[RPG] Pirates -Exchange- 3. - Speeltopics

Dudes, waar is het leven gebleven?
Hier nog een falend stukje

Abby
Met de revolver in mijn ene hand liep ik de ruimte uit, terwijl ik door de gangen dwaalde dankte ik diegene die boven was -wie het ook mocht zijn- dat er niemand was. Erg slecht, maar ik was er blij om. Helaas kende ik het schip niet op mijn duimpje, hij had me, toen ik nog thuis woonde, vaak genoeg rondgeleid en opgeschept over vanalles. Maar mijn aandacht had hij nooit gehad, ik had alleen oog voor het uitzicht buiten. Terwijl ik liep besloot ik eerst maar eens verband te zoeken, de jas schuurde pijnlijk over de nog verse wonden op mijn rug, maar ook nog over mijn arm. Gelukkig voor mij liet mijn hoofd me daarmee niet in de steek, ik kon me nog herinneren hoe trots James al zijn spullen om zijn bemanning te verzorgen had laten zien. 'Ze zijn in goede handen en als ze gewond zijn worden ze verzorgd.' zei hij altijd. Ik opende een deur en hoopte sterk dat hij de indelingen niet verandert had en dat ik niet gek werd in mijn hoofd waardoor ik verkeerd was momenteel. Ik hoorde voetstappen en sloot gauw en geruisloos de deur. Terwijl ik de kastjes doorzocht, zo stil mogelijk, viel het me op dat ik nog bloed aan mijn handen had. Zíjn bloed nota bene. Ik huiverde en probeerde het te negeren en me weer te focussen op het zoeken naar verband, al gauw had ik een rolletje gevonden. Ik trok mijn jas uit en trok even een pijnlijk gezicht toen ik de stof over mijn rug gleed, ik had geen flauw idee hoe mijn rug eruit zag.. Maar de slagen waren hard geweest, ik wist dat het bloedde en het was vreselijk gevoelig. Ik pakte het rolletje verband en begon bovenaan met het om mijn boezem te wikkelen en werkte zo omlaag, ik had geen tijd en zin in gedoe, vandaar dat ik mijn gehele torso maar inwikkelde. Vervolgens keek ik naar mijn rechterarm, vol kleine sneetjes, expres mijn rechterarm omdat ik rechts was. Ook die wikkelde ik in, van mijn pols tot aan mijn elleboog, toen was het rolletje ook op. Ik was nooit zuinig met spullen geweest bedacht ik me met flauw grijnsje. Gauw trok ik mijn -of eigenlijk James'- jas weer aan, de pijn was nu dragelijker dan eerst en plots hoorde ik opnieuw voetstappen op de gang, vluchtiger en harder.. Ze werden gevolgd door een hoop bombarie en geschreeuw van mannen. Gelijk waaide er een gevoel van paniek en adrenaline door me heen, ze hadden James' dode lichaam gevonden, dat kon niet anders.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oeps, sorry. Heb het verbeterd
Straks is ze van dat schip af zonder dat wij zijn vertrokken (:

[ bericht aangepast op 25 april 2011 - 20:58 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, was niet zo'n drama hoor xd
Maar Abbey betekend volgens mij Abbij/Klooster ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, en ik wéét dat haar naam Abby is, maar ik heb geen idee waarom ik dat zo heb geschreven :')

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Ik schrik van haar verhaal en merk dat ze ineens veel verdrietiger klinkt. Ze glimlacht naar me, maar ik kan zien dat ze nog verdrietig is. In een reflex leg ik mijn hand op haar schouder. Ze kijkt verbaasd op, en ik glimlach. "Je ziet er uit als een sterke vrouw. Misschien krijg je ooit de kans om wraak op hem te nemen."

Olivier
Ik knik instemmend over wat de nieuwe jongen zegt. "Dat klopt. We kunnen alleen maar hopen dat Abby op tijd terugkomt." Ik zie dat Maxime me verontwaardigd aankijkt en terwijl ik haar een sleutel aangeef glimlach ik verontschuldigend. "Ik zou haar het liefst ook gaan zoeken, maar nu Kenneth is opgehangen is dat gewoon te gevaarlijk. Waarschijnlijk zijn er meer soldaten hier dan eerder, en we kunnen niet riskeren dat er meer mensen worden opgehangen."

Maxime - Dame.

Mijn god, dit kun je niet menen. 'Wat een lulkoek!' roep ik, het is niet netjes om met zulke woorden te gooien, dat weet ik, maar als ik iets niet kan hebben is het onrechtvaardigheid. En dit is wel een van de toppunten.
'Ik begrijp dat het gevaarlijk is, echt, maar jullie proberen het niet eens. Je kunt toch niet zomaar weg varen? Jullie riskeren het wel om een stel vreemde dames tijdens een storm op jullie schip te halen, maar een trouw bemanningslid redden, ho maar.' Vol onbegrip en woede gris ik de sleutel uit Oliviers handen. 'Kom Felix, we gaan,' zeg ik geïrriteerd en wil hem aan zijn hand meetrekken.

everything, in time

Dit is echt prima tijdvermaak, ik hoeft niet te wachten op anderen xd
Maxime; Jullie vinden haar toch niet x)

Abby
Ik slikte, ik moest hier toch weg en daar was één manier voor.. Die deur. Toen ik naar de deur liep voelde mijn voeten vreselijk zwaar en elke stap galmde door de ruimte. Met een ruk trok ik de deur open en stapte naar buiten, meteen was de aandacht op mij gericht en als waarschuwing schoot ik een kogel in het plafond.
"Jullie Kapitein is dood." Meteen had ik alle blikken op me, sommige verwondert, andere keken met verbazing maar toch met respect. Blijkbaar hadden ze opgekeken tegen James en vonden ze het knap dat ik het voor elkaar gekregen had, maar elke man had een zwakke plek.
"Ik neem aan dat jullie me niet tegen gaan werken en luisteren naar wat ik zeg. Het enige wat ik wil is een reddingssloep en ik wil dat jullie géen woord, ik herhaal, géén woord hierover spreken tegen wie dan ook." Ik klonk dreigend, maar was doodsbenauwd. Er stond verdomme een bemanning voor me, ik zag in de blik van een paar enkelingen dat ze me zo door mijn hoofd wilden schieten, maar ze hielden zich in. Blijkbaar had ik toch aanzien gekregen vanwege het feit dat ik James gedood had. De mannen stapten opzij en ik nam de kans en begon te lopen, eentje haalde uit emt zijn mes, ik kon hem ent op tijd ontwijken en schoot een kogel vlak langs zijn hoofd. Eerlijk gezegd had ik op zijn arm gericht, maar het schieten had ik nog niet erg onder de knie en het liet de rest genoeg schrikken.
"Laat dat een waarschuwing zijn." Siste ik, hoe was een raadsel, maar ik kreeg het voor elkaar mijn angst te verbergen. Ik stapte stevig door en al gauw stond ik op het dek, met nog een paar bemanningsledne.. De rest hadden ze waarschijnlijk teruggestuurd voor de orde, waren ze toch niet zo dom in hoofd als ik dacht. Ik stapte in een reddingssloep en bleef staan, mijn revolver richtte ik op de bemanning die er nog stond.
"Nogmaals. Ik ben hier nooit gekomen, jullie kennen me niet en weten niet wat er gebeurd is. Jullie vermoeden dat iemand van de bemanning de kapitein om het leven gebracht heeft. Gesnopen?" Toen ze braaf knikte grijnsde ik tevreden.
"Mooi." Zei ik en liet de reddingssloep zakken, toen hij in het water lag maakte ik hem los en pakte de roeispanen. Ik gunde de mannen geen blik meer en begon te roeien, ik focuste me zo op het roeien dat mijn gedachtes leeg waren. Zo had ik geen kans om te denken aan wat er net gebeurd was, wat er had kunnen gebeuren en wat er nog ging gebeuren.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix – Piraat
Geschrokken staar ik naar Maxime die zichzelf duidelijk aan het verliezen was. Nooit gedacht dat een tutje als zij kon geven om een straatrat als Abby. Ik besluit het spel maar mee te spelen, al wil ik de Kapitein ook niet beledigen, dus houd ik wijselijk mijn mond. Tristan, die Maxime op de redenen van waarom we Abby niet kunnen helpen heeft gewezen, staat duidelijk ook met zijn mond vol tanden. Ergens heeft ze wel een punt, al wil ik dat niet toegeven. Ik ken Abby helemaal niet goed en ik ben helemaal niet bereid om mijn leven voor haar op te geven. Eigenlijk ben ik niet bereid om voor gelijk wie op te geven… Maxime, die blijkbaar klaar is met haar woedende rede, grijpt mijn hand vast en stormt met de woorden ‘Kom, Felix, we gaan,’ de deur uit. Gewillig laat ik me meevoeren, waarna ik de kapitein en Tristan nog even veelbetekenend aankijk en dan achter Maxime aandraaf. Waarschijnlijk denken ze nu allemaal dat ik onder de sloef lig, maar zij hebben geen rijkelijk gevulde goudzak tussen hun boezem zitten, dus wat zij denken interesseert me niet.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Maxime - Dame.

'Kun je dat geloven?' vraag ik hem, nog steeds niet helemaal afgekoeld, als we een paar meter verder zijn. 'Echt waar, ik wist niet dat jullie piraten zo gevoelloos waren. Is dit omdat Abby heeft gelogen over haar identiteit, of gaat dat bij iedereen zo?' Adem in, Maxime, Felix kan er tenslotte ook niets aan doen. Het zijn nu eenmaal "orders van de kapitein". Waarschijnlijk kunnen we ieder moment uitvaren, zonder Abby. Bah, varen. Nog een tegenslag. Al dat gewiebel op het dek is misselijkmakend.
Hè liefst zou ik Felix willen dwingen bij mij te slapen, hij is anders dan de andere piraten. Veel beleefder en verzorgder, ik vind dus niet dat hij tussen de viezerikken zou moeten liggen. Maar ik ben bang dat hij het een raar idee vindt en het vervolgens afwijst. Daarnaast gaat het sowieso veel te ver; de kamer heeft waarschijnlijk maar één bed.

everything, in time

Felix - Piraat
'Het is deel van de piratencode,'
antwoord ik naar waarheid, hoewel ik doe alsof dat me spijt. 'Iedereen zorgt voor zichzelf,' Ik merk dat ze het er nogal moeilijk mee heeft en pak troosted haar hand vast. 'Ja-Ik bedoel Abby, is een taaie, die wringt zich er wel weer uit. Ik hoop voor haar dat ze daarin slaagt voor we uitvaren,' Ik glimlach bemoedigend en laat mijn duim enkele rondjes draaien op de rug van haar hand. Het is ongelofelijk, ik ken dit meisje hoogstens twee dagen en ze eet praktisch uit mijn hand. Dit gaat verbazend goed. Mijn weg naar haar beurs ligt vrijwel volledig zonder hindernissen en met een beetje geluk krijg ik haar prachtige lichaam er nog als bonus bovenop.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Tristan

Ik had misschien toch maar mijn mond moeten houden, bedenk ik, die Abby betekende blijkbaar veel voor Felix' meisje. Maar blijkbaar was ik niet de enige die daar niet van op de hoogte was, de kapitein en Felix kijken haar allebei met grote ogen aan terwijl ze zich laat horen. Verdomme, dit was ook neit de bedoeling. Het is normaal niet mijn gewoonte om iemand te laten stikken, maar ze moet toch begrijpen dat we geen andere keus hebben? Als Haugh er niet was geweest, was ik er misschien nog op in gegaan, maar nu... Ik ben geen haar beter dan die piraten, bijt ik mezelf toe. Ik hoop echt dat het goed komt met dat gevangen meisje. Felix kijkt mij en de kapitein nog even aan met een blik van mijn-excuses-maar-er-valt-even-niet-met-haar-te-praten en ik knik verontschuldigend terug, hoewel ik het ook wel geestig vind dat een man als hij als een hondje aan haar gehoorzaamt. Maar ja, als zo een schatje met goudstukken in haar korset mij zou roepen naar een hut voor ons twee: ik weet ook wel wat ik zou doen.
Ik kijk naar de kapitein. Ik zou best willen gaan rondhoren in de haven over Abby, maar dan moet ik met soldaten praten, en dan zit ik weer in hetzelfde doodlopende steegje -met Haugh aan het einde- als daarnet.
'Het spijt me, kapitein, ik had het haar zo niet mogen zeggen.' Ik leg mijn hand al op de klink van de deur, zodat ik zo snel mogelijk naar buiten kan. Gaan slapen en dan morgenvroeg wegzeilen van dit klote eiland.

Home is now behind you. The world is ahead!

Maxime - Dame.

'Wat een stomme code,' mompel ik, nu alweer veel rustiger door de ronddraaiende beweging van zijn duim op mijn hand. Wat heeft hij een heerlijk warme handen.
'Jij bent niet zoals de andere piraten,' zeg ik dan en vervolgens: 'Slaap bij mij vannacht. Dat klinkt nu waarschijnlijk dom, maar ik wil niet dat jij tussen de vieze mensen ligt, terwijl jij dat niet bent. Bovendien ben ik eigenlijk doodsbang voor water en het idee dat ik er in kan vallen en verdrinken maakt me op zijn zachtst gezegd panisch, maar bij jou voelt alles zo veilig.' Nee, Maxime, hoe kun je dat nu gezegd hebben? Dadelijk denkt hij dat je een of ander zwak watje bent. Bravo.

[ bericht aangepast op 26 april 2011 - 20:48 ]

everything, in time

Josephine
Ik schrik van haar verhaal en merk dat ze ineens veel verdrietiger klinkt. Ze glimlacht naar me, maar ik kan zien dat ze nog verdrietig is. In een reflex leg ik mijn hand op haar schouder. Ze kijkt verbaasd op, en ik glimlach. "Je ziet er uit als een sterke vrouw. Misschien krijg je ooit de kans om wraak op hem te nemen."

Olivier
Ik zucht als Maxime met Felix mijn hut uitstormt. Ik wil Abby echt niet achterlaten. Ik wapper even met mijn hand als Tristan zich excuseert. "Maakt niet uit. Je zei de waarheid. Het was slecht geweest om tegen haar te liegen." Ik draai me weer om naar de sleutel-kast en pak een sleutel voor Tristan. "Hier." zeg ik terwijl ik hem de sleutel geef. "Het is de laatste kamer rechts."
-Btw, dat handgewapper was op een heel mannelijke manier :'] Dat jullie niet denken dat hij een soort gayhand-tickje heeft ofzo :']

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Ik had enkel geroeid, geen idee welke kant ik opging, aangezien het bijna midden nacht was zag ik niks. Op een gegeven moment had ik geen fut meer om te roeien, dus leit ik de roeispanen liggen en besloot ik me maar gewoon mee te laten dobberen met het water. Ik had toch geen flauw idee waar ik was of waar ik heen moest. Met een zucht keek ik rond, zwart.. Zwart.. De wolken waren voor de maan geschoven en ik zat nu in een beangstigend zwart gat, eerlijk gezegt was ik best bang om zo alleen te zijn.. En wat nou als ik niet op tijd gevonden werd? Ik begon nerveus te worden en bande gauw die gedachten buiten. Een maand geleden zat ik nog thuis, braaf te wezen.. Nu dobberde ik eenzaam over het water in een reddingssloep, gewond en zonder ook maar iets van eten of drinken. Zelfs geen licht. Het donker had ik nooit bepaald aangenaam gevonden, opwindend, maar nu ik alleen was enkel beangstigend. Ik durfde geen eens mijn handen in het water te doen om het bleod eraf te wassen. Een poging om mijn gaap te onderdrukken mislukte en ik gaapte slaperig, ik kon nu toch niks doen, het enige wat ik kon was hopen.. Voorzichtig ging ik op mijn buik liggen, aangezien mijn rug open lag leek me dat het beste. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op het geluid wat het golvende water, een enkele vogel die langs vloog en de wind die langs suiste. Op die manier bande ik alle gedachtes waar ik alleen maar bang of hysterisch van werd uit, het werkte erg kalmerend en ik was behoorlijk uitgeput, wat ervoor zorgde dat ik al gauw in slaap viel.

Badum-tss. Ik blijf gewoonf alende stukje schrijven tot dat schip vertrekt hoor

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan

De kapitein laat de sleutel van een of andere kajuit in mijn hand vallen -zonder dat ik hem iets heb betaald, hij moet wel erg aangedaan zijn door die Abby om dat niet door te hebben- en eventjes zit ik met een tweestrijd in mezelf. Die kajuit nemen zonder te betalen en het risico lopen héél, héél pijnlijk gestraft te worden, of de sleutel teruggeven en hopen dat ik de kajuit zo krijg, voor mijn mooie ogen en nette manieren. Ik besluit hem terug te geven en op het laatste te hopen. Als ik een kajuit huur, weet de rest van de bemanning ook dat ik geld heb en als ik iets niet nodig heb, dan zijn het wel pottekijkers en goudzoekers.
'Sorry, kapitein, maar een gratis kajuit is te veel eer. En een goudstuk per dag is me te duur.' Ik leg vriendelijk glimlachend de sleutel op zijn zware houten tafel en loop naar buiten. De sterren schitteren als duizenden kleine lichtjes aan de hemel, een fris avondbriesje streelt aangenaam langs mijn gezicht en het bruisende nachtleven van Tortuga zorgt samen met het klotsen van de golven tegen de wand van het schip voor een een gezellige achtergrondmuziek. Er is bijna niemand meer aan dek en op deze manier lijkt het piratenschip allerminst bedreigend. Eventjes blijf ik staan genieten, maar wanneer ik moet geeuwen, ga ik met mijn kist de trap af, op zoek naar een zachte slaapplaats.

Home is now behind you. The world is ahead!