Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee moet. Maar ik denk wel: wow, ik vraag me eigenlijk nooit echt af hoe het met ze gaat.
Ik heb de mensen die mij verwekt hebben nu al vier jaar niet gezien of gesproken (voor mijn eigen veiligheid, ik vermijd de plek waar ik ben opgegroeid ook altijd, durf daar niet meer naartoe uit angst dat er dingen gebeuren die tot onomkeerbaar lijden leiden), maar vanochtend kwam een vriendin langs die nog altijd in hetzelfde dorp woont. Toen ik haar ging uitzwaaien bij de trein, vertelde ze me ineens dat ze die man weleens tegen kwam in het dorp, hij zit nu in een (elektrische) rolstoel.
Ze zag me schrikken en zei meteen: 'Sorry, dat had je misschien niet willen weten' maar ik ben eigenlijk meer geschokt dat ik echt niks meekrijg over de mensen met wie ik dna deel.
En ik sta daar nooit bij stil.
Nu is net m'n avondeten op en kwam ik in zo'n eindeloze naar-de-muur-staar-sessie. En ergens raakt het mij?
En dan niet eens dat er geen contact met die lui is.
Wel omdat ik jarenlang therapie heb gehad en hierover bijna nooit is gesproken. Het was altijd mijn probleem dat de therapie niet aansloeg: ik gedroeg me niet goed genoeg (bijvoorbeeld: ik werd niet emotioneel tijdens een groepssessie dus ik zou alles verzonnen hebben, of ik dissocieerde tijdens exposure, en dat was dan 'gedrag dat niet helpend was'), of ik nam geen eigen verantwoordelijkheid (terwijl ik dat voor mijn gevoel juist deed en echt alleen maar om hulp vroeg als ik er zelf niet uit kwam of het mij zelf niet meer lukte), of ik eiste gewoon 24/7 zorg en daar gingen ze me niet bij helpen (sorry, als er iemand niet verzorgd wil worden, dan ben ik het wel). Het is bij therapie nooit gegaan over de thuissituatie, ondanks drie meldingen bij het AMK/Veilig Thuis. Nooit gegaan over het pesten op de basisschool en de middelbare school. Maar ik was altijd 'te complex', te dwangmatig, te weinig emoties, te veel dissociaties, mijn gedrag was niet helpend in de (groeps)sessie, ik was incapabel voor therapie, blablabla.
Het ging altijd over hoe ik me 'nu' gedraag. Oh, je voelt je somber? Dat komt doordat je niet elke dag een lijstje maakt met dingen die positief zijn, je moet gewoon positief denken! Je hebt suïcidale gedachtes? Oh, je moet gewoon voor het leven kiezen!
Zeven fucking jaar lang.
Altijd ben ík het probleem geweest, was ík het gevaar voor de samenleving, was ík ontoerekeningsvatbaar.
Maar therapie verslechterde mijn situatie alleen maar. Omdat er niet geluisterd werd. Niet naar mij, in ieder geval, wel naar protocollen. En ik begon te geloven dat het inderdaad aan mij ligt.
Terwijl er zoveel is wat ik had willen bespreken. Maar dat was weer 'afwijken van het gesprek'.
Of 'niet relevant'. Er werd naar labeltjes gekeken, ik werd niet als mens gezien.
Ik voelde me een alien, ik ben misschien ook wel een alien.
Hoe zou het leven zijn als er wel naar mij was geluisterd? Als de behandeling wel passend was geweest? Had ik dan wel beter voor mezelf kunnen zorgen? Had ik dan niet iedere nacht nachtmerries, waardoor ik soms wel twee keer per nacht m'n bed moet verschonen? Had ik mezelf dan niet zo ver hoeven pushen om op dagelijkse basis in ieder geval een beetje te kunnen functioneren en de rest van de avond een zombie te zijn? ☹️☹️☹️
Ik voel me zo fucked up ☹️
En ik vrees ook dat het nooit beter zal worden.
Mijn leven is sowieso zinloos, sterker nog: het was nooit de bedoeling geweest dat ik geboren werd. Maar dat gebeurde helaas toch.
Dus ik zet me graag in om anderen toch een beetje blij te maken, voor zoverre me dat lukt.
Daar maak ik mezelf dan ook weer een beetje blij mee, voor zover dat lukt. Want blijheid voelt altijd gespeeld, ook al wéét ik dat ik bepaalde dingen leuk vind. Ik ben gewoon een grote gedempte ruimte waar gevoelens opgesloten zitten, zich niet tot emoties kunnen ontwikkelen.
Onverschilligheid.
En toch werd ik vandaag even geraakt door wat die vriendin zei.
☹️
Geen idee waarom ik dit hier deel. Het moest er gewoon even uit, denk ik. *Continues being sad*
Taire
