[RPG] Wings, the fallen and humanity. - Speeltopics

Angels and Demons.

1959. De lucht barstte open en een luid gedonder startte. De hemel leek te splijten en een fel licht kwam daarbij vrij. Mensen trokken zich angstig terug in hun huizen. Het duurde vijf minuten, niet meer en niet minder. Exact vijf minuten en op de plekken waar de donder was ingeslagen stonden mensen, maar niet zomaar mensen. Perfecte mensen met een gladde egale huid, vleugels staken uit hun rug. Ze trokken zich terug in de bergen om zich voor een lange tijd niet te laten zien en in tijden van nood, zich opnieuw te laten zien. Engelen van het licht of keren ze zich tegen god en gaan ze werken voor de duivel, Satan?

Uitleg
Je speelt een engel, mens of een engel die zich keert tegen god en opdrachten uitvoert voor de Duivel Satan, Lucifer hoe je hem ook wil noemen. Er zijn verschillende rangen voor engelen. Demonen niet Engelen hebben heldere opvallende ogen, geen moedervlekje op hun gezicht en geen oneffenheden. Ze zien er erg aantrekkelijk uit en hebben dan ook een enorm aantrekkingskracht voor mensen en ook voor anderen is deze voelbaar, maar niet zo erg als bij de mens.

Regels van de engelen.
- Voortplanten met mensen is verboden, ( kan wél gedaan worden ).
- Relaties eigenlijk ook.
- Elke engel is gelijk, demonen en gevallenengelen dus niet.
- Een relatie met een demon of een gevallenengel is absoluut niet toegestaan en zou als het gebeurd in het geheim moeten plaats vinden (:

Soorten
Wraakengelen (straffen engelen die 'wet' overtreden)
Beschermengelen (beschermen dus mensen)
Gevallen engelen hebben afgescheurde vleugels v-vormig litteken op de rug waar vleugels zaten. ( hoort bij demonen.
Doodengelen (kunnen zien wie er dood gaat en hoe, brengen hun naar hemel)
Demon (hebben zwarte! vleugels of donker! grijze vleugels)

Invullen
Naam: - M/V - Soort - Leeftijd.

Waarom geen karakter? Zo kan je altijd van positie veranderen of niet, je medespelers moeten er áchter komen hoe jou personage in elkaar steekt en zullen daar dan ook meer moeite voor willen doen (:

Personages.
Mensen.
Primwen Primwen Milldore(v/18)
Endure Sky Leah Morgan (V/19)
Schneider Nike Robin Micheals (M/17)



Wraakengelen.
Vluuv Penelope Nightmask (V/20)

Beschermengelen.
Primwen Carthal Tariël Caïrael (M/20)
Endure Eleanor Reigns (V/18)
Schneider Dana Chereals Moons (v/17)



Dood engelen.
Lykos Acwel Than Eyerows (M/18)
Fauvism Valeria Caithne Naereil (V/19)


Gevallenengelen.
Lykos Atelic Nemesio Mailhairer (M/17)

Demonen.
Xannon Ruby Sera Rein, Demon. (V/18)
Vluuv Nikolai (Nick) Rainmender (M/23)

Beschermengel x mens.
Eleanor x Nike.
Carthal x Leah.
Dana x Primwen.

[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 13:20 ]

K ben leeg :l

Iedereen mag meevechten als het aan mij ligt, eerst eventjes wachten op Els' (Vluuv) post En primwen, ik schrijf al voor Leah (;

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Deeeeeemii!;$

Sorryyyyyy. ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yeah ;d

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Hij zei dat het hem niet uitmaakte, gewoon wat voor haar het makkelijkst was. "Oké, dan wordt het warme chocolademelk en niet klagen als je het niet lust hè," zei ze met een knipoog, ze wilde zich alweer omdraaien om teurg naar de keuken te lopen toen haar twee dingen opvielen. Op de TV stond iets op over de discotheek, dat was sneller dan ze verwacht had. Ze leunde met haar armen gekruisd op de rugleuning van de bank terwijl ze toekeek. Gelukkig kwam ze niet in beeld, maar wel de jongen die ze afgewezen had. Geweldig, wie wist wat voor hij verhaal wou ophangen. De interviewer vertelde hem iets over dat hij had gehoord dat hij alles begonnen was en wel, de rest interesseerde Leah niet echt. Ze kende die gozer goed genoeg om te weten dat hij de schuld toch op een ander af zou schuiven en dat zou zij waarschijnlijk zijn. Leah keek even naar Carthal die op de grond zat en schudde licht haar hoofd. "Je kan best op de bank zitten hoor, hij kan het wel aan en ben toch van plan binnenkort een nieuwe te kopen." Met die woorden verdween ze weer de keuken in. Ze vulde de waterkoker en zette hem vervolgens aan, terwijl het water langzaam begon te koken pakte ze twee mokken en deed daar de chocolademelk poeder in. Normaal hield ze niet van zulk soort chocolademlek, maar deze was gewoonweg heerlijk. Ze leunde tegen het aanrecht en gluurde door de deuropening naar Carthal in de woonkamer, het was wel gezellig dat ze niet weer de hele avond alleen was, na een poosje begon dat toch wel te vervelen. Er klonk een luide klik, het teken dat het water gekookt was, en Leah schonk het kokende water in de mokken en roerde er een keer doorheen zodat de poeder mooi oploste. Ze plaatste de twee mokken op een dienblad, samen met een bus slagroom, omdat ze niet zeker wist of hij dat erop moest. Nog wat basdtognekoeken in een schaaltje erbij en voila. Ja, Leah kon best manieren laten zien en een goede gastvrouw zijn, maar meestal had ze daar geen zin in of vond ze dat de persoon die op bezoek was het niet waard was om moeite voor te doen. Maar na vanavond had ze geen zin in gedoe, gezeur over dat ze best wat vriendelijker kon zijn of iets dergelijks. Ze pakte het dienblad op, een van haar favoriete voorwerpen in huis omdat het zo vaak van pas kwam, en liep de woonkamer in. "Kijk eens," zei ze en glimlachtte kort toen ze het dienblad neerzette. Ze nam plaats op de bank, tegen de armleuning aan, haar favoriete hoekje. Nadat ze wat slagroom in haar chcolademelk had gespoten nam ze de mok tussen haar handen om ze een beetje op te warmen. Zwijgend keek ze naar de TV waar nog steeds de discotheek op te zien was en ze zuchtte zachtjes.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

-Acwel doodengel-
Nog steeds liep ik over straat, in de regen en het onweer. Zin om naar huis te gaan had ik niet en iemand opzoeken was nou ook niet de grootste hobby op dit moment. Mijn gedachten gingen in over van alles en nog wat, maar vooral wat ik van dat discotheek gebeuren heb meegekregen. Opeens ging er een rilling over mijn rug, ik was in een gebied met veel demonen gekomen. op de een of andere manier kreeg ik het gevoel dat ze iets van plan zijn. het zal wel niks zijn. Ik versnelde mijn pas zodat ik iets eerder weer buiten het gebied zou komen. De snelste weg van ontsnappen was het bos wat rond de stad lag. Daar ging ik ook naar toe, en spreidde mijn vleugels. Toch bleef ik laag bij de grond voor het onweer.

Penelope - Wraakengel
Terwijl ik de drukte van de bewoonde wereld in loop bekruipt me een onbehagelijk gevoel, alsof iemand me volgt. Ik werp een blik over mijn schouder, maar zie niemand. Vlug stap ik door, als ik langs een grote groep mensen kom die allemaal over hun toeren lijken te zijn. Er staan vreemde, metalen gevaartes bij en iedereen klinkt bang en paniekerig. Verwonderd door de vreemde kleren van de mensen en de metalen dingen kijk ik met grote ogen naar de groep, terwijl ik nog steeds flink door loop. Het nare gevoel dat iemand me volgt is nog steeds niet weg, en als ik weer een rustigere straat in loop zou ik kunnen zweren dat ik voetstappen hoor. Ik draai me om, en blijf even staan kijken. Vertwijfeld speur ik de lege straat af, maar er is nergens een teken van leven. Ik besluit mijn weg te vervolgen en draai me om, waardoor ik recht in het gezicht van een Engel kijk. Ik sla mijn handen voor mijn mond om een gilletje van schrik te onderdrukken en zet een stapje achteruit. "Rustig maar, er is geen reden om te schrikken. Ik kom je verdere instructies geven." zegt ze rustig, en ze glimlacht naar me. Ik slik en laat mijn handen weer zakken. "Oké.. Blijven we hier staan?" Ze schudt haar hoofd, nog steeds met een geduldige glimlach, en pakt me bij mijn hand. "Kom maar mee, ik leg het je allemaal uit." Ze neemt me mee naar een hoog huis waar verschillende lichten branden, en opent met een simpele beweging van haar hand de deur. Ze leidt me naar boven, en laat me een kamer zien. "Dit is je verblijfplaats voor zo lang. Vanwege je.. ongepaste gedrag tegen die jongen net, leek het ons slim je eerst wat beter voor te lichten." Voorzichtig legt ze een hand op mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen, omdat ik weet wat er komen gaat, en hoor een suizend geluid door mijn oren gaan terwijl er talloze beelden van de moderne wereld voor mijn ogen voor bij vliegen. Zonder er moeite voor te hoeven doen wordt de informatie opgeslagen in mijn geheugen. Dit is een snelle, veelgebruikte manier van Engelen om veel informatie over te geven. Als het suizen en de beelden stoppen open ik langzaam mijn ogen. De Engel is weg. Ik zucht als ik besef hoe dom ik moet hebben geleken voor de jongen. Ach, wie weet zie ik hem niet eens meer en heb ik daar nooit meer last van. Ik wrijf in mijn handen om ze op te warmen en kijk de kamer rond. Eens kijken wat hier te beleven is.

Nikolai - Demon
Verveeld kijk ik in mijn koelkast, maar er is niets meer. Alleen een bakje pudding dat een eigen leven lijkt te leiden, en een enkele doodgevroren vlieg. Met een geërgerde zucht duw ik de deur weer dicht, die tot mijn ergernis uit zijn scharnieren valt en op mijn voet landt. Tierend vervloek ik de koelkast en zijn gammele deur, waarna ik het ding optil en met al mijn kracht door de kleine keuken slinger. Het boort zich door het raam en flikkert de achtertuin in. Met een boze grom geef ik nog een schop tegen de koelkast, waardoor er meteen een flinke deuk inzit, en draai me dan om om naar de supermarkt te lopen. Gelukkig is hier dichtbij een kleine supermarkt die 24/7 open is. Ik open de deur van mijn kamer en draai hem op slot. Al snel sta ik op straat, en met mijn handen in mijn zakken begin ik te lopen. Tot mijn afgrijzen begint de lucht op te klaren en houdt het op met regenen. Geweldig. Het weer was juist zo heerlijk donker. Terwijl ik fronsend naar de wolken kijk hoor ik iemand aankomen lopen, en voel niet veel later hoe er iemand tegen me opbotst. Dit is werkelijk de laatste druppel. Terwijl ik al voel hoe mijn hoorns en staart beginnen te groeien van woede kijk ik geïrriteerd om en zie het gezicht van een Engel, die me verontschuldigend aankijkt. Maar voordat ze zich kan verontschuldigen sla ik haar neer tegen de grond. Het is een impulsieve daad, die ik normaal zou verachten, maar die nu geweldig voelt. Ik heb het gehad met die Engelen, denk ik terwijl ik haar omhoog trek aan haar kraag en tegen de muur van een gebouw duw. Het is donker en stil op straat, en ze weet net zo goed als ikzelf dat ze diep in de shit zit. "Ik heb een slechte dag gehad." zeg ik schor, alsof ik een verklaring afleg voor mijn gedrag. "Een hele. Slechte. Dag." Ik zie dat ze bang haar mond opent om iets te zeggen, maar ik sla hard in haar buik en tegen haar hoofd, waarna ik haar hoestend op de grond laat vallen. Met een ingehouden grom schop ik met al mijn kracht in haar buik, en ze krimpt in elkaar. Ze begint weer te hoesten, en als mijn ogen me niet voor de gek houden hoest ze zelfs wat bloed op. Ik voel hoe ik mijn zelfbeheersing verlies. Mijn verrotte hart neemt de controle over: Ik zie hoe een lange, geschubde staart zich om haar keel wikkelt en haar bijna wurgt, en zonder er bij na te denken trap ik nog een keer in haar buik en blijf naast haar staan. Ze grijpt naar haar keel, en ik voel uit mijn binnenste een brul op komen, die ik niet onderdruk. Een vervaarlijk, rauw gegrom klinkt uit mijn keel, waarna ik haar met mijn staart tegen de muur aan smijt. Als ze weer neer valt ligt haar arm in een vreemde hoek, en lopen er tranen over haar gezicht. "Zoals ik al zei," vervolg ik mijn verhaal, al klinkt mijn stem niet meer hetzelfde. Er komt slechts een dierlijk gegrom uit mijn keel, waar vaag de woorden die ik uitspreek in door klinken. "Een hele slechte dag."

Aaawh noez, poor Eleanor Ö -krijgt medelijden-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het is raar om een zwak en niet vechterig persoon te spelen -gayhandje-

Eleanor Reigns
Nadat ze Nike had gezien was ze weer vertrokken, ze moest bedenken hoe ze het aan ging pakken.. Het zou het makkelijkst zijn als ze vrienden werden, dan hoefde ze hem niet zo te stalken, ondanks dat engelen zich onzichtbaar konden maken voor anderen.. Dan zou ze zich onzichtbaar moeten maken en dan zou ze zich een stiekeme stalker voelen en overigens een beetje eenzaam. Ze had geen zin en drukte en besloot door een wat rustigere hoek van de stad te wandelen, toen het ineens begon te regenen. Ze vond regen nooit zo erg, maar zette wel haar capuchon op. Eleanor stak haar handen in haar zakken en tuurde naar de tegels waar ze over liep. De regen vormden kleine plassen water en lieten de tegels schitteren. Plots botste ze tegen iemand aan en ze keek gauw op, ze wilde net haar verontschuldiging aanbieden toen ze hem herkende. Nikolai, iemand die ze liever meed, net zoals de meesten engelen. Voor ze ook maar gauw door kon lopen, weg van hem, sloeg hij haar al op de grond. Ze had dit niet zien aankomen en kwam hard neer. "Waar ben je mee bezig?" bracht ze geschrokken uit. Ze wist dat hij een demon was en dat die slecht waren, puur slecht, daarom meed ze ze altijd, maar dit had ze niet zien aankomen. Ze had zelf nog nooit iemand wat misdaan en er waren meer mensen en engelen die haar mochten dan niet. Hij trok haar omhoog aan haar kraag en duwde haar ruw tegen een muur aan. Ze had hier niet moeten komen, al helemaal niet alleen. Een beangstigend gevoel bekroop haar, begon in haar tenen en ging door haar hele lichaam. Ze was nooit heel erg dapper geweest, daarom wilde ze beschermengel worden, in de hoop dat ze dapperder zou worden en meer aan zou kunnen.
"Ik heb een slechte dag gehad," zei hij schor en Eleanor slikte terwijl ze een hopeloze poging deed om los te komen. Naast dapper, was ze ook niet erg sterk. Ze was niet erg lang, fijntjes gebouwd, niet het type om te vechten, absoluut niet en al helemaal niet met hem. Hij was minstens een kop groter, gespierder en angstaanjagend. Ze opende haar mond, wilde wat zeggen maar wist niet wat, al was dat geen probleem, want hij gaf haar geen eens de kans. Ze voelde hoe hij haar hard in haar buik raken en vervolgens voelde ze een fikse pijn door haar hoofd schieten. Hij liet haar los en Eleanor zakte op de grond en door de harde klap in haar buik en op haar hoofd moest ze hoesten. De regen was gestopt, maar ze had het gevoel dat ze zelf ieder moment in huilen uit kon barsten. Ze was bang, dat gaf ze eerlijk toe en ze had er alle recht toe dat te zijn, ze was geen partij voor hem. Ze was niet enkel fysiek zwakker, zelfs mentaal. Eleanor was vreselijk emotioneel en gevoelig, terwijl hij juist kil en emotieloos leek. Plots zag ze dat ze zelfs bloed had opgehoest, iets wat haar angst vergrootte. Ze was het liefst hard weggerend, maar ze kon de kracht niet vinden om op te staan. O god, ze wilde geen tweede keer sterven, kon dat überhaupt wel? Ze wist het niet en durfde er ook niet over na te denken. Plots voelde ze iets rond haar keel dat als een slang aanvoelen, toen ze opkeek zag ze dat het zijn geschubde staart was. Ze greep met haar handen ernaar en probeerde het los te wrikken, maar de staart kwam enkel strakker rond haar keel te zetten terwijl ze hopeloze pogingen deed wat lucht in te ademen. Alles in haar lichaam snakte gewoon naar zuurstof. Ze probeerde wat te zeggen, misschien een kreet om hulp, maar er kwam niks uit haar keel. Nikolai daarintegen gromde, een dierlijk en angstaanjagend geluid rolde over zijn lippen en deed een rilling door Eleanor gaan. Plots was zijn staart rond haar keel weg en vloog ze door de lucht, ze kwam hard tegen een muur aan voordat ze op de grond viel. Er ging een fikse pijn door haar arm en ze durfde er niet naar te kijken, inmiddels voelde ze hoe de tranen hun weg over haar wang zochten, via haar kin naar de grond. Ze wenste diep van binnen dat ze sterker was, de kracht had om op te staan en hem een lesje te leren. "Zoals ik al zei," begon hij weer, maar deze keer keek ze niet op, ze schaamde zich diep. "Een hele slechte dag," voegde hij eraan toe. Eleanor ademde zwaar, dat had ze gemerkt ja, dat hij een slechte dag had, maar waarom had hij die van haar moeten verpesten..? Voorzichtig gluurde ze nu toch naar haar arm, die in een enge hoek lag, er ging een rilling door haar heen en ze voelde zich misselijk worden, gauw keek ze de andere kant op en vroeg in gedachten om hulp.

Sorry Els, dat hij zo faalt, maar zoals ik al zei. Normaal heb ik personen die niet bang zijn en voor zichzelf opkomen enzo, maar dat wist je al ;p


Jullie mogen haar nu best redden hoor ;p

[ bericht aangepast op 21 okt 2011 - 20:42 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ruby was het nu echt zat om de hele tijd binnen te zitten en naar de voorbijlopende mensen te kijken, die nu natgeregend zijn. Ze had eigenlijk gewoon naar buiten moeten gaan en door de regen naar de supermarkt moeten lopen, dan had ze tenminste nog een klein beetje lol gehad. Regen was iets waar ze zich altijd fijn bij voelde, ookal regende het echt superhard en zou ze kleddernat worden.
Ruby had haar sigaret al opgerookt en weggegooid op het balkon; waar vele andere sigaretten liggen. Ze kijkt dan naar beneden vanaf het balkon en eventjes leek het dat ze vanaf dat balkon naar beneden zou springen, maar ze draaide zich om en loopt naar de hal toe, pakt haar zwarte leren jas en gooit de deur dan achter haar dicht.
Oké, ik moet zoiezo nieuwe sigaretten halen en kijken of ik nog wat vreten kan halen voor vanavond, denkt ze. Haar bruinzwarte ogen kijken kil voor zich uit en de mensen die voorbij haar lopen zouden zo versteend neer kunnen vallen als ze haar recht in d'r ogen aan zouden kijken, maar dat doen ze niet. In plaats daarvan wachten ze even en kijken ze haar na. Ruby voelt de ogen in haar rug prikken en als dit de hele weg zo door zou gaan zou ze er wel eens wat van kunnen zeggen. Ze is geen nieuw museumstuk of zo.
Ze is bijna bij de supermarkt en denkt er nog steeds overna wat ze allemaal zou halen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

wiew mega posts

dan red ik haar:) of doe poging tot
Acwel - doodengel
ik vloos laag over de grond totdat een hevige pijn mij op de grond deed vallen. 'Dit is niet zomaar iets, dit voel je alleen als een engel bijna het loodje legt,' dacht ik pissig. Ik maakte me onzichtbaar en vloog zo snel als het kan door de lucht. Het was gestopt met regenen waardoor ik makkelijker kon vliegen. Ik streek neer op een plek waar het naar demonen voelt. Een demon, in volledige vorm, valt een engel aan. Ik heb geen idee hoe bijde heten maar ik moet er wat aan doen. Eerst kijk ik snel hoe de engel het maakt. Als ik merk dat ze het wel overleeft vlieg ik naar de demon. Ik maak me weer zichtbaar, en mijn vleugels blijven. Er is toch niemand meer op straat, op wat engelen of demonen na. Ik zweef een stukje boven de grond achter de demon. ik schat hem net boven de twintig dus een stukje ouder als mij. Mijn woede speelt op. Ik verkoop hem een klap in zijn gezicht en vlieg een stukje achteruit als verdediging. In dat opzicht zijn vleugels hier heel handig, maar die gozer heeft wel een staart. Zelf krijg ik ook een paar klappen en geeft er ook een hele hoop terug. 'Moeten jullie je slechte dag altijd op andere uiten? Kan het niet eens op een rustigere manier?' zeg ik, ookal weet ik dat ik hem nu nog bozer maak.

[ bericht aangepast op 21 okt 2011 - 21:47 ]

Haha, zie Leah niet over 't oog hè.
Het was idd megapost, maar dat kwam omdat Els veel geschreven had.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

-Acwel doodengel-
De demon reageerd helaas niet echt op wat ik zeg, alleen een immense grom. Zijn staart komt mijn kant op, de eerste keer weet ik hem te ontwijken. De tweede keer helaas niet, hij geeft me een volle klap in mijn zij waardoor ik de lucht in geslingerd wordt. De demon loopt weer naar de engel. In de lucht spreid ik mijn vleugels iets meer zodat ik blijf vliegen. Ik maak een soort snoekduik voor snelheid. Op het laatste moment, als hij de engel bijna weer te pakken heeft, draai ik me om met mijn voeten naar voren. Mijn stevige schoenen in een soort v-vorm raken zijn borst waardoor hij plat op zijn rug valt. Nu is het met mij gedaan, hij is echt pissig. Weer verlaat een immens gegrom zijn mond. Hij staat snel op en stormt in mijn richting. Onderweg grijpt hij nog iets van de grond, ik kon niet zien wat het is. Maar het wel voelen, de metalen staaf raakt mijn gezicht vol en ik klap op de grond. Als ik op wil staan duizelt het voor mijn ogen. Hij schopt menig eens op mijn rug. Toch lukt het om op te staan. Ik voel aan mijn wang, een redelijk diepe wond. Er komt nog bloed uit. Die staaf was scherp. Nu ben ik ook link aan het worden. In trek mijn vleugels in en ren op de demon af. Zijn staart gaat naar mijn benen maar ik ontwijk hem. Ik verkoop hem een klap in zijn gezicht en een schop in zijn buik. Nog een paar van zo'n series volgen. Ik blijf op hem inrammen. Steeds verder zakt hij naar de grond. Op een gegeven moment zie ik dat hij niet meer kan aanvallen en ren ik naar de engel. Eerst andermans leven en dan dat van mij. Ze zit tegen een gebouw ineen gekrompen. Ik til haar een beetje op en leg haar in het licht van een straatlantaren neer.