[RPG] Geen weg meer terug [9] - Speeltopics

Omdat het kan.

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!

Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

Als we de straat op lopen geeft Julian aan dat we in de auto plaats kunnen nemen. Hij geeft Masha de sleutels aan, aangezien hij zelf al te veel op heeft om te kunnen rijden. Niet dat het nu waarschijnlijk veel beter zal zijn, aangezien naar mijn weten Masha geen rijbewijs heeft. Als Yue mijn hand vastpakt glimlach ik bemoedigend en we nemen samen op de achterbank plaats. Ik zeg maar niet dat Masha nooit een rijbewijs heeft gehaald aangezien ik voel dat Yue zich helemaal niet op haar gemak voelt.
We rijden met een waanzinnig hoge snelheid de straat uit en vliegen door de bocht.
'Jezus Masha, je moet terugschakelen! Terugschakelen!' 'Waarheen?' 'Twee!' 'Oke.' 'Nee, nu niet meer, laat maar zitten!' Ik slaak een zucht.
'Laat mij maar rijden,' bied ik dan maar aan. 'Kun je rijden?' 'Wat is nu het verschil tussen een auto en een motor? Zo lastig kan het niet zijn.' 'Volgens mij heb ik te veel op,' zegt Masha.
'Snel, ga daar parkeren.' Ze doet het wonderbaarlijk goed en stapt uit en wisselt plaats met mij. Ik heb in geen jaren meer auto gereden en heb ook nog nooit een rijbewijs gehaald, maar ik ben in een betere staat dan huntwee. 'Waarheen?' 'Ik wijs je de weg.' Ik focus me op de weg en weet wonder boven wonder te voorkomen dat ik te hard rijd. De regels zijn goed blijven hangen en na een tijdje komen we uit bij hun huis.
'Goed werk, Odile. Parkeer hem daar maar tussen.' Hij wijst naar een krappe plek tussen twee auto's. 'Mag ik je erop wijzen dat achteruit inparkeren zo'n beetje het lastigste is wat er is.' 'Niet de koppeling helemaal loslaten, voorzichtig met het gas.' Ik slaak een zucht en doe mijn best. Uiteindelijk lukt het me en we stappen uit. Julian gaat ons voor naar de schuur en opent de deur. Het is geweldig ingericht en erg warm. De gordijnen verduisteren de boel, er hangen familieportretten, lampen en een warme rode vloer. De stoelen zijn bedekt met een zachte stof en er is zelfs en lavalamp.
'Daarachter een douche, keukentje en wc. Over een uurtje staat het eten klaar, wees zo vrij om te komen. Tenzij jullie nu behoefte hebben aan een glaasje bloed.' Ik glimlach naar Yue. 'Een beetje op krachten komen kan geen kwaad,' zeg ik.

No growth of the heart is ever a waste

Hij gromde. 'Ik reageer niks af op jullie. Ik weet niet of je het je realiseert, maar ik ben de enige die hier nog is om in te staan voor jullie veiligheid. Dat wil zeggen dat we het op mijn manier doen. Dus geen bullshit over gevoelens meer. Ik zeg waar het op staat en daar moeten jullie maar mee om gaan. Punt. Eet nu jullie pizza op dan kunnen we straks naar de woonkamer. Daar is het groot en open en kan ik het warm maken voor jullie,' legde Lew zakelijk uit, waarna hij zijn opgerookte sigaret uit duwde en vrijwel meteen een nieuwe opstak. 'Ik laat jullie niet in de steek. Zo zit ik niet in elkaar. Ik dacht dat je dat ondertussen wel al door had...' Dewi's beschuldigende toon liet hem volledig koud. Het was die bezorgde blik in haar ogen die hem meer ergerde. Hij hoorde het haar praktisch denken. Haar medelijden, zijn 'verandering', zijn gekwetste en schuldige ego. Het laatste wat hij echter wilde was haar medeleven. Het liefst van alles zou hij de afgelopen dagen gewoon vergeten en beginnen van het moment dat hij door die afgeleefde deuren liep en Elif ontmoette. Toen was alles nog vlekkeloos wit.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ash

gespannen keek ik toe naar Dewi en Lewis, met een paar simpele woorden zou ik de ruzie kunnen oplossen. Ik zou kunnen zeggen 'ik ben een vampierjager we redden ons wel' maar ik weet net zo goed als achase dat als we dat zeggen we er sowieso geweest zijn. Ik zuchtte diep en draaide me om 'welke kant is naar de woonkamer' elk woord klonk gedempt. Een normaal mens, iemand die niet wist van vampiers zou nu al in schock voor zich uit zitten staren, dat realisrn we ons maar al te goed. 'het spijt me' mompelde ik e nog snel achteraan. Sommige vampiers hier waren niet een slecht, ze beschermen de mensen. Waarom zijn wij hier gekomen, als we het wilde vernieigen is onze klus geklaard.

Trust me. I'm the doctor

Dewi
''Ik weet dat je ons niet in de steek zou laten maar..'' ik zuchtte zachtjes en schudde toen mijn hoofd. ''Niks, laat maar..'' mompelde ik toen ik de vragende blikken zag. Ik haalde de pizza uit de oven en legde het op een groot bord. Het was een vreemd idee dat Lew zijn leven opofferde voor ons, hij kon de wereld over reizen en dergelijke, maar nee. Hij bleef hier om ons te beschermen en een uitweg te vinden. 'welke kant is naar de woonkamer' hoorde ik plots en realiseerde me dat het Damiën was die het gevraagd had.
''Wacht even.'' ik pakte nog gauw een pizzaroller en keek Damiën toen aan. ''Volg me maar.'' zei ik met klein glimlachje. Ik pakte de pizza en liep de keuken uit, de woonkamer in. Het bord met de pizza zette ik neer op tafel met de pizzaroller erbij. Ik dacht dat ik Damiën hoorde zeggen dat het hem speet, maar ik snapte niet goed waarom hij het zei dus reageerde ik er maar niet op. Misschien had ik het wel verkeerd gehoord. Ik ging op de bank zetten en vroeg me ineens af waarom Savoy me toen straks niet aangevallen had, het was een slap excuus.. Dat hij elke keer aangevallen werd als hij een poging deed aan mijn bloed te komen. Hij wist dat hij ook aangevallen zou worden als hij de jongeman aanviel en toch deed hij het. Ik weigerde er nog aan te denken, ik had andere dingen om me zorgen over te maken.. Zoals de vraag of Yue en Odile wel terug zouden komen. Ik durfde er bijna niet aan te denken en om wat afleiding te krijgen sneed ik de pizza maar in stukken. Ik pakte het bord en hield het Damniën voor.
''Ook een stukje?'' ik dwong mezelf opnieuw tot een glimlachje.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sorry, als ik niet zovaak reageer. Maar ik kan niet zovaak op de computer, ik mag namelijk maar 1 uur per dag achter de computer. Daarom probeer ik ook zovaak mogelijk op Quizlet te komen, en te reageren.

Dyvon ~ Bad Vampire.
Het vampiertje is het huis uitgevlucht, en zodra ze mij zag staan vertrok haar gezicht meteen. "Wat moet jij hier," zegt ze op gevoelloze toon. Nou nou nou, kan ze dat niet wat aardiger zeggen? Waarschijnlijk denkt ze dat ik een soort stalker ben, en dat ik haar bang probeer te maken. Maar daar heeft ze dus geen gelijk in.
Terwijl ze me strak blijft aankijken, legt ze een stijle lok achter haar oor. Goh, ze heeft nu geen krullen meer; wel een heel ander gezicht. Niet dat ze niet meer op een kindje lijkt, ze lijkt nog steeds op een klein kindje. Maar wel een klein kind dat haar zin niet krijgt; wat is het toch een verwend nest.
Ik blijf strak terugkijken, en net als ik wat wil zeggen; gaat ze opeens weg. Pfft, wat een arrogant wijf. Hoe durft ze?
Ze kan zeker niet lang blijven wacht, ongeduldig typje. Totaal niet mijn smaak.
Ik haal even mijn schouders op, en loop de andere kant op; weer richting het bos. Ik ga dan maar weer terug naar die rotvilla. Niet dat het veel uitmaakt dat ik terug ga, want het is weer dag. En de zon schijnt vel op mijn huid, ik wordt er gek van. Langzaam begint het te jeuken, en ik weet dat dát een slecht teken is. Als ik nog langer in de zon blijf, is het geen goed teken.
Voor ik het weet, ben ik in het bos; en probeer ik me weer de weg te herinneren terug naar die villa. Opeens blijf ik stil staan, en als ik het goed ruik; ruik ik een mens. Mijn zintuigen laten me nooit in de steek; vooral mijn reukzintuigen niet. Ik kijk om me heen, en zie een meisje staan. Waarschijnlijk is ze de weg kwijt, want ze kijkt hopeloos op de kaart. Mijn ogen zijn meteen rood, en mijn hoektanden komen tevoorschijn; ik begin al te kwijlen. Oh, ik lijk net een losgeslagen dier; maar ik hou me nu in. Anders heeft ze me misschien al door.
Voor ik het weet, sta ik achter haar. 'Kan ik u misschien ergens mee helpen, my lady?' Ik lik even langs mijn hoektanden. Met schrik draait ze zich mijn kant op. "Oh, s-sorry. Ik ben v-verdwaald. Weet u mis-misschien de weg?" stamelt ze verlegen. 'Jazeker kan ik dat. Ik kan u uit uw lijden verlossen,' grijns ik. Langzaam stap ik op haar af. "Oh, dankuwel meneer. Ik ben u erg dankbaar," en ze glimlacht. 'Doe uw ogen maar dicht, my lady,' zeg ik haar. Even twijfelt ze, maar ze doet toch haar ogen dicht. Snel sta ik achter haar, en zodra ik mijn mond open doe; blinken mijn hoektanden in de felle zon.
Hier heb ik zo erg op gewacht, en nu komt eindelijk het moment. Het moment, mijn lievelingsmoment. Ik begon al verschijnselen te zien.
Mijn tanden zet ik in haar nek, en een korte gil van het meisje galmt door het bos. Hopelijk heeft niemand dat gehoord, want ik heb er nu echt geen zin in; dat ze me gaan storen bij dit etentje.
Totdat mijn tanden helemaal in haar nek gezonken zijn, en ik vol teugen kan genieten van haar heerlijke bloed. Lekker zoet, en romig. Daar houdt ik van.
Nadat ik klaar ben met eten, en haar lichaam op de grond ligt; zonder enig druppeltje bloed - loop ik verder. Ik steek meteen een sigaret op, want dat is het allerlekkerst. Een sigaret na het eten.
Mijn ogen die bloedrood zijn geworden, zijn nu wat milder; omdat ik eindelijk gegeten heb. Ik kan het nu wel redden, en heb weer de energie gevonden. Ik krijg weer een grijns op m'n gezicht. Goh, wat ben ik toch góed.
Ik loop steeds recht door, en waarschijnlijk was het nog een klein stukje naar de villa. Want de villa doemt nu recht voor me; boven de bomen uit. Nee hé, ik hoop echt dat ze die kreet van dat mensenmeisje niet gehoord hebben.

[ bericht aangepast op 10 april 2011 - 18:42 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ash

'Dankje' ik glimlach naar Dewi en pak dan het stuk Pizza aan, langzaam eet ik hem op. De gedachten dat we hier vast zitten, dat ik moet luisteren naar een vieze bloedzuiger, dat ik in mijn rol moet blijven spoken door mijn hoofd heen. Opeens klinkt er een ijszingwekkende gil, meteen herken ik hem: de gil van dood. Een fractie van een seconde kijk ik chase aan en spring dan op, mijn arm stribbelt even tegen maar dat negeer ik. MIjn stuk Pizza valt op de grond en meteen begin ik richting de deur te rennen totdat ik me iets bedenk, ik ben te zwak alleen. Afwachtend kijk ik naar achter of Chase ook komt.

Trust me. I'm the doctor

Psst Astrid, Felix is weer nogal stil bij pirates :'D
En hoe is 't trouwens in NYC? Ö

Dewi
Ik wilde net zelf een stuk pakken toen ik een ijselijke gil hoorde, mijn hand -die ik net richting de pizza aan het bewegen was- bleef even in de lucht zweven. Gelijk zag ik Candy weer voor me, haar levenloze lichaam. Ik slikte en opeens kwam Damiën overeind en rende weg. Even knipperde ik verbaasd met mijn ogen en sprong overeind, al gauw stond ik weer bij Damiën. ''Damiën, je bent waarschijnlijk al te laat en je kan niet weg.'' zei ik hem. Was hij nou serieus van plan het bos in te gaan? Hij kon toch niet weg en het meisje of de vrouw was -hoe triest het ook was- waarschijnlijk toch al dood. Ik beet zachtjes op mjin onderlip, de dood was altijd op de loer in deze villa en in omstreken.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja ben ook wel benieuwd hoe het daaro is .
Sjalala kan niet verder hier ofzo lol.

No growth of the heart is ever a waste

Ash

wanneer dewi naast me verschijnt en vertelt dat het waarschijnlijk al te laat is bijt ik op me lip, wat ben ik voor vampierjager als ik haar daar gewoon laat liggen. Maar voor de veiligheid van meerdere mensen moet ik in mijn rol blijven, dát is hetgene dat ik me de hele tijd voor hou. Maar het liefste zou ik willen schreeuwen waarom ik hier ben, het meisje meenemen en als held worden gezien. Nee. Het liefste zou ik nooit van het bestaan van vampiers hebben geweten, dan zat ik nu thuis misschien met een vriendin een film ofzo te kijken. Maar nee hoor, ik woon samen met een jongen afgelegen bij een bos. Geweldig. 'ik weet het' zeg ik dan maar, mijn stem klinkt gebroken. Ik klink gebroken, wat ik in werkelijkheid ook ben. Bij iedere moord die je ziet of hoort breekt er een stukje bij je af. 'laten we teruggaan'

[ bericht aangepast op 10 april 2011 - 22:22 ]

Trust me. I'm the doctor

Erg speciale stad, that's certain. Heel industriële gebouwen die nu als woonblok dienen. Ik vind dat wel wat hebben, maar mijn ouders en zusje vinden dat niet 'proper' om het in hun woorden te zeggen. Het is er in ieder geval aan te merken dat deze stad veel jonger is dan onze steden zoals Brugge en Amsterdam. Verder is het ook ongelofelijk hoe je door 1 stap te zetten in twee totaal verschillende buurten geraakt. Eerst sta je in een bouwvallige wijk vol wacko's die àllemaal dronken en stoned zijn. Of gek x'D En het volgende loop je in een luxebuurt waar iedereen met Louis Vuitton en IPhones rond paradeert. Echt ongelofelijk.
@ SoulEater: Ik zal Feel z'n mond nog wel eens open laten trekken, maar Lew gaat voor Hij ligt me nauwer aan het hart, you see...

Een gil weergalmde door het bos. Lew voelde zijn spieren even samentrekken, maar staarde dan gewoon spijtig naar zijn sigaret. Nog een slachtoffer en het was bijna zeker dat het een vampier was geweest. Hij vroeg zich af wie het was. Savoy of Faith in ieder geval niet, want hun geuren hingen allebei nog in het huis. Dan viel de keuze op die nieuwe. Een plots gedachte overviel hem. Wat als het Odile was geweest? Wat als die door zijn ijskoude doen opnieuw in haar oude patroon was vervallen? Goed mogelijk, maar dat maakte het helemaal niet minder pijnlijk. Lew schrok op toen de jongen Damiën ineens opvloog en naar de voordeur rende. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. Het was dit soort gedrag dat hen hun kop zou kosten als ze niet uitkeken. Dewi veerde meteen ook overeind. Ging die nu ook opnieuw de held gaan uithangen? Tot zijn grote verbazing ging ze de jongen echter terug halen met het argument dat het toch al te laat was. 'She's right,kid,' zei hij loom toen het duo terug in de keuken stond. 'Op dit punt mag je alleen aan jezelf denken, of je gaat eraan.' Lew blies een grote wolk rook uit en bevochtigde zijn lippen, terwijl zijn gedachten opnieuw naar Odile afdwaalden. Hij wilde dat hij met iets bezig was, zodat hij niet steeds aan de vurige redhead moest denken, maar alles leek hem aan haar te herrinneren. Gefrustreerd beet hij op zijn wangen. Het klonk ook zo belachelijk; ze was misschien een uur of drie weg.

Frankly my dear, I don't give a damn.

haha awesome, nu wil ik ook :'D
Maar ik moet nog weekje wachten, helaas niet om naar NYC te gaan
maar wel naar Ardingly, naar een of andere kostschool

Dewi
Het liefst had ik hem getroost toen ik hoorde heo gebroken zijn stem klonk, maar ik durfde het niet en dacht ook niet dat ik het kon, ik zat zelf met te veel problemen. Samen liep ik met Damniën terug de keuken in waar Lew stond, alweer met zijn vertrouwde peuk tussen zijn vingers. 'Op dit punt mag je alleen aan jezelf denken, of je gaat eraan.' vertelde hij en ik keek hem aan.
''Dat is niet helemaal wat ik bedoelde.'' mompelde ik zachtjes. ''Ik bedoel.. Je weet dat het moeilijk is niks te doen als je weet dat er iemand hier binnen afgeslacht wordt.'' legde ik hem uit. Al helemaal als Savoy de dader was, hij deed me niks.. Ik wist niet waarom, maar het leek erop dat hij geen pogingen meer deed me te verwonden of te doden. Dus als hij het ook maar in zijn domme kop haalde iemand in dit huis aan te vallen en ik wist ervan, dan zou ik er zeker bij zijn. Mijn knorrende maag onderbrak mijn gedachtengang. Ik liep terug naar de woonkamer en installeerde me weer op de bank, ik pakte een stuk pizza en nam grote hap. Jezelf beschermen ging beter met een volle maag.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sorry dat het zo lang duurt steeds :x
Ik ben lui en ik heb huiswerk.. :']

Yue
Ik gil als Odile de bocht omvliegt. Het is duidelijk dat ze haar motor is gewend. Een beetje wagenziek stap ik uit, en snel loop ik achter de rest aan naar binnen. De schuur is voor een schuur heel gezellig. De warme kleuren van het interieur geven een relaxte sfeer, en ik voel me meteen op mijn gemak. Ik kijk naar de kamer en luister naar de uitleg van Julian. Ik beantwoord Odiles glimlach en knik. "Ja, dat klinkt heerlijk."

Savoy
Ik slik nog een keer en loop dan naar binnen. Ik snap gewoon niet waarom ik haar opving. Ik had bloed, mensenbloed. En ik heb mijn kans laten gaan. Mijn mond verstrakt tot een streep en ik been naar boven, waar ik het andere mens ruik.. Jamie. Ik stop abrupt en grijns als ik merk dat Elif er niet bij is. Misschien heb ik toch nog geluk vandaag...

Odile - Goede vampier.

Ik knik en we lopen richting de keuken. Het huis is bijzonder ruimtelijk ingericht voor een vampierhok: een enorme trap, lichte kleuren en vrijwel overal staan planten, vaak van de meest exotische soorten.
'Jullie smaak is behoorlijk.. veranderd,' zeg ik wat verbaasd. 'Ja, laat ik zeggen dat we die 70's stijl een beetje uit de tijd vonden,' zegt Masha en schenkt voor ons een glaasje bloed in. Dat is nog eens wat anders dan het uit een hals drinken. Julian zet een pan met aardappelen op en wat groente. Het verbaast me dat hij ons uberhaupt eten geeft - vampiers eten doorgaans erg weinig - maar ik kan het goed gebruiken om op krachten te komen, net zoals het bloed. Terwijl ik het glas leegdrink denk ik aan de situatie thuis en met name één vraagstuk waar ik nog niet eerder aan heb gedacht rijst omhoog. Als Yue en ik hier zijn, wie beschermt die mensen dan? Ik bijt op mijn lip en een akelig schuldgevoel komt naar boven. Lew staat er alleen voor. Iets zegt me dat ik hem moet helpen, dat het mijn verplichting is, maar wat anders zegt dat als ik terug kom, hij me er meteen weer uitgooit. Ik heb hem verraden, teleurgesteld. Straks denkt hij dat alles een leugen was. Bedrog. Ik voel een akelige steek in het hart, en dat komt niet door Savoy's mes. Ik geef om hem en ik mis hem. En ik weet dat de kans aanzienlijk groot is dat hij me de rug toe zal keren, maar ik móet het hem zeggen. Hij moet op z'n minst mijn kant van het verhaal horen. En ik die van hem.
'Yue, Masha, Julian.. na het eten ga ik weer terug. Er zijn een aantal onopgeloste zaken. En ik haat onopgeloste zaken.' 'Oh. Vanwaar die beslissing ineens?' vraagt Julian verbaasd. 'Ik ben nooit iemand geweest die wegrende voor problemen. Hoewel ik de meeste problemen oplos door gewoon met mijn mes te zwaaien, zal ik het nu anders aan moeten pakken. Verwacht het ergste maar hoop op het beste. En dat is wat ik zal doen.'

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Ik drink wat van het bloed in mijn glas. Het is apart om uit een glas bloed te drinken, maar ik moet eerlijk zeggen dat het een stuk beschaafder voelt dan een dier neerhalen. Ik kijk op naar Odile. Eigenlijk ben ik wel opgelucht dat ze weer naar de villa wil. Ik was snel vertrokken en had niet aan de rest gedacht. Wat als Lew nu in de problemen zou komen en Dewi iets overkomt? Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Ik bijt op mijn lip en knik. "Je hebt gelijk. Lew staat er helemaal alleen voor nu. De mensen zijn in groot gevaar."

Savoy
Ik slik nog een keer en loop dan naar binnen. Ik snap gewoon niet waarom ik haar opving. Ik had bloed, mensenbloed. En ik heb mijn kans laten gaan. Mijn mond verstrakt tot een streep en ik been naar boven, waar ik het andere mens ruik.. Jamie. Ik stop abrupt en grijns als ik merk dat Elif er niet bij is. Misschien heb ik toch nog geluk vandaag...

Odile - Goede vampier.

Al snel nadat ik het heb gezegd zinkt de moed me in de schoenen, maar zoals Julian al zei: wie ben ik om me wat van anderen aan te trekken? Er zijn nu dingen gaande die belangrijker zijn dan mijn eigen gevoelens. Als Masha het eten op tafel zet en we plaatsnemen is de sfeer wat geladen. Nu wordt er wijn in geschonken, maar ik pas.
'Je houdt echt van hem, niet waar,' hoor ik Masha ineens zeggen. Ik kijk verbaasd op nadat ik een plak biefstuk naar binnen heb gewerkt. 'Ik weet het n-' 'Misschien zie je het zelf nog niet, maar ik wel,' glimlacht ze. Daarop zwijg ik en eet door. 'Dit is de eerste keer dat ik merk dat je bereid bent je trots opzij te zetten voor iemand. Nooit gedacht dat ik zoiets nog mag meemaken,' vervolgt ze. Masha is nooit echt een praatgraag iemand geweest, maar wat eruit komt is meteen een voltreffer. 'Misschien..' zeg ik voorzichtig. 'Maar ik ga geen hoop koesteren.' Ik sta op. 'Ik dank jullie voor het eten, maar we moeten gaan.' 'Wacht.' Ook Julian komt overeind en drukt me een flinke zak ingevroren bloed in handen.
'Om op krachten te blijven.' 'Bedankt.' 'Je moet terugkomen, als je meer tijd hebt. Het was goed je weer te zien.' Ook Masha staat op en omhelst me. 'Die meidenavond hou ik te goed van je.' Ze haalt haar hand door mijn haar en laat ons uit.
Nog steeds ben ik niet helemaal overtuigd van mijn beslissing en ik weet waardoor het komt. Waar ik normaal heel zeker ben van mijn zaak, komt nu een akelig onzeker gevoel opborrelen wat ik voor het laatst heb gehad tijdens één van mijn zovele gevechten met de pestkop van de straat. Alleen was ik toen twaalf en sterfelijk. Nu loop ik door een bos als onsterfelijke met een zak bevroren bloed in de handen.
'Naar links,' zeg ik als we na een tijdje lopen een oude boomstam tegenkomen. De temperatuur is nog steeds ver onder het vriespunt, maar ik merk er weinig van, behalve de koude luchtstroom in mijn longen. Het is een akelig lange wandeling terug en naarmate ik meer in de buurt kom, hoe onzekerder ik word. Ik dwing mezelf het ellendige gevoel te verjagen, maar het gaat erg lastig. Al helemaal nu ik me voor de geest haal hoe Lew me daar heeft laten liggen. Hoezeer ik hier ook schuld aan heb, het blijft pijn doen. Als de villa dan eindelijk voor ons opdoemt haal ik een diepe teug adem en loop de aloude poorten weer binnen. Ik bijt even op mijn lip en doe de deur open, waar de mengeling van geuren weer even verwarrend werkt als altijd. Langzaam loop ik op de woonkamer af terwijl iets mijn maag binnenstebuiten keert. Waarom willen die verdomde zenuwen niet weg?
'Lew,' zeg ik voorzichtig als ik hem en een aantal mensen, waaronder Dewi, in de woonkamer aantref. Ik blijf stilstaan in de deuropening. 'Ik wil je ten eerste zeggen dat het me spijt en dat ik me voor kan stellen dat..' Ik maak de zin niet eens af. 'Ik heb jullie verraden en dat had niet mogen gebeuren. Ik ben hier ook niet om het recht te praten, want ik weet dat niks mijn gedag rechtvaardigt, ik ben hier alleen om te zeggen dat het nooit mijn bedoeling was geweest. Ik was de controle kwijtgeraakt en heb me laten provoceren. Ik heb bijna iemand vermoord.' Ik slik even. 'Ik heb mijn best gedaan en dat was niet genoeg. Het spijt me.' Ik voel hoe het weer vochtig achter mijn ogen wordt, maar ik weiger om mijn tranen te laten zien! Dus ik gooi de zak bloed op tafel en loop de doodstille woonkamer uit, richting mijn kamer. Als ik de deur net op tijd achter me heb gesloten, laat ik me er tegen vallen en zak naar beneden, terwijl de tranen nu toch één voor één loskomen. Geluidloos snik ik en vervloek mezelf om nu voor de tweede keer vandaag te huilen.

No growth of the heart is ever a waste