Grrr, ik had mijn hele stuk af, en zou net op plaats reactie drukken toen ik hem per ongeluk weghaalde >:[ Potverdorie >:[
Josephine
Terwijl ik naar Ace's verhaal luister kijk ik gebiologeerd naar zijn gezicht. Met het zwakke licht zien zijn gelaatstrekken er nog beter uit, en door ons gesprek over de rozentuin is mijn fantasie ietwat op hol geslagen. Toch luister ik geconcentreerd, want wat hij vertelt is triest. Hij heeft dingen meegemaakt die ik me niet eens voor kan stellen, en toch blijf ik klagen. Het zou me niet verbazen als hij me verwend vind, maar ach, ik kan niet ontkennen dat ik dat ben. Als hij grijnst kijk ik hem vragend aan, maar hij wuift het weg. "Oh niks. Binnenpretje. Heb je trouwens al wat eten gehad? Ik weet dat het laat is, maar de kok moet er nog zijn. Hij maakt late uurtjes." Ik schud mijn hoofd en merk opeens hoe leeg mijn maag voelt. Dan wordt mijn aandacht getrokken door Ace, die de dekens van zich afduwt en vervolgens zijn overhemd uittrekt. Ik wil mijn hoofd afwenden, maar zijn lichaam heeft een magnetisch effect op mijn ogen. Al is het niet de eerste keer dat ik hem zo zie, ik voel toch een warm gevoel in mijn buik. Tegelijkertijd maakt de grote wond in zijn zij me misselijk, dus wend ik toch maar mijn hoofd af. Gelukkig heeft hij de wond snel verbonden en ik zie zijn ogen naar de wandelstok in de hoek glijden. "Laat mij maar." zeg ik snel, en ik sta op om de stok van de stoffige vloer te rapen. Met het houten voorwerp in mijn hand help ik Ace overeind. Ik zie zijn gezicht vertrekken van de pijn, en bezorgd ondersteun ik hem. Als het niet lukt kan ik ook wel wachten hoor. Of ik ga even snel wat halen en kom dan hier terug. Ik wil niet dat jij jezelf onnodig in gevaar brengt."
Olivier
Terwijl ik het verband om mijn hand rood zie worden voel ik de tranen van mijn gezicht druppelen. Ze laten natte vlekken op mijn bureau achter, en als iemand me nu zou zien zou ik me doodschamen. Of eigenlijk niet. Het maakt me allemaal niet meer uit, na wat er net is gebeurd. Mijn wang tintelt nog na van de klap, en ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Door de druk voel ik ineens een scherpe pijn in mijn schouder oplaaien en snel til ik mijn hoofd weer op. Oja, ik had ook nog een schotwond. Geërgerd zucht ik en met de mouw van mijn overhemd veeg ik mijn wangen droog. Ik negeer de gemorste rum, het bloed en de glasscherven op de vloer en pak mijn jas en hoed. Voorzichtig trek ik mijn jas aan en ik glimlach mistroostig naar Torrap, die weer op zijn vaste plek zit. Ik zet mijn hoed op en pak mijn zwaard en pistool, want je weet maar nooit. Met grote stappen loop ik naar buiten, het dek af en de eerste de beste pub binnen die ik zie. Ik spreek de barman aan, die ophoudt met glazen poetsen en zwijgend wacht tot ik klaar ben met praten. "Sorry, weet u of er hier in de buurt een dokter zit?" Hij knikt en gaat weer verder met glazen poetsen, als hij begrijpt dat ik geen klant ben. "In die richting," zegt hij met een knik van zijn hoofd. "Richting het Noorden dus, zit er een. Het laatste huis voor het strand." Ik knik dankbaar en draai me om. Gelukkig is het strand dichtbij en al snel ben ik bij het laatste huis. In het kleine huisje brand nog licht, en na een klop op de deur stap ik binnen. Een man die bezig was wat spullen op te ruimen kijkt verbaasd op. "Hallo?" Ik glimlach en neem mijn hoed af. "Hallo, beste man. Ik heb gehoord dat u een dokter bent. Is dat juist?" De man knikt wantrouwig en laat zijn spullen even met rust. "Dat klopt. Wat kan ik voor u doen?" Ik laat mijn jas van mijn schouders glijden en toon hem mijn wond. Hij stapt wat dichterbij, blijkbaar gerustgesteld dat ik echt gewond ben, en bekijkt mijn schouder aandachtig. "Hm, hier moet ik wat aan kunnen doen. Is het een schotwond?" Ik knik en hij wijst naar een houte tafel in het midden van de kamer. "Neem plaats." Ik ga zitten en wacht tot hij zijn spullen klaar heeft. Hij komt met een pincet aanlopen en klem het tafelblad stevig vast terwijl hij de kogel er uit probeert te peuteren. Hij ziet dat ik mijn tanden op elkaar pers van de pijn en glimlacht bemoedigend. "Ik ben bijna klaar. Het is trouwens wel toevallig, even geleden kwam hier een stelletje, en de vrouw had net zo'n schotwond." Hij trekt langzaam de kogel uit mijn vlees en opgelucht laat ik een zucht aan mijn lippen ontsnappen. Even bestudeert hij de bebloede kogel, dan kijkt hij me bevreemd aan. "Zelfs de kogel is hetzelfde." Nu de pijn wegtrekt denk ik na over zijn woorden. Abby was ook geraakt. "Die vrouw.. Had ze donker haar? En een broek, was ze gekleed in mannenkleren?" De dokter, die bezig was zijn pincet schoon te maken kijkt achterom en knikt. "Ja, dat klopt. Kent u haar? Ze zag er vrij goed uit voor iemand in mannenkleren, moet ik zeggen." Hij grijnst naar me en peinzend bijt ik op mijn lip. "Hoe zag de man eruit?" vraag ik uiteindelijk, bang voor het antwoord. "Blank, bruin haar, hij had volgens mij een oorbel.. Stoppels. Gewoon, niet veel speciaals." Ik voel een koude rilling over mijn rug lopen. Tristan. Die vuile, vieze, gore hufter. De man komt weer op me aflopen en dept met een desinfecterende vloeistof op mijn wond, maar ik voel het niet eens prikken. Ik kan alleen maar denken aan Tristan en Abby. Een stelletje, had de dokter gezegd. Hebben ze gezoend? Elkaars handen vast gehouden? Er glijdt een eenzame traan over mijn wang, en ik zie de dokter verbaasd kijken. "Nou nou, zoveel pijn doet het toch niet? Die kogel verwijderen lijkt me vervelender voor u. Maar ach, ik kan het mishebben." Ik geef geen antwoord, en de man verbindt mijn arm, om me vervolgens afwachtend aan te kijken. "Dat is dat drie goudstukken, meneer?" Ik adem diep in en duw mezelf van de tafel af. Snel betaal ik en met mijn jas aan en hoed weer op stap ik naar buiten. Tristan en Abby. Samen. Een stelletje. Ik sla mijn ogen neer en steek mijn handen in mijn zakken. De pijn in mijn schouder is niets vergeleken bij het gevoel in mijn borst. Verlangen naar iemand die nooit van me zal houden.
CEO
Geweldig, was al bang dat Felix nooit meer terug zou komen enzo ;p Waar trouwens de rest is gebleven vraag ik me ook af 
Heel vreemd, straks opnieuw, maar hier is ie dan :'D