[RPG] Pirates - Exchange 5 - Speeltopics

Carlos Jonéz

Ik volgde haar, eigenlijk had ik niet echt opgelet tijdens de tour. Ik had haar bekeken, van top tot teen en terug naar boven. Ik grijnsde naar haar. Ik knikte toen ze vertelde over de kapitein. 'Eh, maar dus.. Waar slaap ik?' Ik grijnsde. Ik was natuurlijk eigenlijk geen lid. Wacht waarom vroeg ik dat, zometeen moest ik daarmee naar de kapitein. In eens pakte ik de draad op, Ik grijnsde naar haar. Misschien als ik nu iets zei, ik dacht na. 'Alleen slapen is ook niet fijn eigenlijk, zo op zee. ' Ik had geen idee hoe piraten hierop reageerde, maar dat zag ik dan zo wel.

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik leunde tegen de muur en keek hem aan. "Eh, maar dus.. Waar slaap ik?" vroeg hij me. Had hij überhaupt wel opgelet toen ik hem rondleidde? Nog voordat ik wat kon zeggen ging hij alweer verder, over dat het niet prettig was alleen te slapen. Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan. wat dacht ie wel niet? dat ik bij hem kroop? "Je slaapt niet alleen, je slaapt bij de rest. Of vind je het niet gezellig tussen al die dronken, vieze piraten?" Ik grijnsde plagerig naar hem, was ik even blij met mijn eigen kamer.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik voel een blos op mijn wangen verschijnen als Josephine zich naar me toe draait. Mijn hemel, wat een mooie nek. Zo voorzichtig als ik kan leg ik haar lange blonde lokken aan de kant en begin aan het ding te prutsen. Bij Neptunus, ik heb geen idee hoe ik dat gevaarte ooit los moet krijgen zonder het te breken. Ik blijf volhardend prutsen, maar besef dat het wellicht handig is om daadwerkelijk mijn oog op mijn taak te houden in plaats van op haar nek. Als ik het uiteindelijk los heb gekregen slaak ik een korte zucht van opluchting en glimlach.
'Voor elkaar,' zeg ik en geef haar de ketting aan. 'Ik eh.. zal je in je privacy laten,' zeg ik en draai me om. Ik neem aan dat ze namelijk niet van plan is in die jurk te slapen.
Hoewel ik me had voorgenomen wakker te blijven om Josephine te zien slapen, maakt de vermoeidheid zich toch meester van me en ik ben al snel in dromenland.

No growth of the heart is ever a waste

Carlos Jonéz

'O eh.. nee hoor.' Ik keek snel naar de grond. Shit, ik moet echt eens luisteren naar mensen. Ik wou vragen hoelaat we zouden eten. Maar ik liet het maar - dan had ze vast door dat ik helemaal niet had geluisterd. Ik keek nog eens naar haar, maar ik moet toch weten wat we eten. Ik slikte, 'Hoelaat en waar aten we ook alweer.' Ik bloosde. Ik had het nu dus helemaal verpest

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik sloeg mijn armen over elkaar en vond het eigenlijk wel amusant hoe hij zich nu gedroeg. Hmm, blijkbaar had ie niet zo'n groot ego als de meeste mannen op dit schip. Hij vroeg hoe laat we ook al weer aten en hij kreeg rode wangen, haha, wie had dat gedacht. "Hmm, ik was op weg om te eten totdat Maxime me in haar hut sleurde. Als we mazzel hebben is er nog wat en anders zorg ik wel dat de kok nog wat maakt, dus, heb je honger? Want dan moeten we nu gaan."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Haar uitdrukking was lief. Ik keek naar Abby, ik glimlachtte naar haar, 'Ja lekker.' Ik liep achter haar aan naar de eetzaal. Ik keek rond, hopelijk was het voedsel hier lekker. Ik tikte Abby aan, 'Vertel eens iets over jezelf?'

weinig inspiratie.

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Samen liep ik met hem naar de eetzaal, er zaten er nog een paar en keek even naar de kok. Hij knikte als teken dat ie ons gezien had, mooi. Ik ging met Carlos aan een tafeltje zitten. "Wat wil je weten?" vroeg ik hem. Er viel zoveel te vertellen, niet dat ik hem alles zou vertellen. Sommigen dingen hoefde hij niet te weten, Thomas wist het, Ace en de kapitein. Hun wisten wat mij was overkomen en dat waren er eigenlijk drie te veel al.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Ik dacht na, 'Gewoon van alles. ' Ik keek naar de tafel en toen terug naar haar. 'Wat vind je leuk om te doen? Hoe werd je een piraat? Wat deed je voor je hier kwam? Is er een bepaalde man in je leven?' Ik glimlachtte en keek rond. De gasten hier waren allemaal zo groot. Ik voelde me ineens zo klein - zo'n scharminkel. Nouja ik was gespierd, maar niet lang of meer groot. Ik was niet abnormaal. Ik voelde me jong. Ik keek terug naar haar en wachtte op antwoorden.

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Vanalles?" vroeg ik, maar hij stelde al wat vragen. Die laatste deed me meteen denken aan Thomas, het was raar hem zo te noemen, hij was voor mij altijd gewoon Tristan geweest en nu.. Nu was hij weg. Ik slikte, niet aan denken Abby. "Er is niet een specifiek iets dat ik leuk vind om te doen, maar ik houd wel van een beetje avontuur," vertelde ik hem. Avontuur was geweldig, maar niet diegene die ik laatst nog meegemaakt had. Hoe zou het eigenlijk met Ace gaan? Hij had een fikse wond, ik kon straks wel even langs om te gaan vragen. "En hoe ik piraat werd is best wel een vreemd verhaal." De kok kwam net aan en schotel ons de borden voor, niet veel bijzonders zoals gewoonlijk, maar hij deed zijn best. "Zeg dat wel," zei hij met een grijns terwijl hij de borden neerzette. "En eetsmakelijk hè." Met die woorden liep hij weer terug en ik richtte me weer op Carlos. "Laten we het erop houden dat ik het thuis niet erg naar mijn zin had en weg wou. Ik verkleedde me als man en sloot me aan bij de bemanning, helaas, na een maand kwamen ze erachter. Gelukkig mocht ik toch blijven." Ik wees naar zijn eten. "En verwacht er niet te veel van, het eten is hier niet geweldig, maar hij doet zijn best." Ik prikte met de vork, ja wonder boven wonder hadden ze hier ook bestek voor de mensen die liever niet met hun handen aten, in een aardappeltje. "En, wat is jouw verhaal? Hoe ben je hier terecht gekomen?" vroeg ik hem, zijn laatste vraag mooi omzeilend, al vond ik zelf.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Ik luisterde aandachtig naar haar verhaal en knikte soms. Ik had het gevoel dat ze dingen achterwege liet, maar het maakte niet veel verschil. Ik vond de manier waarop ze hier bij de crew was gekomen wel grappig. Ik pakte een vork en staarde naar de prut. Ik glimlachtte, 'Agh het zal vast te eten zijn.' Alles smaakt nou eenmaal na dagen lang; weken lang niet eten. Ik nam vlug wat happen en keek naar haar. 'En, wat is jouw verhaal? Hoe ben je hier terecht gekomen?' Ik wou geen antwoord geven op die vraag, wat moest ik zeggen; Ik werkte in een bar, dronk te veel werd ontslagen - had schulden. Ik steel om ze te betalen en zelf te leven; O ja en eigenlijk ben ik geen piraat. Nee dat vertelde ik der ooit misschien. Ik slikte en bedacht met dat ik nog steeds niks over haar liefdesleven wist. 'Je vergat een vraag. ' Ik grijnsde en at snel de prut op. Jezus, dat was lekker.

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Waarin wilde hij zo graag weten over mijn liefdesleven en waarom beantwoordde hij mijn vraag niet. "Hmm, waarom wil je dat zo graag weten? En trouwens, jijzelf ontwijkt ook een vraag," zei ik hem en glimlachte onschuldig. Nee, zo makkelijk kwam hij er niet onder uit en zo gemakkelijk ging ik geen dingen loslaten. Mijn liefdesleven.. Poeh. Ik werd uitgehuwelijkt aan een vent die me mishandelde, kwam op het schip terecht waar de kapitein me leuk bleek te vinden. Maar ik ging daar niet op in want ik vond een ander leuk, die nu vertrokken is. Ha nee, dat ging ik hem even aan zijn neus hangen, mooi niet. Trouwens, ik had hem wel al genoeg verteld, nietwaar? Ik had mijn eten gauw op, het was namelijk niet erg veel geweest, gelukkig was ik niet zo'n grote eter.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, smoes aan 't bedenken voor hem? x]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Ik slikte, 'Ik vertel je alles.. Maar je mag me niks aan doen. En je zult dit de rest van de tijd dat ik hier ben voor je moeten houden. ' Ik haalde diep adem. ' Ik werkte in een bar waar jullie laatst hadden aangelegd. Maar nouja ik dronk te veel en werd ontslagen. Het probleem is dat ik het geld nodig heb, nog steeds - Ik heb schulden. Ik stal om ze te betalen en zelf een beetje te leven; ' Ik zuchtte. 'Ik ben geen piraat, ik heb je kapitein nooit gesproken. Maar ik wil hier blijven, heb je nooit gehad dat je ergens wilt zijn. Dat het ergens veel mooier is dan alles wat je hebt? Ik was eerst aan boord geklommen om jullie spullen mee te nemen. Toen kwam er zo'n vaag meisje. Maar toen ik jullie zag, die dronken vrouw, die man en jou. Jullie waren zo gezellig, en aardig. Alsof je een plek hebt die je thuis kunt noemen' Ik was dat ik goed kon praten. Misschen dat ze me nu niks aan deed/


Ik was eten

We're all mad here.

Ik douchen, dus wat een perfecte timing morgen ben ik helaas hele dag in walibi, dus je zult tot dinsdag moeten wachten, hopelijk heb je zoveel gedudl

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Tuurlijk, nog een geheim erbij, maar ik hield mijn mond wel dus ik knikte. Zwijgend luisterde ik naar zijn verhaal en schudde grijnzend mijn hoofd. "Je kan dan beter zo snel mogelijk bij hem langs, als je wilt ga ik wel mee, maar geen zorgen. Hij is best gastvrij, hij gooit niet zo gauw iemand overboord, voor zover ik weet," zei ik hem. Maar hij liet wel mensen zomaar achter, zoals mij toen, maar dat zat allemaal iets ingewikkelder. "En trouwens, als je geen piraat bent.. Denk je dan wel dat je hier klaar voor bent? Als je geen geld hebt zul je bij de rest moeten slapen en geloof me, die zijn niet altijd even vriendelijk. Sommigen voelen zich heel wat en ze vinden het leuk de nieuwelingen te pesten."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik voel Ace's vingertoppen kriebelen in mijn nek en sluit mijn ogen. Ik ben moe, en nu alles in een mist van slaperigheid gehuld lijkt te zijn voelen zijn aanrakingen fijn. Veel te snel heeft hij de ketting los gemaakt en ik glimlach terug als hij hem aanrijkt. "Dankje." zeg ik zacht en ik kijk hoe hij op het bed gaat liggen. Stilletjes blijf ik staan, met de ketting in mijn handen, en niet veel later wordt zijn ademhaling rustiger- Hij slaapt. Ik leg mijn ketting naast mijn oorbellen en haarspeldjes in het kastje en begin onhandig de linten en strikken op mijn rug los te trekken. Het korset rond mijn middel laat me los uit zijn ijzeren greep en voorzichtig trek ik het naar beneden, waardoor ik alleen nog in mijn onderjurk sta. Maar zelfs die zit me te strak. Ik zucht en kijk in de spiegel. Helaas, ik zal hem wel aan moeten houden. Het feit dat ik met een man op een kamer ga slapen is al erg genoeg. Ik draai me om en wil in het bed stappen als ik me besef dat het een klein bed is, en dat Ace er al inligt. Moet ik.. Naast hem gaan liggen? Ik slik en vertwijfeld en sla de deken open. Ace heeft zijn kleren gewoon nog aan, en ik heb ook nog mijn onderjurk aan.. Dus het zou geen probleem moeten zijn, toch? Voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten en ik schuif mijn benen onder de lakens. Ik ga op mijn zij liggen, op het randje van het bed en kijk over mijn schouder naar Ace. Ik kan niet veel zien, omdat het al donker is buiten, maar ik kan nog wel de contouren van zijn gezicht onderscheiden. Zonder na te denken volg ik met mijn vinger zijn kaaklijn. Zijn gezicht vertrekt en hij wrijft mijn zijn hand langs zijn kin. Snel trek ik mijn hand terug en draai ik me om. Slecht plan, Josephine. Slecht plan. Ik sluit mijn ogen, trek de deken op tot mijn kin en dommel in. Maar zelfs als ik al in slaap ben ben ik me nog bewust van de regelmatige ademhaling van Ace.

Olivier
"Aangenaam, meneer Matthieuson. Ik moet nu gaan, maar de kok maakt rond deze tijd eten, dus daar kunt u nu heen gaan als u wilt. Tot ziens." Ik knik en loop terug naar mijn hut. Bij de kast zie ik nog steeds rum en bloed op de grond liggen, met een aantal glasscherven, dus ik besluit het eerst op te ruimen voor ik bezig ga met de route. Normaal gesproken had ik een van de dekzwabbers geroepen, maar niemand hoeft te weten van wat er hier is gebeurd. Ikzelf wil het ook het liefst vergeten, en wie weet lukt dat me ooit nog. Voorzichtig raap ik de scherven bij een, en leg ze in een stoffige aardewerken schaal die in de kast staat. Vervolgens pak ik een doek en dep het bloed en rum op, al blijven er wat aangekoekte resten zitten. Ach, dat haal ik later wel weg. Misschien.