[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Het gaat me lukken, maar dan moet ik een keertje weer tijd hebben ;p
Er is zelfs een schip te downloaden, dus dat doe ik dan

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, ik had ook sims op vakantie en daar zat ook een schip bij :'D
Maar goed.. :p Zeg maar als het gelukt is dan ^^

Prongs schreef:
Nee hoor, ik ben hier nog c: Maar als ik weer ga RPG'en raak ik verslaafd en daar lijdt mijn schoolwerk onder. Dat kan ik dus niet riskeren met examens c: Holmes [van May] is ook Belg, dus die heeft ook examen. Ik denk dat ze ook wel terug zal komen nadat ze afgelopen zijn.

YEA *-* ik kan ook niet wachten nu c:

Ghehehehe -evil smirk-
Na de examens kun je de geleden schade weer inhalen .

No growth of the heart is ever a waste

Het plan lukt als de kapitein niet weet dat Tristan op het schip zit (HINT HINT ELS! ;] )
Ach ja, examens. Ik ben er gelukkig bijna door (:

Tristan
'Wanneer zullen we teruggaan naar het schip?'
'Nu, of denk je dat er nog te veel volk is?'
Het maakt me niet uit. Nu ze zo tegen me leunt, vind ik het wachten niet meer zo erg; ik geniet er vreemd genoeg enorm van haar vast te kunnen nemen. Ik zou hier zelfs bijna voor altijd willen blijven zitten, maar dat kan niet. Al was het maar omdat dat niet bij mijn plan hoort. Het briesje steekt opnieuw op en de haartjes op haar armen komen weer recht. Oké, als ik haar niet genoeg kan verwarmen, gaan we terug naar het schip. Want als ze verkouden raakt, is ze in staat daar aan te sterven omdat ze het niemand wil zeggen.
‘Laten we nu maar gaan. En onderweg iets eten?’ Na al die alcohol kan mijn maag wel iets gebruiken.
Ik sta recht en trek haar vervolgens ook uit het zand. Maar onhandig als ik ben, doe ik dat een beetje te stevig en botst ze tegen mijn borst. In een reflex sla ik mijn arm rond haar zodat ze niet achteruit kan vallen. Haar gezicht is vlakbij het mijne ik kan niet anders doen dan diep in haar ogen kijken. Mijn adem stokte en mijn borst wordt helemaal warm vanbinnen. Heel even krijg ik de neiging om haar te kussen en ik neig heel traag een heel klein beetje naar voren, maar dan raap ik mezelf weer bij elkaar en laat haar zachtjes los. Ik wil haar dolgraag kussen, maar dat gaat niet met mijn plan. Ik zeg niets omdat ik bang ben dat mijn stem hees gaat klinken, maar neem met een kleine glimlach heel teder haar hand vast.

Home is now behind you. The world is ahead!

Wat liiiiief 8D -gaat snel reageren-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
'Nu, of denk je dat er nog te veel volk is?' de vraag drong niet echt tot me door. Er waaide opnieuw een fris briesje en opnieuw voelde ik kippenvel op mijn armen verschijnen. ‘Laten we nu maar gaan. En onderweg iets eten?’ stelde hij toen voor. Ik keek hem aan en knikte. "Lijkt me een goed plan." Ik glimlachtte. Hij pakte mijn hand met de bedoeling me overeind te trekken, want hij ook deed, maar net iets te hard waardoor ik tegen zijn borstkas opbotste. Mijn handen lagen op zijn borstkas en voorzichtig tilde ik mijn hoofd een stukje op om hem aan te kijken in zijn mooie groene ogen, terwijl ik voelde hoe al het bloed naar mijn wangen trok. Hij had zijn armen om me heen geslagen en ik stond nu zo dicht bij hem dat ik zijn hart kon voelen kloppen. Opeens liet hij me weer los, ik liet mijn armen zakken en keek verlegen de andere kant op terwijl ik een lok haar die voor mijn ogen hing achter mijn oor stopte. Ineens voelde ik hoe hij mijn nog vrije hand met zoveel tederheid vastpakte dat ik het er warm van kreeg. Ik streek zachtjes een keer met mijn duim over zijn hand en keek 'm met verlegen glimlachje aan. "Laten we gaan," zei ik zachtjes en samen begonnen we te lopen. Ik vroeg me af waar hij van plan was te gaan eten, maar vroeg er niet naar. Verrassingen waren zo nu en dan wel leuk. Ik bleef dicht bij hem lopen, het voelde nog altijd goed om bij hem te zijn. Ik was minder moe door 't uurtje dat ik geslapen had, iets wat ik wel prettig vond nu het bleek dat we ergens gingen eten. Het was niet erg gezellig geweest als ik er halfdood bij zat met mijn slaperige kop. Langzaam maar zeker liepen we het stadje weer in, het was nu iets drukken op straat dan toenstraks. Allerlei kleine kroegjes waren open en er schenen gezellige lichtjes. Maar het beste was dat ik hand in hand liep met Tristan, kon deze avond beter?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Voor een kolonie van 2000 man is het veel drukker dan ik had verwacht en wanneer ze een of andere dronkelap uit een kroeg smijten, voel ik al ergens spijt opkomen dat ik van het strand weg wilde. Ik trek Abby een zijstraatje in, om via een andere, weliswaar iets langere, weg naar het schip te gaan. Mijn hoofd zit al zo vol dat het lawaai van anderen er echt niet meer bij kan. Bijna aan het schip gekomen, zie ik een nachtkraampje met dingen die er best eetbaar uitzien. Ik laat Abby even achter om een brood en iets dat koude aardappelen schijnen te zijn, te kopen. Wanneer de kramer even niet kijkt, pik ik snel een kleine verassing voor Abby uit zijn assortiment en laat die in mijn zak glijden. Even blijf ik staan kijken naar de Medusa, die in het donker stil op en neer dobbert en boven me uittorend. Het is best beangstigend. Ik knik de verkoper een goedenavond en ga vervolgens met Abby het schip op. De zenuwen gieren door mijn lijf wanneer we de het dek op lopen - waar niemand is- en vervolgens in de gangen de hut van de kapitein passeren, en die gaat gelukkig ook niet open. Ik denk terug aan vanmorgen en vanmiddag en aan zijn ogen die dodelijk koud stond. Dat een derde keer zou me fataal worden, ben ik heel zeker van. Dit is zo spannend dat ik het geweldig vind. Dan kraakt er iets onheilspellend achter me en ik draai me om, mijn rapier al halfgetrokken. Ik grijns als ik zie wie de snoodaard is; één van de scheepskatten op avontuur. 'Jij kan een mens ook de stuipen op het lijf jagen, hé, kleine?' Ik aai hem snel over zijn kopje en volg Abby dan haar kajuit in. Pas ontspannen wordt ik als ik de grendel voor de deur heb geschoven.

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Terwijl ik wachtte op Tristan die eten kocht, keek ik een beetje rond. De Medusa leek vanaf hier grootser en vervaarlijker dan het was, iets waar waarschijnlijk de duisternis ook voor zorgde. Even keek ik of Tristan alweer terugkwam, ik moest toegeven dat ik een beetje teleurgesteld was. Maar ach, wat had ik verwacht, een restaurantje? Daar had hij vast niet genoeg geld voor, ookal had ik het geen probleem gevonden te betalen. Er liepen een paar griezels langs en ik was dan ook blij toen Tristan weer terugkeerde. Samen liepen we het schip op, wat gemakkelijker ging dan ik verwacht had. Iets wat eigenlijk behoorlijk slecht was, maar waar ik zeer dankbaar voor was. Terwijl we door de gangen liepen hoorde ik wat zacht gekraak, Tristan draaide zich al om met zijn rapier al halfgetrokken, toen ik ook omkeek zag ik een kleine kat. Een van de vele scheepskatten. Toen we weer met een gerust had verder liepen arriveerden we al gauw in de hut en zodra we binnen waren schoof Tristan de grendel van de deur. Ik kon me voorstellen dat hij bang was gesnapt te worden, al helemaal door de kapitein. Die woede die hij had laten zien toen ik al enkel naar Tristan vroeg. Zachtjes ging ik zitten op het bed en klopte zachtjes op de plek naast me als teken dat hij naast me moest gaan zitten. Toen hij eenmaal zat keek ik Tristan aan. "En, wat had je gekocht om te eten?" vroeg ik nieuwsgierig. Mijn maag rommelde zachtjes, ik had zeker wel trek. Opeens schoot het me te binnen dat we daarna waarschijnlijk wel naar bed zouden gaan, het idee dat ik samen met hem in één bed zou liggen deed mijn hart sneller kloppen. Ik werd al helemaal warm en zweverig van alleen zijn omhelsing, ik vroeg me af of ik vanavond dus wel een oog dicht zou doen.

-mensen die zo graag willen dat ze zoenen xd Dat komt bijna [aa] He Tinne? x]-

[ bericht aangepast op 20 juni 2011 - 21:10 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Nog voor ik de kans heb gekregen om de wandelstok mijn kant op te grissen, geeft Josephine me hem al aan.
'Oh eh.. bedankt.' Dan stelt ze voor om zelf te gaan of even te wachten. Ik glimlach en wuif het voorstel weg. De reden dat ik niet wil wachten is omdat ik zelf sterf van de honger en de reden dat ik haar niet midden in de nacht alleen wil laten gaan spreekt voor zich. 'Geen probleem, ik red me wel,' zeg ik luchtig, terwijl de wond van alle kanten protesteert. Ik oefen er te veel druk op uit. Naar achteren leunen. Leun naar achteren. Dus doe ik dat, zodat de druk op mijn zij vermindert. Samen lopen we de kamer uit, richting het dek. Het is druk boven. Een paar piraten spelen een kaartspelletje, weer een ander groepje ruilt gestolen goed. Ik voel een klap op mijn rug, die harder aankomt dan die zou moeten aankomen.
'Hé Ace, lang niet gezien. We dachten al dat je was opgevreten door de haaien. Oh, wat heb je meegebracht voor ons? Mogen wij daar ook een stukje van?' 'Waarvan?' vraag ik, langs mijn zere rug wrijvend. 'Kom maar met Ricardo mee, liefje,' hoor ik hem ineens tegen Josephine zeggen terwijl hij haar aan haar arm probeert mee te sjorren. Ik gris de fles rum uit zijn handen.
'Dat spul is niet goed voor je, ik kan het weten. Wil je de dame nu even loslaten?' Met een schuin oog kijk ik naar de fles. Ook niet goed voor mij, die fles moet zo snel mogelijk uit mijn gezichtsveld. 'Ah kom op, we kunnen haar toch op z'n minst delen?' Delen? Josephine? Zoiets moois, zuivers en breekbaars? Dat zou ik niet eens over mijn hart kunnen krijgen. Heeft mijn nuchtere staat eindelijk de bellen laten rinkelen?
Nog voor ik antwoord heb kunnen geven begint hij over mijn verwonding.
'Ai. Dat ziet er niet goed uit, maat. Waar is die rum? Die kun je wel gebruiken tegen de pijn.' Ik glimlach even. 'Die rum bezorgt me meer pijn dan dat het me afneemt. En nu gaan wij wat eten halen.' Ik loop met haar richting de keuken.
'Wat mag het wezen?' vraag ik. 'Je kan vissen, toch?' vraag ik. 'Bij Neptunus, niet weer zo'n lastige klant! Eén zilverstuk. Niet minder.' Ik graaf in mijn zak. 'Voor de hele week.' 'Wat? Je wil niet weten hoeveel moeite het me kost om eten te maken wat aan hun standaard voldoet.' Ik peins even.
'Dan help ik je toch een handje?' Hij kijkt me geschokt aan. 'Ace, ben je gek? En wat is er in godsnaam met je zij aan de hand?' 'Dat kan ik onder het koken wel uitleggen,' zeg ik en pak de hengel. 'Neemt u plaats,' zegt de kok vertwijfeld tegen Josephine.
'Dit zal een stuk sneller gaan nu ik mee help, eventjes geduld,' zeg ik glimlachend tegen haar en gooi niet al te subtiel de hengel uit. 'Idioot, daar moet nog aas aan! Hier met dat ding.' 'Oké, hé.. ik heb alles onder controle.' Ik trek de hengel weer op. 'Au verdomme, m'n achterwerk! Ik laat je kielhalen, jij ellendig mormel!' schreeuwt hij en haalt de haak uit zijn pijnlijke kont. 'Sorry!' zeg ik verontschuldigend en hef de handen.
'Ik kan me niet voorstellen dat die jongedame het ook maar vijf minuten met je uithoudt. Wat heb je haar betaald?' 'Eh..' 'Laat maar. Ga alsjeblieft uit de weg, en dat zilverstuk mag je houden. Als je hier maar oprot!' Met geheven handen vlucht ik van zijn terrein af en neem naast Josephine plaats.
'Dat ging niet soepel,' zucht ik.

[ bericht aangepast op 20 juni 2011 - 21:54 ]

No growth of the heart is ever a waste

Tristan
'Niet veel bijzonders, maar het is wel lekker. Hoop ik toch,' mompel ik er achteraan. Aan haar gezicht te zien, denk ik dat ze iets specialers had verwacht. Mmmh. Ik begin alles uit te stallen op een doek op haar bed. Een brood, een schaaltje aardappelen in een pikant sausje een brood en twee stukken vlees. 'En er is nog een verassingsdessert ook,' glimlach ik, in een poging de bescheidenheid van het eten goed te maken.
Om het ijs een beetje te breken, snij ik het brood in stukken en geef het mooist gesneden aan haar. 'Smakelijk.'
Ik kijk even naar hoe ze zit te eten -verstopt netjes- en pas mijn eigen tafelmanieren een beetje aan. Brood niét in de saus soppen dus, Tristan.

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, twee keer een brood :x

Abby (Abigail ROsaline Valence)
Ik keek naar het eten, ja ik had iets meer verwacht, maar wilde het niet laten merken. En hé, het ging om het idee toch? Ik keek toe hoe hij alles begon uit te stallen op een doek op mijn bed. Dat viel eigenlijk nog wel mee en ik had zo'n honger dat ik met alles tevreden zou zijn nu. 'En er is nog een verassingsdessert ook,' zei hij met een glimlach, verbaasd keek ik hem aan. "Hmm, ben benieuwd," antwoordde ik met grijnsje. Wat zou het zijn? Vast geen overheerlijk gebak zoals ik thuis had, dat kon hij zich nooit veroorloven. Dat maakte me alleen maar nieuwsgieriger naar wat het dan wel kon zijn. Hij sneed het brood aan en het ontging me zeker niet dat hij me het mooist gesneden stuk gaf. Al die kleine dingetjes vond ik zo lief. "Dankje, jij ook," beantwoordde ik zijn 'smakelijk' en ik begon te eten. "Trouwens," begon ik toen ik mijn mond weer leeg had. "Ik vroeg me al een tijdje iets af.. Hoe ben je eigenlijk op dit schip terecht gekomen?" Nieuwsgierig keek ik hem aan. Onze eerste ontmoeting was het moment dat ik terug had weten te komen van de ontvoering, wat had ik er doen slecht uit moeten hebben gezien, maar daar draaide het niet om. Hij was dus gekomen in de tijd dat ik weg was geweest en ik vroeg me eigenlijk wel af hoe hij op het schip verzeild was geraakt.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jij ziet echt alles hé ^^

Tristan
Terwijl ik mijn mond leeg eet, denk ik na over mijn antwoord. 'Ik heb een tijdje gesmokkeld en kwam op Tortuga terecht. Daar werd het wat te heet onder mijn voeten en ik heb me dan maar aangemeld op het eerste beste schip dat ik zag. Dit schip dus. En jij? Ik bedoel, hoe kwam je in dat bootje terecht?'
Zo gauw ik mijn vraag gesteld heb, kan ik mezelf wel slaan. Ik herinner me de wonden die ik heb verzorgd toen ze net terug was, daar wil ze zeker niet over praten. Of toch? Ik kijk haar afwachtend aan, stilletjes onze eerste ontmoeting herrinnerend en hoezeer ik toen al van haar onder de indruk was. Nog steeds trouwens. Met een volgende hap van mijn vlees probeer ik de gedachte aan morgenvroeg uit mijn hoofd te bannen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ghhaha, zeker wel.
Het klonk zo droog.

Een brood, aardappelen, een brood. :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Zijn antwoord verbaasde me niet heel erg, zo kwamen de meesten wel op een schip terecht. Even dacht ik na over zijn vraag, vertellen of toch niet? Maar ik had het de Kapitein ook verteld en die vertrouwde ik momenteel eigenlijk minder dan Tristan, hij had het recht om 't te weten. "Dat is een nogal lang verhaal, maar we hebben de tijd, niet?" Ik glimlachte flauwtjes naar hem en ging verzitten. "Het begon zeg maar toen ik nog thuis woonde. Niet om op te scheppen, maar we hadden behoorlijk wat poen.. Daarbij kwam dus ook dat ik me altijd netjes moest gedragen, ookal was ik nog maar een kind. Spelen mocht ik niet, ookal begon ik wel weg te glippen toen ik ouder werd. Toen ik 18 werd vond mijn vader tijd dat ik moest trouwen, om me te 'temmen', want ik moet toegeven. Ik was nou niet het makkelijkste kind, maar dat kwam denk vooral omdat ik aandacht wou van mijn oduers en als ik me voorbeeldig gedroeg kreeg ik dat niet." Ik zweeg even en plukte aan mijn shirtje. "Achja, terug naar het trouwen. De man heette James en was verschrikkelijk, net zoals al die andere rijke kwallen. Hij kon er niet tegen dat ik niet voor hem viel, zoals de rest van de dames. Hij deed voorbeeldig, leek voorbeeldig en iedereen dacht ook dat hij dat was. Maar buiten het weten van anderen om probeerde hij me manieren bij te brengen door me te slaan." Ik zuchtte zachtjes, die man was vreselijk. "Een dag voor de trouwerij ben ik gevlucht. Ik wilde niet mijn hele leven bij zo'n eikel blijven. Wegteren in die gevangenis. Ik wilde op avontuur en wist dat er een piratenschip was. Het was gewaagd, dat wist ik, maar ik vermomde me als jongeman met de naam Jack en wist op het schip te komen," ik glimlachte flauwtjes bij die herinnering. Niemand had het door. "Zo voer ik een tijdje mee, totdat we ergens aanmeerden en de Kapitein erachter kwam. Gelukkig gooide hij me niet overboord of liet me in de steek. De volgende dag verkende ik het stadje met Maxime en toen zagen we hoe Kenneth, onze kraaiennest jongen, opgehangen werd. Ik, met mijn stomme kop, riep uit een impuls heel hard nee en riep daarmee meteen alle aandacht op me. En daar kwam hij, James. Ik wist meteen dat hij erachter zat met zijn rotgrijns, hij leefde voor het uitmoorden van piraten, schuldig of niet. Hij besloot dat het tijd was dat ik terug naar huis ging en nam me mee. Op zijn schip martelden ze me en probeerde op die manier informatie te winnen of de Medusa, de bemanning, waar ik was geweest, waarom, namen van de bemanning en ga zo maar door. Maar ik sprak geen woord en ze lieten me achter in het ruim voor oud vuil. Daar lieten ze me een tijdje en toen kwam James, de reden voor de verwondingen op mijn rug." Ik keek de andere kant op, naar de grond. Ookal ging het praten me gemakkelijker af dan ik had gedacht, de herinneringen eraan waren niet bepaald prettig te noemen. "Ik heb weten te ontsnappen, maar ben er nou niet bepaald trots op de manier waarop. Ik klom in zo'n bootje en dobberde een behoorlijk tijdje op zee, het was puur toeval dat ik weer de Medusa tegenkwam en dus gered kon worden." Ik streek wat haren voor mijn ogen weg, ik irriteerde me aan het feit dat ze zo vaak voor mijn ogen hingen. Voorzichtig keek ik Tristan weer aan en glimlachte flauwtjes. "Ik zei toch dat 't een lang verhaal was..?"

[ bericht aangepast op 21 juni 2011 - 17:19 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Failikhaddithelemaalnietdoor.

Maar Astrid en ik gaan gewoon verder waar Felix en Maxime het laatst waren, oké? (:

everything, in time

Maxime - Dame.

Veel mensen lopen in en uit. Ik luister niet meer, mijn ogen zijn gericht op Felix en blijven daar ook. Als uiteindelijk iedereen weg is, inclusief Josephine, blijf ik de hand van Felix vasthouden en wrijf zachtjes over zijn hand. Ik bestudeer zijn gezicht, wat mijn nog steeds fascineert en voorzichtig volg ik met mijn vinger de vorm van zijn litteken. De bezorgdheid is overweldigend, maar ik hou mezelf in.

Na een tijdje is Felix nog niet wakker en word ik langzaamaan moet. Voorzichtig ga ik naast hem liggen en kruip tegen hem aan. Niet veel later val ook ik in slaap.
Als ik later echter een kreun hoor, vlieg ik gelijk overeind en zie Felix even met zijn lichaam vechten. Dan vliegt ook hij overeind, wat overigens niet goed voor hem is.
"Maxime?" ik moet me inhouden hem niet gelijk om de hals te vliegen. 'Ja, ik ben hier,' glimlach ik. Ik leg mijn handen op zijn schouders en duw hem zachtjes naar achter. 'Blijf nou liggen, doe rustig, je hebt een flinke smak gemaakt.' God, wat ben ik blij dat hij wakker is geworden.

everything, in time