[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Het half-lijk :'] lol :p

Josephine
Noem me geen schat, verdorie! Boos kijk ik de man aan, maar ik zeg niets. Hij heeft een gevaarlijke schittering in zijn ogen, en ik heb niet veel zin om met hem aan de stok te krijgen. Als hij eindelijk wegloopt zucht ik en ik ga weer naast Ace zitten, die nog steeds zwakjes voor zich uit kijkt. "Wat een nare man." zeg ik rillend, en ik sla mijn armen over elkaar. Dan realiseer ik me ineens dat ik en Ace nu alleen zijn. Behalve de slapende man in de hoek dan, maar die is zich niet bewust van wat er gebeurt hier. Ik slik en kijk naar Ace. Mooi.. Zo mooi. Ik sla mijn ogen neer en pluk een losse haar van mijn jurk af. "Misschien is het beter als ik ga.. Het is al laat, en je hebt je rust nodig." Ik kijk Ace vragend aan, in de hoop dat hij misschien zegt dat ik wel mag blijven, omdat hij zich anders zo alleen voelt. Ach nee, doe niet zo belachelijk. Hij slaapt zijn hele leven al tussen de vieze piraten.. Het feit dat hij nu in deze hut slaapt is waarschijnlijk al een hele vooruitgang. En bovendien, als ik zou kunnen blijven, waar moet ik dan slapen? In hetzelfde bed? Wat zou er wel niet van me gedacht worden? Nee, het is echt beter als ik ga, ook al wil ik het niet.

Olivier
Ik pak de fles rum en begin te schenken. "Hij heeft ons zojuist anders wel gered. En voor wat voor rottigheid heeft hij gezorgd dan? Hij heeft me geholpen, verschillende keren al, niet me aangevallen of iets dergelijks." Mijn greep op de fles is steeds sterker geworden, en na de laatste woorden hoor ik gekraak en voel ik de koude rum over mijn hand stromen. Ik smijt de gebroken fles op de grond, waar hij in nog meer scherven uit elkaar valt. Er welt bloed op uit de palm van mijn hand, en ineens ben ik me weer bewust van de wond in mijn schouder. Godver. "Wat er is gebeurd is tussen Tristan en mij, en verder niet relevant. Hij is een klootzak, en dat zal niet veranderen, Abby." Mijn stem klinkt bij de laatste zin gebroken, en ik voel tranen prikken achter mijn ogen als ik haar aankijk. Waarom geeft ze zoveel om hem? Waarom? Gelukkig komen mijn tranen niet echt tevoorschijn, dat zou wel heel genant zijn. Ik neem een flinke slok rum en begin Torraps gladde veren te aaien. "Ik meen het Abby, je moet niet met hem omgaan. Hij is een vuile hufter, die alleen maar aan zichzelf denkt." De woorden rollen makkelijk naar buiten nu ik wat alcohol op heb, en dat ze niet zo zeer onderbouwd zijn boeit me niet echt meer.

Poor cap'n

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik keek geschrokken toe hoe hij de fles kapot kneep, dat had ik niet van hem verwacht. Mijn blik gleed naar de druipende rum en het bloed. Voorzichtig zette ik een stapje naar achteren en luisterde naar hem. Wat was dit verdomme? Zijn stem klonk zo gebroken en zijn ogen stonden zo triest. Bijna kreeg ik medelijden. "Ik geloof je niet.." zei ik zachtjes, of ik wílde het niet geloven. Tristan was geen vuile hufter en dacht al helemaal niet alleen aan zichzelf. Zwijgend keek ik naar de rum en toen weer naar de Kapitein, ik schudde licht mijn hoofd. "Hij is en blijft een lid van de bemanning! Je kan niet iedereen wegsturen omdat je ze niet mag! Verdomme! Je bent een man, gedraag je dan ook zo!" Ik voelde de woede weer vreselijk opborrelen en voor ik het wist had ik hem geslagen, in zijn gezicht nota bene. "Ik keek altijd tegen je op, maar als je zo over je bemanning denkt en van plan bent ons zo te behandelen, dan hoeft het van mij niet.." Ik liep naar de deur en legde mijn hand al op de klink. Nog even keek ik over mijn schouder naar de Kapitein. "Ik ga Tristan zoeken, want ik bekommer me wél zorgen om de bemanning." Met die woorden verdween ik, zijn hut uit en de gangen in. Verdomme. De dokter kon wachten, ik moest Tristan vinden. Ik liep het dek op en vervolgens de stad in. De zon was net onder en het was stil, erg stil. Bijna beangstigend. Maar mijn angst werd te niet gedaan bij mijn verwarring en bezorgdheid. Waar zou hij te vinden zijn? Ik begon via ruiten naar binnen te kijken, bij verschillende kroegen en winkels, maar trof enkel dronken mensen aan, hoeren en geen Tristan. Het werd steeds later en mijn voeten steeds zwaarder. Ik begon me ook steeds meer zorgen te maken en het idee dat hij in elkaar geslagen was in zijn dronken bij leek steeds realistischer. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen, ik was kapot door alles wat er gebeurd was en verlangde naar mijn bed, maar ik ging niet weg voordat ik Tristan gevonden had.. Ik onderdrukte een gaap en keek via de zoveelste ruit ergens naar binnen, ditmaal had ik geluk. Daar zat ie! Toch? Ik keek nog eens goed, het was hem! Hij leefde nog! Eerst twijfelde ik, misschien wilde hij me niet zien of terug, maar liep toen toch naar de deur. Toen ik de deur open werd ik weer herinnerd aan mijn schotwond en de pijn, maar dat moest ik maar voor lief nemen. Ik liep naar binnen, een paar mensen keken mijn kant op. "Tristan?" vroeg ik, meteen draaiden bijna alle mensen zich naar me om. God, ik hield er niet van zo in de belangstelling te staan. Ik liep naar de tafel waar Tristan aan zat en keek 'm aan, zijn reactie afwachtend. Zijn lip was echt gehecht zag ik nu, wat zou er gebeurd zijn? Had ie gevochten? Oh.. Als hij het nu maar niet waagde me af te kafferen zoals de Kapitein, ik ha niet dat hele stuk voor niks gelopen terwijl ik kapot was en het gevoel had dat ik zo kon omvallen. Ik bleef ziwjgen, zijn reactie afwachtend.

[ bericht aangepast op 15 juni 2011 - 16:10 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wahaha, toen Abby hem uitschold en mepte zei ik echt hardop: Aww..
Njah, hij heeft het wel verdiend.. Maar ik vind het toch wel zielig :x

Reactie aangepast en en ik vind 'm ook zielig x]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Buh effe geen zin in theorie -.- Ik ga even posten.

Ace - Piraat.

Ik glimlach als de neger 'ik hoop het,' zegt. Och, hij zal zijn hart nog wel op kunnen halen de volgende keer. Met een 'probeer niet te sterven vannacht,' verdwijnt ook hij uit de kamer. Ergens lucht dat me enorm op. Nu weet ik in elk geval zeker dat ik geen mes tussen mijn ribben krijg. Alweer. Ik ben niet de enige die meer dan tevreden is met zijn vertrek, want de zucht van opluchting van Josephine verraadt ook dat zij niet op hem gesteld is. Wacht. Josephine..? Ik kijk omhoog en het besef vliegt als een extra hartslag te binnen dat ik alleen met haar in de kamer ben. Mijn blik glijdt van haar naar de dokter heen, die haast in een nog ergere staat is dan ik. Bijna alleen met haar dan. Dat gevoel maakt me euforisch. Nee Ace, jongen! Gedraag je. Ik glimlach even bij de gedachte. Dat zou mijn moeder zeggen. Hoewel ik mezelf op alle mogelijke seksuele fantasietjes betrap, vraag ik me nog steeds af of ik het ooit in m'n kop zou halen ze te verwezenlijken. Met haar. Het klinkt compleet gestoord - en ik weet dat die dronkenlappen op het dek me uit zouden lachen - maar voor het eerst ben ik bang om een vrouw te kwetsen. Echt te kwetsen. Ik heb er nooit moeilijk over gedacht, aangezien het piratenleven toch echt een mannenbestaan was en de enige manier waarop mijn wereld en dat van een vrouw verweven raakten was het moment dat ik op haar lag. Maar nu zit ze naast me en maakt zich zorgen om mij en niet dat ene goudstuk.
Dat verwart me.
'Ja.. een behoorlijk nare man,' zeg ik als ik me haar opmerking herinner, pas veel te laat omdat ik zo nodig weer in m'n eigen wereldje moest ronddwalen. Ze rilt haast van de angst en ik geef het haar na; volgens mij is die gast een grotere viezerik dan ik. Even grijns ik stoutmoedig. "Misschien is het beter als ik ga.. Het is al laat, en je hebt je rust nodig." Verbaasd, zelfs wat geschrokken kijk ik op. Nee. Klote, ga niet! 'Ik eh..' Super, ga je weer, grote zeepok. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze nog even hier blijft? Het eerste het beste schiet me te binnen.
'Ik voel me kiplekker. Nou ja, zo goed als je je kan voelen met een vleeswond. Maar ik kan me voorstellen dat jij wel een schoon bed kan gebruiken. Niet dat dit bed vies is. Oh nee, op die manier bedoelde ik het niet. Ik vind het heel leuk als je hier blijft. Nee nee, niet 'leuk' als in ik zou je willen grijpen, maar 'leuk' als in dat ik je gezelschap prijs op stel, op prijs stel. Ja, op prijs stel, dat zocht ik.' Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Wat had ik zojuist gezegd? Jezus christus, ik kan wel door de grond zakken. Wat is er in godsnaam met me aan de hand? Heeft het bloedverlies er ook nog toe geleid dat ik niet uit m'n woorden kom?
'Eh sorry daarvoor. Ik bazel te veel onzin,' zeg ik terwijl ik wat beschaamd aan het dekbed frunnik. Vind je het gek met zo'n mooie vrouw bij je op bed! schreeuwt een innerlijke stem tegen me. Maar ik snap het niet. Waarom kan ik bij een hoer op Tortuga wel uit mijn woorden komen?

No growth of the heart is ever a waste

Ghahha, Ace is super schattig momenteel :']

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
"Ik eh.." Afwachtend kijk ik Ace aan, maar vrijwel meteen begint hij weer te praten. Ik luister verbaasd naar de woordenstroom die uit zijn mond komt en knik af en toe om hem te verzekeren dat hij door mag praten. Als hij klaar is blijft het even stil, en ik glimlach naar hem. Hij lijkt haast wel zenuwachtig.. Ach, hij is de enige niet. Het is de eerste keer dat ik écht alleen ben met een man. Als we de dokter even vergeten. Ik heb natuurlijk wel eens een wandeling met iemand gemaakt door onze rozentuin, en privégesprekken met mannen gevoerd.. Maar dit is anders. Hier is er geen butler die een paar meter achter ons loopt om alles in de gaten te houden, of een moeder die aan de andere kant van de deur meeluistert. Hier is het alleen Ace en ik. "Eh sorry daarvoor. Ik bazel te veel onzin." Ik glimlach en twijfel of ik zijn hand weer zal pakken, maar doe het toch niet. Dat is te opvallend, ik moet subtiel te werk gaan. Wacht, wat? Subtiel te werk gaan? Waar slaat dit op? "Dat maakt niet uit.. Ik blijf wel, ik heb toch geen plek om naar toe te gaan." Ja, of ik zou weer naar Maxime moeten gaan, maar nu ik hier bij Ace zit lijkt dat toch veel minder aantrekkelijk. Dan herinner ik me iets waar we het eerder over hadden. "Heb je eigenlijk nog gedicthen of verhalen geschreven, sinds de laatste keer?"

Olivier
Terwijl ik diep inadem en me weer naar de kast draai bekijk ik de snee in mijn hand. Het is een oppervlakkige snee, niets ernstigs. Met een doek die op een van de planken ligt veeg ik mijn hand schoon, en ik bijt op mijn lip als ik met de stof langs mijn open wond kom. Ook een oppervlakkige snee doet pijn. "Ik geloof je niet.." hoor ik een zachte, onzekere stem. Abby. Ik kijk over mijn schouder terwijl ik de stof om mijn hand bind. Het blijft akelig stil, en we kijken elkaar enkele tellen aan. "Hij is en blijft een lid van de bemanning! Je kan niet iedereen wegsturen omdat je ze niet mag! Verdomme! Je bent een man, gedraag je dan ook zo!" Haar woorden komen hard aan, en ik voel een naar, schrijnend gevoel in mijn borst. Wat heb ik fout gedaan? Ik ben iets voor haar gaan voelen, verdomme. Dat heb ik fout gedaan. Ik had mezelf beter in de hand moeten houden. Doordat ik in gedachten verzonken ben merk ik niet dat Abby naar me toe loopt, en pas als ik een klap op mijn wang voel besef ik me weer wat er gebeurt. "Ik keek altijd tegen je op, maar als je zo over je bemanning denkt en van plan bent ons zo te behandelen, dan hoeft het van mij niet.." Wát? Sprakeloos kijk ik haar aan, en in mijn ogen staat de schok duidelijk te lezen. Het voelt als of mijn keel wordt dichtgeknepen en verbijsterd slik ik. Ze kijkt me nog even diep in de ogen, draait zich om en duwt de deurklink al naar beneden. "Ik ga Tristan zoeken, want ik bekommer me wél zorgen om de bemanning." De deur slaat met een klap dicht, en alleen blijf ik achter in mijn hut. Even blijf ik roerloos staan, niet in staat om te bedenken wat ik nou moet doen. Dan voel ik een warme, natte traan over mijn wang lopen en ik ga achter mijn bureau zitten. Godver. Dat was níet de bedoeling.

Aaaawh, nu wil ik hem troosten x'D
Je bent een man, dus gedraag je dan ook zo.
Ik blijf die zin goed vinden -egooo-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dat was ook een mooie zin :'D
Maar het is wel leuk, want als Abby en Tristan iets krijgen wordt hij echt zo... Verbitterd :'D Dat is awesome

Ik vond het ook een mooie zin (:
Tristan
'Een straat én een zegel,' grijnst de man naast me triomfantelijk. Dan glijdt zijn blik van de blinkende munten op tafel -waarvan hij misplaatst zeker is dat ze van hem zijn- naar iets in de kroeg. Het interesseert me niet wat er te zien is en ik neem nog een trek van mijn shagje.
Eerst heb ik niet door dat iemand mijn naam zei, maar wanneer de mannen rond de tafel ook in plaats van naar hun kaarten naar een punt achter me staren, draai ik ook om. Wanneer ik zie wie er staat, laat ik bijna mijn kaarten vallen. 'Eh.. Abby?'
Mijn gewoonlijke welbespraakdheid laat me in de steek. Hier was ik niet op voorzien. Weet ze al dat ik van het schip ben getrapt? Er is wel iets zorgelijks te zien in haar -mooie- ogen, maar ik kan me evengoed vergissen. En al vergis ik me niet, dan zal het zeker niet om mij gaan. Er is nooit iemand bezorgd om Tristan Wright. Man, wat doet ze hier? Dit gaat het afscheid nog moeilijker maken, zeker nu ik mezelf er op heb betrapt blij te zijn haar te zien.
Het blijft even stil en dan wordt ik me ervan bewust dat ik niet de enige aan de tafel ben die naar haar kijkt. Dit is geen plek voor haar, Tristan, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Ik steek mijn vinger in de lucht dat ze een seconde moet wachten, gooi mijn winnend stel kaarten op de tafel en begin de stapeltjes muntjes in mijn beurs te laden. 'Twéé straten en een zegel,' grijns ik naar de bijna-winnaar, 'maar hier, drink er nog maar één van mij.' Ik laat een paar munten liggen en begeleid Abby dan zachtjes maar snel naar buiten. Ze ziet er moe uit, maar ook betoverend mooi in het zachte licht dat door de ramen naar buiten valt. 'Wat doe je hier? Is alles goed met je?'

[ bericht aangepast op 16 juni 2011 - 14:32 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Foutje (:

[ bericht aangepast op 16 juni 2011 - 14:32 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, gequote i.p.v. wijzigen ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yeah, hier heb ik lang op gewacht

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Tristan leek verbaasd om me te zien en ik keek hoe de kaarten uit zijn hand gleden, als ik niet zo bezorgd en moe was geweest, had ik vast even gelachen. Hij was een tijdje stil en ik begon er steeds meer aan te twijfelen of ik wel de juiste beslissing had genomen door hem te zoeken. Ik merkte dat er meer mensen, vooral mannen, naar me keken. Maar erg veel puf om een bijdehandte opmerking erover te maken had ik niet meer. Tristan stak zin vinger in de lucht als teken dat ik even moest wachten, alsof ik nu weer weg zou gaan bedacht ik me. Toen hij het afgehandelt had liepen we samen naar buietn. "Wat doe je hier? Is alls goed met je?" vroeg hij me direct.
"Wat ik hier doe? Jou zoeken natuurlijk! Ik maakte me zorgen om je," zei ik, zijn tweede vraag ontwijkend. "Na het gevecht waren we teruggegaan en je was ineens verdwenen.. Toen kwam je vriend later nog vragen of ik wist waar je was, omdat je spoorloos was, niemand wist waar je zat," legde ik hem uit. Even bekeek ik hem. Hij straalde iets bijzonders uit, iets wat me aan leek te trekken. Hij was zo mysterieus, nog altijd. "Toen ging ik naar de Kapitein, vragen of hij wist waar je was, want we varen morgenvroeg al uit. En toen.. Naja. Hij zei dus dat je niet meer teurg zou komen, maar wou niet zeggen waarom.." Even zweeg ik en dacht terug aan de klap die ik hem vekrocht had, in zijn gezicht nog wel. Ik zuchtte en keek weg. "Ik ben zo dom, hij wilt mij vast ook niet meer terug.." mompelde ik, ik was boos op mezelf. Toen keek ik Tristan weer aan. "Waarom heeft ie je eraf getrapt?" Ik keek weer naar zijn lip en gleed er voorzichtig met mijn wijsvinger overheen. "En wat is er met je lip gebeurd?" vroeg ik bezorgd. Nu ik Tristan gevonden had liet ik hem hier niet achter, hij was van het schip getrapt en had nu waarschijnlijk nergens om heen te gaan. Ik merkte dat ik naar hem aan 't staren was en keek gauw weg. Het liefst had ik hem omhelst, ik was zo blij dat hij ongedeerd was, bijna dan, maar ik durfde het simpelweg niet. Waarschijnlijk zou hij het niet appericiëren.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan:
Het dringt maar langzaam door dat ze echt bezorgd was om mij en ik weet niet goed wat ik daarmee aanmoet. Ik leef al zo lang alleen dat ik me het zelfs niet meer kan voorstellen hoe het is om gemist te worden.
'Natuurlijk wil hij jou nog terug, Abby. Jij bent...' degene waar hij zijn hart aan verloren is, wil ik zeggen, maar ik houd mezelf in,'... een van de beste matrozen op de Medusa.'
Ik glimlach geruststellend naar haar. Ze moet zich geen zorgen maken, het zou me niets verbazen als de kapitein op dit moment al naar haar aan het zoeken is. Ik moet haar terugbrengen, ze moét terug op het schip. Niet alleen omdat ze om lijkt te vallen van de slaap, maar ook omdat bij mij blijven niet de beste oplossing is. Ik kan haar geen toekomst bieden: ik ben een wandelend lijk. Haugh is nog steeds naar me op zoek en ik ben er zeker van dat hij me binnenkort in handen krijgt. Geen prettig vooruitzicht, maar wel het meest realistische.
Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet doorheb dat ze haar hand uitsteekt om mij lip aan te raken. Wanneer dat gebeurt schrik ik, niet alleen van haar aanraking, maar ook van mijn eigen reactie erop. Iets in mijn maag begint te gloeien en die warmte stijgt langzaam maar zeker op tot mijn hoofd. Ik wil niet dat ze sto- Ze haalt haar hand weg en ik slik onhoorbaar, maar mijn maag blijft gloeien en er zit een krop in mijn keel. Totaal verward om mezelf geef ik haar antwoord op haar vragen. 'Als de kapitein het niet wilde zeggen, is het niet aan mij om dat wel te doen. En mijn lip... Het waren acht mannen, met knuppels en messen.'
Pas wanneer ik doorheb hoe serieus mijn stem klinkt, glimlach ik een beetje naar haar. 'Gewoon een goed gesprek gehad. Voor beide partijen erg leerzaam.'
En nu, Tristan Wright, breng je haar terug naar dat vervloekte schip en laat je je kop daar nooit meer zien. Ik bied haar met een knipoog mijn arm aan, alsof ik een echte gentleman ben en zij een prinses.

[ bericht aangepast op 16 juni 2011 - 15:18 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Endure schreef:
Haha, gequote i.p.v. wijzigen ;p

Home is now behind you. The world is ahead!