[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Hij krijgt mps 8D
(meervoudige persoonlijkheden syndroom- volgens mij, ik weet het niet precies meer :'D)
En vreemd genoeg vind ik het echt grappig om die beschrijvingen te maken :x
Ik waarschuw volgende keer wel eerst als ik iemand af ga slachten 8D

Proper Els, echt: 'de herseninhoud loopt er uit' :') (maar zeer entertainent ook wel)

Tristan
Een hatelijke golf spoelt opnieuw zeewater in mijn mond, wat me doet kokhalzen. Abby begint een beetje weg te zakken en ik trek haar opnieuw tegen me aan, een gebaar dat ik ook half bedoel als omhelzing. Ze heeft zelf de rots ook vastgegrepen, wat voor mij wel telt qua belasting van mijn arm. 'Tri.. Nee, Thomas..' hoor ik haar fluisteren. Eigenlijk ben ik doodsblij dat ze me nog herkent.
'Ja, ik ben het,' antwoord ik, hopend dat ze mijn naam tegen niemand anders heeft verteld. Abby begint te zwaaien naar een figuur op de boeg en ik doe hetzelfde. Ik herken hem, het is de kapitein. Eerst doet hij niets, maar dan werpt hij toch maar een boei uit. Na wat serieus geploeter en gevloek om het dunne gladde touw, krijg ik het ding toch beet en trek ik het tot bij Abby. 'Goed vasthouden, dan zwemmen we samen naar het schip, oké?'
We zetten tegelijk af tegen de rots en klampen ons dan vast aan de touwladder van het schip. 'Ladies first,' zeg ik, voor een nieuwe golf in mijn gezicht beukt. Ze zijn me niet goed gezind vandaag. Hopelijk is de kapitein dat wel, maar om zijn aarzeling ons te helpen, denk ik van niet. Ik zucht. Op deze manier had ik even goed op de Medusa kunnen blijven, dan had ik Abby en mezelf al deze ellende kunnen besparen. Dood ben ik nu waarschijnlijk toch.

Man, ik kan echt niet meer schrijven :')

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 22:44 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Els, wat gaan we nu doen met T? Ik dacht ana hem koorts geven en op zijn bed dumpen, dan is hij op een mooie manier afwezig en wordt ie weer beter als TInen terugkomt ;p

En Tinne, voor als jeterugkomt, je schrijft prima :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik was zo blij om Thomas wee rte zien, of naja, Tristan, het was nogal verwarrend hoe ik hem nu moest noemen. Maar wat dan ook, ik voelde me warm worden van binnen, ondanks het ijskoude zeewater dat ons wel leek te willen verslinden. Ik probeerde samen met hem aandacht te trekken van een persoon op het schip die ons leek te zien, het leek de kapitein wel te zijn. Hij zag ons maar wierp niet direct het touw uit, iets wat em verbaasde, als je bemanning overboord lag probeerde je ze toch zo snel mogelijk weer op het schip te krijgen? Ach, wat maakte het uit, hij had hem uiteindelijk toch geworpen. Ik keek hoe Thomas het touw probeerde te pakken, iets wat makkelijker leek dan dat het was, maar het lukte hem wel. "Goed vasthouden, dan zwemmen we samen naar het schip, oké?" zei hij me en ik knikte. het liefst had ik hem omhelsd en niet meer losgelaten, maar dat was iets wat nogal lastig was in deze situatie en hé, als we op het schip waren had ik alle tijd om dat te doen. We zetten ons tegen de rots af en grepen het touw. "Ladies first," zei hij. "Hmm, als je maar niet denkt weer stiekem weg te kunnen gaan achter mijn rug op," plaagde ik hem, drukte een kus op zijn wang en begon aan mijn tocht omhoog. Het leek velen malen langer te duren dan mijn val en dat was nogal wat. Eindelijk boven klom ik aan bord en toen Thomas dat ook gedaan had sloeg ik mijn armen om hem heen. "Ik heb je zo gemist," fluisterde ik. Toen ik de kapitein zag liet ik hem weer los, althans, zijn hand bleef ik vasthouden. Het gevecht! Stom genoeg was ik dat helemaal vergeten, hierop de boeg was er niemand, maar beneden was de strijd nog aan de gang. Althans, de strijd was hevig afgezwakt, de Medusa was duidelijk in het voordeel, de mannen van het andere schip waren inmiddels zwaar in de minderheid en ze hadden nu de keuze. Sterven zoals hun maten of zich bij de bemanning voegen, maar voor sommige werd de keuze gemaakt door ene paar piraten van de Medusa die nog even stoer iemand dachten af te slachten. Mijn blik gleed naar eht dek, zoveel bloed, ik huiverde en keek maar gauw weer ergens anders naar.

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 10:08 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Smijt hem in een cel? (:
Je mag hem laten zeggen/doen wat je wil, maar zijn verhaal doe ik liefst zelf als ik terug ben. Natambu ook trouwens, maar probeer hem niet in problemen met de kapitein te brengen (:

Home is now behind you. The world is ahead!

Tinne, schrijf je eigenlijk nog een stuk voor je vertrek? 8D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Goede vraag, een heel kort stukje nu anders, want ik moet mijn valies nog inpakken (:
Nee, sorry. Ik ga nu beginnen inpakken, zie maar wat je met Tristan doet (:

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 13:41 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha :'D Nu nog inpakken? Lol, dat had je vanmorgen moeten doen slimmerd [:

Edit; Jammer, adieu en veel plezier [:

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 14:03 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nog nieuws: ik kom pas dinsdag de 26e thuis...

Home is now behind you. The world is ahead!

Woow, dan pas Ö EN hoorde jij niet al weg te zijn?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dat is lang, maar alvast een fijne vakantie! ^^

Maxime - Dame.

Zodra de alcohol uit mijn lichaam is gevlogen, gebeurd er zoveel in een korte tijd, dat ik het niet eens allemaal kan bevatten. Het enige wat ik nog weet, is dat Josephine me meetrekt. 'Wat doe je?' 'Ik raakte in paniek,' zegt ze. Ik sla een arm om haar heen. 'Maakt niet uit, vertel me maar eens rustig wat er aan de hand is, maar niet te snel, ik heb nog hoofdpijn,' grijns ik.

everything, in time

Josephine
Ik probeer rustig in en uit te ademen, en voel hoe Maxime geruststellend een arm om me heen legt. "Maakt niet uit, vertel me maar eens rustig wat er aan de hand is, maar niet te snel, ik heb nog hoofdpijn." Ik knik, en wil beginnen als ik me bedenk. Het kwam niet alleen door dat andere schip dat ik ineens in paniek raakte. Toen ik Maxime en Felix zag besefte ik me wat ik had gedaan- Bij een man in bed geslapen. Mijn ouders zouden me verstoten als ze het zouden weten, en ik voel het schaamrood naar mijn wangen stijgen. "Gewoon.. Ik zag dat andere schip, iedereen begon wapens te pakken.. Ik schrok gewoon. Waar heb je eigenlijk hoofdpijn door dan?" zeg ik in een poging subtiel het gesprek te veranderen.

Olivier
Ik kijk toe hoe ze aan boord klimmen en trek minzaam mijn neus op als Abby hem omhelst en zijn hand blijft vasthouden. "Wat.. Fijn, dat je weer aan boord bent gekomen, Abby." Ik glimlach koeltjes en werp een blik op Tristan. "Dat kan ik helaas niet van u zeggen, Meneer Wright. Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik u nooit meer wilde zien?" De meeste van de mensen van het andere schip zijn dood, een paar zijn in een hoek gedreven door een aantal van mijn mannen. Daar zal ik later een kijkje nemen. Ik wenk de bootsman als hij voorbij loopt en hij kijkt me vragend aan. "Breng meneer Wright hier naar de cel, even als die anderen daar." Abby kijkt me geschokt aan en ik zie haast stoom uit Tristans oren komen. Ik glimlach en haal mijn schouders op. De bootsman neemt Tristan mee en ik loop weg, zonder nog acht te slaan op Abby.

Maxime - Dame.

'Och arme toch,' zeg ik sussend. 'Geen zorgen, Felix en de anderen zorgen er vast voor dat we weer veilig zijn.' Dan begint ze over mijn hoofdpijn. 'Eh, ik heb een kater. Nadat ik welgeteld één slok alcohol ophad. Begin er nooit aan, geloof me. Maar nu niet van onderwerp veranderen jij, er is meer aan de hand, ik zie het.' Haar gezichtsuitdrukking is gewoon te bang, heel anders dan normaal.

everything, in time

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Het leek wel alsof hij me ineens haatte, wat had hij toch? Eerst kwam hij achter me aan en nu eed hij zo koeltjes.. Ik dacht dat hij zich er wel overheen zou zetten, als een vent, en niet zo zielig jaloers zou blijven. "Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik u nooit meer wilde zien?" zei hij een een onheilspellend gevoel bekroop me, zachtjes kneep ik in Thomas' hand. Hij zou 'm toch niet terug het water in flikkeren. "Breng meneer Wright hier naar de cel, even als die anderen daar."
"Wat?" zei ik geschrokken en keek de kapitein ongelovig aan, meende hij dit? De bootsman trok Thomas van me vandaan en ik moest -hoe graag ik hme ook vast had willen houden- zijn hand loslaten. "Tristan.." fluisterde ik en al gauw was hij uit zicht, ik was blij dat ik gewend was geraakt aan het gebruiken van schuilnamen en dat ik ook de juiste namen zei in dit soort situaties. Ik keek de kapitein aan, ik voelde me woedend, maar mijn verdriet was zelfs nog groter en overlapte dat gevoel. Dacht ik eindelijk weer bij hem te kunnen zijn en dacht ik dat er weer een beetje hoop voor ons was, gebeurde er dit. "Waarom neem je hem elke keer van me af?" vroeg ik met een stem verstikt van het verdriet. "Het is vreselijk onredelijk, verdomme! Gun je me dan geen beetje geluk? Waarom moest hij trouwens in eerste instantie van het schip? Hij had verdomme niks misdaan! En nu redde hij me leven en vleigt hij de cel in! Wat is dat nou voor logica?!" Ik zuchtte diep en beet op mijn onderlip.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik glimlach naar Maxime. Ik ben in ieder geval niet de enige die me misdragen heeft. "Maar nu niet van onderwerp veranderen jij, er is meer aan de hand, ik zie het." Geschrokken kijk ik op en ik bijt op mijn lip. Mijn wangen worden weer rood, ik voel het gewoon. "Niets, ik.." Ik kijk op naar Maxime, die me nog steeds vragend aankijkt. Ik weet dat ik haar kan vertrouwen, maar ik schaam me gewoon. "Ace en ik.. We.. Het is moeilijk uit te leggen, ik weet niet waarom ik het deed.." Ik maak mijn zin niet af en kijk bang naar Maxime. Zal ze me uitlachen? Me haten of verachten? Nee, zo is ze niet, maar toch ben ik er bang voor.

Olivier
Ik ben al een stuk weggelopen als ik Abby hoor roepen. "Miss Valence, waar kan ik u mee helpen?" vraag ik met een geveinsde glimlach op mijn gezicht, en Abby begint haar scheldtirade. Vreemd. Haar woorden dringen niet echt tot me door, raken me niet echt meer. "Ik behandel het liefst iedereen gelijk, Miss Valence. Mister Wright hoort bij de crew van het andere schip. Zou ik hem anders moeten behandelen omdat hij eerder op dit schip heeft gezeten of omdat u een relatie met de beste man hebt? Nee, dat lijkt me niet eerlijk." Ik ben me er zeer van bewust hoe neerbuigend ik klink, maar gek genoeg stoor ik me daar niet aan.
Nee! Olivier, jij stomme idioot, doe niet zo gemeen tegen haar! Ze verdient dit niet alleen maar omdat jij jaloers bent!
"En wat betreft zijn eerdere verbanning van mijn schip.. Dat zijn zaken tussen Mister Wright en ikzelf. Hij lijkt me een gelukkig man dat ik hem niet ter plekke terug heb gegooid, hm?" Ik glimlach en zie Abby met elk woord gefrustreerder raken. Als ik klaar ben haalt ze uit om me een mep te geven, maar koeltjes houd ik haar hand tegen. "Dat lijkt me echt overbodig, Miss Valence. Excuseert u mij nu." Zelfingenomen draai ik me om en ik kijk naar mijn mannen die de doden over de reling de zee ingooien. Sommigen nemen de moeite een muntje op de tong van hun vrienden te leggen, als tol voor de veerman van de dood. Ik loop het dek over, de trap af en de gang door naar mijn kamer waar ik achter mijn bureau ga zitten. Torrap gaat voor me zitten en kijkt me onderzoekend aan. Ik zucht en aai hem over zijn kop. "Ik weet het Torrap, ik ben een klootzak. Een gemene hufter." Ik krijg een grijns op mijn gezicht. Gek genoeg bevalt het me zo wel.

Maxime - Dame.
'Heb je met Ace.. je weet wel, ben je zwanger?' vraag ik verbaasd. Was dat het soms? O, dat zou heel fout zijn van haar. 'Hoe kon je dat nu laten gebeuren?' ga ik verder, omdat ik er vanuit ga dat dat het is. 'Het is een piraat, verdomme, denk aan het kind. Maar vooral aan je ouders, die zien je al aankomen met een dikke buik, zeg! Maakt niet uit, je komt maar bij mij wonen, als je eigen ouders je niet meer willen zien. Maar slim is anders, Josephine. Ik help je wel met het opvoeden, want reken maar niet op Ace hoor, die zie ik nog geen kind opvoeden. En zelfs áls hij dat zou doen, zou hij het niet goed doen.' ik schud mijn hoofd, die baby zou waarschijnlijk 24/7 dronken zijn. Josephine toch!

everything, in time