezorgdheid niet nodig is. Nogmaals bedankt voor uw tijd en mijn welgemeende excuses dat ik uw stoorde tijdens.." Ik val even stil, werp een blik op zijn t-shirt alsof het er nog steeds niet was, en glimlach dan scheef. "..uw ongetwijfeld belangrijke bezigheden." Waarom had hij ook eigenlijk geen shirt aan? Zou er in de slaapkamer een vrouw op hem zitten wachten? Dat zou nog eens wat zijn. De altijd zo rustige kapitein Filischkin die een minnares heeft. Ik glimlach onwillekeurig als ik de halters en bijbehorende gewichten op de grond zie liggen. Of misschien was hij aan het trainen. Die optie klinkt een stuk aannemelijker, met zo'n postuur. Als ik opkijk merk ik dat Sasha me afwachtend aankijkt en snel duw ik de klink omlaag, waardoor de deur opengaat. "Tot ziens, meneer Filischkin."

Vanaaf ben ik er niet Ik zeg 't maar alvast.
En haha, Heather is echt grappig

Eleanor Anthea Hope.
Ach, hij had een punt, ze moesten inderdaad samen leven en het was wel een perfecte kans wat anderen te leren kennen. Dat zou het verblijf hier vast vergemakkelijken. "Wel, ik hoop dat hij niet iets heeft tegen geweren, ik ben namelijk verdoemd tot het de hele dag bij me dragen van dit geweer," zei ze, rolde kort met haar ogen maar glimlachte toen flauwtjes. Terwijl ze opstond en met hem richting het EHBO gedeelte van het gebouw begon te lopen besloot ze over haar verlegenheid heen te stappen, of in ieder geval een poging te doen tot het beginnen van een gesprek. "Wat voor lessen had jij vandaag?" vroeg ze daarom maar, het eerte wat haar te binnen schoot. Het was niet het meest originele, maar ze besloot zich daar momenteel niet druk over te maken, ze had de woorden immers al uitgesproken en het was niet zo dat ze terug kon in de tijd.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik knikte tevreden toen ze me verzekerde dat alles oké was, me geen vragen stellend bij haar plots ommezwaai. Ik hoopte voor haar dat ze zich snel bij elkaar raapte, anders zou ze zo'n klas wildebrassen nooit attentief kunnen houden. Vooral niet in een vak als botanica, waar je echt in geïnteresseerd moest zijn, wilde je er uren over kunnen aanhoren. 'In dat geval wens ik u veel succes met uw lessen,' zei ik dan maar, toen ze op het punt stond om naar buiten te stappen. 'Tot ziens, meneer Filischkin,' Ik knikte opnieuw. 'Tot ziens, dokter Knochenmus,' Toen de deur achter haar dichtschoof, wist ik even geen blijf met mezelf en staarde een tijdje wezenloos naar mijn bureau, waar mijn Beretta 92 nog steeds in het schijnsel van mijn bureaulamp lag. Vreemd geval, die Heather. Het ene moment dacht je haar volledig door te hebben, waarna ze zich in a matter of seconds helemaal omdraaide. Ik vroeg me af of ze emotioneel onstabiel was. In dat geval moest ik uitkijken voor haar, al leek het me niet voor de hand liggend dat kleine, fijne Heather ook maar in staat was om mij één haartje te krenken, moest ze het ook verliezen. Een lange zucht ontsnapte aan mijn lippen toen ik opnieuw tot leven kwam. Mijn trainingsritme was weggevallen, dus veel zin om verder te doen had ik niet. Na een douche zou ik het gebouw maar verder verkennen, besloot ik, nadat ik de halters weer netjes in de kast had gelegd. Misschien kwam hij Valerie Savarin nog eens tegen, kon hij vragen hoe haar training was gegaan. Hijzelf was geïnteresseerd in buiten trainen, maar aangezien hij het terrein nog niet volledig kende, leek dat op dit moment nog geen goed idee.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
We staan op en lopen naar de slaapkamers. Onderweg merk ik dat ze zich meer op haar gemak voelt.
"Wat voor lessen had jij vandaag?" vraagt ze.
"We hadden een of ander stom spel waar je een knikker in een bakje moest gooien, en natuurlijk had er weer iemand gezeik op me." die gedachten maakten me niet echt blij. "Ach, ik had het ook wel verdiend, en daarna moesten we iets over ons zelf vertellen." We lopen verder door de gang tot we bij een kamer komen waar Gawain's naam op staat. Ik klop zachtjes op de deur en maak hem open. Hij ligt rustig op zijn bed.

Gawain
De muziek was nog steeds rustgevend. Nu kon ik tenminste denken over wat ik verder wil gaan doen. Morgen ga ik in ieder geval uitslapen en rustig ontbijten. Ik kijk wel wat de trainer in haar gedachte heeft. Nu heb ik wel het voordeel dat ik niet overal aan mee hoef te doen, maar de meeste dingen die we doen vind ik leuk. Dus het is eigenlijk wel langer. Ik staar nog steeds met mijn hoofd naar het plafond. Geklop op de deur brengt me uit mijn trance. Er komen een jongen en een meisje binnen, zie ik als ik mijn hoofd naar de deur draai. Snel zet ik mijn muziek uit en blijf rustig op mijn rug liggen. Zin om te praten heb ik niet echt, maar dit geeft me wel het gevoel dat ik niet alleen ben.

Valerie Savarin

Ik stretch nog even voor ik me aan de kant van de zee laat vallen en uitkijk over de horizon. Deze plek had me altijd al een kalm gevoel gegeven. Na een half uurtje stond ik terug op, warmde mijn spieren op en begon terug naar het gebouw te joggen. Ik had dringend een nieuwe trainingsroute nodig, ik was niet eens buiten adem als ik terug bij het gebouw aankwam. In de eetzaal griste ik snel een flesje water van het buffet voor er afgeruimd zou worden.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Op het moment dat de deur achter me dicht valt sluit ik mijn ogen en laat mijn adem ontsnappen. Even blijf ik staan, tot mijn ademhaling weer regelmatig is, en dan open ik langzaam mijn ogen. Dat was vrij gênant. Ach, hopelijk heb ik het nog een beetje kunnen herstellen door me uiteindelijk niet te laten kennen. Ik kan gewoon zo slecht tegen dat strakke, kille en onpersoonlijke. Ik loop de trap weer af en zie dat het buiten aan het schemeren is. Al was ik eerder blij dat ik mijn vertrekken bij de kas en praktijk zou krijgen, nu ik de wandeling terug moet maken klinkt het toch een stuk minder aantrekkelijk. Maar ach, het is nu eenmaal het beste, aangezien ik bij de praktijk moet blijven in het geval er iemand ziek of gewond is, en omdat het handiger is mijn lessen bij de planten van het woud te geven. Daarom staat het gebouw een klein stukje het bos in, tussen alle exotische planten. Rillend van de plotseling koude avondlucht loop ik over de betonnen platen die voor het hoofdgebouw liggen. Ik neem het zanderige, maar goed begaanbare pad naar de praktijk en stap zo vlug door als ik kan. Onderweg stop ik heel even om aan een bloem te ruiken die me onbekend voor komt. Met een tevreden glimlach stel ik vast dat hij lekker ruikt en met flinke stappen vervolg ik mijn weg. Het is maar een paar minuutjes lopen, maar als ik aan ben gekomen bij het huis is het al een stuk donkerder. Het woud ziet er veel minder liefelijk uit dan toen het licht was, en mijn angst dat er ergens een agressieve tijger of beer op de loer licht lijkt ineens best begrijpelijk. Ik open de deur en stap het gebouw in, dat koud en donker is omdat de airco al die tijd aan heeft gestaan. Die paar seconden dat ik in duisternis gehuld ben denk ik terug aan Sasha's ogen. Ze waren echt donker, bedenk ik me terwijl ik kippenvel in mijn nek voel. Snel knip ik de lichten aan, doe de airco uit en sla mijn armen om me heen om mezelf warm te wrijven. Ik besluit snel wat te eten en even te douchen, en dan meteen te gaan slapen. Het is een lange en vermoeiende dag geweest, maar toch zie ik uit naar wat morgen voor me in petto zal hebben.

Haha, ik was even in dit topic aan het kijken, staat m'n vader ineens achter me en leest het eerste voor dat hij ziet: "Heather Knochenmus.. Dat zijn waarschijnlijk schuilnamen, of niet?" En ik zo: "Nee, het zijn de namen van de personages uit het verhaal waar ik aan meeschrijf." (Ik heb m'n ouders ooit geprobeerd uit te leggen wat een RPG was, dus ik noem het steeds maar een verhaal waaraan ik met andere mensen schrijf )
Najah, ging hij weer weg, en nu zingt hij de hele tijd zelfbedachte liedjes over Heather Knochenmus =-=
Eentje gaat zo:
Heather Knochenmus... Oooh, Heather Knochenmus.
Die lust geen appelmoes. Oooh, Heather Knochenmus.

Lol, ik lach me dood :')