[RPG] Pirates -Exchange- 3. - Speeltopics

May
"Dat mag niet gebeuren. Daarom vraag ik je om hem steeds op je lichaam te houden. In een tasje,in je rok,in je corset...eender waar. Het is heel belangrijk dat dit onder ons blijft." Ik glimlach dankbaar. Ik herken zoveel van mijn oude zelf in dit meisje. Vanaf de eerste moment dat ik haar aansprak,weet ik dat ik haar kan vertrouwen. "Dankje,lady Josephine." zeg ik oprecht dankbaar en kijk toe hoe ze de brief veilig wegstopt. Met een dromerige zucht leun ik over de reling terwijl we langzaam de haven uitvaren. Even voel ik een steek van verdriet,vier maanden heb ik vastgezeten in Tortuga,en ik heb een boel vrienden gemaakt. Maar als ik naar de open zee kijk,is het verdriet alweer weg. Eindelijk terug op zee.

Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

Ga ik weer
HOLY FUCK Heb een compelte chapter van een story geschreven ofzo Ö
-snakt naar adem- Sorry voor dit lange uitgerekte stuk waarin ik niet eens
reageer op andere mensen en omdat het eigenlijk compleet nutteloos is ;'$

Abby
Plots schrok ik wakker, klaarwakker was ik, ik voelde me uitgerust maar had geen idee hoe lang ik geslapen had, maar aan de zonnestand te zien was het iets van 11 uur 's ochtends. De zon brandde op mijn huid en ik was blij met de cap'tains hoed die ik van James had, ik zette hem wat schuiner op zodat de zon niet in mijn gezicht scheen. Nu ik zo wakker was en alleen dwaalden mijn gedachten weer af en ik probeerde alles op een rijtje te zetten.

Mijn leven vroeger was saai, ik moest binnen blijven en ze hesen me in de meest verschrikkelijke jurken. Althans, de jurken waren prachtig, maar het zat allemaal zo ontiegelijk strak dat je je nog amper kon bewegen, ze waren totaal niet handig. Het waren meer dingen waar je in gaan staan of zitten, de hele dag, enkel om een beetje mooi te wezen. Mijn ouders waren er bijna nooit, ik werd meer opgevoed door de werksters in het huis, ik mocht ze, ze waren vreselijk vriendelijk.. Maar o zo strneg, het was zogenaamd voor mijn eigen bestwil en het waren bevelen van mijn ouders, tssk. Weg jeugd. Kind had ik nooit kunnen zijn, toen ik ouder werd ging ik dan ook steeds meer overal tegenin en soms ontsnapte ik, gewoon om even weg te zijn van alles. Ik had een grote mond en was brutaal tegen mijn ouders, iets wat ze niet dulde, maar ik was niet iemand die graag gecommandeerd werd, ik had een eigen wil. Mijn vader had dit door en toen ik oud genoeg was vond hij het nodig om me uit te huwelijken aan een man die me aankon, hij zou me wel manieren leren en een echte dame van me maken. James.

Al vanaf de eerste dag vond ik hem vreselijk, het was een vreselijke slijmbal en vreselijk nep. Natuurlijk had ik ook tegen hem een grote mond, ik hing niet aan zijn lippen, enkel om zijn status, bezit en manieren. Elke keer als we alleen waren en ik werd brutaal, of ik deed iets wat hem niet aanstond, dan kreeg ik een klap. Hij chanteerde me, hij wist dat ik nachtelijks wegglipte, en van hem moest ik zeggen dat ik gewoon gevallen was. Helaas zag mijn vader niet dat James een masker droeg, mijn vader vond hem perfect, streng en hij zou me wel kunnen hanteren.

Toen het dan ook vast stond dat ik met hem zou trouwen werd het me te veel, ik verkleedde me en wist toevallig dat er piraten waren, ik meldde me aan, klaar voor avontuur. Alles ging vanaf toen snel, ik raakte gauw gewend op het schip en aan het piratenleven. De mannen hadden niks door, ookal had ik het idee dat het nogal doorzichtig was, blijkbaar niet. Toen kwamen we in Tortuga, Kenneth werd opgehangen.. Vreselijk. Ik wist dat het James' werk was, hij leefde ervoor, piraten uitroeien en ik had hem erover horen vertellen, dat hij naar Tortuga zou gaan.. Vroeger deed hij er altijd stoer over;
Al die arrogante, barbaarse zuiplappen zullen eindigen aan de galg en daar ga ik persoonlijk voor zorgen!

Kort huiverde ik, toen nam hij me mee.. Het vreselijkste schoot me weer te binnen, ik had hem vermoord.. Uit alle opgekropte woede van thuis, omdat hij zo achterbaks was, omdat ik me ineens indacht dat hij nog zoveel onschuldige zoals Kenneth vermoord had maar vooral ook, gewoon omdat hij het verdiende. Het was mijn enige uitweg geweest, ik had gedacht dat het goed zou voelen, maar ik voelde me een monster. Zou je je altijd zo voelen na de eerste moord?

Mijn blik gleed af naar mijn nog altijd bebloede handen en ik voelde tranen opkomen. Tranen van wanhoop, angst, woede, verdriet.. Ik had altijd een veilig en zorgeloos leventje geleid thuis, ik had alles wat mijn hartje begeerde, maar nee hoor, ik was niet tevreden. Ik wilde avontuur, ik had het gekregen en was nog niet tevreden. Ik dobberde nu in een bootje op de grote oceaan, eenzaam en alleen.. Ik had geen voedsel, geen drinken, ik was gewond en smolt haast weg door de hitte van de zon. Ik lachtte mezelf uit, omdat ik zo dom was geweest enkel wapens en geld mee te nemen, dingen waar ik niks aan had nu ik zo eenzaam ronddreef.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik knik serieus en stop snel de brief weg in mijn korset. Gelukkig staan er geen piraten in de buurt en zien ze het niet. "Dankje, lady Josephine." Ik glimlach terug en knik. "Graag gedaan, miss Carter." Het schip vaart langzaam weg en ik zie May dromerig voor zich uit kijken. "Ik vraag me af wat onze volgende bestemming is." zeg ik met een zucht, en ik leun naast haar op de reling.

Olivier
Ik glimlach. "Dat begrijp ik, meneer Wright. Een fijne nacht nog, dan." Ik knik naar hem en loop naar buiten, het dek op. Het wordt echt tijd om te vertrekken. We hadden eigenlijk al vertrokken moeten zijn. Zuchtend kijk ik naar de haven, of ik toevallig ergens Abby zie lopen. Ik wil het niet toegeven, maar ik mis haar. Ik slik en loop naar het roer, waar de stuurman lui tegen aan gezakt zit. Ik mag voor haar geen uitzondering maken, ik moet haar gelijk behandelen. Ik schud de stuurman wakker en hij opent geërgerd zijn ogen. "Wat mot je?" Dan ziet hij dat ik het ben, en zijn gezicht slaat meteen om. "Oh, m'neer de kap'tein. Wat ken ik voor u doen?" Ik glimlach en ga overeind staan. "We moeten vertrekken. Er zijn vast nog wel wat mensen op het dek die ons kunnen helpen met het anker ophalen en de zeilen heisen." Hij knikt en begint bevelen te blaffen naar de piraten die op het dek rondlopen. "Heb u al een nieuwe bestemming uitgezocht, m'neer kap'tein?" vraagt hij terwijl hij tussen zijn tanden pulkt. Ik knik. "Het was mijn plan om naar het Midden Oosten te varen. Dat zal een lange tocht zijn, maar zeker de moeite waard." De stuurman knikt en wend zich naar het roer. "Komt voor mekaar." Ik zie hoe de boot zich langzaam losmaakt van de kant en loop naar de reling. Het doet me eerlijk waar pijn om Abby achter te laten, maar het is niet anders. Ik draai me om naar de stuurman en glimlach. "Als u afgewisseld moet worden waarschuwt u maar." Hij knikt en ik loop naar beneden. Misschien is het slim een preciezere route te gaan plannen..

Maxime - Dame.

'Felix, gekkie, niet op de grond. Wat voor dom persoon zou ik zijn als ik zeg dat je niet tussen de vieze mensen laat liggen, maar wel op de koude en vieze vloer? Hier,' zeg ik terwijl ik naast me klop. Het is eigenlijk verboden om met een man in bed te liggen voor het huwelijk, maar wat ik zei klopt en ik vertrouw Felix nu eenmaal. Er is ruimte genoeg, denk ik zo.
'Wacht, varen we nu?' Oh ja, we varen. God, nee, niet nu. Abby is er nog niet, niet voor zover ik weet en nu gaan we dus de open zee op. Wanneer je daar van het schip uitvalt, heb je waarschijnlijk niet veel kans meer. Dat wordt mijn dood nog.

everything, in time

May
Ik kijk haar even aan en knik instemmend. "Ja,eigenlijk...ik heb me maar aangemeld op dit schip,zonder zelfs te weten naar waar het vaart." Ik grinnik even en schudt lachend mijn hoofd. "Typisch,altijd al impulsief geweest." mompel ik meer tegen mezelf dan tegen Josephine. Ik glimlach even en kom weer in het heden. "Hoelang zit je eigenlijk al op het schip?"

Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

Felix - Piraat

Dit keer echt verbaasd sta ik opnieuw op. 'Sorry, ik dacht...' Mijn stem sterft weg terwijl ik mijn laarzen uit trek en mijn wapenriem losmaak. Ik aarzel even om mijn shirt uit te trekken, maar uiteindelijk maak ik het los en leg het bij de rest van mijn gerief. Om eerlijk te zijn ben ik enorm verbaasd dat ze dit toelaat. Als iemand hier ooit achterkomt is haar hele eer besmeurd. Godzijdank is die kabine op slot. Voorzichtig stap ik naast haar in het krappe bed, proberend om mezelf kalm te houden. Het is niet elke dag dat ik de kans krijg om naast een prachtige jonge vrouw te slapen die bovendien nog adellijk bloed heeft ook.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Maxime - Dame.

'Ik weet wat je dacht, maar dat denk je verkeerd,' er is hier toch niemand die het ziet. Zodra hij bij me in het bed ligt durf ik me niet meer te bewegen. 'En, slaat de vermoeidheid nu toe?' vraag ik snel om mijn gedachten ergens anders op te gooien in plaats van het feit dat ik hier met een man in bed lig en dat ook nog eens op een varend shop. Nu Felix in het bed ligt, lijkt dat trouwens een stuk kleiner, waarschijnlijk heb ik dat Ernests ineschat, maar dat is op dit moment niet erg, eigenlijk.
Ik draai mijn hoofd naar de zijkant en haal het haar uit mijn gezicht, zodat ik Felix zijn profiel kan zien, alleen dat gedeelte is prachtig, hoewel ik toch liever in beide ogen tegelijk kijk.

everything, in time

Sorry van de vorige keer, zal proberen korter te schrijven :'D
(Leest iemand mijn dingetjes eigenlijk wel? Lol, zoja, roep even ANANAS 8D)

Abby
Het was alweer middag en mijn maag verbrak de stilte met zijn geknor, ik was uitgedroogd en het was bloedheet. Waarom was het net vandaag mooi weer? De zon scheen op zijn felst en ik was blij met de kapiteins hoed, een zonnesteek kon ik nu namelijk niet hebben. Moeizaam en met een pijnlijk gezicht -de wonden bleven pijn doen bij iedere beweging- ging ik rechtop zitten, even dacht ik erover te gaan roeien, maar dan had ik ook geen idee waar ik terecht zou komen en het kostte alleen maar energie. Ik raapte het pistool van de bodem van het bootje, dit ding lag hier aardig gevaarlijk.. Wat als ik gek werd van het alleen zijn, van de hitte, honger en dorst? Een rilling trok mijn hele lichaam heen, van mijn tenen tot aan mijn hoofd. Het idee alleen al, gauw legde ik het ding weg. Voorzichtig ging ik staan in het bootje, er moesten verdomme ergens schepen zijn! Ik voelde hoe een koud briesje mijn lichaam streelde en hield mijn cap'tains hoed vast, voor het geval hij wegwaaide. Het briesje was een heerlijke verkoeling. Daar moest ik nu niet aan denken, wat áls er schepen kwamen? Dan moest ik hun aandacht zien te trekken, tenzij het er een was met alleen maar dronke mannen.. Dan moest ik gauw zorgen dat ik wegkwam hier. Met een zucht ging ik weer zitten, alles leek zo hopeloos, maar vroeger had ik wat geleerd.
Als het niet ging zoals het moest, dan moest het maar gaan zoals het ging.
Er viel niks aan te veranderen, erover blijven mokken hielp niet en de tijd viel niet terug te draaien. Helaas, ik zat nou eenmaal vast hier en er was helemaal níks dat ik kon doen. Nada.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

ANANAS!*O*

everything, in time

Ahaha :'D Had het idee dat ik nutteloze posts plaatste -wat ik in feiten ook deed- maar ook dat niemand ze las :']

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

ANANAS!

Home is now behind you. The world is ahead!

Hij woont in een ANANAS diep in de zee

Moest ik meteen aan denken :x
Ananas is trouwens best wel lekker :x

Ace - Piraat.

Het heeft even geduurd voor die ouwe bijgelovige matroos me weer heeft bijgepraat. Ik zit hier nu in het kraaiennest met mijn vertrouwde fles rum en staar doelloos voor me uit. Ondertussen is de zon langzaamaan gaan zakken en voel ik me ineens akelig eenzaam. Ik had haar kunnen helpen. Waarom heb ik het niet gedaan! Jack - eh, Abby - was een goeie piraat, had nooit kwaad in de zin. Wat maakt het nou uit dat ze een vrouw blijkt te zijn? En nog een verdomd mooie vrouw ook. Beneden zijn de piraten weer oude zeemansliederen aan het zingen. Een paar hebben het in hun kop gehaald om een pub te overvallen - iets waar ze de volgende keer met hun kop mogen boeten - en lopen nu met zakken geldstukken rond. Ik slaak kort een zucht en klim weer uit het kraaiennest. Kenneth was geen slechte jongen. Misschien wat te broos voor het zeemansleven, maar dit lot verdiende hij niet. Het bloed borrelt in me op en een plan voor een represaille ontvouwt zich. Toch haal ik even diep adem en giet de laatste slok rum naar binnen. In plaats van vrolijk voel ik mijn kop zo zwaar bonken dat mijn lijf hem nauwelijks meer kan houden. Ik klim uit het kraaiennest en wandel rustig naar mijn slaapplek. Ik schuif de gordijnen open en vervolgens weer dicht als ik op bed zit. Ik steek het kaarsje aan en pak een nieuw stuk perkament.
Wat is de datum eigenlijk? Wat verward kijk ik even rond. Niet druk om maken, Ace. Schrijf wat je op het hart ligt. Die verdomde datum kan later ook wel.

"Een piratenleven kent vele tegenslagen die volgens de normen van de verachtelijke elite niet eens genoemd mogen worden. Ondanks dat wij door hen worden neergezet als duivels van de zee, hebben ook mannen van steen een zacht hart. Ook wij huilen als één van onze kameraden overlijdt, ook wij huilen als we iemand achter moeten laten. En ook wij huilen als we weten dat er geen weg meer terug is. Daarom, als iemand ooit de moeite neemt om dit te lezen: besef dan dat die lachende duivels met jouw geld en juwelen ook een ziel hebben. We zijn mensen die uiteindelijk eindigen aan de galg. Maar niet voor we onze stem hebben laten horen."

No growth of the heart is ever a waste

Ace is super cool en lief 8D Haha (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix - Piraat

Ik ben me ongelofelijk bewust van alles in mijn omgeving. De huid die Maxime aanraakt lijkt te tintelen en mijn hart schrikt bij elk geluid dat in de kabine weerklinkt. Dit is zo raar. Ik voel me ongelofelijk gespannen, waardoor het moeilijk is om in slaap te vallen. 'Een beetje,' antwoord ik dus maar als er ze naar vraagt, niet goed wetend hoe ik er anders op moet antwoorden. Ik voel hoe ze zich verschuift zodat ze me aan kan kijken. Daarop rol ik me ook op mijn zij zodat ik haar mooie ogen opnieuw zie. 'En bij jou?' vraag ik dan waarbij ik voorzichtig een lok uit haar uit haar gezicht streel.

Frankly my dear, I don't give a damn.