[RPG] Geen weg meer terug [9] - Speeltopics

Omdat het kan.

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!

Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

Met Jamie over mijn schouder knik ik bij zijn beslissing om hier te blijven.
'Hij was me overigens achtervolgd. Die nieuwe vampier,' zeg ik dan. 'Ik weet niet wat hij van me moet, maar het bevalt me niet. Die twee mensen zijn beneden bij de trap en misschien is het buiten de kwestie, maar ik vertrouw ze niet. Ze kunnen door de poort. Ik heb het ze zelf zien doen. Maar ze willen maar niet zeggen hóe ze het doen. En één van hen beweert dat hij me met gemak zou kunnen doden. Bullshit natuurlijk, maar ik zag z'n ogen. Hij leek oprecht overtuigd van die bedreiging. Misschien zijn het wolven in schaapskleren die je in de rug trappen als ze de kans krijgen.' Ik zucht bij de gedachte dat we nog iemand zijn verloren, klim dan met Jamie het raam uit en spring naar beneden. In de schuur pak ik een schep en loop de poort uit.
'Je bent nu vrij,' fluister ik dan tegen zijn levenloze lichaam, met oprecht verdriet in mijn ogen. Ik loop richting de plaats waar Gawyn begraven ligt. Lew had gelijk gekregen, aangezien de grond inderdaad nog behoorlijk los is. Ik begin te graven en al snel heb ik een fatsoenlijk gat gemaakt. Ik leg Jamie erin en gooi het gat weer toe.
In plaats van meteen terug te gaan blijf ik even tegen een boom zitten. We hebben nu niet alleen Jamie en Gawyn verloren, maar het voelt ook alsof ik Lewis heb verloren. Ik heb mezelf voorgenomen niet meer m'n kop te breken over of hij me nog wel vertrouwt, maar die gedachte blijft me als een spook achtervolgen. Hij heeft me dan wel spijt betuigd en ik hem, maar waarom zit ik hier dan nog over te peinzen? Ik heb het vermoeden dat hij me diep in het hart niet meer zijn vertrouwen kan geven, en wie ben ik om hem daarin ongelijk te geven? Ik sta op, scheur opnieuw een stuk van mijn blouse af en knoop het aan een afgevallen tak, die ik vervolgens in de grond steek. Hij heeft het niet verdiend, denk ik dan als ik naar Jamie kijk. Hij was nog zo jong en had een heel leven voor zich. En dat is hem afgenomen door die verdomde poort! Er zijn zo veel gevoelens waar ik me geen raad mee weet. Ik slaak een zucht, pak de schep op en zet weer voet richting huis.
Als ik de deur weer binnen kom loop ik zonder een woord te zeggen tegen de twee nieuwelingen bij de trap naar boven, waar ik Lewis en Dewi aantref. 'Het is gedaan.'

No growth of the heart is ever a waste

'Hebben we nu ook al ménsen achter ons aan? Dit wordt gewoon belachelijk... Als ze door de poort kunnen, waarom staan ze hier dan nog? Het is niet alsof dit zo'n plezante plek is...' zei hij toen Odile terug was. Ze had opnieuw een stuk van haar blouse afgescheurd, waardoor haar platte, blanke buik tevoorschijn kwam. Zijn blik bleef even hangen, waarna hij kort zijn keel schraapte. 'Misschien moet je even nieuwe kleren aan doen, of zo. Wij gaan naar de woonkamer...' zei hij snel, waarna hij Dewi bij de hand pakte en haar mee naar beneden nam. Daar liet hij haar opnieuw los, en begon met de blokken hout te prutsen. Het was een heel karwei om het aan te steken, aangezien hij uiterst voorzichtig moest zijn, maar hij vond het niet erg. Zijn concentratie om zichzelf niet te verbranden, verloste hem in ieder geval van zijn deprimerende gedachten over hun dode bondgenoten, die gevaarlijke nieuwe en zijn gevoelens voor Odile. Uiteindelijk laaide het vuur t weer op in de haard en plofte hij naast Dewi op de bank. 'What a mess...' bracht hij vermoeid uit, terwijl hij glazig naar het vuur staarde.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik kijk wat afwezig naar buiten, waar de sneeuw vredig neer dwarrelt op het eens zo groene grasveld. Dan draai ik me om richting Lew, wiens humeur ook niet al te best is.
'Ja.. Dat vind ik dus ook zo vreemd. Volgens mij zijn ze wat aan het bekokstoven. Als ik nou maar zou weten wat.' Ik kijk met gefronste wenkbrauwen voor me uit terwijl ik de twee mensen weer voor de geest haal. Ze moeten wel een schijthekel aan me hebben. Dan springt een wenkbrauw verbaasd de lucht in als opnieuw een gedachte zijn intrede doet in mijn hoofd. Als ze zo'n hekel aan me hadden, waarom troostte die ene jongen me dan nog? De jongen die ik nota bene bijna om zeep hielp.
"Misschien moet je even nieuwe kleren aan doen. Wij gaan naar de woonkamer." En hoe zit het dan met die andere jongen? Als hij me zo graag wilde doden, waarom deed hij het dan niet? Ik kijk op nu wat Lew heeft gezegd op me inwerkt. 'Oh, ik eh..' Ik draai me om, maar ze zijn al weg. Ik knipper een paar keer verrast met mijn ogen, verlaat de kamer dan en loop richting de mijne. Als ik de deur heb gesloten en op slot heb gedraaid slaak ik een diepe zucht. Een akelig gevoel van onzekerheid bekruipt me. Misschien wil hij me helemaal niet meer. Dan heb ik het voorgoed verknald. Misschien ben ik helemaal niet hetgeen dat hij zoekt in een vrouw. Voldoe ik niet aan zijn verwachtingen? Of gaat het puur om het mens dat ik bijna vermoordde? Ik bijt op mijn lip, zo hard dat er bloed uit komt. Niet aan denken, Odile! Ik trek ruw de blouse uit en ga op zoek naar wat anders. Mijn blik valt op de beige trui die ik heb gejat. Ik trek het prijskaartje eraf en steek mijn hoofd door de opening. Ik haal nog snel een stijltang door mijn haar, pak het boek en loop richting de leeszaal. Daar ga ik helemaal achterin zitten en sla het open. Wie weet heb ik wat over het hoofd gezien. Dan bedenk ik me dat die fles Baileys nog in de keuken staat. Ik leg het boek aan de kant, zet op een drafje mijn weg naar de keuken en open het kastje waar de fles in zit. Ik glimlach, neem niet de moeite om een glas te pakken en loop met fles en al richting de leeszaal. De eerste slokken zijn verlossend, maar ze verjagen mij overpeinzingen helaas niet. Is het niet zo dat wanneer je met iemand samen bent, dat je elkaar hoort te vertrouwen? Ik voel me nu nog schuldiger. Bén ik wel eens met hem samen? Waarom maak ik me hier godverdomme druk om als er net iemand is gestorven! Wat is er mis met me! Mijn lijf trilt van woede en onmacht en voor ik het doorheb is de fles in mijn handen gebarsten.
'Godverdomme!' schreeuw ik kwaad als ik de chaos van Baileys, glas en mijn bloed overzie. De pijn in mijn hand merk ik niet eens meer. Kwaad loop ik naar de keuken om een doek te pakken.

[ bericht aangepast op 16 april 2011 - 14:25 ]

No growth of the heart is ever a waste

Ergens in het huis brak er glas en riep er iemand luid 'Godvedomme!'Enfin, iemand... Hij herkende Odile's stem automatisch. Niet al te zacht stormde ze naar de keuken, waar hij haar in de kasten hoorde rommelen.'Gil als er iets is,' waarschuwde hij Dewi, alvorens op te staan en naar de keuken te wandelen. Haar handen hingen vol bloed en er waren zelfs enkele druppels op haar broek en de vloer gevallen.'Je moet 't eerst uitwassen, anders blijft 't glas er in zitten als het dicht groeit en krijg je er last van,' vertelde hij kalm terwijl hij de kraan open zette, haar naar zich toe trok en haar gewonde hand over de koude stroom hield. Voorzichtig begon hij met zijn eigenlijk vingers over de wond te strelen, zodat de stukjes glas loskwamen en mee gevoerd werden met het water. 'Toen ik nog een kind was, heb ik zelf enorm veel van dit soort ongelukken tegen gekomen,' glimlachte hij bij de herinnering. 'Dit is hoe mijn moeder het altijd oploste. Enfin, zij deed er nog ontsmettingsmiddel op, maar ik denk niet dat we dat in huis hebben,' voegde hij daaraan toe toen hij de wond dichter bekeek om te zien of er nog piepkleine stukjes in zaten. Toen dat niet het geval bleek, draaide hij de kraan toe en viste en schone handdoek uit de kast, waarmee hij haar handen droog begon te deppen. 'De eindjes zijn alweer aan het genezen,' mompelde hij tussen door. 'Wat heb je gedaan zodat er glas in je handen gekomen is?' vroeg hij toen hij zeker was dat er geen nieuw bloed meer uit de wond sijpelde en de druppels op de vloer met een snelle beweging opveegde.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Dit kun je niet menen! Is er nu nergens in dit vervloekte huis een doek te v-
'Lew,' zeg ik wat verbaasd als hij mijn handen vastpakt en ze onder de kraan houdt. "Je moet 't eerst uitwassen, anders blijft 't glas er in zitten als het dicht groeit en krijg je er last van," verklaart hij terwijl hij achter me staat en voorzichtig in mijn handen wrijft. Met de grootste zorgvuldigheid werkt hij de splinters eruit terwijl hij over zijn jeugd - of althans een deel ervan - praat. Het maakt me kalm, alsof alle woede uit me wordt gezogen en dat alleen door zijn woorden. Ik draai me om en kijk hem wat verrast aan. In één keer haalt hij een schone doek tevoorschijn en wikkelt mijn handen erin. Oh. Dus daar was die doek dus. 'Bedankt,' zeg ik met een glimlach.
Dan vraagt hij hoe ik dit voor elkaar heb gekregen. Ik zwijg even.
'Ik eh.. ken mijn kracht soms niet,' zeg ik terwijl ik mijn handen weer bekijk. Ik zie hem me niet-begrijpend aankijken en ik zucht. Die verklaring is niet afdoende. 'Ik was gefrustreerd en ik hoopte met een boek en een fles Baileys rust te vinden. Ik denk dat mijn gedachten me op een gegeven moment zo kwaad en verward maakten dat ik.. die fles brak.' Hij staat nu zo dicht bij me dat ik zijn hartslag zou kunnen voelen als zijn hart nog sloeg. Ik wil hem omhelzen, maar ik durf het niet. Dus ik blijf even roerloos staan. Opnieuw scheld ik mezelf uit. Wees niet zo'n achterlijke angsthaas. Dus ik leg uiterst voorzichtig mijn armen om zijn middel en begraaf mijn gezicht in zijn shirt.

No growth of the heart is ever a waste

Wow even teruglezen n___n''
Ik was even pitten, ben namelijk niet lekker

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hij voelde zijn lichaam reageren op haar aanraking, bewijs dat hij nog steeds verliefd was op haar. Eigenlijk wist hij niet goed wat hij van zijn gevoelens moest denken. Hij had altijd geweten dat hij een zekere genegenheid voor haar koesterde, maar dat er iets anders was, wist hij ook. Desondanks omhelsde hij haar frêle lichaam automatisch met zijn armen en voelde een warme tinteling in zijn onderbuik. Hij kuste haar voorzichtig op haar kruin waarna hij zijn kin en wang er op liet rusten. 'Waarom zou je ook die roombrol drinken,' grapte hij na een tijdje in de hoop haar te troosten. 'The real thing is waaay better,' Ze stonden gewoon allemaal stijf van de stress. Die mensen en de vampiers en het gevoel krijgen dat je niemand meer kan vertrouwen dan jezelf, de eenzaamheid, het was ongelofelijk wat een impact het op de geest had. Zelfs hij had het er erg moeilijk mee en hij had altijd gedacht dat hij stevig in zijn schoenen stond.
Hij ging er vanuit dat Odile zich extra schuldig voelde om Jamie's dood omwille van het feit dat ze Ash eerder gebeten had. Zijn uitbarsting had daar zeker niet bij geholpen. 'Het had niet mogen zijn. Mensen zo jongen zouden niet mogen sterven op deze manier,' fluisterde hij daarna zacht. 'Maar als we het ons onderuit laten halen, betekent dat alleen een grotere onverwinning voor Savoy en Faith,' Makkelijker gezegd dat gedaan en ook helemaal geen goeie motivational speech, dacht hij bij zichzelf. Maar het was wel zo...

Frankly my dear, I don't give a damn.

Echt kut dat ik ziek ben :l Morgen en overmorgen zijn 2 momenten waar ik al vet lang naar toe leef, echt la een half jaar ofzo.

Dewi
Ik had me mee laten trekken door Lew richting de woonkamer en eenmaal daar had ik plaats genomen op de bank. Ik zuchtte zachtjes en sprak verder niet terwijl ik toekeek heo hij emt het haardvuur rommelde. 'What a mess...' Zei hij toen hij naast me ging zitten, het klonk behoorlijk vermoeid.
"Altijd al geweest hier.." Zei ik met een cynisch glimlachje, opeens klink er een gil en nog wat herrie die ik niet zo gauw thuis kon brengen. Lew sprong meteen op met de mededeling dat ik moest gillen als er iets was, vlak daarna was hij al verdwenen. Nu ik alleen was liet ik mezelf languit op mijn rug op de bank vallen en ik tuurde naar het plafond. Het was vreemd en beangstigend dat er weer iemand afgeslacht was, want ja, het was niet zomaar even leegdrinken of met 1 haal vermoorden. Nee, zijn lichaam had er zo toegetakeld uitgezien.. En de kamer had onder het bloed gezeten. Ik slikte even en bedacht me dat ik niet meer in die kamer wilde komen, in ieder geval niet tot het schoon was.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik vind het wel goed als Savoy Jamie heeft vermoord :p
Ik verzin ook wel wat voor Elif..

Yue
Als Dewi en Odile naar buiten verdwijnen ren ik snel naar mijn kamer. Ik trek een schoon topje met bloemetjes aan en een rokje. Onder een andere bult met kleren vind ik een paar sneakers en een vest. Snel trek ik ze aan en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er apart uit, maar daar houd ik wel van. Tevreden loop ik weer naar buiten en volg Dewi's geur naar de woonkamer. "Hoi." zeg ik en ik glimlach naar haar. Ze ziet er moe uit. Ik kijk haar even aan en zie dat ze nog steeds geen warme kleren aan heeft. "Moet ik even een vest of een trui voor je pakken?"

Savoy
Ik kom de kamer van Elif binnen en zie haar naast Jamie op het bed zitten. Hij slaapt, en zij bladert rustig in een boek. Ze merkt met niet op, en zachtjes loop ik dichterbij. Pas als ik nog maar een meter van haar af sta kijkt ze verschrikt op. "Savoy.." zegt ze verbaasd, en ik grijns. "Inderdaad, goed gezien. Hoe gaat het?" zeg ik terwijl ik naast haar op het bed ga zitten. Ze kijkt me achterdochtig aan, en slaat het boek dicht. "Wel goed." zegt ze zacht, en ik zie haar ogen even naar de deur schieten, waarschijnlijk in de hoop dat er iemand aan komt. "Wat doe je hier eigenlijk?" vraagt ze me, en ze schuift een stukje van me af. "Ik kwam eigenlijk voor Jamie..." Ze staat ineens op, en kijkt me strak aan. "Ga weg, je krijgt hem niet." Ik sta langzaam op, en haar blik blijft me volgen. Ik glimlach, en sta op. Ik leg mijn hand in haar nek en voel hoe ze verstijft. "Wat doe je? Blijf van me af, gore idioot!" Ik negeer haar protest en duw hard aan de zijkant van haar nek, waar de sinus caroticus zit, een zenuwknoop die bij druk van buitenaf flauwvallen tot gevolg kan hebben. En inderdaad, meteen valt Elif slap op de grond. Aangezien ze een vampier is zal het niet lang duren voor ze weer bijkomt, maar lang genoeg voor mij om Jamie leeg te kunnen drinken. Meteen komt er weer een grijns op mijn gezicht en ik voel hoe mijn hoektanden beginnen te groeien. Jamie draait zich om in zijn slaap en maakt een zacht geluid. Ik pak een mes uit mijn zak en snijd in een vloeiende beweging zijn keel door. Meteen spert hij zijn ogen wijd open, maar voor hij wat kan doen is hij al dood. Normaal houd ik er wel van mijn slachtoffers nog wat te pesten en te martelen, maar dan loop ik het risico dat een van die goodguys me lastig komt vallen. De heerlijke geur van zijn bloed dringt meteen mijn neus binnen en hongerig stort ik me op zijn nek. Pas als er geen druppel bloed meer in zijn aderen zit klim ik van hem af. Ik kijk even naar zijn dode lichaam. Waarschijnlijk ben ik te hard op zijn benen gaan zitten, want ze liggen in een onnatuurlijke hoek gebogen. Ik haal mijn schouders op en til Elif over mijn schouder. Ze kreunt even als ik haar optil, maar is gelukkig nog wel K.O. Ik spring het raam uit en klim over het hek. Snel ren ik het bos in. Zal ik haar ergens in de zon leggen zodat ze levend verbrand? Wie weet. Ik zie wel.

[ bericht aangepast op 16 april 2011 - 16:49 ]

je beiden dudies lopen wat achter :'D Achja, Savoy is Flashback dinges dan.

Dewi
Opeens kwam Yue en ik ging rechtop zitten.
"He.." Zei ik zachtjes. "Is goed.." Antwoordde ik toen op haar vraag maar verbeterde mezelf toen. "Of nee, wacht daar even mee." Even twijfelde ik of ik haar moest vertellen over Jamie, wilde ik haar lastig vallen met het feit dat er nog iemand afgeslacht was? Aan de andere kant, ze zou het ooit te weten komen en ze had het recht het te weten.
"Yue.. Jamie is.." ik zweeg even, zoekend naar het juiste woord, "afgeslacht.." Voegde ik er toen aan toe en sloeg mijn blik neer.
"Ik vond hem in Elif's kamer, het was vreselijk om te zien." Ik slikte even en keek Yue vanonder mijn wimpers aan.
"Odile heeft hem al begraven.." Zei ik zachtjes en zweeg toen weer.

[ bericht aangepast op 16 april 2011 - 18:46 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik heb al aangepast ;]

Dude niet nodig xd Wat je wel moet doen is reageren bij pirates :']

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nu heb ik het al gedaan :']
Als ik reageer bij Pirates, pas jij hier dan even aan?

Haha, deal :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Ik glimlach met het gezicht nog steeds tegen zijn borst gedrukt als hij mijn hoofd kust. Ik voel me ogenblikkelijk warm worden van binnen en even, heel even zorgt het ervoor dat ik alle spanning vergeet.
'Nee dank je, whisky zorgt ervoor dat m'n keel in de fik gaat staan,' grijns ik. 'En bovendien vind ik het niet om te zuipen. Maar goed, ik geef je na dat het wel het gewenste effect geeft.' Nog steeds staan we in een omhelzing. Ik volg met mijn hand zijn ruggengraat en hef vervolgens het hoofd. Ik zie het verdriet in zijn ogen en knik langzaam.
'Ja.. het had niet mogen gebeuren. In ons eigen huis gebeurde het nog wel. En ik..' Ik slik even van ergernis. 'Liet het gebeuren.' Ik haatte mezelf hierom. Waarom had ik verdomme niks door! Ik had hem kunnen redden.
'Luister ik.. ik weet dat het fout van me was. En dat je me wellicht niet meer vertrouwt, ook al zeg je tegen jezelf van wel. Ik weet hoe moeilijk het is gebroken vertrouwen weer te helen. Look at me, ik ben niet voor niks een paranoide wijf. Maar ik vraag je om een kans. Een kans om te bewijzen dat ik het kan.' Nu kijk ik hem doordringend aan. 'Je hebt me nodig. Je kan niet in je eentje al die mensen beschermen. Die slag is te groot voor een vampier alleen.'

[ bericht aangepast op 16 april 2011 - 19:06 ]

No growth of the heart is ever a waste