• Het is slechts een experiment. Een bruut experiment bedacht door een zieke geest. 6 jonge mensen worden opgesloten en gedwongen om met elkaar te leven. Al deze mensen zijn eenzaam en willen niks te maken hebben met al de mensen die maar meelopen in wat ze wordt opgedragen. Ze zijn allemaal onafhankelijk. Sommige hebben veel pijn gehad, andere zijn blij met hoe hun leven is. Maar wat gebeurd er als je deze mensen dwingt om samen te leven. Kunnen ze wel met elkaar samen? Of zijn ze echt individuen die het liefst alleen zijn?

    RPG dus je schrijft in verhaalvorm
    Ik wil snel beginnen, dus;)

    Naam:
    Leeftijd [17+]:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Verhaal:

    Rollen:
    Lily Morgans by Elements
    Dwayne Richard Hayes by BEARD
    Dawn Gabriella Grace by HeyApple
    Xandra Mai Willow by KEJAM
    Dylan Robin Poppels by HeyApple
    Catheryn Lowery by Bear

    [ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 20:25 ]


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Lily keek vol afschuw naar het hek. "Zelfs in gevangenissen is het minder extreem." mompelde ze en ze keek Dylan aan. Ze wist dat op elk punt een camera moest zijn. Al kon ze deze camera's nergens zien. "Hoelang denk je dat we hier zullen zijn? Weken? Maanden? Jaren?"

    John glimlachte naar Dawn. "Aangenaam"


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dylan
    Ik keek Lily aan en haalde mijn schouders op.
    'Ik weet niet, ik weet niet eens wat we hier doen.' Ik keek weer naar het hek. 'Ik weet wel dat wij belangrijk zijn in dit spel.'

    Dawn
    'Hoi,' zei ik tegen John. 'Gaan jullie mee zoeken naar wat frisse lucht en kleren en een pyama?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    "Een spel..." mompelde Lily nadenkend. "Dan moet er een manier zijn om het te winnen. Om de tegenstander te verslaan.."

    John knikte. "Ik ga wel mee" zei hij. "Al zou ik niet weten waar ik moet zoeken."


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Catheryn
    "Ik ga ook wel mee" mijn blik gleed over mijn kleren "Ik zou het fijn vinden om me even om te kleden". Ik grinnikte en begon te lopen, ik bleef in de deur opening staan om te wachten op John en Dawn. Totdat ik een klein papiertje zag liggen. Ik keek even over mijn schouder naar John en Dawn en deed daarna een paar stappen naar links om het papiertje op te pakken. Snel rolde ik het uit.

    Snel, de tijd is aan het tikken.
    Maar ga niet als een sneltrein, anders zul je stikken.
    Catheryn, verschijn om 9 uur in kamer tien,
    daarna zul je het vanzelf wel zien.


    Verbaasd keek ik ernaar "Jongens, waar is kamer tien?" ik draaide me om en propte het papiertje snel in mijn zak. Hopend dat niemand het had gezien.


    Trust me. I'm the doctor

    John keek naar Catheryn. "Kamer 10? Geen idee.. Hoezo wil je dat weten?"


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Catheryn
    Ik keek naar beneden en beet op mijn lip "uhm" ik keek weer omhoog en zette een glimlach op "er is hier ook nog een roodharig meisje, madeline, en we hadden daar afgesproken", geen idee of dat haar echte naam was. "Maar ik weet niet waar dat is". Perfecte oplossing Cath, perfecte oplossing.


    Trust me. I'm the doctor

    John knikte en keek om zich heen. "Zo te zien zijn de deuren genummerd. Dus gewoon de nummers volgen moet werken denk ik"


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Catheryn

    Nieuwschierig keek ik opzij, en zag inderdaad nummers op de deuren staan. Langzaam werd ik rood en keek beschamend naar John "Uhm, ja bedankt. Ik zie je zometeen wel!" meteen begon ik te lopen en volgde alle nummers totdat ik bij kamer tien belandde. Nieuwschierig opende ik de deur en liep de kamer binnen....


    Trust me. I'm the doctor

    Dylan
    Ik keek naar Lily.
    'Ik betwijfel of we dit kunnen winnen. Of nou ja,' zei ik twijfelend. 'Niet als we als eenlingen door blijven gaan.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    lily keek hem met haar grote ogen aan. 'zo moet je niet denken.. We kunnen het winnen, laten we samen een pakt vormen en hoe dan ook elkaar erdoorheen helpen. Laten we zorgen dat we onszelf en elkaar niet verliezen.'


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dylan
    Ik ging zitten en sloot mijn ogen en zei met een stem waarvan ik zelf schrok aangezien die stem niet zoals die van mij klonk: 'We kunnen alleen winnen met samenwerking, maar niet iedereen kan je vertrouwen.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    'ik vertrouw jou' zei lily en ze keek hem aan. Ze keek om zich heen en besloot het hem te zeggen, ze boog naar hem toe en fluisterde in zijn oor. 'toen ik weg was werdt ik gevangen genomen in een ruimte. Iemand houd ons in de gaten.'


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dylan
    Mijn ogen vlogen open.
    'Wat?' fluisterde ik. Ik staarde haar aan met open mond. 'Dit is ziek.' Ik schudde mijn hoofd. 'Dit echt ziek. Waarom zijn uitgerekend wij?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    'omdat wij allemaal iets meegemaakt hebben, omdat we anders zijn dan de massa.' zei lily. 'het is een ziek spel in combinatie met een experiment.' zei lily zacht. 'de vrouw achter de camara is bruut.. Ze schreeuwde tegen me.. Gooide me naar buiten toen ik niet brak.. Daarom was ik zo bleek. Maar niemand mag dit weten. Je kan me vertrouwen. Kan ik jou vertrouwen?'


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dylan
    Ik keek Lily aan en knikte. 'Mij kun je vertrouwen.'


    "Ignite, my love. Ignite."