[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Els = Vluuv
ik = Simone :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik voelde wat in mijn handen en hij zei dat ik mijn ogen open mocht doen, wat ik dan ook deed. In mijn appel lag een mooie, rode appel. Meteen vulde mijn mond izch met water. "Je had gezegd dat je van appels hield," verklaarde Tristan zijn verrassing. "Dat je dat onthouden hebt," mompelde ik verbaasd en glimlachtte naar 'm. "Dankje Tristan." Ik nam een grote hap van de appel, hij was heerlijk van smaak. Lekker sappig en zoet. "Hij is heerlijk," zei ik om hem gerust te stellen, want hij leek nogal zenuwachtig. Waarschijnlijk nog steeds van net. Ik trok mijn benen op het bed en at verder terwijl ik dromerig voor me uit keek, opnieuw wist ik niet wat ik moest zeggen. Misschien kwam het ook een beetje door de moeheid dat ik minder spraakzaam was.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, ik dacht het net toen ik je profiel zag. Ik en namen... Sorry! :')

Tristan
'Dankje Tristan. Hij is heerlijk.' Ik glimlach opgelucht en een beetje van mijn trots komt terug: er is toch iets dat goed gaat. Ik leg de overschot van het eten op de hoek van haar schrijftafel. Omdat ik me nu toch veilig voel en het lastig begint te zitten, gesp ik mijn riem met mijn revolver en Jane aan los en leg hem ook op het bureau. Vervolgens zet ik me terug op de stoel en bekijk ik Abby die haar appel eet. Ik ben blij dat ik haar er blij mee heb kunnen maken. Het is een prachtig tafereel; bij het licht van de kaarsen in de hut, hebben haar gezicht en haar glazende donkere haar een warme gloed. De dromerige blik in haar ogen... Ik hoop tegelijk wel en niet dat ze aan mij denkt. Ze ziet er kwetsbaar en vermoeid uit en het kost me echt enorm veel moeite om me niet naast haar te zetten en haar tegen me aan te trekken. Ze heeft een zware dag gehad, het is beter dat ze nu slaapt, want morgen gaat ook zwaar worden. 'Als je wilt gaan slapen is dat goed, hoor,' zeg ik wanneer haar appel bijna op is.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ja, nu mag ik het eindelijk doen!
En is oké hoor.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Bijna had ik mijn appel op, toen Tristan zei dat 't oké was als ik ging slapen. Ik nam de laatste hap en mikte het klokhuis in het mandje waar ik al het afval tijdelijk in opborg. "Als je hte echt niet erg vind, dan graag," bekende ik toch mijn moeheid. Ik had het niet durven te zeggen, bang dat hij nog niet wou. Ik stond op en realsieerde me dat ik me toch om moest kleden. Ik liep naar Tristan en nam zijn handen vast, zachtjes trok ik hem overeind. "Ogen dicht, en niet gluren," zei ik hem terwijl ik er voor zorgde dat hij met zijn rug naar het bed stond zodat ik me rustig om zou kunnen kleden. Pas toen hij zijn ogen netjes gesloten had ging ik met mijn rug naar zijn rug toe staan. Gauw kleedde ik me uit, hopelijk gluurde hij echt niet. Als hij weer de wonden zou zien, dan maakte hij zich vast weer bezrogd en eerlijk gezegd schaamde ik me er ene beetje voor.. Vervolgens trok ik mijn slipdress (pyjamajurk achtig geval :'D) die ik nog van thuis had meegenomen aan. Toen ik klaar was ging ik voor Tristan staan en nam evne de tijd om hem te bekijken, elk haartje en elk stofje op zijn kleding. Niks ontging me, jammer dat hij zijn ogen dicht had, nu kon ik zijn mooie groene ogen niet zien.. Opnieuw begon het te kriebelen in mijn buik terwijl ik zo naar hem keek. Ik hield van hem.. Voorzichtig legde ik mijn hand op zijn wang, hij leek te schrikken. "Vertrouw me," fluisterde ik. Ik keek nog eens naar hem,, Tristan Wright, wat deed je toch met me? De twijfel die ik eerder had gehad verdween langzaam en ik wist dat het nu of nooit was. Ik ging een stukje op mijn tenen staan en heel zachtjes en voorzichtig plaatste ik mijn lippen op de zijne. Zou ik nu naar appel smaken? schoot het door mijn hoofd. Echt lang stond ik er niet bij stil, want al gauw zoende ik hem teder, terwijl ik warm werd van binnen en de wereld om me heen voor heel even leek te verdwijnen.

[ bericht aangepast op 24 juni 2011 - 21:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Alright, I confess. Heb totaal geen inspiratie hier -.-

No growth of the heart is ever a waste

Voila, ziehier een al weer iets langer deel
En ach, die inspiratie komt wel weer terug (:

Tristan
Braaf doe ik wat ze zegt: ik blijf staan waar ze me gezet heeft en sluit mijn ogen. Ik hoor wat geruis van kleding, dan is het even stil en vervolgens komen er zachte voetstappen op me af. Ik voel dat ze voor me staat en ik begin me ongemakkelijk te voelen, zonder wapens en met mijn ogen gesloten. Ik houd er niet van zo kwetsbaar te zijn, maar toch open ik mijn ogen niet. Abby zal het wel zeggen wanneer ik ze terug mag openen.
Plots legt ze haar warme hand tegen mijn wang. Ik schrik van de onverwachte aanraking en tegelijk slaat mijn hart een slag over van genot, maar ik herstel me snel. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar nog steeds open ik mijn ogen niet omdat ik geniet van de spanning. Ik denk dat ik al weet wat er gaat volgen en ik verlang er naar en vrees ervoor tegelijk.
En dan inderdaad, voel ik haar lippen op de mijne. Het duizelt me even: mijn borst explodeert bijna van alle kriebels. En al weet ik dat het niet juist is, het kan me niet meer schelen: ik heb geen zin meer om tegen mijn gevoelens te vechten. Abby is gewoon een te prachtige vrouw om nu weg te duwen. Dus sla ik mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen me aan. Haar kus is heel teder en ik beantwoord hem zo lief en zacht ik kan. Pas wanneer we stoppen, open ik mijn ogen en zie ik Abby voor het eerst heel vrouwelijk gekleed, in een licht nachtjaponnetje. Ik slik, het staat haar héél goed.
‘Oh, Abby…’ zucht ik zachtjes terwijl ik over haar donkere haar streel. En ik maar denken dat ze me daarnet niet goed genoeg vond. En dan kus ik haar nog een keer. Iets gretiger en vuriger dan de vorige keer, maar nog steeds heel teder. Ze ruikt lekker, ze voelt warm en zacht, met andere woorden: ze maakt me gek en ik wil haar liever nooit meer loslaten. Maar wanneer ik met mijn vingers over haar armen glijdt, voel ik de perfect evenwijdige littekens van James en zijn kameraden en besef ik dat ik haar moet laten slapen. Ze is al zo beschadigd en morgen gaat het leven haar nog een nieuwe mokerslag toedienen, als gevolg van mijn acties.
Ik adem diep in en uit en leg mijn voorhoofd tegen dat van haar. ‘Ik…’ de woorden bevriezen in mijn mond. Ik weet wat ik wil zeggen, maar ik durf het gewoon niet uitspreken. ‘Ik denk dat je nu beter kan gaan slapen.’
Ik knik naar het bed en voel me dan erg verveelt over de vraag waar ik nu moet slapen. Ik weet dat ze naast me zou durven slapen, moedig als ze is, maar ik vind het vervelend om mezelf in haar bed uit te nodigen. Dus wacht ik maar tot zij het onderwerp aansnijdt.

Home is now behind you. The world is ahead!

Wauwie 8D Japonnetje, haha, beter woord Ik had altijd van..
Slaapjurk.. Slidpress. Ah :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Hij sloeg zijn armen om me heen en beantwoordde mijn zoen. Ik voelde me geweldig, heel zweverig en alsof ik de hele wereld aankon. Ik probeerde elke seconde in me op te nemen, zijn geur, mijn gevoel.. Dan zou ik het proberen voor altijd te onthouden en mocht ik het moeilijk hebben, dan hoefde ik enkel deze herinnering naar boven te halen. De kus werd beeindigt en ik opende voorzichtig mijn ogen weer, om eindelijk in zijn mooie ogen te kunnen kijken. Mijn wangen hadden weer kleur gekregen voelde ik, wat ervoor zorgen dat mijn wangen nóg roder en warmer werden voor mijn gevoel. "Oh Abby," zuchtte Tristan zachtjes en ik glimlachtte naar hem. Ik was overspoeld met een gelukzalig gevoel. Hij streelde zachtjes door mijn haren en plots kuste hij me weer, vuriger en gretiger deze keer, maar op de een of andere manier krijg hij het voor elkaar dat het nog steeds teder was. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en speelde met zijn haren terwijl ik zijn zoen beantwoordde. Ik wilde niet stoppen, maar toch werd de kus opnieuw beeindigt en opende ik mijn ogen weer. "Ik," begon Tristan, vragend keek ik hem aan. "Ja?" vroeg ik zachtjes. "Ik denk dat je nu beter kan gaan slapen." Ik was ietwat teleurgesteld, ik wilde nog niet slapen. Niet nu. "Is goed," zei ik toch maar en liet hem weer los, met moeite want ik wilde hem eeuwig vasthouden. Pas toen ik in het bed kroop realiseerde ik me weer hoe moe ik was en hoe lekker het eigenlijk lag, ik keek naar Tristan die nog stond. "Ik bijt niet hoor, meestal. Of dacht je soms dat ik je op de grond zou laten slapen?" Ik kon een klein grijnsje niet onderdrukken, ik vermoedde dat ik me morgen nog steeds zo vreselijk goed zou voelen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Opgelucht door haar reactie lach ik. 'Ik had gehoopt van niet.'
Ik zet me even op de stoel om mijn laarzen uit te trappen. Wanneer ik laars 2 uittrap, klettert mijn stilletto ook op de grond. Ik doe het er weer in en twijfel dan even over of ik mijn hemd zou uitdoen. Maar de keuze is snel gemaakt: Abby ligt daar immers ook in een japonnetje. In één vloeiende beweging trek ik het over mijn hoofd en laat ik het over de leuning van de stoel vallen. Ik voel me lichtjes ongemakkelijk omdat het net lijkt alsof ik een striptease geef, zo met mijn buik naar haar toe. Maar ik wil niet dat ze de littekens op mijn rug ziet, ik ben niet in de stemming om nog meer excuses te bedenken. Vanavond wil ik alleen maar genieten van het feit dat ik met de mooiste vrouw ter wereld in één bed kan slapen. Ik schuif bij haar onder de dekens en dek haar blote schouder onder. Het is echt heerlijk warm onder de dekens en ik neem haar hand vast, om toch iets van haar te kunnen aanraken. In een opwelling druk ik nog een snel kusje op haar lippen. 'Slaapwel.'

Home is now behind you. The world is ahead!

Wat schattig 8D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Hij lachtte en leek wel opgelucht, ik was blij dat hij zich op zijn gemak voelde. Al klopte bij mij mijn hart in mijn keel, met hem in één bed was toch.. Tsja, nieuw voor me. Al hoewel het niet veel bijzonders was, zo voelde het wel voor mij. Hij kleedde zich uit en ik keek naar zijn gezicht, toen sloot ik mijn ogen, ik vermoedde dat hij zich dan prettiger zou voelen. Het was namelijk lichtelijk vreemd als je je omkleedde terwijl iemand toekeek. Opeens voelde ik extra gewicht op het bed en opende mijn ogen weer om te zien dat hij naast me gekropen was, hij trok de dekens op en pakte mijn hand vast. Een luchtig kusje belandde op mijn lippen. "Slaapwel," zei hij me en ik keek hem aan. "Trusten." Toen nestelde ik me tegen hem aan, ik wilde bij hem zijn, dicht bij hem. Ik wilde voelen dat hij bij me lag, want opeens was ik weer bang dat hij zou vertrekken. Net nu hij eindelijk bij me was, hij was al met tegenzin meegegaan naar het schip leek, dat was zijn plan niet geweest.. Mee naar binnen komen en meegaan. Ik legde mijn handen tegen zijn borstkas. "Ik houd van je, Tristan Wright," fluisterde ik, zeer zacht, maar net hard genoeg om gehoord te worden in de stille ruimte. Toen sloot ik mijn ogen en doezelde bijna direct weg in een diepe slaap.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sarah Kate Smith

En daar zat ik dan. Ik verveelde me dus echt dood. Zonder achterom te kijken, stond ik op, en besloot om een deur te nemen. Het maakte niet uit welke, maar ik was op zoek naar actie. Eindelijk was ik weer in de buitenlucht, nog steeds op het schip. Ik begon iets harder te lopen. Ik wist niet of ik het schip wel in mijn eéntje mocht verkennen, maar dat boeide me toch niet. Plotseling zag ik een schim in de verte. Ik hield mijn adem in. Er was daar iemand. Zijn/haar gezicht leek bedekt te zijn door iets. Vlug zocht ik een plekje waar ik achter kon schuilen. Denk na Sarah.. Wat ga je nu doen? ' De achtervolging begint, actie, ' mompelde ik, en liep onopvallend achter de gedaante aan.

(( Ik wil er even bij melden dat die gedaante Carloz Jonéz is. ))

Tristan
Abby kruipt dicht tegen me aan en ik neem haar gewillig in mijn armen. Onze verstrengelde vingers spelen een tijdje met elkaar en ik voel me zielsgelukkig.
Het is nieuw voor me om met een vrouw in bed te liggen om iets anders dan alleen seks, maar ik vind deze nieuwe manier zeker niet minder prettig. Integendeel zelfs, deze avond is goed op weg de beste van mijn leven te worden, zolang ik tenminste niet aan morgen denk. Gewoon Abby koesteren maakt me de gelukkigste man ter wereld. Haar aanraking, hoe licht ook, doet mijn huid gloeien en mijn hart opwarmen. En nu ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen met met haar haar te spelen en haar zachte zoentjes te geven, al hebben we elkaar al een tijdje geleden slaapwel gewenst.
Als mijn oude vrienden me nu eens konden zien... Ze hadden zich doodgelachen: die wildebras van een Tristan tot over zijn oren verliefd. Maar die zijn dood en ik ben niet meer dezelfde wildebras als toen.
Ineens maakt Abby haar vingers los en legt ze haar beide handen op mijn borstkas. Mijn hart begint spontaan sneller te slaan en ik ben als de dood dat ze het voelt. Heel zachtjes, op een toon die verraadt dat ze bijna slaapt, fluistert ze: 'Ik hou van je, Tristan Wright.'
Verbaasd weet ik even niet wat te doen, haar woorden hebben me diep geraakt. Jarenlang heeft er niemand een zier om me gegeven, heb ik helemaal alleen tegen de rest van de wereld gestaan en nu ben ik verliefd. En is het nog wel wederzijds ook. Ik heb dit veel te ver laten gaan. Nadenkend bijt ik op de binnenkant van mijn wang. Ik moét mijn plan doorzetten, nu zeker. Abby mag niets overkomen en op de Medusa is ze veilig, met een kapitein die ongetwijfeld zijn leven voor haar zou geven. Voor meer dan mijn geliefde beschermen is het toch niet goed, denk ik bitter.
Ik druk haar nog dichter tegen me, maar antwoord niet. Al is dat niet nodig, ze is in slaap gevallen. Zachtjes blijf ik haar haar strelen, terwijl ik nietsziend naar het plafond staar en mezelf inwendig moed inpraat voor morgen. Terug eeuwig alleen, ver weg van Abby. Dat idee wordt alleen maar verlicht door het feit dat zij dan tenminste veilig is.
Ik kus haar slapen, begraaf mijn gezicht in haar haar en val uiteindelijk ook in slaap.

Ik ga nog even wachten met hem terug wakker te laten worden, dan kan de rest hun avondavonturen nog beleven.

[ bericht aangepast op 28 juni 2011 - 18:41 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Dudes, waar is iedereen? :'D Alleen Abby&Tristan leven nog ofzo..
En er valt nu makkelijk in te springen, het is avond, dus laat je personage pitten en in die ochtend vaart de Medusa weer uit! (Dus vluuv, laat de Captian evne ene leuke route uittippelen ;p)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Het schip was prachtig, en naar mijn weten was er niemand aan boord. Ik grijnsde, hoeveel schatten zouden ze hebben. Ik keek om me heen en ging below decks, Ik keek wat rond. Eigenlijk trof ik niet veel aan op de rum na. Agh, ieder zijn eigen soort schatten. Ik haalde mijn mes uit mijn zak en stak een klein gat in het rum. Gulzig dronk ik er een heel deel van op, het was dagen geleden sinds ik iets warms in mijn maag had gevoeld. Ik pakte een kurk en duwde het in het gat. Ik liet me vallen, misschien kon ik wel met deze mensen mee varen; ik had toch niks beters te doen? Plus ik kon makkelijk al dit rum opzuipen. Ik grijnsde, ineens hoorde ik ergens geluid. Ik keek om me heen, fuck er was dus toch iemand.

We're all mad here.

Ace - Piraat.

'Oh eh.. geen probleem.' Ik werk zelf wat eten naar binnen, wat ik in een niet al te zuinig tempo doe aangezien ik sterf van de honger. Ik merk dat Josephine me wat vreemd aankijkt, waardoor ik rustiger aan ga eten. Dat kost me al aardig wat moeite, aangezien mijn maag smeekt om al dat heerlijke voedsel. Als ik klaar ben gooi ik er een glas water achteraan. 'Zo, klaar,' zeg ik met een tevreden grijns.
'Ik denk dat ik mijn bed maar op ga zoeken in de cabine. Tenzij ik je nog met iets van dienst kan zijn.' Mijn wond doet ongelofelijk veel zeer en ik had me niet moeten overschatten, maar ik ben nu eenmaal niet iemand die het lang op bed uithoudt. Ergens hoop ik dat Josephine niet weggaat, maar ik kan me meer dan goed voorstellen dat ze bij haar vriendinnen wil zijn. Ik zwijg als ik haar in me opneem. Moeilijk te gissen waar vrouwen aan denken.

No growth of the heart is ever a waste

Tja sorry, ik moet hier wachten op Astrid!

everything, in time

Progeny schreef:
Tja sorry, ik moet hier wachten op Astrid!

[ bericht aangepast op 27 juni 2011 - 20:24 ]

No growth of the heart is ever a waste