[RPG] Pirates -Exchange- 3. - Speeltopics

@Simone
mehhe je stukjes zijn anders wel vet.
Maar uiteindelijk moet Vluuv dat beslissen, wanneer de boot gaat.;'D

Trouwens, ken je dat? Dat je zinnen aan het typen bent en gewoon een stuk vergeet? Ik las net mijn laatste post door, en ik vergat gewoon de helft van een zin.(joehoe)

everything, in time

Dankje ;'d Iik weet 't, ik maak haar tijd op zee wel vol met nutteloze verhalen Misschien leuke nachtmerries of ander gezeik en ja, dat ken ik :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix - Piraat.

Ik lach als ze de piratencode dom noemt. 'Niet dom... eerder wreed.' Ook de waarheid, maar dat wilde niet zeggen dat ik het ermee oneens was. Aarzelend vertelt ze me dat ik niet als de anderen ben, waarna ik glimlach, langs haar arm streel en over de haven staarde. Nu de nacht begon te vallen, hadden de talloze kroegen langs de kade hun lichten aangestoken, wat op een vreemde manier een romantisch zicht gaf.'Slaap bij mij vannacht. Dat klinkt nu waarschijnlijk dom, maar ik wil niet dat jij tussen de vieze mensen ligt, terwijl jij dat niet bent. Bovendien ben ik eigenlijk doodsbang voor water en het idee dat ik er in kan vallen en verdrinken maakt me op zijn zachtst gezegd panisch, maar bij jou voelt alles zo veilig.' Dit komt zelfs voor mij onverwacht. Ze wil me op haar kamer? Ze wil me op de kamer waar ze zich omkleedt en waar ze slaapt? God, ze vertrouwt me echt... Dit moet ik delicaat aanpakken, niet te gretig, of het valt op. 'Ik... Maxime, ben je daar zeker van? Ik bedoel, het zou me een eer zijn maar... Ik wil niet dat je je gedwongen voelt of iets dergelijks,' stotter ik dan zachtjes, terwijl ik mijn best doe om te blozen. Niet simpel voor een man zonder schaamte...

Frankly my dear, I don't give a damn.

Zelfs ik trap in de streken van Felix.:'D

Maxime - Dame.

Ach, wat ontzettend schattig. Ik grinnik even als ik zie hoe hij bloost, nog even en ik smelt. 'Ja, ik weet het zeker. Zoals je al zei, moet jij je geld sparen voor Amerika. En ik lig toch alleen op die kamer, alleen is ook maar alleen. Toe?'
Nu is het mijn beurt om over het water te staren, aangezien de zon al bijna onder is, is er een prachtig gekleurde lucht te zien. Bovendien lijkt Tortuga vanaf hier totaal niet bedreigend, eerder mooi.
Felix moet wel een beslissing maken, want ik ben al moe, denk ik als ik mijn best doe om niet te gapen, aangezien dat onbeschoft overkomt.

[ bericht aangepast op 26 april 2011 - 21:19 ]

everything, in time

Aah, ik hou er echt van hoe die twee (Felix en Maxime) om elkaar heen draaien
(al is het dan allemaal fake bij Felix)

Home is now behind you. The world is ahead!

Lol, wie niet c'; Maxime Ik ben gewoon niet al te goed in écht evil te schrijven ;x Aangezien ik geen mensen ken die ook echt evil zijn c:

Felix - Piraat
'Wie ben ik dan om een dame als jij haar wensen te ontzeggen,' speel ik met een nogal vosachtige, brede grijns, waar ik zelf van schrik. Snel tover ik die grijns om in een vriendelijke glimlach, waarbij ik zacht haar voorhoofd zoen. 'Je bent moe, hé?' merk ik overbodig op, als ik zie dat ze een geeuw probeert te onderdrukken. Het is schattig zicht, waardoor ik moet grinniken. 'Laten we jou naar je bed brengen,' fleem ik dan, waarna ik mijn hand met de hare laat verstrengelen en het ruim in daal, het romantische beeld van het dek achter ons latend. Ik ken deze plek op mijn duimpje, dus veel moeite om ons bij het armzalige licht van een kaars zonder kleerscheuren door het ruim te leiden heb ik niet, zodat we algauw bij een kleine, benauwde gang met een deur of zes uitkomen. 'Hier zijn de kabines, ik weet niet welke nummer jij gehuurd hebt...'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Meheh, ik vind dat je toch anders nogal evil bent om haar zo aan het lijntje te houden!:'D

Maxime - Dame.

Zijn antwoord maakt mij aan het lachen, tot hij vraagt of ik moe ben. Beschaamd knik ik. 'Laten we jou naar je bed brengen,' zegt hij en ik glimlach zachtjes. Onze vingers verstrengelen in elkaar en ik moet wederom mijn best doen de vlinders in bedwang te houden. Gewillig laat ik hem me leiden en loop met hem mee. Als hij vraagt waar de kabines precies zijn, pak ik de sleutel en concentreer me op het nummer. Ik kan het nog net lezen; 'Nummer vier.' antwoord ik. Geen idee welke dat is. 'Ik heb het gewoon koud omdat ik moe ben, ben jij wel al moe?' vraag ik, anders is het ook zo dom om te gaan slapen.

everything, in time

Het is precies de goede balans tussen Evil en lief
Nouja.. Lief :'D Aan de buitenkant dan..

Josephine
Ik schrik van haar verhaal en merk dat ze ineens veel verdrietiger klinkt. Ze glimlacht naar me, maar ik kan zien dat ze nog verdrietig is. In een reflex leg ik mijn hand op haar schouder. Ze kijkt verbaasd op, en ik glimlach. "Je ziet er uit als een sterke vrouw. Misschien krijg je ooit de kans om wraak op hem te nemen."

Olivier
Ik kijk verbaasd naar de jongen die wegloopt. Één goudstuk per dag? Dat zou belachelijk duur zijn voor die hutten. Ik wil hem nog achterna roepen, maar hij is al weg. Ik zucht en loop naar Torrap. "Wat moeten we nu doen? Moet ik Abby hier achterlaten?" zeg ik zacht terwijl ik Torrap op zijn kop kriebel. Hij kijkt me met grote zwarte ogen aan en maakt zijn knorrende geluidje, waarmee hij wil zeggen dat hij het fijn vindt. Ik glimlach en aai hem over zijn rug. Dan zie ik de nieuwe jongen weer voorbij komen en ik roep hem. "Hé, je vergiste je! Het is één goudstuk per maand, niet per dag. Dat zou belachelijk veel zijn." zeg ik met een glimlach. Ik loop op hem af en pak de sleutels weer op. "Trouwens, hoe zei je ook al weer dat je naam was? Door al die drukte met Maxime is het me ontschoten."

[ bericht aangepast op 26 april 2011 - 21:39 ]

Ik heb niet gezegd dat ik brààf ben Eigenlijk ben ik dat wel, maar kom...
Felix - Piraat

Met uiterste concentratie probeert ze uit te vogelen welke hut ze net gehuurd heeft en komt uiteindelijk uit bij het nummer vier. 'Dat is de op één na achterste aan de linkerkant,' duid ik aan, waarna ik haar de gang ik volg, die amper groot genoeg is voor twee personen naast elkaar. ' Ik word pas moe als ik neerlig,' beken ik dan. Het was waar. Ik kon hele dagen rond lopen zonder een greintje vermoeidheid te voelen, maar als ik me het dan ook maar even ergens gemakkelijk maakte, dan kon ik weg zijn voor uren en nog niet wakker worden als er een kanon werd afgevuurd. Zowel een zegen als een vloek, die eigenschap. 'Ga jij maar vast binnen om je klaar te maken. Ik kom wel als je klaar bent.'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Maxime - Dame.

Eenmaal bij de juiste deur laat ik met tegenzin zijn hand los om de deur te openen. 'Dat klinkt best handig, dat je zo uren door kan gaan zonder moe te worden,' glimlach ik. Dan zegt hij dat ik eerst naar binnen mag gaan om mezelf om te kleden. 'Wat een eer,' lach ik en ga inderdaad voor hem de kamer binnen waarna ik de deur voorzichtig achter me sluit. De kamer is niet geweldig groot, maar aangezien we er alleen maar hoeven te slapen, is het groot genoeg. Het eerste wat ik doe is het raam open zetten, is er tenminste wat frisse lucht. Vervolgens ontdoe ik mezelf zo snel mogelijk van zowel mijn jurk als mijn korset, helaas heb ik geen slaapkledij bij. Ik haal de speldjes uit mijn haar zodat het uiteindelijk helemaal los komt te hangen. Tenslotte stap ik het bed in en zorg ervoor dat de laken me goed genoeg bedekken. Het geld heb ik goed onder de jurk verstopt, dat slaapt tenslotte niet fijn. 'Treedt u binnen, mijnheer!' lach ik wederom.

everything, in time

Tristan

Verdomme zeg, dit schip is een doolhof. Voor de tweede keer al passeer ik de deur van de kapitein. Wanneer ik opeens zijn stem hoor, laat ik van het schrikken mijn kist vallen. Ja, ik weet wat ze zeggen over een slecht geweten. Met een harde plof- ik hoop dat niet heel het schip wakker is- valt het ding op de grond en ik laat het daar liggen.
'... Het is één goudstuk per maand, niet per dag. Dat zou belachelijk veel zijn.' De kapitein loopt op me af, met de sleutels in zijn hand. In mijn hoofd bedenk ik al verschillende manieren om ze weer te weigeren.
'Trouwens, hoe zei je ook al weer dat je naam was? Door al die drukte met Maxime is het me ontschoten.'
'Tristan Wright, cap'tain. Maar over die kajuit, het lijkt me het beste als ik gewoon bij de rest van de bemanning slaap. Ik wil niet de indruk wekken me beter te voelen dan hen, zeker niet als nieuweling.'

Home is now behind you. The world is ahead!

May
Ik glimlach dankbaar. "Ohja,ik krijg mijn wraak wel. Op gepaste tijde." Ik aarzel even,maar haal dan toch de brief onder mijn riem vandaan. "Mag ik je wat vragen? Het is belangrijk en ik heb het gevoel dat ik je kan vertrouwen." Ik steek de brief naar haar uit en kijk haar smekend aan. "Wil je deze brief goed bewaren? Hou hem altijd bij je,in welk geval dan ook. Moest mij iets overkomen de komende weken,,overhandig deze brief dan meteen aan de kapitein,maar lees hem zelf niet." vraag ik dwingend,maar niet té. "Het is heel belangrijk en aangezien jij de enige ben die ik ken op dit schip en je lijkt me een oprechte dame."

Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes

Oke.. Ik laat het schip vertrekken :']

Josephine
Ik glimlach en kijk weer naar de haven, waar de lichtjes van de café's al branden. Dan geeft ze me een brief en een hele uitleg. In een reflex wil ik hem openen, maar ze houdt me tegen. Ik bijt op mijn lip en knik. Normaal ben ik niet het persoon dat bevelen aanneemt van mensen, maar deze vrouw mag ik wel. "Is goed. Als je ooit iets overkomt geef ik hem aan de kapitein." Ik ben even stil en denk na. "Wat moet ik doen als iemand anders hem ontdekt?"

Olivier
Ik glimlach. "Dat begrijp ik, meneer Wright. Een fijne nacht nog, dan." Ik knik naar hem en loop naar buiten, het dek op. Het wordt echt tijd om te vertrekken. We hadden eigenlijk al vertrokken moeten zijn. Zuchtend kijk ik naar de haven, of ik toevallig ergens Abby zie lopen. Ik wil het niet toegeven, maar ik mis haar. Ik slik en loop naar het roer, waar de stuurman lui tegen aan gezakt zit. Ik mag voor haar geen uitzondering maken, ik moet haar gelijk behandelen. Ik schud de stuurman wakker en hij opent geërgerd zijn ogen. "Wat mot je?" Dan ziet hij dat ik het ben, en zijn gezicht slaat meteen om. "Oh, m'neer de kap'tein. Wat ken ik voor u doen?" Ik glimlach en ga overeind staan. "We moeten vertrekken. Er zijn vast nog wel wat mensen op het dek die ons kunnen helpen met het anker ophalen en de zeilen heisen." Hij knikt en begint bevelen te blaffen naar de piraten die op het dek rondlopen. "Heb u al een nieuwe bestemming uitgezocht, m'neer kap'tein?" vraagt hij terwijl hij tussen zijn tanden pulkt. Ik knik. "Het was mijn plan om naar het Midden Oosten te varen. Dat zal een lange tocht zijn, maar zeker de moeite waard." De stuurman knikt en wend zich naar het roer. "Komt voor mekaar." Ik zie hoe de boot zich langzaam losmaakt van de kant en loop naar de reling. Het doet me eerlijk waar pijn om Abby achter te laten, maar het is niet anders. Ik draai me om naar de stuurman en glimlach. "Als u afgewisseld moet worden waarschuwt u maar." Hij knikt en ik loop naar beneden. Misschien is het slim een preciezere route te gaan plannen..

[ bericht aangepast op 26 april 2011 - 22:14 ]

Felix - Piraat

Vanop de hal hoor ik Maxime stommelen in mijn kamer, terwijl ik geduldig wacht tot ze me roept. Ondertussen dokter ik een plan uit om die beurs van haar eens dichter te bekijken. Ik ben niet van plan om veel geld in één keer te nemen, dat valt op en alle pijlen zouden immers naar mij wijzen. Als ik twee of drie goudstukken per keer neem, dan zou ze kunnen denken dat ze zich mistelt heeft, of ergens een hoopje verloren heeft of iets dergelijks. 'Treedt u binnen, mijnheer,' hoor ik haar dan zeggen, waarna ik mezelf op een brede grijns betrap. Vind ik haar nu ook al grappig? Goed bezig, straks krijg je het niet meer over je hart om van haar te stelen... Oh who am I kiddin', ik zou mijn eigen ouders verraden voor geld. Ik héb mijn eigen ouders verraden voor geld. Oh well... 'Met alle plezier, mejuffrouw,' antwoord ik even beleefd als haar, waarna ik haar deur open en binnenstap. Ik kan me er nog net van weerhouden om niet over mijn lippen te likken als ik haar in haar bed zie liggen. De gedachte dat ze onder die dekens hoogstens enkel een onderjurk aanheeft en bovendien ergens in dit piepkleine hokje een fortuin geborgen ligt, is gewoon weg overweldigend. Gelukkig wordt de kleine kabine alleen door een stompje kaarsvet verlicht, anders zou mijn gezichtsuitdrukking mijn lust -zowel voor haar geld als voor haar lichaam- waarschijnlijk veraden hebben. Zonder me uit te kleden laat ik me op de vloer zakken. Normaal trek ik mijn hemd uit om te slapen, maar aangezien ze de venster open heeft gezet, is het behoorlijk fris in het hokje, dus besluit ik om mezelf niet al te veel te martelen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Tristan
Ik heb mijn ogen nog niet dicht gedaan of een of andere reusachtige zeebonk port me alweer wakker. 'Groentje! Meekomen, we vertrekken.' Hij grijp me bij mijn arm en duwt me voor zich uit het dek op. Als hij niet dubbel zo groot was als ik, had die kerel al lang een vuist in zijn gezicht gehad. Hij blijft me voor zich uit duwen tot op het dek en zwiert een lantaarn heen en weer voor mijn ogen. Vervolgens wijst hij met één dikke worstvinger naar boven in het want. 'Deze moet je daarboven vastmaken. Aan de tweede mast.'
Ik kijk omhoog - de mast is minstens 13 meter hoog- en de man schiet in de lach. 'Durf je niet meer, groentje?'
Ik grijns en neem de lantaarn over. 'Geef hier dat ding.'
Vervolgens begin ik te klimmen, samen met nog wat piraten. Gelukkig dat dit schip 3 masten heeft, want anders was ik sowieso de verkeerde opgeklommen. In het begin valt het allemaal nog wel mee, al begint de lantaarn na een paar meter wel door te wegen en wordt het hengsel warm in mijn hand. Héél warm. Typisch een taak die je aan een nieuwe zoals ik geef. Het valt mee, tot ik via een touwladdertje verder naar het kraaiennest moet. Ik beleef een spannend moment wanneer mijn linkervoet uitglijdt op een van de smalle sporten en ik me met twee handen moet vastgrijpen. Hierdoor slipt de lantaarn half uit mijn hand, zodat ik hem enkel nog vast heb met mijn ringvinder en ik kan hem pas weer deftig vastnemen als het laddertje stopt met slingeren. De tamelijk harde wind hierboven helpt natuurlijk ook niet mee. Een paar piraten zijn opgehouden met hun werk aan de zeilen om naar mijn capriolen te kijken.
Niet laten vallen, niet laten vallen, bijt ik mezelf toe. Het dek ligt 7 meter onder me en als ik dat glazen bakje laat vallen, gaat er zoiezo iemand onder staan en dan is het mijn schuld. De pijn is niet te harden en ik bijt op mijn lip tot ik bloed proef. Na een minuut of twee besluit de Naamloze dat ik daar lang genoeg gehangen heb en hangt het laddertje weer stil. Opgelucht neem ik de lantaar over met mijn andere hand en klauter ik verder omhoog. Mijn vinger staat in een vreemde hoek, maar ik kom er wel weer bovenop. 'Ik kom jullie even wat bijlichten,' grijns ik wanneer ik de lantaarn ophang boven de marsgasten die me net aan het begapen waren. Ze schieten half lachend weer naar hun posten bij de zeilen en gooien me een of ander touw toe dat ik moet vastmaken. Voor de rest van de nacht doet de bemanning haar uiterste best me de saaiste en vervelendste klusjes in het wand te bezorgen ('maak dit touw eens vast', 'knoop die knoop daar eens los', 'haal eens een haak om dit mee te verstevigen',...) maar na een tijd slaag ik er in te ontsnappen aan hun aandacht -net voor ik van vermoeidheid uit het wand zou zijn gevallen- en kan ik even rusten op het dek. Moe wrijf ik in mijn ogen, van al dat gebengel aan en op touwen ben ik doodop. Waar the hell ben ik aan begonnen? Ik besluit terug naar mijn hangmat te sluipen, te pletter gevallen hebben ze toch niets aan me.

[ bericht aangepast op 26 april 2011 - 23:14 ]

Home is now behind you. The world is ahead!